Konwencja dotycząca pomierzania statków żeglugi śródlądowej. Paryż.1925.11.27.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1931.24.140

Akt utracił moc

Wersja od: 16 czerwca 1930 r.

KONWENCJA

dotycząca pomierzania statków żeglugi śródlądowej,

podpisana w Paryżu 27 listopada 1925 r.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dwudziestego siódmego listopada tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego roku podpisana została w Paryżu konwencja międzynarodowa dotycząca pomierzania statków żeglugi śródlądowej, która brzmi jak następuje:

KONWENCJA

o pomierzaniu statków żeglugi śródlądowej.

Niemcy, Austrja, Belgja, Bułgarja, Imperjum Brytyjskie, Hiszpanja, Finlandja, Francja, Grecja, Węgry, Włochy, Holandja, Polska, Rumunja, Związek Socjalistycznych Republik Rad, Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców, Szwajcarja, Czechosłowacja,

powodowane chęcią wprowadzenia nowych ułatwień w komunikacji międzynarodowej statkami żeglugi śródlądowej, wyznaczyły w tym celu, jako swych pełnomocników: (pominięto),

KTÓRZY, po przedstawieniu swych pełnomocnictw, uznanych za sporządzone w dobrej i należytej formie, ustanawiają następujące postanowienia, zmierzające do zapewnienia wzajemnego uznawania świadectw pomiarowych.

Artykuł  1.

Świadectwa pomiarowe, wydawane na mocy regulaminów zgodnych z postanowieniami niniejszej konwencji i jej załącznika przez właściwe władze jednego z Państw Układających się, są - z wyłączeniem wszelkich innych świadectw, uznawane przez władze innych Państw kontraktujących za równoznaczne ze świadectwami, które Państwa te wydają na podstawie tych przepisów.

Artykuł  2.

Państwa Układające się zobowiązują się najpóźniej po upływie 9 miesięcy od wejścia w życie na ich terytorjum niniejszej konwencji i w warunkach przewidzianych w artykułe 12, stosować przepisy wydane przez każde z nich dla wykonania postanowień niniejszej konwencji i jej załącznika; zakomunikują sobie one nawzajem rzeczone przepisy na trzy miesiące przed wprowadzeniem ich w życie, w tym samym terminie będą one sobie podawały do wiadomości wszelkie dalsze zmiany wprowadzone do tych przepisów.

Artykuł  3.

Państwa Układające się zobowiązują się zarządzić na swym obszarze pomiary każdego statku, który tego zażąda. Zobowiązują się one również do ponownego pomierzenia każdego statku, który tego zażąda, i który znajdzie się w jednym z warunków wskazanych w art. 4-tym.

Artykuł  4.

Żadne z Państw Układających się nie może domagać się ponownego pomierzania, chyba w razie większych napraw lub poważnych przekształceń, bądź też zmian w wymiarach zewnętrznych lub wewnętrznych statku, lub jeżeli od chwili wystawienia świadectwa pomiarowego upłynęło więcej niż dziesięć lat. To ponowne pomierzanie może być uskutecznione jedynie na mocy ogólnie stosowanych przepisów administracyjnych.

Jeżeli które z Układających się Państw uzna za konieczne sprawdzić na koszt własny dane, uwidocznione w świadectwie pomiarowem, wówczas kontrola ta, o ile chodzi o statki załadowane, winna się ograniczyć wyłącznie do sprawdzenia zawnętrznych wymiarów statku.

Artykuł  5.

Właściwy departament ministerjalny każdego z Układających się Państw przesyła co trzy miesiące właściwemu departamentowi zainteresowanego współukładającego się Państwa:

1) Wykaz tych statków ponownie pomierzonych przez swe urzędy, które ostatni raz były pomierzone przez urzędy danego współukładającego się Państwa; do wykazu tego winny być dołączone świadectwa pomiarowe, wycofane z chwilą ponownego pomiaru.

2) Wykaz statków, których ostatnie świadectwo pomiarowe wpisane jest w danem współukładającem się Państwie, a których nazwa lub godło uległy zmianie.

Wykazy będą sporządzane podług tablic Nr. Nr. I i II, dodanych do załącznika niniejszej konwencji.

Jeżeli chodzi o uznanie pilnych wyjaśnień, wówczas właściwe biura pomiarowe poszczególnych Układających się Państw mogą porozumiewać się ze sobą bezpośrednio.

W tym celu Państwa podają sobie wzajemnie do wiadomości wykaz swych różnych biur, ich litery, lub numery rozpoznawcze, tudzież charakter służbowy ich kierowników. Wykaz ten stale winien być uzupełniany.

Artykuł  6.

Jeżeli pomierzony statek ulegnie zniszczeniu w jednem z Układających się Państw, wówczas właściwy urząd tego Państwa w ciągu trzech miesięcy, licząc od dnia stwierdzenia tego faktu, zawiadamia o tem interesowane biuro rejestracyjne, któremu zostanie przesłane o ile to możliwe świadectwo pomiarowe.

Artykuł  7.

Przejściowo w ciągu okresu pięcioletniego licząc od dnia 1-go października 1927 roku, świadectwa pomiarowe wydane przed tym terminem będą przyjmowane i nadal tam, gdzie są obecnie uwzględniane, jak również i tam, gdzie będą uznawane na podstawie osobnego układu.

Artykuł  8.

Konwencja niniejsza, której teksty francuski i angielski będą jednakowo wiarygodne, nosić będzie datę 1-go października 1926 r. i aż do tego dnia otwarta będzie do podpisania przez wszystkie Państwa, zaproszone na konferencję paryską.

Artykuł  9.

Konwencja niniejsza podlega ratyfikacji. Dokumenty ratyfikacyjne będą przesłane Generalnemu Sekretarzowi Ligi Narodów, który o tem zawiadomi wszystkie Państwa podpisujące lub przystępujące.

Artykuł  10.

Począwszy od dnia 1-go października 1926 r. każde Państwo zaproszone na konferencję wskazaną w artykule 8-ym, lub każde Państwo, mające z jednem z tych Państw granicę wspólną, będzie mogło przystąpić do niniejszej konwencji.

Przystąpienie to winno być uskutecznione przez przesłanie Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów dokumentu, który zostanie złożony w archiwum Sekretarjatu. Sekretarz Generalny zawiadomi o tem zgłoszeniu wszystkie Państwa, które podpisały konwencję lub do niej przystąpiły.

Artykuł  11.

Państwa nie będące Członkami Ligi Narodów, będą mogły w razie życzenia przesłać swe dokumenty ratyfikacji lub przystąpienia - Rządowi Francuskiemu, który dokumenty te przechowa w swych archiwach, a odpisy prześle Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów. Ten zawiadomi o otrzymaniu wszystkie Państwa, które podpisały konwencję lub do niej przystąpiły.

Artykuł  12.

Konwencja niniejsza wejdzie w życie dopiero po dokonaniu ratyfikacji przez pięć Państw. Data jej wejścia w życie liczyć się będzie od 90-go dnia po otrzymaniu przez Sekretarza Generalnego Ligi Narodów piątej ratyfikacji.

Następnie w stosunku do każdego z Układających się Państw konwencja niniejsza obowiązywać będzie po upływie 90 dni od przyjęcia ratyfikacji, lub zawiadomieniu o przystąpieniu.

Zgodnie z postanowieniami artykułu 18-go Paktu Ligi Narodów Sekretarz Generalny zarejestruje niniejszą konwencję w dniu jej wejścia w życie.

Artykuł  13.

Sekretarz Generalny Ligi Narodów prowadzić będzie specjalny wykaz państw, które podpisały lub ratyfikowały niniejszą konwencję oraz tych, które do niej przystąpiły, lub wypowiedziały. Wykaz ten będzie stale otwarty dla członków Ligi oraz dla wszystkich Państw zaproszonych na konferencję wymienioną w artykule 8-ym i ogłaszany możliwie najczęściej, stosownie do wskazówek Rady.

Artykuł  14.

Konwencja niniejsza będzie mogła być wymówioną przez jakiekolwiek bądź z Układających się Państw po upływie 5 lat, począwszy od dnia wejścia jej w życie w danym Państwie. Wypowiedzenie winno być zgłoszone w formie notyfikacji pisemnej do Sekretarza Generalnego Ligi Narodów, bądź też, dla Państw, które skorzystały z przywileju przyznanego w artykule 11-tym - do Rządu Francuskiego, który prześle jej odpis Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów. Sekretarz Generalny prześle wszystkim innym Układającym się Państwom odpis tej notyfikacji, z podaniem daty, w której ją otrzymał.

Wypowiedzenie wejdzie w życie po upływie jednego roku, licząc od dnia, w którym je otrzymał Sekretarz Generalny, i będzie skuteczne jedynie odnośnie Państwa, które wypowiedzenie to zgłosiło.

Artykuł  15.

Rewizja niniejszej konwencji może być zażądana każdego czasu co najmniej przez 1/3 Państw Układających się.

NA DOWÓD CZEGO wyżej wymienieni pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję.

Sporządzono w Paryżu dwudziestego siódmego listopada tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego roku, w jednym egzemplarzu, który będzie złożony w Sekretarjacie Ligi Narodów; uwierzytelniony za zgodność odpis, tego egzemplarza przesłany będzie wszystkim Państwom reprezentowanym na Konferencji.

KRÓLESTWO SERBÓW, CHORWATÓW I SŁOWEŃCÓW

- z zastrzeżeniem klauzuli IV protokółu podpisania,

Załącznik

Artykuł 1.

Pomierzanie, opisane w niniejszym załączniku ma za przedmiot umożliwienie określenia bądź to ciężaru statku, bądź też ciężaru ładunku według zanurzenia.

Ciężar całkowity statku równa się ciężarowi objętości wody wypartej przez ten statek; ciężar ładunku statku jest równy ciężarowi objętości wody, wypartej przez statek załadowany, zmniejszonemu o ciężar objętości wody wypartej, przez statek próżny.

Artykuł 2.

Przy pomierzaniu statków używa się wyłącznie systemu metrycznego.

W następstwie tego, wymiary linjowe podane są w metrach, decymetrach i centymetrach; objętości - w metrach sześciennych, i decymetrach sześciennych, ciężar zaś w tonnach 1000 kilogramowych i w ułamkach dziesiętnych tonny.

Czynności opisane poniżej w art. 3 i 4 określają wypór wody, podany objętościowo.

Ciężary, odpowiadające objętości wypartej wody, wpisane do świadectwa pomiarowego są w każdym poszczególnym wypadku iloczynem tych wyporów i ciężaru gatunkowego wody, w której mierzono zanurzenie podziałek.

Artykuł 3.

Określeniu podlega objętość zewnętrzna części kadłuba, zawarta między:

1) Płaszczyzną największego zanurzenia dozwolonego przez przepisy obowiązujące na tych poszczególnych drogach żeglownych, dla których statek jest przeznaczony.

2) Płaszczyzną, przeprowadzoną bądź to na poziomie wodnicy dolnej statku próżnego, jak wskazano poniżej, bądź też na poziomie dna statku.

Artykuł 4.

a) Dla statków, przeznaczonych do przewozu towarów, pomiary dokonywane są na samym statku.

Część kadłuba, podlegająca pomierzaniu, podzielona jest płaszczyznami poziomemi na warstwy wysokości przeważnie jednego decymetra.

Powierzchnia pozioma każdej warstwy podzielona jest rzędami prostopadle do osi statku na pola. Część środkowa, zbliżona kształtem do prostokąta, jako też każde ze zwężeń z przodu i z tyłu statku, winny być podzielone przynajmniej na cztery pola.

Przy obliczaniu powierzchni pól stosować należy obowiązkowo formułę Simpsona do tych części powierzchni, które są ograniczone linjami krzywemi.

Części końcowe zwężeń z przodu i z tyłu statku, wysokości równej co najmniej wysokości pól sąsiednich, mogą o ile zachodzi ten wypadek, tworzyć pola, których powierzchnię oblicza się oddzielnie.

Objętość warstwy otrzymuje się przez pomnożenie połowy sumy powierzchni przekrojów górnego i dolnego przez wysokość; o ile pozwalają na to kształty statku, można do obliczeń łączyć więcej warstw w grupy.

Iloraz objętości jednej warstwy przez liczbę centymetrów, wyrażającą jej wysokość, jest uznany jako dający objętość statku na każdy centymetr zanurzenia danej warstwy.

b) Dla statków, które nie są przeznaczone do przewozu towarów, przyjmuje się, że ich wyporność odpowiadająca danemu poziomowi zanurzenia wyraża się przez siedemdziesiąt setnych iloczynu trzech następujących wymiarów, odnoszących się do powierzchni zewnętrznej kadłuba, bez uwzględnienia jakichkolwiek bądź części wystających;

1) długości określonej przez odległość między dwiema normalnemi płaszczyznami pionowemi, prostopadłemi do osi podłużnej statku i stycznemi zewnętrznie do linji odpowiadającej płaszczyźnie danego zanurzenia;

2) największej szerokości w poziomie zanurzenia;

3) przeciętnego zanurzenia mierzonego odległością prostopadłej między tą płaszczyzną zanurzenia a częścią najniższą kadłuba w przekroju poprzecznym, odpowiadającym środkowi długości, określonej powyżej w paragrafie 1.

Te trzy wymiary brane są bądź to z samego statku, bądź też z jego rysunku konstrukcyjnego.

Artykuł 5.

Podziałki pomiarowe, o ile zachodzi potrzeba, rozmieszczone są symetrycznie parami na bokach statku w płaszczyznach pionowych prostopadłych do osi.

Dla statków, których długość kadłuba przekracza 40 metrów, liczba podziałek wynosi przynajmniej 6, z których - dwie w płaszczyźnie przeprowadzonej mniej więcej w połowie długości - i po dwie w każdej z płaszczyzn, przeprowadzonych z obu stron pierwszej, w odstępach równych, ewentualnie w przybliżeniu jednej całkowitej długości statku.

Gdy liczba podziałek przewyższa 6, wówczas rozmieszczenie ich określane jest analogicznie z tem, co wskazane jest w ustępach 2 i 4 niniejszego artykułu.

Dla statków mających najwyżej 40 metrów długości, liczba podziałek może być zmniejszona do czterech; są one wówczas rozmieszczone parami w płaszczyznach przeprowadzonych około ¹/₃ i ²/₃ długości statku.

Podziałki winny być widoczne i umocowane do stałych punktów. Są one stopniowane po dwa centymetry, liczone prostopadle z osobnym znakiem co 10 centymetrów; - zero - odpowiada bądź to poziomowi wodnicy statku próżnego, bądź też poziomowi dna statku po stronie każdej podziałki.

Przyjmuje się, że wzniesienie poziomu zanurzenia ponad powierzchnię ograniczającą od dołu objętość, podlegającą pomierzeniu równa się średniej arytmetycznej odczytów na wszystkich podziałkach.

Artykuł 6.

Za płaszczyznę zanurzenia statku próżnego (dolnej wodnicy) uważa się tę płaszczyznę, która odpowiada położeniu statku w wodzie słodkiej, wraz:

1) Z osprzętem statkowym, zapasami i załogą niezbędną do żeglowania;

2) Z wodą, której nie można usunąć z zęzy statku zwykłym sposobem czerpania;

3) Nadto, jeżeli chodzi o statek z własnym napędem - z ilością wody używaną normalnie do jego ruch lecz bez opału i balastu ruchomego.

Artykuł 7.

Czynności pomiarowe stwierdzane są przez wydanie świadectwa; świadectwo to wpisane jest pod liczbą porządkową w osobnym rejestrze prowadzonym przez biuro, ustanowione w tym celu przez każde z Układających się Państw przy określonym urzędzie i opatrzone literami i numerami rozpoznawczemi, przyczem ostatnie litery oznaczają Państwo, na którego obszarze znajduje się rzeczone biuro.

Wykaz liter, oznaczających Państwa, dołączony jest do niniejszego załącznika.

Artykuł 8.

Poziom największego zanurzenia (górna wodnica), tak, jak go określa art. 3-ci, oznaczony jest w sposób widoczny z każdej strony statku zapomocą jednej lub więcej kresek lub tabliczek pomiarowych, których dolna krawędź odpowiada temu poziomowi.

Obok każdego znaku, lub na każdej tabliczce oznaczone są w sposób widoczny następujące wskazówki:

1) Litery lub liczby rozpoznawcze biura, wymienionego w art. 7;

2) Liczba porządkowa świadectwa.

Wskazówki te powtórzone są na najbardziej trwałych częściach kadłuba w sposób nieulegający zatarciu.

Artykuł 9.

Każdy pomierzony statek winien być zaopatrzony w świadectwo pomiarowe. W świadectwie tem wskazane są przedewszystkiem:

1. Biuro rejestracji wskazane w art. 7;

2. Litery lub numery rozpoznawcze rzeczonego biura i liczba porządkowa świadectwa oraz jego data;

3. Nazwa lub godło statku;

4. Rodzaj konstrukcji;

5. Największa długość i największa szerokość kadłuba;

6. Wzmianka w razie potrzeby, o ostatniem świadectwie pomiarowem unieważnionem przez nowe pomierzanie, o znakach wskazanych w 2 jak powyżej;

7. W razie potrzeby ilość, rozmieszczenie i opis podziałek; mianowicie położenie obrane dla - zera -;

8. Przeciętna odległość pionowych pomiędzy poziomem dna statku w najniższym punkcie przekrojów, odpowiadających podziałkom, a poziomem zanurzenia statku próżnego (dolna wodnica), jak to oznaczono powyżej, jak również załoga, osprzęt, wysokość wody w zęzie, tudzież ciężar wody używanej normalnie do ruchu motoru - jakie przyjęto dla określenia dolnej wodnicy, a także położenie balastu stałego;

9. Stopniowy wypór wody przez statek w centymetrach zanurzenia, począwszy od dolnej wodnicy; dla statków, które nie są przeznaczone do przewozu towarów, w miejsce tych wskazówek podaje się dane, co do wyporu wody statku próżnego, podług określenia w art. 6-ym oraz wyporu pomiędzy poziomem największego zanurzenia określonego powyżej w art. 3-cim, a dolną wodnicą.

Artykuł 10.

W razie ponownego pomierzania statku, poprzednie napisy i znaki - w danym zaś razie - tabliczki pomiarowe i podziałki - usuwa się, a zastępując je nowemi, postępuje się jak przy pierwszem pomierzaniu.

Jednocześnie odbiera się dawne świadectwo.

Artykuł 11.

W razie zmiany nazwy lub godła statku, powołany do tego urzędnik winien to zaznaczyć w świadectwie. Uwagę tę należy podpisać, podając datę.

UZUPEŁNIENIE I.

Załącznik I.

UZUPEŁNIENIE II.

Wykaz rozpoznawczych liter Państw, wymienionych w art. 7-ym.

D - Niemcy

A - Austrja

B - Belgja

GB - Imperjum Brytyjskie

-Wolne Państwo Irlandzkie

BG - Bułgarja

DA - Gdańsk

DK - Danja

E - Hiszpanja

- Estonja

SF - Finlandja

F - Francja

GR - Grecja

M - Węgry

I - Włochy

- Łotwa

LT - Litwa

L - Luksemburg

NO - Norwegja

N - Holandja

PL - Polska

P - Portugalja

RM - Rumunja

SR - Związek Socjalistycznych Republik Rad

SHS - Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców

S - Szwecja

CH - Szwajcarja

CS - Czechosłowacja

Protokół podpisania.

Przystępując do podpisania konwencji o pomierzaniu statków żeglugi śródlądowej, zawartej pod datą dnia dzisiejszego, niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, postanowili co następuje:

I. Należy rozumieć, że na drogach wodnych poddanych kompetencji Komisji Międzynarodowej - konwencja nie narusza ani przysługującego Komisji Międzynarodowej prawa, jakie wynika z jej własnych pełnomocnictw wydawania przez nią regulaminów, związanych ze stosowaniem tej konwencji, ani też zobowiązań, wynikających dla niej z traktatów, konwencyj, oraz aktów, którym podlega.

II. Należy rozumieć, że konwencja nie narusza w niczem praw i zobowiązań, wynikających dla Układających się Państw z umów o wzajemnem uznawaniu świadectw pomiarowych, opartych na tonnie rejestrowej.

III. Należy rozumieć, że tymczasowo, świadectwa, wydane zgodnie z zasadami pomierzania i obliczania zawartemi w umowie z 1913 roku, między Niemcami i Austro-Węgrami, przez biura, które wykonywują obecnie pomiary podług tych przepisów, będą uznawane za równoznaczne ze świadectwami wydawanemi na warunkach, przewidzianych w konwencji, oraz jej załączniku.

Jeżeli w ciągu 10 lat, licząc od dnia 1 października 1926 r., Państwa, które wydają te świadectwa, nie zrzekną się tego zastrzeżenia zbierze się wówczas dla rozpatrzenia sprawy nowa konferencja.

IV. Rozumie się, że każde z Układających się Państw, na którego obszarze, w dniu 1 października 1926 r. były pobierane opłaty żeglugowe na podstawie tonny rejestrowej, będzie mogło żądać z chwilą podpisania konwencji lub przystąpienia do niej, aby statki żeglugi śródlądowej, podlegające tym opłatom, były zaopatrzone w świadectwo pomiarowe w tonnach rejestrowych, świadectwo to będzie w danym razie uznawane przez władze tego Państwa, jako równoznaczne ze świadectwami, wydanemi przez nie podług tego samego systemu; w razie nieprzedłożenia tego świadectwa, rzeczone Państwo będzie mogło przystąpić do dodatkowego pomierzenia.

V. Rozumie się, że Układające się Państwa obowiązane są do zadośćuczynienia zobowiązaniom, przewidzianym w art. 2 i 5 konwencji tylko w miarę uczestniczenia w żegludze międzynarodowej.

VI. Rozumie się, że każde Układające się Państwo, będzie mogło z chwilą podpisania konwencji lub przystąpienia do niej żądać, aby w razie ponownego pomierzania statku, pomierzonego pierwotnie przez jego biura, - niezatarte znaki pierwotne, o ile nie służyły wyłącznie do stwierdzenia pomierzania, zostały uzupełnione przez dodanie niedającego się zatrzeć krzyża równoramiennego, - aby to uzupełnienie było uważane jako równoznaczne z usunięciem przepisanem w art. 10-tym załącznika konwencji, - aby dawne tabliczki pomiarowe, zamiast usuwania ich, zostały oznaczone krzyżem, i aby w razie nałożenia nowych tabliczek pomiarowych, dawne tabliczki były umieszczone na tym samym poziomie co nowe i obok nich.

W wypadku wyżej wskazanym, zawiadomienia przewidziane przez ustęp 3-ci art. 5-go i przez art. 6-ty konwencji, powinny być również skierowane do biura pierwotnej rejestracji.

Protokół niniejszy będzie miał tę samą moc, wartość i czas trwania co konwencja zawarta pod datą dnia dzisiejszego i winien być uważany za jej część integralną.

Na dowód czego, poniżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali protokół niniejszy.

Sporządzono w Paryżu, dwudziestego siódmego listopada tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego roku w jednym egzemplarzu, który będzie złożony w Sekretarjacie Lidi Narodów. Uwierzytelniony za zgodność odpis zostanie doręczony wszystkim Państwom reprezentowanym na konferencji.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości jak i każde z zawartych w niej postanowień, oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 15 maja 1930 r.