Rozdział 1 - Przepisy wstępne. - Komunikacja w służbie obrony Państwa.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1939.29.195

Akt utracił moc
Wersja od: 20 lipca 1949 r.

Rozdział  I.

Przepisy wstępne.

(1)
Za komunikacje w rozumieniu ustawy niniejszej uważa się zespół środków i czynności związanych z przenoszeniem na odległość osób, rzeczy i wiadomości.
(2)
Do zespołu środków (ust. (1), zalicza się wszelkie przedmioty oraz urządzenia główne i pomocnicze, służące potrzebom ruchu i pozostające w zarządzie danej komunikacji, jako to: parowozy, wagony, statki żeglugi morskiej, portowej, przybrzeżnej i rybołówstwa morskiego, statki żeglugi śródlądowej, statki powietrzne, pojazdy mechaniczne, urządzenia telekomunikacyjne stacyjne i liniowe, budynki, warsztaty, zakłady, urządzenia przeładunkowe, składowe, nawigacyjne i sygnalizacyjne, dworce kolejowe, porty i przystanie, lotniska, dworce autobusowe, garaże i stacje obsługi itp.
(3)
Do zespołu środków (ust. (1), zalicza się również te przedmioty i urządzenia komunikacji, które wskutek zmiany swego przeznaczenia zostały użyte w służbie obrony Państwa do celów nie związanych bezpośrednio z przenoszeniem na odległość osób, rzeczy i wiadomości.
(1)
Przepisy ustawy niniejszej stosuje się do następujących komunikacyj:
1)
kolei żelaznych,
2)
poczt, telegrafów i telefonów,
3)
żeglugi morskiej,
4)
żeglugi śródlądowej,
5)
żeglugi powietrznej,
6)
dróg i ruchu kołowego.
(2)
W rozumieniu ustawy niniejszej uważa się:
1)
za "koleje żelazne" - wszystkie koleje użytku publicznego i prywatnego bez względu na rodzaj trakcji w tym również koleje linowe i wyciągowe oraz bocznice kolejowe (tory przemysłowe);
2)
za "telegraf i telefon" - również radiotelegraf, radiotelefon, radiofon i inne środki do porozumiewania się, przesyłania wiadomości, znaków, sygnałów, obrazów lub dźwięków na drodze elektrycznej;
3)
za "drogi i ruch kołowy" - drogi kołowe, ich budowę i utrzymanie oraz zarobkowy przewóz pojazdami mechanicznymi na określonych liniach komunikacyjnych.

Przepisy ustawy niniejszej stosuje się do wszelkich komunikacyj wymienionych w art. 2 ust. (1) bez względu na to, czy stanowią własność Państwa, czy innych osób prawnych lub fizycznych, z wyjątkiem jednak komunikacyj stanowiących własność osób korzystających z prawa zakrajowości oraz konsulów zawodowych państw obcych i przydanego im personelu zawodowego, jeżeli osoby te posiadają obywatelstwo państwa wysyłającego i pod warunkiem wzajemności.

Przepisy ustawy niniejszej, dotyczące funkcjonariuszów i pracowników komunikacji odnoszą się zarówno do mężczyzn, jak i do kobiet.