Księga 6 - POSTĘPOWANIE PRZYGOTOWAWCZE. - Kodeks wojskowego postępowania karnego.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1936.76.537
Akt utracił moc Wersja od: 31 lipca 1939 r.
KSIĘGA VI.
POSTĘPOWANIE PRZYGOTOWAWCZE.
POSTĘPOWANIE PRZYGOTOWAWCZE.
Dochodzenie.
Dochodzenie.
§ 1.
Każdy ma prawo, a każdy urząd i przełożony wojskowy w zakresie swego działania ma obowiązek, dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa, należącego do właściwości sądów wojskowych a ściganego z urzędu, zawiadomić o tym prokuratora wojskowego, oficera sądowego, zwierzchnika sądowo-karnego, przełożoną władzę wojskową podejrzanego, władzę garnizonową lub żandarmerię, a jeżeli takie zawiadomienie jest utrudnione - policję, wójta lub sołtysa.§ 2.
Żołnierze w czynnej służbie wojskowej zawiadamiają o przestępstwach zasadniczo w drodze służbowej.§ 1.
Przełożona władza wojskowa dowiedziawszy się o przestępstwie, ściganym z urzędu a należącym do właściwości sądów wojskowych, przedsiębierze wszystko co potrzeba, aby zabezpieczyć jego ślady i dowody, korzystając w razie potrzeby z pomocy żandarmerii, oraz zawiadamia natychmiast właściwego oskarżyciela publicznego przed sądem wojskowym o przestępstwie i o przedsięwziętych czynnościach.§ 2.
Jeżeli jednak okoliczności przypadku wymagają:a)
przeprowadzenia szczególnie dokładnego dochodzenia;b)
przeprowadzenia dochodzenia poza obrębem jednostki wojskowej (formacji, zakładu, urzędu);c)
zastosowania szczególnych środków celem zebrania dowodów winy lub poszlak, albo wykrycia lub zabezpieczenia osoby podejrzanego;d)
wezwania pomocy służbowej cywilnych organów bezpieczeństwa publicznego; -przełożona władza wojskowa zarządza jedynie konieczne zabezpieczenie śladów i dowodów przestępstwa, poruczając bezzwłocznie żandarmerii przeprowadzenie dalszego dochodzenia. Żandarmeria zawiadamia niezwłocznie właściwego prokuratora wojskowego o przestępstwie i o przedsięwziętych czynnościach.
§ 3.
Obowiązki wymienione w § 1 ciążą również na władzy garnizonowej oraz na żandarmerii, znajdujących się najbliżej miejsca popełnienia przestępstwa lub pobytu podejrzanego - jeżeli przełożona władza wojskowa podejrzanego nie może wkroczyć na czas.§ 4.
Jeżeli wkroczenie władz wojskowych, wymienionych w § 1 i 3, nie może na czas nastąpić, wówczas policja państwowa lub organa sądownictwa powszechnego przedsiębiorą wszystko co potrzeba, aby zabezpieczyć ślady i dowody przestępstwa, a o przedsięwziętych czynnościach zawiadamiają natychmiast prokuratora wojskowego.§ 5.
Jeżeli o przestępstwie, wymienionym w § 1, dowie się najpierw wójt lub sołtys - zawiadomi natychmiast żandarmerię albo najbliższe dowództwo wojskowe lub policję państwową, a do czasu ich wkroczenia przedsiębierze wszystko co potrzeba, aby zabezpieczyć ślady i dowody przestępstwa.§ 1.
Władze i organa wojskowe mogą w toku dochodzenia zwracać się do władz cywilnych, a w szczególności do prokuratorów, o dokonanie czynności urzędowych, które mają na celu zabezpieczyć ślady i dowody przestępstwa, jeżeli czynności te wchodzą w zakres działania danych władz cywilnych i są dopuszczalne wedle obowiązujących je przepisów.§ 2.
O dokonanie czynności wymienionych w § 1 należy się zwracać do władz cywilnych tylko wówczas, jeżeli dana czynność nie może być bez większych trudności dokonana przez władze lub organa wojskowe.W razie popełnienia w budynku zajętym przez wojsko lub marynarkę wojenną, albo w obrębie jednostki wojskowej (formacji, zakładu, urzędu) przestępstwa ściganego z urzędu, nie należącego do właściwości sądów wojskowych, przedsiębierze właściwa władza wojskowa albo żandarmeria wszystko co potrzeba, aby zabezpieczyć ślady i dowody przestępstwa oraz zawiadamia właściwego oskarżyciela publicznego lub policję państwową o przestępstwie i o przedsięwziętych czynnościach.
Jeżeli prokurator wojskowy otrzyma zawiadomienie lub w inny sposób dowie się o popełnieniu przestępstwa, ściganego z urzędu a należącego do właściwości sądów wojskowych, albo też jeżeli prokurator wojskowy otrzyma skargę wniesioną w myśl art. 47, przeprowadza w miarę potrzeby dochodzenie bezpośrednio albo też zleca przeprowadzenie dochodzenia żandarmerii.
§ 1.
Dochodzenie ma na celu wyjaśnienie, czy istotnie popełniono przestępstwo, kogo można o nie podejrzewać i czy jest dostateczna podstawa, by oskarżyciel mógł żądać wszczęcia postępowania sądowego.§ 2.
Dochodzenie polega:a)
na rozpatrywaniu podejrzanych i osób, które mogą coś wiedzieć o przestępstwie lub jego sprawcy,b)
na zbieraniu niezbędnych informacji co do osoby podejrzanego, a zwłaszcza co do pobudek jego działania, stosunku do pokrzywdzonego, stopnia rozwoju umysłowego, charakteru, dotychczasowego życia i zachowania się po spełnieniu przestępstwa,c)
na dokonywaniu wywiadów i innych czynności, wynikających z istoty dochodzenia.§ 1.
W toku dochodzenia prokurator wojskowy i żandarmeria mogą zwracać się do władz i organów wojskowych i cywilnych o udzielenie potrzebnych wyjaśnień i wiadomości oraz o spełnienie poszczególnych czynności, wynikających z istoty dochodzenia.§ 2.
Prokurator wojskowy i żandarmeria, prowadząc dochodzenie, mają prawo wzywać osoby do stawienia się, z oznajmieniem skutków, przewidzianych w art. 89.§ 3.
Wniosek o przymusowe sprowadzenie oraz o ukaranie za niestawiennictwo stawia w sądzie, wymienionym w art. 89 § 1 lub § 2, prokurator wojskowy lub żandarmeria. Sprowadzenie nie stawającego może zarządzić także prokurator wojskowy.§ 1.
Z przebiegu czynności, dokonywanych w toku dochodzenia przez prokuratora wojskowego, spisuje się protokoły, stosując odpowiednio przepisy art. 181 do 191; z przebiegu czynności, dokonywanych w toku dochodzenia przez inne władze lub organa, sporządza się zapiski.§ 2.
Zapiski z przesłuchania podejrzanego i świadków, sporządzone przez żandarmerię w toku dochodzenia zleconego przez prokuratora wojskowego, mają być odczytane osobie przesłuchanej i przez nią podpisane. Przepis art. 190 § 3, 4, należy tu stosować.§ 1.
Jeżeli prokurator wojskowy uzna, że okoliczności przytoczone w zawiadomieniu lub w skardze oskarżyciela prywatnego albo wyniki dochodzenia wymagają wszczęcia postępowania sądowego, to wnosi o przeprowadzenie śledztwa lub składa sądowi wojskowemu akt oskarżenia.§ 2.
Do aktu oskarżenia lub wniosku o przeprowadzenie śledztwa dołącza się akta dochodzenia, zapiski i inne załączniki sprawy.§ 1.
Jeżeli prokurator wojskowy uzna, że okoliczności przytoczone w zawiadomieniu lub w skardze oskarżyciela prywatnego nie dają podstawy do wszczęcia postępowania karnego, albo też że wyniki dochodzenia nie dają podstawy do wszczęcia postępowania sądowego lub dalszego prowadzenia dochodzenia, to odmawia ścigania lub umarza dochodzenie.§ 2.
Jeżeli ze względu na okoliczności przytoczone w zawiadomieniu lub w skardze oskarżyciela prywatnego albo ze względu na wyniki dochodzenia przestępstwo nadaje się do ukarania dyscyplinarnego, prokurator wojskowy odmawia ścigania lub umarza dochodzenie i przedstawia zwierzchnikowi sądowo-karnemu odpowiedni wniosek o ukaranie dyscyplinarne.§ 3.
O odmowie ścigania lub umorzeniu dochodzenia zawiadamia się oskarżyciela prywatnego, pokrzywdzonego oraz osobę, którą przesłuchano jako podejrzaną albo co do której wydano nakaz aresztowania.§ 4.
Odmowa ścigania lub umorzenie dochodzenia nie wyklucza skierowania sprawy do przełożonego dyscyplinarnego sprawcy, jeżeli czyn może być uważany za przewinienie dyscyplinarne i jeżeli nie nastąpiło jeszcze przedawnienie.§ 1.
Na postanowienie o odmowie ścigania lub o umorzeniu dochodzenia służy oskarżycielowi prywatnemu i pokrzywdzonemu zażalenie.§ 2.
Zażalenie w sprawach należących do właściwości wojskowych sądów rejonowych rozstrzyga ostatecznie przełożony wojskowy sąd okręgowy, a w sprawach należących do właściwości wojskowych sądów okręgowych - Najwyższy Sąd Wojskowy.§ 3.
W razie uwzględnienia zażalenia zwierzchnik sądowo-karny oraz prokurator wojskowy ma spowodować wszczęcie lub dalsze prowadzenie postępowania.§ 1.
W razie odmówienia ścigania lub umorzenia dochodzenia prokurator wojskowy zarządza co potrzeba w przedmiocie dowodów rzeczowych.§ 2.
Na zarządzenia te służy zażalenie w trybie art. 203 § 2.§ 1.
W razie umorzenia dochodzenia wojskowy sąd okręgowy w przypadkach prawem przewidzianych, na wniosek prokuratora wojskowego, wyda na posiedzeniu niejawnym, po uprzednim wysłuchaniu podejrzanego lub jego obrońcy przez wyznaczonego w tym celu sędziego, postanowienie co do zastosowania względem podejrzanego środków wychowawczych lub zabezpieczających.§ 2.
Na postanowienie powyższe służy zażalenie.§ 1.
Dochodzenie umorzone może być na nowo podjęte w razie ujawnienia nowych okoliczności.§ 2.
Łączny czas pozbawienia podejrzanego wolności nie może w tym przypadku przekraczać okresów, wskazanych w art. 140.
Czynności sądowe w toku dochodzenia.
Czynności sądowe w toku dochodzenia.
§ 1.
Jeżeli w toku dochodzenia zachodzi potrzeba:a)
przedsięwzięcia czynności ustalającej ślady przestępstwa, a należy przypuszczać, że na rozprawie głównej ślady nie dałyby się odtworzyć bez odczytania protokołu tej czynności;b)
przesłuchania pod przysięgą świadka, którego zeznanie ma doniosłe znaczenie, a zachodzi obawa, że świadek bez przysięgi nie powie prawdy;c)
przesłuchania świadka, którego zeznanie ma doniosłe znaczenie, a zachodzi obawa, że świadek nie stawi się na rozprawę główną z powodu przeszkód, nie dających się usunąć lub zbyt trudnych do usunięcia albo z powodu znacznej odległości miejsca pobytu;d)
zbadania stanu umysłowego podejrzanego; to na wniosek prowadzącego dochodzenie czynności tych dokonywa wojskowy sąd rejonowy lub wojskowy sędzia śledczy; czynności wymienionych pod a), b) lub c) poza siedzibą sądu wojskowego dokonać może na wniosek prowadzącego dochodzenie także sąd grodzki lub sędzia śledczy.
§ 2.
Jednocześnie z ustaleniem śladów przestępstwa należy dokonać i innych czynności sądowych, których równoczesne przeprowadzenie jest możliwe.§ 3.
W przypadkach nie cierpiących zwłoki wojskowy sędzia śledczy, wojskowy sąd rejonowy, sędzia śledczy lub sąd grodzki dokonywa czynności, wskazanych w § 1 lit. a) lub c) także z urzędu.§ 1.
Jeżeli sędziego wojskowego lub sędziego sądu powszechnego nie ma na miejscu a zwłoka groziłaby zanikiem śladów lub dowodów przestępstwa, to prokurator wojskowy albo żandarmeria, a w braku ich na miejscu - prokurator sądu powszechnego albo policja państwowa dokonywa w zastępstwie sędziego czynności, wskazanych w art. 207 § 1, lit. a) lub c), stosując odpowiednio przepisy przewidziane dla czynności sądowych. Świadka, jeżeli zachodzi obawa, że nie stawi się na rozprawę główną z powodu przeszkód nie dających się usunąć lub zbyt trudnych do usunięcia, można przesłuchać pod przysięgą.§ 2.
Z przebiegu tych czynności sporządza się protokoły, w których zaznacza się, dlaczego wykonano je w zastępstwie sędziego.§ 1.
W przypadku wskazanym w art. 208, zachowując przy sporządzeniu protokołów przepisy przewidziane dla protokołów sądowych, można jako protokolanta przybrać funkcjonariusza władzy dokonywającej czynności.§ 2.
Jeżeli protokolanta nie przybrano, powołuje się do obecności dwóch pełnoletnich okolicznych mieszkańców nieskazitelnej opinii, umiejących czytać i pisać, którzy podpisem stwierdzają zgodność protokołu z przebiegiem czynności. O tym obowiązku należy ich pouczyć. Nieusprawiedliwiona odmowa udziału w czynnościach ulega ukaraniu przez sąd grodzki, tak jak niestawiennictwo świadka w przypadku przewidzianym w art. 89 § 2.Czynności dokonane w myśl art. 208 mają moc czynności sądowych a protokoły sporządzone z zachowaniem przepisu art. 209 - moc protokołów sądowych.
Śledztwo.
Śledztwo.
Śledztwo prowadzi się tylko w sprawach należących do właściwości wojskowych sądów okręgowych i sądów wojennych.
§ 1.
Śledztwo prowadzi bądź wojskowy sędzia śledczy, któremu dana sprawa przypadnie w drodze przyjętego w wojskowym sądzie okręgowym podziału czynności, bądź sędzia, którego szef wojskowego sądu okręgowego wyznaczy dla danej sprawy.§ 2.
Prowadzenie śledztwa poza siedzibą wojskowego sądu okręgowego szef tegoż sądu może zlecić wojskowemu sądowi rejonowemu. Sędzia, prowadzący śledztwo w wojskowym sądzie rejonowym, posiada wszelkie uprawnienia wojskowego sędziego śledczego.Zadaniem śledztwa jest:
a)
wykrycie sprawców przestępstwa,b)
wszechstronne wyjaśnienie okoliczności sprawy celem ustalenia, czy należy przeprowadzić rozprawę główną, czy też umorzyć postępowanie sądowe,c)
ustalenie okoliczności, wskazanych w art. 198 § 2 lit. b),d)
utrwalenie dla sądu wyrokującego dowodów, które inaczej mogłyby zaginąć.§ 1.
Śledztwo prowadzi się:a)
na wniosek prokuratora wojskowego, jeżeli tego wymagają zawiłe okoliczności sprawy, lub inne ważne względy;b)
w przypadkach wymienionych w art. 240, 294 i 379 § 1.§ 2.
Na postanowienie wojskowego sędziego śledczego o wszczęciu śledztwa służy oskarżonemu zażalenie.§ 3.
Zażalenie nie służy, jeżeli przedmiotem śledztwa jest przestępstwo wymienione w art. 139 § 2, albo gdy wszczęcie śledztwa następuje w przypadkach wymienionych w § 1 lit. b).Jeżeli wojskowy sędzia śledczy nie zgadza się z wnioskiem prokuratora wojskowego o wszczęcie śledztwa, to przedstawia sprawę wojskowemu sądowi okręgowemu do rozstrzygnięcia, przedsiębierze jednak czynności nie cierpiące zwłoki.
Oskarżonego, sprowadzonego do wojskowego sędziego śledczego, sędzia jest obowiązany natychmiast przesłuchać i najdalej w terminie dwudziestu czterech godzin od chwili sprowadzenia wydać na wniosek prokuratora wojskowego postanowienie o jego tymczasowym aresztowaniu, albo też natychmiast przedstawić sprawę wojskowemu sądowi okręgowemu do rozstrzygnięcia w myśl art. 134 § 3.
§ 1.
W toku śledztwa przesłuchuje się świadka pod przysięgą wtedy tylko, gdy zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że świadek bez przysięgi nie powie prawdy lub też że nie stawi się na rozprawę główną z powodu przeszkód, nie dających się usunąć lub zbyt trudnych do usunięcia, albo z powodu znacznej odległości miejsca pobytu.§ 2.
Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do biegłego i tłumacza.§ 1.
Wojskowy sędzia śledczy przedsiębierze wszelkie czynności z własnej inicjatywy, lecz strony mają prawo składania mu wniosków.§ 2.
Na postanowienie oddalające wniosek służy zażalenie.§ 2.
Wniosek prokuratora wojskowego o uchylenie lub złagodzenie środka zapobiegawczego jest dla wojskowego sędziego śledczego wiążący.Jeżeli w toku śledztwa ujawni się przestępstwo nie objęte wnioskiem o wszczęcie śledztwa, albo jeżeli ujawni się udział w przestępstwie osoby nie objętej wnioskiem prokuratora wojskowego, wojskowy sędzia śledczy zawiadamia o tym prokuratora wojskowego, przedsiębiorąc jednak niezbędne czynności.
§ 1.
Jeżeli zachodzi potrzeba dokonania czynności śledczej poza siedzibą danego sądu wojskowego lub przesłuchania osoby przebywającej poza tą siedzibą, wojskowy sędzia śledczy może zwrócić się o dokonanie tej czynności do sądu powszechnego, jeżeli na miejscu nie ma sądu wojskowego.Jeżeli okoliczności sprawy tego wymagają, wojskowy sędzia śledczy może wzywać do siebie osoby przebywające poza obszarem działania danego sądu wojskowego oraz dokonywać czynności poza tym obszarem.
Uznawszy, że nie ma widoków, aby dalsze prowadzenie śledztwa mogło dostarczyć podstaw do rozprawy głównej, albo stwierdziwszy, że zachodzi okoliczność wyłączająca ściganie, wojskowy sędzia śledczy zawiadamia o tym prokuratora wojskowego, przesyłając mu akta.
§ 1.
Wojskowy sędzia śledczy umarza śledztwo, jeżeli prokurator wojskowy tego żąda lub na to się zgadza.§ 2.
O umorzeniu śledztwa wojskowy sędzia śledczy zawiadamia oskarżonego, oskarżyciela prywatnego i pokrzywdzonego.§ 3.
Umorzenie śledztwa nie wyklucza skierowania sprawy do przełożonego dyscyplinarnego sprawcy, jeżeli czyn może być uważany za przewinienie dyscyplinarne i jeżeli nie nastąpiło jeszcze przedawnienie.§ 1.
Na postanowienie o umorzeniu śledztwa służy oskarżycielowi prywatnemu i pokrzywdzonemu zażalenie.§ 2.
Co do zażalenia stosuje się przepis art. 203 § 2, 3.§ 1.
Wojskowy sędzia śledczy uważając, że śledztwo dostarczyło już podstaw do sporządzenia aktu oskarżenia, przesłuchuje w razie potrzeby raz jeszcze oskarżonego i zaznajamia go z treścią zebranych dowodów, po czym, jeżeli wobec wyjaśnień oskarżonego nie zajdzie potrzeba uzupełnienia śledztwa, wydaje postanowienie, mocą którego zamyka śledztwo.§ 2.
Po zamknięciu śledztwa wojskowy sędzia śledczy przesyła akta śledztwa niezwłocznie prokuratorowi wojskowemu.§ 1.
Jeżeli ze względu na wyniki śledztwa przestępstwo nadaje się do ukarania dyscyplinarnego, prokurator wojskowy przedstawia zwierzchnikowi sądowo-karnemu wniosek o dyscyplinarne ukaranie oskarżonego.§ 2.
W przypadku dyscyplinarnego ukarania następuje umorzenie śledztwa przez wojskowego sędziego śledczego. Przepis art. 223 § 2 należy tu stosować.§ 3.
Co do zażalenia stosuje się przepis art. 224.§ 1.
Umarzając śledztwo, wojskowy sędzia śledczy wydaje postanowienie co do dowodów rzeczowych.§ 2.
Na postanowienie to służy zażalenie.§ 1.
W razie umorzenia śledztwa wojskowy sędzia śledczy, w przypadkach prawem przewidzianych, na wniosek prokuratora wojskowego, po wysłuchaniu oskarżonego lub jego obrońcy, przesyła sprawę wojskowemu sądowi okręgowemu celem powzięcia na posiedzeniu niejawnym postanowienia co do zastosowania względem oskarżonego środków wychowawczych lub zabezpieczających.§ 2.
Na postanowienie to służy zażalenie.Na czynności wojskowego sędziego śledczego służy zażalenie osobom, których prawa zostały przez te czynności obrażone.
Przepisy wspólne dla dochodzenia i śledztwa.
Przepisy wspólne dla dochodzenia i śledztwa.
§ 1.
Prokurator wojskowy ma prawo być obecny przy wszystkich czynnościach dokonywanych w toku dochodzenia lub śledztwa.§ 2. Inne osoby mogą być obecne przy czynnościach w toku dochodzenia lub śledztwa, gdy kodeks niniejszy wyraźnie tak stanowi, lub gdy to uzna za potrzebne prokurator wojskowy lub wojskowy sędzia śledczy.
§ 3.
Zwierzchnik sądowo-karny nie może być obecny przy czynnościach dokonywanych w toku dochodzenia lub śledztwa.W sprawach o przestępstwa, których ściganie przed sądami wojskowymi jest zależne od skargi oskarżyciela prywatnego, wszczęcie dochodzenia lub śledztwa nastąpić może dopiero wówczas, gdy oskarżyciel prywatny wniósł skargę w myśl art. 47.
§ 1.
Jeżeli zajdzie potrzeba dokonania czynności, której wedle wszelkiego prawdopodobieństwa nie będzie można powtórzyć na rozprawie głównej, należy w miarę możności o terminie czynności zawiadomić prokuratora wojskowego, oskarżyciela prywatnego oraz oskarżonego lub jego obrońcę. Oskarżonego aresztowanego sprowadza się wtedy tylko, gdy prowadzący dochodzenie lub wojskowy sędzia śledczy uzna to za niezbędne.§ 2.
Strony, o ile się stawia, mają prawo być obecne przy tej czynności i zadawać pytania świadkom i biegłym. Niestawiennictwo stron nie wstrzymuje czynności.§ 3.
Stronę, której nie zawiadomiono zawczasu o terminie czynności, należy zawiadomić o jej dokonaniu.§ 4.
Przepis § 1, 2, 3, należy stosować również przy czynnościach sądowych w toku dochodzenia.Zarówno w dochodzeniu jak i w śledztwie szkodę wynikłą z przestępstwa i inne okoliczności, ważne ze względu na następstwa prywatno-prawne, należy badać tylko o tyle, o ile ustalenie ich jest konieczne dla należytego zastosowania przepisów karnych.
§ 1.
Jeżeli zwierzchnik sądowo-karny jest niewłaściwym albo jeżeli niewłaściwość jego okaże się w toku dochodzenia, albo też jeżeli oskarżony przed złożeniem sądowi wojskowemu aktu oskarżenia przejdzie pod właściwość innego zwierzchnika sądowo-karnego, wówczas prokurator wojskowy odstępuje sprawę władzy właściwej.§ 2.
Jeżeli okoliczności, wymienione w § 1, nastąpiły w toku śledztwa, odstępuje sprawę wojskowy sędzia śledczy na wniosek prokuratora wojskowego.§ 3.
O odstąpieniu zawiadamia się podejrzanego, jeżeli został już przesłuchany, oskarżonego, oskarżyciela prywatnego i pokrzywdzonego.§ 4.
Zwierzchnik sądowo-karny przed wojskowym sądem rejonowym, któremu sprawę odstąpiono, nie może odmówić ścigania z tego powodu, iż uważa sprawę za należącą do właściwości wojskowego sądu okręgowego.§ 5.
Postanowienia i zarządzenia oraz czynności, przedsięwzięte przed odstąpieniem sprawy przez władzę niewłaściwą, nie są z tego powodu nieważne; mogą one być powtórzone lub uzupełnione przez władzę właściwą, zależnie od jej oceny.
Akt oskarżenia.
Akt oskarżenia.
§ 1.
Jeżeli nie nastąpi ukaranie dyscyplinarne, prokurator wojskowy jest obowiązany w terminie dwóch tygodni, a jeżeli oskarżony jest aresztowany w terminie siedmiu dni, od daty otrzymania akt śledztwa, stosownie do art. 222 lub 225 § 2, bądź złożyć sądowi wojskowemu akt oskarżenia, bądź przesłać wojskowemu sędziemu śledczemu wniosek o umorzenie lub uzupełnienie śledztwa.§ 2.
Jeżeli wojskowy sędzia śledczy nie zgadza się z wnioskiem prokuratora wojskowego o uzupełnienie śledztwa, to przedstawia sprawę wojskowemu sądowi okręgowemu do rozstrzygnięcia.Akt oskarżenia powinien podawać:
a)
imię, nazwisko, stopień wojskowy, przynależność służbową i macierzystą oskarżonego oraz inne szczegóły niezbędne do ustalenia jego tożsamości, tudzież posiadane przez niego ordery i odznaczenia,b)
dokładne określenie zarzuconego czynu ze wskazaniem czasu, miejsca i innych okoliczności jego popełnienia,c)
wskazanie przepisu ustawy karnej, pod który zarzucony czyn podpada,d)
wskazanie, czy oskarżony pozostaje na wolności,e)
uzasadnienie oskarżenia.§ 1.
Do aktu oskarżenia dołącza się wykaz osób, których wezwania prokurator wojskowy żąda, ze wskazaniem ich adresów. Zarazem wskazuje się inne dowody, których przeprowadzenie na rozprawie głównej prokurator wojskowy uważa za niezbędne.§ 2.
Wraz z aktem oskarżenia przesyła się sądowi wojskowemu akt śledztwa, dochodzenia, zapiski oraz inne załączniki sprawy.Jeżeli prokurator wojskowy upatruje potrzebę zastosowania względem oskarżonego środka zapobiegawczego albo zmiany środka już zastosowanego, to wniosek w tej sprawie dołącza się do aktu oskarżenia.