Księga 3 - DOWODY. - Kodeks wojskowego postępowania karnego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1936.76.537

Akt utracił moc

Wersja od: 31 lipca 1939 r.

KSIĘGA  III.

DOWODY.

Rozdział  I.

Świadkowie.

Art.  71.

Każda osoba, wezwana przez sąd wojskowy na świadka, powinna stawić się w miejscu, dniu i godzinie, wskazanych w wezwaniu i pozostać aż do zwolnienia.

Art.  72.

Świadka, który nie może stawić się z powodu choroby lub kalectwa, można przesłuchać w jego mieszkaniu.

Art.  73.

W razie potrzeby przesłuchania Prezydenta Rzeczypospolitej, Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, Naczelnego Wodza lub Marszałka Polski, sąd zwraca się do niego pisemnie o wyznaczenie miejsca i czasu przesłuchania.

Art.  74.

Przesłuchanie osób, korzystających z przywileju zakrajowości, odbywa się z zachowaniem ustaw, umów lub ustalonych zwyczajów międzynarodowych.

Art.  75.

Nie wolno przesłuchiwać jako świadka:

a) duchownego co do faktów, o których dowiedział się na spowiedzi;

b) obrońcy oskarżonego co do faktów, o których się od niego dowiedział przy udzielaniu porady prawnej lub prowadzeniu sprawy.

Art.  76.

Jeżeli świadek odmawia zeznań z powodu tajemnicy zawodowej, a sąd nie uzna za możliwe go zwolnić, przesłuchanie odbywa się przy drzwiach zamkniętych.

Art.  77.

§ 1. Żołnierzy i urzędników publicznych, chociażby już nie pozostawali w czynnej służbie, wolno słuchać jako świadków co do okoliczności, na które rozciąga się ich obowiązek zachowania tajemnicy urzędowej, jedynie za zezwoleniem ich obecnej lub ostatnio przełożonej władzy służbowej.

§ 2. Zezwolenia wolno odmówić jedynie wtedy, gdyby złożenie zeznania wyrządzić mogło poważną szkodę Państwu.

§ 3. Sąd może zwrócić się o zwolnienie żołnierza lub urzędnika publicznego z obowiązku zachowania tajemnicy do władzy naczelnej odnośnego działu zarządu państwowego.

Art.  78.

§ 1. Mają prawo odmówić zeznań:

a) małżonek oskarżonego;

b) krewny i powinowaty oskarżonego w linii prostej;

c) krewny oskarżonego w linii bocznej aż do stopnia między dziećmi rodzeństwa;

d) brat i siostra małżonka oskarżonego;

e) osoba związana z oskarżonym z tytułu przysposobienia.

§ 2. Prawo odmowy zeznań trwa nawet po ustaniu lub unieważnieniu małżeństwa lub przysposobienia.

§ 3. O prawie odmowy zeznań należy osoby te uprzedzić.

Art.  79.

Jeżeli osoba, wymieniona w art. 78, złożyła zeznanie, a następnie przed złożeniem zeznania na przewodzie sądowym w pierwszej instancji oświadczy, że chce z prawa odmowy skorzystać, poprzednie jej zeznanie nie może służyć za dowód i nie może być odczytane ani odtworzone.

Art.  80.

§ 1. Świadek ma prawo nie odpowiadać na pytania co do okoliczności, których ujawnienie mogłoby narazić na odpowiedzialność za przestępstwo jego samego lub osobę, pozostającą z nim w stosunku, wskazanym w art. 78.

§ 2. O prawie tym należy świadka uprzedzić.

Art.  81.

Świadka, po uprzedzeniu go o odpowiedzialności za nieprawdziwe zeznania, należy zapytać o imię, nazwisko, stopień wojskowy, wiek, wyznanie, zajęcie, przynależność służbową, miejsce zamieszkania i stosunek do stron.

Art.  82.

§ 1. Po otrzymaniu danych, wskazanych w art. 81, należy odebrać od świadka przysięgę, jeżeli kodeks niniejszy nie stanowi inaczej; przed odebraniem przysięgi należy go pouczyć o znaczeniu tego aktu.

§ 2. Świadkom, którzy w danej sprawie zeznawali już pod przysięgą, przypomina się przy ponownym przesłuchaniu poprzednio złożoną przysięgę, chyba że sąd uzna za konieczne ponowne zaprzysiężenie.

Art.  83.

§ 1. Świadek składa przysięgę według roty następującej:

"Przysięgam Panu Bogu Wszechmogącemu i Wszechwiedzącemu, że będę mówił szczerą prawdę, niczego nie ukrywając z tego, co mi jest wiadome. Tak mi, Panie Boże, dopomóż".

§ 2. Osoby, wyznające religię chrześcijańską, przysięgają przed krzyżem.

§ 3. Osoby, wyznające religię mojżeszową, trzymają prawą rękę na torze - 2 ks. Mojżesza 20 rozdz. 7 wiersz.

Art.  84.

§ 1. Świadek składa przysięgę powtarzając za sędzią lub odczytując na głos jej rotę, przy czym wszyscy, nie wyłączając sądu, stoją.

§ 2. Niemi piśmienni składają przysięgę przez podpisanie roty. Niemi niepiśmienni przysięgają przy pomocy tłumacza, czyniąc znaki.

Art.  85.

§ 1. Nie składają przysięgi:

a) nieletni do lat czternastu;

b) osoby, które z powodu choroby psychicznej lub innego zakłócenia czynności psychicznych nie zdają sobie sprawy ze znaczenia przysięgi;

c) podejrzani o udział w czynie, będącym przedmiotem postępowania, lub o działalność przestępną, pozostającą w ścisłym związku z działaniem oskarżonego.

§ 2. Duchowni uznanych prawnie wyznań nie składają przysięgi.

Art.  86.

§ 1. Świadkowie, niewymienieni w art. 83 § 2, 3, składają w miejsce przysięgi zapewnienie, że zeznają prawdę niczego nie ukrywając, wedle formy i trybu, zawartych w przepisach obowiązujących w sądownictwie powszechnym.

§ 2. Przepisy, dotyczące przysięgi i jej skutków prawnych, stosuje się odpowiednio.

Art.  87.

§ 1. Przesłuchanie co do samej sprawy zaczyna się od wezwania świadka, aby opowiedział wszystko co mu wiadomo w sprawie, po czym sąd, a następnie strony mogą zadawać mu pytania.

§ 2. Świadkowi okazuje się dowody rzeczowe, dotyczące jego zeznań.

Art.  88.

Jeżeli między zeznaniami świadków zajdą sprzeczności, sąd może zarządzić stawienie ich sobie do oczu.

Art.  89.

§ 1. W razie nieusprawiedliwionego niestawiennictwa świadka, podlegającego sądownictwu wojskowemu, sąd wojskowy może zarządzić przymusowe sprowadzenie świadka. Niezależnie od tego należy świadka, będącego żołnierzem, pociągnąć do odpowiedzialności sądowej lub dyscyplinarnej za niewykonanie rozkazu, jeżeli świadek otrzymał od swego przełożonego rozkaz stawienia się przed sądem.

§ 2. O przymusowe sprowadzenie i - w razie potrzeby - o ukaranie świadka, nie podlegającego sądownictwu wojskowemu, który nie stawił się bez usprawiedliwienia, zwraca się sąd wojskowy do sądu grodzkiego miejsca zamieszkania lub pobytu świadka, który ma postąpić tak, jakby świadek nie stawił się przed tym sądem. W przypadkach nie cierpiących zwłoki może sąd wojskowy zarządzić przymusowe sprowadzenie świadka przez policję państwową lub żandarmerię.

Art.  90.

§ 1. W razie odmowy złożenia zeznań lub przysięgi przez świadka, podlegającego sądownictwu wojskowemu, sąd może zarządzić niezwłoczne aresztowanie świadka na czas, nie przekraczający jednego miesiąca. Areszt uchyla się, jeżeli świadek złoży zeznania, przysięgę lub jeżeli sprawę w danej instancji ukończono.

§ 2. W razie odmowy złożenia zeznań lub przysięgi przez świadka, nie podlegającego sądownictwu wojskowemu, sąd wojskowy może zarządzić aresztowanie, przewidziane w § 1, a niezależnie od tego może zwrócić się o ukaranie świadka do sądu grodzkiego miejsca zamieszkania lub pobytu świadka, który ma postąpić tak, jakby świadek odmówił złożenia zeznań lub przysięgi przed tym sądem.

Art.  91.

§ 1. Jeżeli rozprawę przerwano lub odroczono z powodu niestawiennictwa albo odmowy złożenia zeznań lub przysięgi - wszyscy, których nieusprawiedliwione niestawiennictwo lub odmowa stały się powodem przerwy lub odroczenia rozprawy, ponoszą odpowiedzialność solidarną za zwrot związanych z tym kosztów, o ile sąd nie postanowi inaczej.

§ 2. Na osoby, podlegające sądownictwu wojskowemu, obowiązek zwrotu kosztów, wymienionych w § 1, nakłada sąd wojskowy; co do innych osób sąd wojskowy zwraca się do sądu grodzkiego miejsca zamieszkania lub pobytu tej osoby o nałożenie obowiązku zwrotu tych kosztów. Sąd grodzki ma postąpić tak, jakby nieusprawiedliwione niestawiennictwo lub odmowa złożenia zeznań albo przysięgi zdarzyły się w tym sądzie.

Art.  92.

Na postanowienia, wydane w myśl art. 89 do 91, służy zażalenie.

Art.  93.

§ 1. Sąd wojskowy zwalnia świadka od kary i zwrotu kosztów, jeżeli świadek w ciągu dwóch tygodni od dnia niestawiennictwa udowodni, że niestawiennictwo jego było usprawiedliwione.

§ 2. Na postanowienie odmowne służy zażalenie.

Rozdział  II.

Oględziny, biegli i tłumacze.

Art.  94.

§ 1. W razie potrzeby sąd dokonywa oględzin miejsca, rzeczy lub ciała.

§ 2. Oględzin, połączonych z obnażeniem ciała, dokonywa się w miarę możności za pośrednictwem osób tej samej płci. Sędzia może być przy tym obecny tylko w razie potrzeby.

§ 3. Oględzin zwłok dokonywa się zawsze przez lekarza, w miarę możności przez lekarza wojskowego.

Art.  95.

§ 1. W przypadkach, wymagających wiadomości specjalnych, sąd wzywa biegłych.

§ 2. Jako biegłych należy w miarę możności wzywać żołnierzy w czynnej służbie wojskowej, którzy posiadają potrzebne wiadomości specjalne.

Art.  96.

§ 1. Do pełnienia czynności biegłego obowiązany jest biegły sądowy oraz każdy, kto uprawia zawód stwierdzający jego wiedzę w danej dziedzinie.

§ 2. Okoliczność, że ktoś jest świadkiem w danej sprawie, nie wyłącza przesłuchania go jako biegłego.

Art.  97.

§ 1. Nie mogą być biegłymi osoby, których w myśl art. 75 nie wolno przesłuchiwać jako świadków lub które w myśl art. 78 mają prawo odmówić zeznań.

§ 2. Jeżeli zachodzą ważne powody, osłabiające zaufanie do danego biegłego, sąd wzywa w jego miejsce innego.

Art.  98.

§ 1. Jeżeli zachodzi podejrzenie zadania gwałtownej śmierci, zarządza się otwarcie zwłok przez lekarza.

§ 2. Do otwarcia zwłok należy, w miarę możności, prócz biegłego zawezwać również lekarza, który ostatnio udzielał pomocy zmarłemu.

Art.  99.

§ 1. Jeżeli zachodzi podejrzenie śmierci z otrucia, należy przez chemika lub odpowiedni urząd albo zakład dokonać zbadania wnętrzności i innych przedmiotów, mogących mieć związek z otruciem.

§ 2. Do badania należy w razie potrzeby zawezwać również lekarza.

Art.  100.

§ 1. Jeżeli zachodzi potrzeba zbadania stanu umysłowego oskarżonego, sąd wzywa przynajmniej dwóch lekarzy, w miarę możności psychiatrów.

§ 2. Biegli mogą żądać oddania oskarżonego pod obserwację w zakładzie leczniczym.

§ 3. Potrzebę, czas trwania oraz miejsce obserwacji określa sąd. Obserwacja powinna trwać nie dłużej, niż sześć tygodni. W przypadkach wyjątkowych sąd może na wniosek biegłych przedłużyć ten termin na czas ściśle określony.

§ 4. Na postanowienie, nakazujące obserwację w zakładzie leczniczym, służy zażalenie.

§ 5. Jeżeli karalność czynu oskarżonego zależy od ustalenia stanu umysłowego pokrzywdzonego, to przepis § 1 stosuje się również do pokrzywdzonego.

Art.  101.

§ 1. Jeżeli zachodzi potrzeba wyjaśnienia okoliczności, której ocena wymaga znajomości sztuki dowodzenia lub wyższej sztuki wojennej albo pewnej szczególnej umiejętności wojskowej, sąd zwraca się o opinię do komisji wojskowo-naukowej.

§ 2 Organizację oraz tryb postępowania komisji wojskowo-naukowej określa rozporządzenie Ministra Spraw Wojskowych.

Art.  102.

Biegły składa sądowi ustnie lub pisemnie dokładne sprawozdanie ze swoich spostrzeżeń oraz opartą na nich opinię.

Art.  103.

§ 1. Biegły składa przysięgę według roty następującej:

"Przysięgam Panu Bogu Wszechmogącemu i Wszechwiedzącemu, że powierzone mi obowiązki biegłego wykonam z całą sumiennością i bezstronnością. Tak mi, Panie Boże, dopomóż".

§ 2. Biegły sądowy składa przysięgę tylko przy objęciu stanowiska, a w poszczególnych sprawach powołuje się na nią.

Art.  104.

§ 1. Biegli mogą za zgodą sądu przeglądać akta sprawy w całości lub w części oraz zadawać oskarżonemu i świadkom pytania, potrzebne do ustalenia opinii.

§ 2. Biegłym należy okazać dowody rzeczowe dotyczące spraw, w których mają wydać opinię.

Art.  105.

Sąd kieruje badaniem dokonywanym przez biegłych, a jeżeli warunki badania tego wymagają, może wyznaczyć biegłym termin do złożenia opinii oraz wydać im za pokwitowaniem przedmioty, ulegające badaniu.

Art.  106.

Jeżeli przedmiot badania może ulec zniszczeniu lub zmianie przy badaniu, należy w miarę możności pozostawić część tego przedmiotu w przechowaniu sądowym.

Art.  107.

Jeżeli opinia biegłych jest niejasna lub sprzeczna, sąd może zarządzić ponowne przesłuchanie tych samych biegłych lub wezwać innych.

Art.  108.

Zamiast wzywania biegłych lub niezależnie od ich wezwania sąd może zasięgnąć opinii odpowiedniego urzędu lub zakładu.

Art.  109.

§ 1. W sprawach o podrabianie polskich pieniędzy i znaków obiegowych sąd zasięga opinii urzędu lub zakładu, powołanego do drukowania banknotów lub bicia monet.

§ 2. W sprawach o podrabianie pieniędzy i znaków obiegowych obcych sąd, w razie potrzeby, zasięga za pośrednictwem Ministra Spraw Wojskowych opinii właściwego urzędu lub zakładu zagranicznego.

Art.  110.

§ 1. Sąd wzywa odpowiedniego tłumacza, jeżeli zachodzi potrzeba:

a) przesłuchania głuchego lub niemego, z którym sąd nie może porozumieć się bezpośrednio;

b) przesłuchania osoby, nie mówiącej językiem zrozumiałym dla sądu;

c) przekładu pisma, sporządzonego w obcym języku.

§ 2. Tłumacz składa przysięgę według roty następującej:

"Przysięgam Panu Bogu Wszechmogącemu i Wszechwiedzącemu, że powierzone mi obowiązki tłumacza wykonam z całą sumiennością. Tak mi, Panie Boże, dopomóż".

§ 3. Do tłumaczów stosuje się odpowiednio przepisy, dotyczące biegłych.

Art.  111.

§ 1. Przepisy art. 71, 81, 83 § 2, 3, art. 84 § 1, art. 86, 87 i art. 89 do 93 stosuje się odpowiednio do biegłych i tłumaczów.

§ 2. Przymusowe sprowadzenie biegłych i tłumaczów należy stosować tylko w przypadkach wyjątkowych.

Rozdział  III.

Rewizja i zatrzymanie rzeczy.

Art.  112.

§ 1. U osób podlegających sądownictwu wojskowemu, podejrzanych o popełnienie przestępstwa, wolno dokonywać rewizji osobistej lub domowej celem ich ujęcia, wykrycia dowodów winy albo przedmiotów, uzyskanych przez przestępstwo lub ulegających przepadkowi.

§ 2. U innych osób lub w innych miejscach wolno dokonywać rewizji tylko wtedy, jeżeli zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że się tam znajdują: osoba podejrzana o przestępstwo podlegająca sądownictwu wojskowemu, albo przedmioty, stanowiące dowód przestępstwa, uzyskane przez przestępstwo takiej osoby lub ulegające przepadkowi.

§ 3. Ograniczenia wymienione w § 2 nie mają zastosowania w obrębie wspólnych kwater wojskowych i innych pomieszczeń wojska lub marynarki wojennej albo też w miejscu, w którym przestępstwo popełniono lub podejrzanego ujęto, albo w którym podejrzany schronił się wskutek pościgu.

Art.  113.

Rewizji osobistej należy dokonywać w miarę możności za pośrednictwem osoby tej samej płci.

Art.  114.

§ 1. Rewizji domowej w porze nocnej wolno dokonywać tylko:

a) w przypadkach nie cierpiących zwłoki, jeżeli chodzi o przestępstwo, za które ustawa przepisuje karę pozbawienia wolności co najmniej do sześciu miesięcy;

b) w lokalach, otwartych w tej porze dla publiczności;

c) w lokalach, które służą za miejsce schadzek przestępców albo do przechowywania rzeczy pochodzących z przestępstwa, albo do zawodowego uprawiania nierządu lub gier hazardowych.

§ 2. Za porę nocną uważa się czas od godziny dwudziestej pierwszej do siódmej.

§ 3. Rewizję rozpoczętą za dnia można prowadzić nadal mimo nastania pory nocnej.

Art.  115.

§ 1. Rewizji w pomieszczeniu urzędu państwowego lub samorządowego albo przedsiębiorstwa państwowego dokonywa się po zawiadomieniu przełożonego urzędu lub przedsiębiorstwa albo jego zastępcy.

§ 2. Rewizji w pomieszczeniu, zajętym przez wojsko lub marynarkę wojenną, dokonywa się w obecności przełożonego danej jednostki wojskowej (formacji, zakładu, urzędu) lub wyznaczonego przezeń zastępcy, a w przypadkach nagłych w obecności organu inspekcyjnego (dyżurnego).

Art.  116.

Rewizji w biurze lub mieszkaniu osób, korzystających z przywileju zakrajowości, wolno dokonywać tylko za zgodą właściwego przedstawiciela dyplomatycznego.

Art.  117.

§ 1. Osobę, u której rewizja ma się odbyć, zawiadamia się o celu rewizji i wzywa się do obecności przy niej.

§ 2. Jeżeli gospodarza lokalu nie ma na miejscu, wzywa się do obecności przy rewizji przynajmniej jednego dorosłego domownika lub sąsiada.

Art.  118.

§ 1. Jeżeli przeprowadzający rewizję nie jest sędzią, powinien okazać osobie, u której rewizja ma się odbyć, polecenie sądowe.

§ 2. W przypadkach nie cierpiących zwłoki, jeżeli polecenie sądowe nie mogło być wydane przed rewizją, należy zwrócić się do sądu o zatwierdzenie rewizji i doręczyć je w ciągu czterdziestu ośmiu godzin po odbyciu rewizji osobie, u której ją przeprowadzono.

Art.  119.

Przedmioty zabrane przy rewizji należy spisać, a na żądanie osoby, od której je odebrano, wydać jej pokwitowanie.

Art.  120.

§ 1. Przedmioty, mogące służyć do ustalenia istoty czynu lub do wykrycia sprawcy, należy, po dokonaniu oględzin i sporządzeniu dokładnego opisu, wziąć w przechowanie sądowe albo oddać na przechowanie właścicielowi lub innej osobie godnej zaufania z obowiązkiem przedstawienia ich na każde żądanie sądu i z zakazem ich zbycia lub przekształcenia.

§ 2. Dowody rzeczowe należy odpowiednio zabezpieczyć i w miarę możności opieczętować.

Art.  121.

§ 1. Jeżeli osoba, mająca u siebie przedmioty, stanowiące dowód przestępstwa, uzyskane przez przestępstwo lub ulegające przepadkowi, odmawia ich wydania, można zarządzić ich odebranie.

§ 2. Jeżeli przedmioty odebrał nie sędzia, to odbierający powinien niezwłocznie zwrócić się do sądu o zatwierdzenie odebrania.

Art.  122.

§ 1. Osobę, podlegającą sądownictwu wojskowemu, która odmówiła wydania rzeczy następnie u niej znalezionych, sąd skazuje na areszt do dwóch tygodni.

§ 2. Jeżeli osoba, podlegająca sądownictwu wojskowemu, której udowodniono, że posiada u siebie przedmioty wymienione w art. 121, odmówiła ich wydania, a drogą rewizji nie można ich odnaleźć, to sąd wojskowy może zarządzić niezwłoczne aresztowanie tej osoby na czas do dwóch tygodni, a w razie ponownej odmowy - na czas do jednego miesiąca. Areszt uchyla się, jeżeli przedmioty wydano, odnaleziono je, albo jeżeli sprawę w danej instancji ukończono.

§ 3. Jeżeli warunki, wymienione w § 1 lub § 2, istnieją co do osoby, nie podlegającej sądownictwu wojskowemu, wówczas sąd wojskowy zwraca się do sądu grodzkiego miejsca zamieszkania lub pobytu danej osoby o ukaranie jej; sąd grodzki ma postąpić tak, jakby odmówienie wydania nastąpiło wobec tego sądu.

§ 4. Przepisu artykułu niniejszego nie stosuje się do tego, kto bądź sam jest podejrzany o dane przestępstwo, bądź może zwolnić się od składania zeznań.

§ 5. Na postanowienia sądu, wydane na zasadzie artykułu niniejszego, służy zażalenie.

Art.  123.

§ 1. Jeżeli jednostka wojskowa (formacja, zakład, urząd) albo też urząd, zakład lub przedsiębiorstwo państwowe, od których sąd zażądał przedmiotu lub dokumentu, odmawiają ich wydania, sąd może zwrócić się do władzy naczelnej odnośnego działu zarządu państwowego o polecenie wydania przedmiotu lub dokumentu.

§ 2. Wydania wolno odmówić jedynie wtedy, gdyby wydanie lub ujawnienie wyrządzić mogło poważną szkodę Państwu.

Art.  124.

§ 1. Korespondencję i inne papiery, znalezione przy rewizji, można przeglądać bez zgody osoby, u której je znaleziono.

§ 2. Jeżeli u osoby niepodejrzanej o popełnienie przestępstwa (art. 112 § 2) dokonywa rewizji nie sędzia i nie prokurator wojskowy, a zachodzi potrzeba przejrzenia takiej korespondencji lub papierów mimo sprzeciwu osoby, u której je znaleziono, należy nie przeglądając opieczętować je i przesłać do sądu lub do prokuratora wojskowego. Osoba, od której papiery odebrano, może je opieczętować własną pieczęcią.

Art.  125.

Do obecności przy rozpieczętowaniu i przejrzeniu korespondencji i papierów wzywa się w miarę możności osobę, od której je odebrano.

Art.  126.

§ 1. Urzędy pocztowe, telegraficzne i kolejowe są obowiązane, stosownie do postanowienia sądu, wydawać sądowi lub prokuratorowi wojskowemu korespondencję i przesyłki, wysłane przez oskarżonego lub do niego adresowane.

§ 2. Na postanowienie sądu służy zażalenie.

Art.  127.

W przypadkach nie cierpiących zwłoki prokurator wojskowy może żądać wstrzymania wydania adresatowi lub nadawcy wskazanych w art. 126 korespondencji i przesyłek aż do czasu uzyskania polecenia sądu, nie dłużej jednak niż trzy dni.

Art.  128.

Jeżeli potrzeba zatrzymania korespondencji pocztowej lub telegraficznej, albo przesyłek kolejowych lub pocztowych wyniknie w toku dochodzenia, należy złożyć odpowiedni wniosek sądowi wojskowemu, który po rozpoznaniu poszlak wydaje postanowienie.

Art.  129.

Korespondencję i przesyłki wydaje się tylko sądowi lub prokuratorowi wojskowemu i tylko sąd lub prokurator wojskowy mają prawo je otwierać. Przepis art. 125 należy tu stosować.

Art.  130.

Przedmioty uzyskane za pomocą przestępstwa, jeżeli nie są niezbędne do ustalenia istoty przestępstwa albo do wykrycia sprawcy, zwraca się pokrzywdzonemu.

Art.  131.

§ 1. Jeżeli zachodzi wątpliwość co do osoby lub praw właściciela przedmiotów, odebranych od oskarżonego, oddaje się je aż do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy karnej na przechowanie sądowe lub osobie godnej zaufania, pod warunkami, wskazanymi w art. 120 § 1.

§ 2. Jeżeli do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy karnej nie zgłosi się nikt z wykazaniem niewątpliwych praw właściciela, wówczas należy odebrane przedmioty oddać sądowi powszechnemu, który ma postąpić w ten sposób, jak gdyby przedmioty pochodziły z postępowania karnego, które toczyło się przed nim.

§ 3. W przypadku, wymienionym w § 1, przedmioty, ulegające szybkiemu zepsuciu i zniszczeniu, sprzedaje się z przetargu publicznego przez zarząd gminy lub policję państwową a osiągnięte pieniądze składa się do sądu powszechnego na rzecz osoby, która wykaże prawa własności do tych przedmiotów, przysługujące jej przed sprzedażą.