Konwencja berneńska o ochronie utworów literackich i artystycznych. Berno.1886.09.09, Berlin.1908.11.13.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1922.3.16

Akt obowiązujący

Wersja od: 2 listopada 1935 r.

OŚWIADCZENIE RZĄDOWE

z dnia 12 maja 1921 r.

w przedmiocie przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do międzynarodowej Konwencji, dotyczącej ochrony utworów literackich i artystycznych podpisanej w Bernie dnia 9 września 1886 r., a przejrzanej w Berlinie 13 listopada 1908 r. ^*

Podaje się niniejszem do wiadomości, że w wykonaniu art. 19 an. I. Traktatu Pokoju między Państwami Sprzymierzonemi i Stowarzyszonemi a Polską, podpisanego w Wersalu dn. 28 czerwca 1919 r. a ratyfikowanego przez Polskę zgodnie z ustawą z dnia 31 lipca 1919 r. (Dz. U. R. P. r. 1920 No 150, poz. 720). Rząd Polski przystąpił w dniu 28 stycznia 1920 r. do Konwencji międzynarodowej, dotyczącej ochrony utworów literackich i artystycznych, podpisanej w Bernie d. 9 września 1886 r., przejrzanej w Berlinie 13 listopada 1908 r., wraz z protokułem dodatkowym, podpisanym w Bernie d. 20 marca 1914 r., o treści następującej:

MIĘDZYNARODOWY ZWIĄZEK OCHRONY UTWORÓW LITERACKICH I ARTYSTYCZNYCH.

________

Przejrzana Konwencja Berneńska o ochronie utworów literackich i artystycznych.

Jego Cesarska Mość Cesarz Niemiecki, Król Pruski w Imieniu Cesarstwa Niemieckiego; Jego Królewska Mość Król Belgów; Jego Królewska Mość Król Duński; Jego Królewska Mość Król Hiszpański; Prezydent Rzeczypospolitej Francuskiej; Jego Królewska Mość Król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanji i Irlandji, Cesarz Indji; Jego Królewska Mość Król Włoski; Jego Cesarska Mość Cesarz Japoński; Prezydent Rzeczypospolitej Liberyjskiej; Jego Królewska Wysokość Wielki Książe Luksemburski, Książe de Nassau; Jego Książęca Wysokość Książe Monaco; Jego Królewska Mość Król Norweski; Jego Królewska Mość Król Szwedzki; Rada Związkowa Konfederacji Szwajcarskiej; Jego Wysokość Bej Tunisu.

W równym stopniu ożywieni pragnieniem w sposób najbardziej skuteczny a jednolity ochraniać prawa autorów literackich i artystycznych,

Postanowili zawrzeć Konwencję w celu poddania rewizji Konwencji Berneńskiej z dnia 9 września 1886 roku, Artykułu dodatkowego i Protokułu zamknięcia, załączonych do tejże Konwencji, jako też Aktu dodatkowego i Deklaracji Paryskiej interpretującej z dnia 4-go maja 1896 r.

W następstwie czego mianowani zostali ich pełnomocnikami:

W Imieniu Jego Cesarskiej Mości Cesarza Niemieckiego, Króla Pruskiego:

Jego Eksc. p. Dr. von Studt, Minister Stanu Królestwa Pruskiego.

Jego Eksc. p. Dr. von Koerner, Rzeczywisty Radca Tajny, Dyrektor Departamentu Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

P. Dr. Dungs, Wyższy Radca Tajny Regencyjny, Radca Referent Departamentu Sprawiedliwości.

P. Dr. Goebel von Harrant, Radca Tajny Legacyjny, Radca Referent Departamentu Spraw Zagranicznych.

P. Robolski, Wyższy Radca Tajny Regencyjny Departamentu Spraw Wewnętrznych.

P. Dr. Kohler, Radca Tajny Sprawiedliwości, Profesor Wydziału Prawnego Uniwersytetu Berlińskiego.

P. Dr. Osterrieth, Sekretarz Generalny Stowarzyszenia ochrony własności przemysłowej.

W Imieniu Jego Królewskiej Mości Króla Belgów:

P. hr. Della Faille de Leverghem, Radca Legacyjny w Berlinie.

P. J. de Borchgrave, Adwokat przy Sądzie Apelacyjnym w Brukseli, były Członek Izby Przedstawicieli.

P. P. Wauwersmans, Adwokat przy Sądzie Apelacyjnym w Brukseli, Członek Izby Przedstawicieli.

W Imieniu Jego Królewskiej Mości Króla Duńskiego.

P. J. H. de Hegerman-Lindecrone, Poseł Nadzwyczajny i Minister Pełnomocny Jego Królewskiej Mości Króla Duńskiego w Berlinie.

W Imieniu Jego Królewskiej Mości Króla Hiszpańskiego:

Jego Eksc. p. Luis Polo de Bernabé, Ambasador Nadzwyczajny i Pełnomocny Jego Królewskiej Mości Króla Hiszpańskiego w Berlinie.

P. Eugenio Ferraz y Alcala Galiano, Radca Ambasady w Berlinie.

W Imieniu Prezydenta Rzeczypospolitej Francuskiej:

Jego Eksc. p. Jules Cambon, Ambasador Nadzwyczajny i Pełnomocny Rzeczypospolitej Francuskiej w Berlinie.

P. Ernest Lavisse, Członek Akademji Francuskiej, Profesor Fakultetu Literackiego w Paryżu, Dyrektor Wyższej Szkoły Normalnej.

P. Paul Harvieu, Członek Akademji Francuskiej, Prezes Towarzystwa Autorów i Kompozytorów Dramatycznych.

P. Louis Renault, Członek Instytutu, Honorowy Minister Pełnomocny, Profesor Wydziału Prawnego w Paryżu.

P. Fernand Gavarry, Minister Pełnomocny I-ej Klassy, Dyrektor Spraw Administracyjnych i Technicznych Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

P. Breton, Dyrektor Urzędu Narodowego Własności Przemysłowej.

P. Georges Lecomte, Prezes Towarzystwa Literatów.

W Imieniu Jego Królewskiej Mości Króla Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanji i Irlandji, Cesarza Indji:

Sir Henry Bergne, były Szef Departamentu Handlu w "Foreign Office".

P. George Ranken Askwith, Radca Królewski, Pomocnik Sekretarza w "Board of Trade".

P. hr. de Salis, Radca Ambasady w Berlinie.

W Imieniu Jego Królewskiej Mości Króla Włoskiego.

Jego Eksc. p. Komandor Alberto Pansa, Ambasador Nadzwyczajny i Pełnomocny Jego Królewskiej Mości Króla Włoskiego w Berlinie.

P. Komandor Luigi Roux, Adwokat, Senator.

P. Komandor Samuelo Ottolenghi, Dyrektor Wydziału Własności intelektualnej.

P. Kawaler Emilio Venezian, Inżynier, Inspektor Wykształcenia przemysłowego.

P. Augusto Ferrari, Adwokat, Wice-Prezes Włoskiego Towarzystwa Autorów.

W Imieniu Jego Cesarskiej Mości Cesarza Japonji:

P. Dr. Mizuno Rentaro, Radca Referent Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

P. Horiguchi Kumaichi, Drugi Sekretarz Poselstwa w Sztokholmie.

W Imieniu Prezydenta Rzeczypospolitej Liberyjskiej:

Delegacja Cesarstwa Niemieckiego, a w jej imieniu, Jego Eksc. p. Dr. von Korner, Rzeczywisty Radca Tajny, Dyrektor Departamentu Spraw Zagranicznych.

W Imieniu Jego Królewskiej Wysokości, Księcia Luksemburskiego, Księcia de Nassau:

P. Hr. Hippolite de Villers, Luksemburski Chargé d'Affaires w Berlinie.

W Imieniu Jego Książęcej Wysokości Księcia Monako:

P. Baron de Rolland, Prezes Trybunału Wyższego.

W Imieniu Jego Królewskiej Mości Króla Norweskiego:

P. Klaus Hoel, Szef Wydziału Departamentu Wyznań i Oświecenia Publicznego.

W Imieniu Jego Królewskiej Mości Króla Szwedzkiego:

P. hr. Taube, Poseł Nadzwyczajny i Minister Pełnomocny Jego Królewskiej Mości Króla Szwedzkiego w Berlinie.

P. Baron Peder-Magnus de Ugglas, Referendarz Sądu Wyższego.

W Imieniu Rady Związkowej Konfederacji Szwajcarskiej.

P. Dr. Alfred de Claparéde, Poseł Nadzwyczajny i Minister Konfederacji Szwajcarskiej w Berlinie.

P. W. Kraft, przydzielony do Urzędu Związkowego dla ochrony własności intelektualnej.

W Imieniu Jego Książęcej Wysokości Beja Tunisu:

P. Jean Gout, Konsul Generalny Departamentu Spraw Zagranicznych w Paryżu,

którzy, po wzajemnej wymianie odnośnych swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i należyte co do formy, zgodzili się na następujące artykuły:

Art.  1.

Kraje zawierające umowę wstępują w stan Związku dla ochrony praw autorów względem ich utworów literackich i artystycznych.

Art.  2.

Wyrażenie "utwory literackie i artystyczne" obejmuje wszelkie dzieła literackie, naukowe i artystyczne bez względu na ich rodzaj i formę, w jakiej są odtworzone, jako to: książki, broszury i inne pisma; utwory dramatyczne i dramatyczno-muzyczne, utwory choregraficzne i pantominy, których układ sceniczny jest piśmiennie lub jakimkolwiek innym sposobem ustalony; utwory muzyczne ze słowami lub bez słów; rysunki, obrazy, utwory architektoniczne, rzeźby, utwory rytnicze, litografje; ilustracje; mapy, plany, szkice i wyroby plastyczne, dotyczące geografji, topografji, architektury lub nauki.

Ochronie podlegają narówni z dziełami oryginalnemi - nie przesądzając praw autora utworu oryginalnego, - tłomaczenia, przystosowania, układy muzyczne oraz inne przeróbki utworów literackich lub artystycznych, jak również zbiory rozmaitych utworów.

Kraje zawierające umowę mają obowiązek zapewnić ochronę utworom powyżej wymienionym.

Dzieła sztuki stosowanej do przemysłu są chronione, o ile na to zezwala wewnętrzne prawodawstwo każdego kraju.

Art.  3.

Niniejsza Konwencja obejmuje utwory fotograficzne oraz utwory otrzymywane w sposób podobny do fotografji. Kraje zawierające umowę winny zapewnić im ochronę.

Art.  4.

Autorowie, należący do któregokolwiek z krajów związkowych, korzystają, w krajach innych aniżeli kraj powstania utworu, dla swoich utworów zarówno nie ogłoszonych jak i po raz pierwszy ogłoszonych w jednym z krajów związkowych, z praw, które obecnie przysługują lub które mogą być przyznane w przyszłości autorom krajowym, jak również z praw, specjalnie przyznanych przez niniejszą Konwencję.

Korzystanie z tych praw i ich wykonywanie nie wymaga żadnej formalności, korzystanie to i wykonywanie nie zależy od istnienia ochrony w kraju powstania utworu. Wskutek tego poza postanowieniami niniejszej Konwencji, zakres ochrony jakoteż środki dochodzenia obrony, zawarowane autorowi dla obrony jego praw, są normowane wyłącznie podług prawodawstwa tego kraju, gdzie się żąda ochrony.

Za kraj powstania utworu uważa się: dla utworów nie ogłoszonych - kraj, do którego należy autor; dla utworów ogłoszonych - kraj, w którym zostały po raz pierwszy ogłoszone, dla utworów zaś ogłoszonych równocześnie w kilku krajach związkowych ten z krajów, którego prawodawstwo zapewnia utworom tym ochronę na najkrótszy przeciąg czasu. Dla utworów ogłoszonych jednocześnie w kraju nie należącym do Związku i w kraju związkowym ten ostatni jest uważany za kraj powstania utworu.

Przez utwory ogłoszone należy rozumieć w pojęciu niniejszej Konwencji utwory wydane. Przedstawienie utworu dramatycznego lub dramatyczno-muzycznego, wykonanie dzieła muzycznego, wystawienie dzieła sztuki, budowa jakiegoś dzieła architektonicznego nie stanowią ogłoszenia.

Art.  5.

Autorowie, należący do któregokolwiek z krajów związkowych, którzy wydają po raz pierwszy utwory swoje w innym kraju związkowym, korzystają w tym kraju z tych samych praw, co autorowie krajowi.

Art.  6.

Autorowie, nie należący do żadnego z krajów związkowych i po raz pierwszy ogłaszający utwory swoje w jednym z nich, korzystają w tym kraju z jednakich praw co autorowie krajowi, w innych zaś krajach związkowych z praw, przyznanych niniejszą Konwencją.

Art.  7.

Czas trwania ochrony, przyznanej niniejszą Konwencją, obejmuje życie autora i pięćdziesiąt lat po jego śmierci.

Jednakże na wypadek, gdyby czas trwania ochrony nie był w jednakowej mierze przyjęty przez wszystkie kraje związkowe, czas ten określi prawodawstwo kraju, gdzie się żąda ochrony, i nie będzie on mógł przekraczać czasu ustalonego w kraju powstania utworu. Wskutek tego kraje związkowe będą musiały stosować przepisy zawarte w poprzednim ustępie jedynie w granicach, zgodnych z obowiązującem w nich prawem wewnętrznem.

Dla utworów fotograficznych lub otrzymywanych w sposób podobny do fotografji, dla dzieł pośmiertnych, dla dzieł anonimowych lub wydanych pod pseudonimem, czas trwania ochrony określi prawodawstwo tego kraju, gdzie się żąda ochrony, z tem zastrzeżeniem, że czas ten nie będzie przekraczał czasu trwania ochrony, ustalonego w kraju powstania utworu.

Art.  8.

Autorowie utworów nie ogłoszonych, należący do jednego z krajów związkowych, oraz autorowie utworów po raz pierwszy w jednym z tych krajów ogłoszonych, korzystają w innych krajach związkowych, przez cały czas trwania ochrony prawa względem oryginału, z wyłącznego prawa dokonania przekładu utworów lub dania upoważnienia na przekład.

Art.  9.

Feljetony powieściowe, nowele i wszelkie inne utwory, bądź literackie, bądź naukowe, bądź artystyczne, bez względu na ich treść, ogłaszane w dziennikach lub pismach perjodycznych w którymkolwiek z krajów związkowych, nie mogą być bez zgody autorów odtwarzane w innych krajach.

Z wyjątkiem feljetonów powieściowych i nowel, każdy artykuł w dziennikach może być przedrukowany przez inny dziennik, o ile ten przedruk nie jest wyraźnie wzbroniony. Jednakże źródło winno być wskazane; skutki niewypełniania tego obowiązku określa prawodawstwo tego kraju, w którym żąda się ochrony.

Ochrona niniejszej Konwencji nie stosuje się do wiadomości bieżących lub rozmaitości, mających charakter zwykłych informacji prasowych.

Art.  10.

O prawie czynienia dozwolonych zapożyczeń z utworów literackich lub artystycznych dla publikacji, przeznaczonych do celów pedagogicznych, albo mających charakter naukowy lub wypisów, stanowi prawodawstwo krajów związkowych oraz osobne umowy już zawarte lub te, które mają być pomiędzy niemi zawarte.

Art.  11.

Postanowienia niniejszej Konwencji stosują się do wystawiania publicznego utworów dramatycznych lub dramatyczno-muzycznych i do wykonywania publicznego utworów muzycznych, czy to ogłoszonych, czy nie.

Autorowie utworów dramatycznych lub dramatyczno-muzycznych korzystają przez cały czas trwania praw ich do utworu oryginalnego z ochrony od nieupoważnionego publicznego wystawiania ich utworów w przekładzie.

Aby korzystać z ochrony, wynikającej z niniejszego artykułu, autorowie nie mają obowiązku przy ogłaszaniu utworów swoich wzbraniać ich wystawienia lub wykonania publicznego.

Art.  12.

Do reprodukcji niedozwolonych, do których stosuje się niniejsza Konwencja, zaliczają się w szczególności przyswojenia pośrednie - bez upoważnienia - utworu literackiego lub artystycznego, jako to: przystosowania, układy muzyczne, przeróbki powieści, noweli lub poezji na sztuki teatralne i odwrotnie i t. d., o ile są one tylko odtworzeniem tego samego utworu w tej samej formie, lub w formie innej, ze zmianami, dodatkami lub skrótami nieistotnemi i nie noszą cechy nowego dzieła oryginalnego.

Art.  13.

Autorom utworów muzycznych przysługuje wyłączne prawo do udzielania pozwoleń na: 1) przenoszenie dzieł tych na instrumenty, na których mogłyby być mechanicznie wykonywane, 2) wykonywanie publiczne tych dzieł na takich instrumentach.

Prawodawstwo wewnętrzne każdego kraju będzie mogło poczynić, o ile go to dotyczy, zastrzeżenia i warunki co do zastosowania tego artykułu, jednakże wszystkie tego rodzaju zastrzeżenia i warunki będą ograniczone ściśle do kraju, który je ustanowił.

Postanowienia ustępu pierwszego nie mają mocy wstecznej, wobec czego nie będą stosowane w krajach związkowych do utworów, przeniesionych prawnie w tychże krajach na mechaniczne instrumenty przed wejściem w moc niniejszej Konwencji.

Przeróbki dokonane na mocy ustępów 2-go i 3-go niniejszego artykułu i wprowadzone bez zgody stron zainteresowanych, do kraju, w którym nie są dozwolone, będą mogły ulec zajęciu.

Art.  14.

Autorom utworów literackich, naukowych i artystycznych przysługuje wyłączne prawo upoważnienia do odtwarzania i publicznego przedstawiania swych utworów za pomocą kinematografu.

Narówni z utworami literackiemi i artystycznemi podlegają ochronie utwory kinematograficzne - o ile autor za pomocą układu scenicznego lub zestawienia wydarzeń przedstawionych nada utworom tym charakter osobisty i oryginalny.

Nie czyniąc ujmy prawom autora oryginalnego utworu, odtworzenie za pomocą kinematografu dzieła literackiego, naukowego i artystycznego jest chronione narówni z utworem oryginalnym.

Postanowienia powyższe stosują się do odtwarzania lub wytwarzania dzieła, otrzymywanego za pomocą wszelkich innych sposobów, podobnych do kinematografji.

Art.  15.

Ażeby autorowie dzieł, chronionych niniejszą Konwencją, byli uważani, aż do dowodu przeciwnego, za takich i w następstwie tego mieli możność ścigania podrabiaczy przed sądami różnych krajów związkowych, wystarczy, aby nazwisko ich było wskazane na utworze w przyjęty sposób.

Co do dzieł wydanych bezimiennie lub pod pseudonimem, wydawca, którego nazwisko wskazane jest na utworze, mocen jest bronić praw przysługujących autorowi. Jest on bez dalszych dowodów uważany za przedstawiciela autora bezimiennego lub piszącego pod pseudonimem.

Art.  16.

Każde dzieło podrobione może uledz zajęciu przez kompetentne władze kraju związkowego, w którym dzieło oryginalne korzysta z ochrony prawnej.

W tych krajach zajęcie może być również stosowane do odtworzeń, pochodzących z kraju, w którym utwór nie korzysta z ochrony lub przestał z niej korzystać.

Zajęcia dokonywa się zgodnie z prawodawstwem wewnętrznem każdego kraju.

Art.  17.

Przepisy niniejszej Konwencji nie mogą ubliżać w niczem prawu, przysługującemu każdemu Rządowi kraju związkowego, a polegającemu na zezwalaniu, dozorowaniu, zakazywaniu za pomocą środków prawodawczych lub policji wewnętrznej rozpowszechniania, przedstawiania, wystawiania każdego utworu czy produkcji, względem których władza właściwa miałaby prawo to wykonać.

Art.  18.

Niniejsza Konwencja stosuje się do wszystkich utworów, które z chwilą wejścia jej w moc nie stały się jeszcze dobrem ogólnem w kraju powstania dzieła, z powodu upływu czasu trwania ochrony.

Gdyby jednak przez upływ czasu trwania ochrony, która mu była poprzednio przyznana, utwór jaki stał się już dobrem ogólnem w kraju, gdzie się żąda ochrony, tam ona mu nie będzie powtórnie przyznana.

Stosowanie tej zasady nastąpi na podstawie zobowiązań, objętych przez specjalne Konwencje już istniejące między krajami związkowemi lub mające być w tym celu zawarte. W braku podobnych zobowiązań odnośne kraje, każdy dla siebie, określą sposoby stosowania tej zasady.

Przepisy poprzedzające stosują się również w razie nowych przystąpień do Związku i w wypadku, kiedy zastosowanie artykułu 7-go przedłużyłoby czas trwania ochrony.

Art.  19.

Przepisy Konwencji niniejszej nie stoją na przeszkodzie domaganiu się zastosowania przepisów szerszych, wydanych przez prawodawstwo któregoś z krajów związkowych na korzyść cudzoziemców wogóle.

Art.  20.

Rządy krajów związkowych zastrzegają sobie prawo zawierania między sobą układów odrębnych, o ile układy te zabezpieczyłyby autorom prawa rozleglejsze od tych, które im przyznaje Związek, lub też zawierały inne jeszcze postanowienia, nie sprzeciwiające się Konwencji niniejszej. Przepisy układów istniejących, o ile odpowiadają powyższym warunkom, pozostają w mocy.

Art.  21.

Urząd międzynarodowy pod nazwą "Biuro Związku Międzynarodowego dla ochrony utworów literackich i artystycznych" zostaje utrzymany.

Biuro to podlega wysokiemu zwierzchnictwu Szwajcarskiego Rządu Związkowego, który zajmuje się jego organizacją i dozoruje jego prace.

Urzędowym językiem Biura jest język francuski.

Art.  22.

Biuro międzynarodowe skupia informacje wszelkiego rodzaju dotyczące ochrony praw autorów do ich dzieł literackich i artystycznych. Uzgadnia je i ogłasza. Biuro zajmuje się badaniem spraw użyteczności ogólnej, dotyczących Związku, i redaguje na podstawie dokumentów, dostarczanych mu przez różne administracje, pismo perjodyczne w języku francuskim, omawiające sprawy, dotyczące przedmiotów Związku. Rządy krajów związkowych zastrzegają sobie prawo upoważnienia Biura, za wspólnem porozumieniem, do wydania publikacji w jednym lub kilku językach, o ile doświadczenie wykaże potrzebę tegoż.

Biuro międzynarodowe powinno każdej chwili służyć członkom Związku wszelkiemi potrzebnemi im specjalnemi informacjami w sprawach, dotyczących ochrony utworów literackich i artystycznych.

Dyrektor Biura międzynarodowego składa o sprawowaniu swych czynności sprawozdanie coroczne, które podaje się do wiadomości wszystkim członkom Związku.

Art.  23.

Wszystkie kraje zawierające umowę ponoszą wspólnie koszta utrzymania Biura międzynarodowego. Aż do wydania w tej mierze zarządzeń, koszta te nie będą mogły przekroczyć sumy sześćdziesięciu tysięcy franków rocznie. Suma ta w razie potrzeby będzie mogła być powiększona na mocy zwyczajnej uchwały jednej z konferencji, przewidzianych w artykule 24.

W celu określenia części, która na każdy kraj z tej ogólnej sumy kosztów przypada, kraje zawierające umowę oraz te, które dodatkowo do Związku przystąpią, zostają podzielone na sześć klas, biorących udział w kosztach, w stosunku do pewnej ilości jednostek, mianowicie:

1 klasa - 25 jednostek

2 klasa - 20 jednostek

3 klasa - 15 jednostek

4 klasa - 10 jednostek

5 klasa - 5 jednostek

6 klasa - 3 jednostek

Te współczynniki mnoży się przez ilość krajów każdej klasy, i suma otrzymanych w ten sposób iloczynów tworzy ilość jednostek, przez którą ogólna suma wydatków winna być dzieloną. Jednostką udziału w wydatkach będzie iloraz, uzyskany w ten sposób.

Każde państwo oświadczy w chwili swego przystąpienia, do której z powyższych klas pragnie być zaliczone.

Administracja szwajcarska układa budżet Biura, dozoruje jego wydatki, wypłaca potrzebne zaliczki i sporządza roczne rachunki, które będą następnie komunikowane wszystkim innym administracjom.

Art.  24.

Niniejsza Konwencja może podlegać rewizjom, dla wprowadzenia do niej ulepszeń, mających na celu udoskonalenie systemu Związku.

Kwestja tego rodzaju, podobnie jak kwestje dotyczące rozwoju Związku z innych punktów widzenia, będą rozstrząsane przez delegatów odnośnych krajów na konferencjach, które będą się odbywały kolejno w krajach związkowych. Administracja kraju, w którym będzie obradowała konferencja, winna z pomocą Biura międzynarodowego przygotować prace konferencji. Dyrektor Biura jest obecny na posiedzeniach konferencji i bierze udział w dyskusji bez głosu decydującego.

Żadna zmiana w niniejszej Konwencji nie obowiązuje Związku, o ile nie została jednomyślnie uchwalona przez kraje, wchodzące w jego skład.

Art.  25.

Państwa, nie należące do Związku a zapewniające ochronę ustawodawczą praw, stanowiących przedmiot niniejszej Konwencji, mogą na żądanie do niej przystąpić.

O przystąpieniu tem zawiadomi się na piśmie Rząd Związkowy Szwajcarski, który doniesie to wszystkim innym.

Pociąga ono za sobą samo przez się przyłączenie się do wszystkich warunków oraz przypuszczenie do wszystkich korzyści, zastrzeżonych w niniejszej Konwencji. Będzie ono jednakże mogło zawierać wskazanie przepisów Konwencji z 9 września 1886 r. oraz aktu dodatkowego z 4 maja 1896 r., o ileby się uważało za stosowne zastąpić niemi, choćby tymczasowo, odpowiednie przepisy niniejszej Konwencji.

Art.  26.

Krajom, zawierającym umowę, przysługuje w każdej chwili prawo przystąpienia do niniejszej Konwencji w imieniu swoich kolonji i zagranicznych posiadłości.

W tym celu mogą one: bądź złożyć ogólną deklarację, obejmującą wszystkie ich kolonje i posiadłości, bądź specjalnie wymienić te, które do Konwencji przystępują, bądź wreszcie ograniczyć się do wskazania tych, które z Konwencji są wykluczone.

Deklaracja ta będzie notyfikowana na piśmie Rządowi Związkowemu Szwajcarskiemu, który zawiadomi o tem wszystkie inne.

Art.  27.

Niniejsza Konwencja w stosunkach pomiędzy państwami, zawierającemi umowę, zastąpi Konwencję Berneńską z 9 września 1886 r., łącznie z artykułem dodatkowym i protokułem zamknięcia obrad z tegoż dnia oraz z aktem dodatkowym i z deklaracją objaśniającą z 4 maja 1896 r. Powyższe akty konwencyjne pozostają w mocy w stosunku do państw, któreby nie ratyfikowały niniejszej Konwencji. Państwa, podpisujące niniejszą Konwencję, będą mogły oświadczyć w chwili wymiany ratyfikacji, że zamierzają w tym lub innym punkcie podlegać jeszcze przepisom Konwencji, które poprzednio podpisały.

Art.  28.

Niniejsza Konwencja będzie ratyfikowana, a akty ratyfikacyjne wymienione w Berlinie najpóźniej 1 lipca 1910 r.

Każda ze stron, zawierających umowę, wręczy przy wymianie ratyfikacji tylko jeden dokument ratyfikacyjny, który wraz z dokumentami innych państw zostanie złożony w archiwach rządowych Związku Szwajcarskiego. Każda strona otrzyma wzamian egzemplarz protokułu wymiany ratyfikacji podpisany przez pełnomocników, którzy brali w niej udział.

Art.  29.

Niniejsza Konwencja wejdzie w moc w trzy miesiące po wymianie ratyfikacji i pozostanie w mocy przez czas nieokreślony, aż do upływu roku od dnia jej wypowiedzenia.

Wypowiedzenie będzie skierowane do Rządu Związku Szwajcarskiego. Będzie ono miało skutek jedynie dla kraju, który je uczynił, Konwencja zaś będzie nadal obowiązywała wszystkia inne kraje związkowe.

Art.  30.

Państwa, które wprowadzą do swego prawodawstwa pięćdziesięcioletni okres czasu trwania ochrony, przewidziany w ust. I artykułu 7 niniejszej Konwencji, zawiadomią o tem piśmienną deklaracją Rząd Związku Szwajcarskiego, ten zaś zawiadomi o tem natychmiast wszystkie inne państwa związkowe.

To samo stosuje się do państw, które zrzekną się zastrzeżeń, poczynionych przez nie na mocy artykułu 24, 26 i 27.

Na dowód czego odnośni pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i przyłożyli na nie niej swe pieczęcie.

Sporządzone w Berlinie, dnia 13 listopada tysiąc dziewięćset ósmego roku w jedynym egzemplarzu, który zostanie złożony w Archiwum Rządu Konfederacji Szwajcarskiej, a którego odpisy uwierzytelnione będą wręczone w drodze dyplomatycznej Państwom układającym się:

(pominięto)

Protokuł dodatkowy

do przejrzanej Konwencji berneńskiej z dnia 13 listopada 1908 r.

Kraje należące do Międzynarodowego Związku ochrony dzieł literackich i artystycznych, chcąc uprawnić do fakultatywnego ograniczania zakresu działania Konwencji z 13 listopada 1908, zgodziły się na następujący protokuł:

1) Jeśli jaki kraj, nie należący do Związku, nie ochrania w sposób dostateczny dzieł autorów, należących do jednego z krajów związkowych, wtedy postanowienia Konwencji z 13 listopada 1908 r. nie mogą w czemkolwiekbądź sprzeciwiać się prawu kraju związkowego do ograniczenia ochrony dzieł, których autorowie są, w chwili pierwszej publikacji tych dzieł, poddanymi lub obywatelami pomienionego obcego kraju i nie są rzeczywiście zamieszkałymi w jednym z krajów związkowych.

2) Prawo przyznane niniejszym protokułem Państwom umawiającym się przysługuje zarówno wszystkim ich posiadłościom zamorskim.

3) Żadne ograniczenie postanowione na podstawie powyższego ustępu 1. nie będzie sprzeciwiało się prawom, nabytym przez autora co do dzieła opublikowanego w jednym z krajów należących do związku, przed wprowadzeniem tego ograniczenia w wykonanie.

4) Państwa, które na podstawie niniejszego protokułu ograniczą ochronę praw autorskich, zawiadomią o tem rząd Związku Szwajcarskiego za pomocą pisemnego oświadczenia, wskazującego kraje, w stosunku do których ochronę się ogranicza, również jak i ograniczenia, jakim podlegają prawa autorów, należących do tych krajów. Rząd Związku Szwajcarskiego zawiadomi o tem natychmiast wszystkie inne kraje związkowe.

5) Niniejszy protokuł będzie ratyfikowany i ratyfikacje zostaną złożone w Bernie w terminie najwyżej 12 miesięcy, licząc od jego daty. Wejdzie w moc w miesiąc po upływie tego terminu i będzie miał tę samą moc obowiązującą i czas trwania, co Konwencja, do której się odnosi.

Na dowód czego Pełnomocnicy krajów, należących do Związku, podpisali niniejszy protokuł, którego jedna kopja uwierzytelniona zostanie przesłana każdemu z Rządów związkowych.

Spisano w Bernie 20 marca 1914 w jednym egzemplarzu, złożonym w Archiwach Związku Szwajcarskiego.

(podpisy pominięto)

Protokuł podpisania.

Niżej podpisani pełnomocnicy, należycie do tego upoważnieni, zebrali się dzisiejszego dnia w celu przystąpienia do podpisania protokułu dodatkowego do zrewidowanej konwencji berneńskiej o ochronie dzieł literackich i artystycznych z 13 listopada 1908 i przyjęli do wiadomości następujące oświadczenie, odczytane przez Pełnomocnika Szwecji:

"Ponieważ Rząd Królewski nie ratyfikował jeszcze zrewidowanej Konwencji berneńskiej z 13 listopada 1908, podpisuje protokuł dodatkowy do rzeczonej Konwencji, zastrzegając sobie, że ratyfikacja protokułu będzie mogła mieć miejsce tylko równocześnie z ratyfikacją Konwencji".

Na dowód czego Pełnomocnicy odnośni podpisali niniejszy protokuł.

Spisano w Bernie, 20 dnia miesiąca marca roku tysiąc dziewięćset czternastego.

(Podpisy:)

Polska przystąpiła do Konwencji powyższej bez zastrzeżeń, zapisując się do I kategorji państw, współutrzymujących międzynarodowe biuro Związku ochrony własności literackiej i artystycznej.

Prócz Polski, do tegoż Związku należą państwa następujące:

Niemcy od początku (5 grudnia 1887).

Kraje pod protektoratem od 1 stycznia 1909.

Austrja od 1 października 1920.

Belgja od początku.

Danja, oraz wyspy

Feroe od 1 lipca 1903.

Hiszpanja z kolonjami od początku.

Francja z Algerem i kolonjami od początku.

Wielka-Brytanja od początku.

Kolonje, posiadłości i niektóre

z krajów pod protektoratem od początku i od 1 lipca 1912.

Grecja od 9 listopada 1920.

Haiti od początku.

Włochy od początku.

Japonja od 15 lipca 1899.

Liberja od 16 października 1908.

Luksemburg od 20 czerwca 1888.

Maroko (terytorjum Protekt. franc.) od 16 czerwca 1917.

Monaco od 30 maja 1889.

Norwegja od 13 kwietnia 1896.

Holandja od 1 listopada 1912.

Indje holenderskie,

Curaçao i Surinam od 1 kwietnia 1913.

Portugalja, z kolonjami od 29 marca 1911.

Szwecja od 1 sierpnia 1904.

Szwajcarja od początku.

Tunis od początku.

Czecho-Słowacja od 22 lutego 1921.

Bułgarja od 5 grudnia 1921.

Zakres mocy obowiązującej przejrzanej Konwencji Berneńskiej z 13 listopada 1908 roku pomiędzy Państwami należącemi do Związku:

a) Przejrzana Konwencja Berneńska z 13/XI-1908

bez zastrzeżeń obowiązuje:

Niemcy	Hiszpanję	Luksemburg	Polskę
Austrję	Haiti	Maroko	Portugalję
Belgję	Liberję	Monaco	Czecho-Słowację.

b) Przejrzana Konwencja Berneńska z 13/XI-1908

z zastrzeżeniami obowiązuje pozostałe Państwa Związkowe:

ZASTRZEŻENIA PAŃSTW ZWIĄZKOWYCH:

I. Dzieła ochraniane

(art. 2 przejrzanej Konwencji Berneńskiej)

a) Dzieła sztuki zastosowane do przemysłu: (Konwencja Berneńska przejrzana art. 2 wiersze końcowe);

Francja i Tunis: "Zastrzeżenia tyczące się konwencji poprzednich" (bez wyszczególnienia);

b) Dzieła architektury: (przejrzana Konwencja Berneńska art. 2 al. 1)

Norwegja: Art. 4 Konwencji Berneńskiej z dn. 9 września 1886 r.: "plany, szkice i utwory plastyczne, odnoszące się do architektury".

II. Prawo przekładu.

(art. 8 przejrzanej Konwencji Berneńskiej).

1) Grecja: Art. 5 Konwencji Berneńskiej z 9 września 1886 r.:

"Autorowie, należący do jednego z krajów związkowych, lub ich przedstawiciele, korzystają w innych krajach z wyłącznego prawa dokonania przekładu, lub dania upoważnienia na przekład swych utworów aż do upłynięcia dziesięciu lat od daty ogłoszenia utworu oryginalnego w jednym z krajów związkowych.

Przy dziełach wydawanych zeszytami, okres dziesięcioletni liczy się dopiero od daty ukazania się ostatniego zeszytu utworu oryginalnego.

Przy dziełach złożonych z wielu tomów, wydawanych co pewien czas, równie jak przy biuletynach i zeszytach, wydawanych przez towarzystwa literackie lub naukowe, albo przez osoby prywatne - każdy tom, biuletyn lub zeszyt uważa się, o ile chodzi o okres lat dziesięciu, za osobne dzieło.

W wypadkach przewidzianych niniejszym artykułem, przypuszcza się jako datę ogłoszenia dla obliczenia terminu ochrony dzień 31 grudnia tego roku, w którym dzieło zostało ogłoszone".

2) Włochy, Japonja, Holandja: Art. 5 Konwencji Berneńskiej z 9 września 1886, opatrzony N. III artykułu 1-go Aktu dodatkowego paryskiego z dn. 4 maja 1886: "Autorowie należący do jednego z krajów związkowych, lub ich przedstawiciele, korzystają w innych krajach z wyłącznego prawa dokonania przekładów, lub dania upoważnienia na przekład swych utworów przez cały czas trwania prawa do dzieła oryginalnego. W każdym razie wyłączne prawo przekładu przestanie istnieć, jeżeli autor nie zrobi z niego użytku w przeciągu lat 10 od pierwszego ogłoszenia utworu oryginalnego, ogłaszając lub dając ogłosić przekład w tym języku, dla którego się będzie żądało ochrony, w jednym z krajów związkowych, (al. 2, 3, 4 jak wyżej; tekst artyk. 5 Konwencji z r. 1886).

III. Przedstawienia publiczne dzieł dramatycznych i dramatyczno-muzycznych i wykonywanie publiczne utworów muzycznych.

(art. 11 przejrzanej Konwencji Berneńskiej).

1) Grecja: Art. 9 Konwencji Berneńskiej z 9 września 1886:

Postanowienia artykułu 2-go stosują się do publicznego przedstawienia utworów dramatycznych lub dramatyczno-muzycznych, bez względu na to, czy te utwory były ogłoszone, czy nie.

Autorowie utworów dramatycznych lub dramatyczno-muzycznych, albo ich przedstawiciele są podczas trwania ich wyłącznego prawa do przekładów wzajemnie chronieni przed nieupoważnionem publicznem wystawieniem przekładu swych dzieł.

Postanowienia artykułu 2 stosują się również do publicznego wykonywania nieogłoszonych utworów muzycznych, lub tych, które zostały wprawdzie ogłoszone, ale których autor wyraźnie przy tytule lub w nagłówku oświadczył, że zakazuje ich publicznego wykonania.

2) Włochy, Holandja: Artykuł 9 al. 2 Konwencji Bernzńskiej z 9 września 1886 r. Patrz tekst powyższy.

3) Japonja: Art. 9 al. 3 Konwencji Berneńskiej z dn. 9 września 1886 r. Patrz tekst powyższy.

IV. Artykuły w dziennikach i przeglądach.

(Art. 9 przejrzanej Konwencji Berneńskiej).

1) Grecja, Norwegja, Szwecja: Art. 7 Konwencji Berneńskiej z dn. 9 września 1886 r.:

Artykuły z dzienników lub pism perjodycznych, ogłoszone w jednym z krajów związkowych, mogą być odtworzone w oryginale lub w przekładzie w innych krajach związkowych, o ile autorowie lub wydawcy tego wyraźnie nie zabronili.

Przy pismach perjodycznych wystarczy, aby ogólny zakaz był uwidoczniony na czele każdego numeru pism.

Ten zakaz nie może w żadnym razie stosować się do artykułów, zawierających dyskusję polityczną, lub powtórzenie wiadomości bieżących i kronikarskich.

2) Danja, Holandja: Art. 7 Konwencji Berneńskiej z 9 września 1886 r., uzupełniony N. IV uzupełniającego aktu paryskiego z dn. 4 maja 1896 r.

"Feljetony powieściowe, jakoteż nowele, ogłoszone w dziennikach lub pismach perjodycznych w jednym z krajów związkowych, nie będą mogły być odtwarzane ani w oryginale, ani w przekładzie w innych krajach bez upoważnienia autorów lub ich przedstawicieli. To samo dotyczy także innych artykułów w dziennikach lub pismach perjodycznych, skoro autorowie lub wydawcy wyraźnie oświadczą w tym samym dzienniku lub piśmie perjodycznem, w którem te artykuły dadzą ogłosić, że zakazują ich odtwarzania.

Przy pismach perjodycznych wystarczy, aby ogólny zakaz był uwidoczniony na czele każdego numeru. W braku zakazu, odtworzenie będzie dozwolone pod warunkiem wskazania źródła.

W żadnym razie zakaz nie będzie mógł stosować się do artykułów, zawierających dyskusję polityczną, do wiadomości bieżących i kronikarskich.

V. Działanie wstecz.

(Art. 18 przejrzanej Konwencji Berneńskiej.)

1) Norwegja: Art. 14 Konwencji Berneńskiej z dn. 9 września 1886 r. "Konwencja niniejsza, z uwzględnieniem zastrzeżeń i warunków, mających się za wspólną zgodą określić, stosuje się do wszystkich utworów, które w chwili jej wejścia w moc prawną nie stały się jeszcze dobrem ogólnem".

2) Anglja: Art. 14 Konwencji Berneńskiej z dn, 9 wrześniu 1886 r. i No 4 protokułu zamknięcia tej Konwencji, uzupełniony aktem dodatkowym, paryskim z dn. 4 maja 1896.

Art. 14. (Patrz tekst powyższy).

Protokuł zamknięcia uzupełniony No 4:

"Wspólną zgodę, przewidzianą w art. 14 Konwencji, określa się następująco:

Stosowanie Konwencji Berneńskiej i niniejszego aktu dodatkowego do utworów, które w swym kraju powstania w chwili wejścia w życie tych aktów nie stały się jeszcze dobrem ogólnem, będzie się odbywało według odnośnych zobowiązań, mieszczących się w specjalnych konwencjach zawartych, lub mających być zawartemi w tym celu.

W braku podobnych zobowiązań między krajami związkowymi, kraje odnośne uregulują zapomocą ustawodawstwa wewnętrznego, każdy o tyle, o ile go to dotyczy, sposoby postępowania, odnoszące się do zastosowania zasady, zawartej w art. 14.

Postanowienia art. 14 Konwencji Berneńskiej i niniejszego numeru protokułu zamknięcia stosują się również i do wyłącznego prawa przekładu, tak jak ono jest zapewnione przez niniejszy Akt dodatkowy.

Powyżej wymienione przepisy przejściowe mają zastosowanie w razach nowych przystąpień do Związku.

PROTOKUŁ DODATKOWY

z 20 marca 1914 r. do przejrzanej Konwencji Berneńskiej z 13 listopada 1908 r. obowiązuje państwa następupujące:

Niemcy, Austrję, Danję, Hiszpanję, Francję, Anglję, Japonję, Liberję, Luksemburg, Maroko, Monaco, Norwegję, Holandję, Polskę, Szwecję, Szwajcarję, Tunis, Czecho-Słowację i Bułgarję.

^* Z dniem 5 marca 1934 r. nin. Konwencja została zastąpiona przez Konwencję Berneńską o ochronie dzieł literackich i artystycznych z dnia 9 września 1886 r., przejrzaną w Berlinie dnia 13 listopada 1908 r. i w Rzymie dnia 2 czerwca 1928 r. (Dz.U.35.84.515), zgodnie z art. 27 ust. 1 Konwencji Berneńskiej.