Rozdział 4 - Wojskowa służba komunikacji. - Komunikacja w służbie obrony Państwa.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1939.29.195

Akt utracił moc

Wersja od: 20 lipca 1949 r.

Rozdział  IV.

Wojskowa służba komunikacji.

Art.  26.

(1) W warunkach wymienionych w art. 13 ust. (1) każdy funkcjonariusz i pracownik komunikacji, w wieku do ukończonych 60 lat życia, choćby nie podlegał powszechnemu obowiązkowi wojskowemu - może być powołany do wojskowej służby komunikacji stosownie do zarządzeń wydanych przez Ministra Spraw Wojskowych w porozumieniu z właściwymi ministrami.

(2) W warunkach wymienionych w art. 13 ust. (1) do wojskowej służby komunikacji mogą być również powołani stosownie do zarządzeń, wydanych przez Ministra Spraw Wojskowych w porozumieniu z interesowanymi ministrami, także ci obywatele Państwa Polskiego, którzy nie ukończyli jeszcze 60 roku życia - choćby nie podlegali powszechnemu obowiązkowi wojskowemu - którzy:

1) byli funkcjonariuszami lub pracownikami komunikacji, albo

2) pozostawali choćby tylko czasowo w wojskowej służbie komunikacji, albo

3) mają fachowe wykształcenie lub fachową praktykę w powyższej dziedzinie.

Art.  27.

Wojskowa służba komunikacji polega:

1) na pełnieniu służby w jednostkach organizacyjnych Sił Zbrojnych, albo

2) na wykonywaniu czynności związanych z komunikacją na stanowisku (zajęciu) powierzonym przez właściwe władze komunikacyjne pod kierunkiem i nadzorem zwierzchników służbowych w komunikacjach.

Art.  28.

(1) Powołani do wojskowej służby komunikacji stają się żołnierzami z chwilą zgłoszenia się na miejscu przeznaczenia oraz stwierdzenia tego zgłoszenia pisemnym zarządzeniem przełożonego, zaliczającym powołanych do stanu faktycznego jednostki wojskowej służby komunikacji (wcielenie).

(2) Powołani do wojskowej służby komunikacji przed wcieleniem do jednostki wojskowej służby komunikacji mają być uważani za osoby stanu urlopowanych.

Art.  29.

W sprawach:

1) dotyczących rozwiązania stosunku pracy, z powodu powołania do wojskowej służby komunikacji,

2) zachowania uprawnień z tytułu ubezpieczeń (zabezpieczeń) społecznych w czasie odbywania wojskowej służby komunikacji,

stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 r. o powszechnym obowiązku wojskowym (Dz. U. R. P. Nr 25, poz. 220).

Art.  30.

(1) Powołani do wojskowej służby komunikacji w jednostkach organizacyjnych Sił Zbrojnych otrzymują uposażenie według przepisów odnoszących się do osób powołanych do czynnej służby wojskowej w czasie wojny, mobilizacji lub gdy tego wymaga interes obrony Państwa stwierdzony uchwałą Rady Ministrów.

(2) Powołani do wojskowej służby komunikacji na stanowiska lub do zajęć, wyznaczonych przez władze komunikacyjne otrzymują uposażenie według przepisów (przeciętnych stawek wynagrodzenia) odnoszących się do funkcjonariuszów tego działu służby państwowej albo do tego przedsiębiorstwa, w którym zostały im poruczone stanowiska lub zajęcia.

(3) Emeryci urzędów, instytucyj i przedsiębiorstw, na które rozciąga się działanie ustawy niniejszej, powołani do wojskowej służby komunikacji i wyznaczeni do tej służby komunikacji, w której nabyli prawo do zaopatrzenia emerytalnego, otrzymują uposażenie służbowe w wysokości ostatnio pobieranego uposażenia w służbie czynnej, a ich zaopatrzenie emerytalne ulega wstrzymaniu.

Art.  31.

Koszty przejazdu na obszarze Państwa osób powołanych do wojskowej służby komunikacji oraz zwolnionych z tej służby ponosi Skarb Państwa na warunkach i według zasad określonych w rozporządzeniu wykonawczym.

Art.  32.

Szczególne obowiązki i prawa osób powołanych do wojskowej służby komunikacji i pełniących służbę na stanowiskach (zajęciach) powierzonych przez właściwe władze komunikacyjne określa rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych w porozumieniu z właściwymi ministrami.