Dział 5 - Dowody. - Kodeks postępowania karnego.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1969.13.96
Akt utracił moc Wersja od: 18 października 1997 r.
DZIAŁ V.
Dowody.
Dowody.
Przepisy ogólne.
Przepisy ogólne.
Fakty powszechnie znane nie wymagają dowodu; to samo dotyczy faktów znanych z urzędu, należy jednak zwrócić na nie uwagę stron.
§ 1.
We wniosku dowodowym należy wskazać, jakie okoliczności i w jaki sposób mają być udowodnione.§ 2.
Wniosek dowodowy może zmierzać do wykrycia lub oceny właściwego dowodu.§ 1.
Wniosek dowodowy oddala się, jeżeli: 1)
przeprowadzenie dowodu jest niedopuszczalne, 2)
okoliczność, która ma być udowodniona, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy albo jest już udowodniona zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy, 3)
dowód jest nieprzydatny do stwierdzenia danej okoliczności lub nie da się przeprowadzić.§ 2.
Oddalenie wniosku dowodowego następuje w formie postanowienia.§ 3.
Nie można oddalić wniosku dowodowego na tej podstawie, że dotychczasowe dowody wykazały przeciwieństwo tego, co wnioskodawca zamierza udowodnić.Oddalenie wniosku dowodowego nie stoi na przeszkodzie późniejszemu dopuszczeniu dowodu, chociażby nie ujawniły się nowe okoliczności.
§ 1.
Osobie przesłuchiwanej należy umożliwić swobodne wypowiedzenie się w granicach określonych celem danej czynności, a dopiero następnie można zadawać pytania zmierzające do uzupełnienia, wyjaśnienia lub kontroli zeznań.§ 2.
Wyjaśnienia, zeznania lub oświadczenia złożone w warunkach wyłączających możność swobodnej wypowiedzi nie mogą stanowić dowodu.§ 3. 27
Osoby przesłuchiwane mogą być konfrontowane w celu wyjaśnienia sprzeczności. Konfrontacja nie jest dopuszczalna w wypadku określonym w art. 164a.Dowodu z wyjaśnień oskarżonego lub z zeznań świadka nie wolno zastępować treścią pism i zapisków.
§ 1.
Należy wezwać tłumacza, jeżeli zachodzi potrzeba przesłuchania: 1)
głuchego lub niemego, a nie wystarcza porozumienie się z nim za pomocą pisma, 2)
osoby nie władającej językiem polskim.§ 2.
Należy również wezwać tłumacza, jeżeli zachodzi potrzeba przełożenia na język polski pisma sporządzonego w języku obcym lub przełożenia na język obcy pisma sporządzonego w języku polskim.§ 3.
Do tłumacza stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące biegłych.
Świadkowie.
Świadkowie.
§ 1.
Każda osoba wezwana w charakterze świadka ma obowiązek stawić się i złożyć zeznanie.§ 2.
Świadka, który nie może stawić się na wezwanie z powodu choroby, kalectwa lub innej nie dającej się pokonać przeszkody, można przesłuchać w miejscu pobytu tego świadka.Nie wolno przesłuchiwać jako świadków:
1)
obrońcy co do faktów, o których dowiedział się udzielając porady prawnej lub prowadząc sprawę, 2)
duchownego co do faktów, o których dowiedział się przy spowiedzi.§ 1.
Osoby obowiązane do zachowania tajemnicy państwowej mogą być przesłuchane co do okoliczności, na które rozciąga się ten obowiązek, tylko po zwolnieniu tych osób od obowiązku zachowania tajemnicy przez uprawniony organ przełożony.§ 2.
Zwolnienia wolno odmówić tylko wtedy, gdyby złożenie zeznania wyrządzić mogło poważną szkodę państwu.§ 3.
Sąd lub prokurator może zwrócić się do właściwego naczelnego organu administracji państwowej o zwolnienie świadka od obowiązku zachowania tajemnicy.Osoby obowiązane do zachowania tajemnicy służbowej lub tajemnicy związanej z wykonywaniem zawodu lub funkcji mogą odmówić zeznań co do okoliczności, na które rozciąga się ten obowiązek, chyba że sąd lub prokurator zwolni te osoby od obowiązku zachowania tajemnicy.
§ 1.
W wypadkach przewidzianych w art. 162 i 163 sąd przesłuchuje taką osobę na rozprawie z wyłączeniem jawności.§ 2.
Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Prokuratorem Generalnym określi w drodze rozporządzenia sposób przechowywania protokołów zeznań obejmujących okoliczności, na które rozciąga się obowiązek zachowania tajemnicy państwowej, służbowej lub zawodowej.§ 1.
Jeżeli zachodzi uzasadniona obawa niebezpieczeństwa dla życia, zdrowia, wolności albo mienia w znacznych rozmiarach świadka lub osoby dla niego najbliższej, sąd, a w postępowaniu przygotowawczym prokurator, może wydać postanowienie o zachowaniu w tajemnicy danych umożliwiających ujawnienie tożsamości świadka.§ 2.
W razie wydania postanowienia, o którym mowa w § 1, dane umożliwiające ujawnienie tożsamości świadka pozostają wyłącznie do wiadomości sądu i prokuratora, a gdy zachodzi konieczność - również funkcjonariusza policji prowadzącego postępowanie. Protokoły zeznań świadka wolno udostępniać oskarżonemu lub obrońcy w sposób uniemożliwiający odczytanie danych umożliwiających ujawnienie tożsamości świadka.§ 3.
Świadka przesłuchuje prokurator lub sąd, który może zlecić wykonanie tej czynności sędziemu wyznaczonemu ze swego składu, w miejscu zapewniającym zachowanie danych umożliwiających ujawnienie tożsamości w tajemnicy. Przy przesłuchaniu przez sąd lub sędziego może być obecny prokurator.§ 4.
Oskarżony lub obrońca mogą zadawać pytania świadkowi tylko za pośrednictwem sądu lub prokuratora, z zastosowaniem środków wyłączających możliwość ujawnienia tożsamości świadka.§ 5.
Na postanowienie w sprawie zachowania w tajemnicy danych umożliwiających ujawnienie tożsamości świadka oskarżonemu służy, w terminie 3 dni, zażalenie do sądu. Zażalenie na postanowienie prokuratora rozstrzyga sąd właściwy do rozpoznania sprawy. Postępowanie dotyczące zażalenia jest objęte tajemnicą. W razie uwzględnienia zażalenia protokół z przesłuchania świadka podlega zniszczeniu; o zniszczeniu protokołu należy uczynić wzmiankę w aktach sprawy.§ 6.
Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, sposób sporządzania, przechowywania i udostępniania protokołów zeznań zawierających wiadomości o świadku, którego dane umożliwiające ujawnienie tożsamości podlegają zachowaniu w tajemnicy, a nadto określi dopuszczalny sposób powoływania się na takie zeznania w orzeczeniach i pismach procesowych.§ 1.
Osoba najbliższa dla oskarżonego może odmówić zeznań.§ 2.
Prawo odmowy zeznań trwa mimo ustania małżeństwa lub przysposobienia.§ 1.
Świadek może uchylić się od odpowiedzi na pytanie, jeżeli udzielenie odpowiedzi mogłoby narazić na odpowiedzialność karną tego świadka lub osobę dla niego najbliższą.§ 2.
Świadek może żądać, aby przesłuchano go na rozprawie z wyłączeniem jawności, jeżeli treść zeznań mogłaby narazić na hańbę jego lub osobę dla niego najbliższą.Można zwolnić od złożenia zeznania lub odpowiedzi na pytanie osobę pozostającą z oskarżonym w szczególnie bliskim stosunku osobistym, jeżeli osoba taka wnosi o zwolnienie.
Jeżeli osoba uprawniona do odmowy złożenia zeznania albo zwolniona od tego na podstawie art. 167 oświadczy nie później niż przed rozpoczęciem zeznania na rozprawie przed sądem pierwszej instancji, że chce z tego prawa skorzystać, poprzednio złożone zeznanie tej osoby nie może ani służyć za dowód, ani być odtworzone.
§ 1.
Przyrzeczenie od świadka może odebrać tylko sąd lub sędzia delegowany.§ 2.
Można odstąpić od odebrania przyrzeczenia od świadka, jeżeli obecne strony nie sprzeciwiają się temu.§ 3.
Świadek składa przyrzeczenie przed przystąpieniem do składnia zeznań.§ 1.
Świadek składa przyrzeczenie powtarzając za sędzią słowa: "Świadomy znaczenia moich słów i odpowiedzialności przed prawem, przyrzekam uroczyście, że będę mówił szczerą prawdę, niczego nie ukrywając z tego, co mi jest wiadome".§ 2.
W czasie składania przyrzeczenia wszyscy, nie wyłączając sędziów, stoją.§ 3.
Osoby nieme i głuche składają przyrzeczenie przez podpisanie tekstu przyrzeczenia.§ 4.
Świadkowi, który w danej sprawie składał już przyrzeczenie, sąd przypomina je przy ponownym przesłuchaniu, chyba że sąd uzna za potrzebne ponowne odebranie przyrzeczenia.Nie odbiera się przyrzeczenia:
1)
od osób, które nie ukończyły 17 lat, 2)
gdy zachodzi uzasadnione podejrzenie, że świadek z powodu zakłócenia czynności psychicznych nie zdaje sobie należycie sprawy ze znaczenia przyrzeczenia, 3)
gdy świadek jest osobą podejrzaną o popełnienie przestępstwa będącego przedmiotem postępowania lub pozostającego w ścisłym związku z czynem stanowiącym przedmiot postępowania albo gdy za to przestępstwo został skazany, 4)
gdy świadek był prawomocnie skazany za fałszywe zeznania.§ 1.
Przed rozpoczęciem przesłuchania należy uprzedzić świadka o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego zeznania.§ 2.
W postępowaniu przygotowawczym świadek podpisuje oświadczenie, że został uprzedzony o tej odpowiedzialności.§ 1.
Przesłuchanie rozpoczyna się od zapytania świadka o imię, nazwisko, wiek, zajęcie, miejsce zamieszkania, karalność za fałszywe zeznania oraz stosunek do stron.§ 2.
Świadka należy uprzedzić o treści art. 165, a o treści art. 166 i 167, jeżeli ujawnią się okoliczności objęte tymi przepisami.§ 3. 29
Jeżeli zachodzi uzasadniona obawa użycia przemocy lub groźby bezprawnej wobec świadka lub osoby dla niego najbliższej w związku z jego czynnościami, można zastrzec dane dotyczące miejsca zamieszkania do wyłącznej wiadomości prokuratora lub sądu. Pisma procesowe doręcza się wówczas do instytucji, w której świadek jest zatrudniony, lub na inny wskazany przez niego adres.§ 1.
Jeżeli jest to konieczne dla celów dowodowych, można świadka za jego zgodą poddać oględzinom ciała i badaniu lekarskiemu.§ 2.
Jeżeli karalność czynu zależy od stanu zdrowia pokrzywdzonego, nie może on sprzeciwiać się oględzinom i badaniom nie połączonym z zabiegiem chirurgicznym lub z obserwacją w zakresie leczniczym. Nie dotyczy to osób, które odmówiły zeznań lub zostały od nich zwolnione na podstawie art. 165 lub 167.§ 3.
Jeżeli istnieje wątpliwość co do stanu psychicznego świadka, jego stanu rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania lub odtwarzania przez niego spostrzeżeń, sąd lub prokurator może zarządzić przesłuchanie świadka z udziałem biegłego lekarza lub biegłego psychologa.Sporządzone w postępowaniu karnym protokoły oględzin ciała podlegają ujawnieniu na rozprawie, choćby osoba poddana oględzinom odmówiła wyjaśnień lub zeznań albo została od nich zwolniona na podstawie art. 165 lub 167.
Biegli.
Biegli.
§ 1.
Jeżeli stwierdzenie okoliczności mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy wymaga wiadomości specjalnych, zasięga się opinii instytutu naukowego lub naukowo-badawczego albo zakładu specjalistycznego lub powołanej do tego instytucji albo też powołuje się jednego lub kilku biegłych. O dopuszczeniu tego dowodu wydaje się postanowienie.§ 2.
W postanowieniu, o którym mowa w § 1, należy wskazać instytut, zakład lub instytucją albo osobę i specjalność powołanego biegłego, a ponadto przedmiot, zakres i termin wykonania powierzonej ekspertyzy, oraz w miarę potrzeby sformułować pytania szczegółowe.§ 1.
Opinia wydana przez instytut, zakład lub instytucję powinna wymieniać osoby biorące udział w jej wydaniu z podaniem ich nazwisk i imion, stopni lub tytułów naukowych oraz zajmowanych stanowisk; opinia powinna być podpisana przez te osoby oraz przez osobę upoważnioną do podpisywania opinii w imieniu instytucji.§ 2.
Osoby biorące udział w wydaniu opinii powołane są w razie potrzeby do wystąpienia w charakterze biegłych.Do pełnienia czynności biegłego jest obowiązany nie tylko biegły sądowy, lecz także każda osoba, o której wiadomo, że ma odpowiednią wiedzę w danej dziedzinie.
§ 1.
Nie mogą być biegłymi osoby wymienione w art. 161, 165 i 167 oraz osoby, co do których odnoszą się odpowiednie przyczyny wyłączenia wymienione w art. 30 § 1 pkt 1, 2, 3 i 5, a ponadto osoby powołane w sprawie w charakterze świadków.§ 2.
Jeżeli ujawnią się powody osłabiające zaufanie do wiedzy lub bezstronności biegłego albo inne ważne powody, powołuje się innego biegłego.§ 1.
Biegły składa przyrzeczenie następującej treści: "Świadomy znaczenia moich słów i odpowiedzialności przed prawem przyrzekam uroczyście, że powierzone mi obowiązki wykonam z całą sumiennością i bezstronnością".§ 2.
Biegły sądowy powołuje się na przyrzeczenie złożone przy ustanowieniu go w tym charakterze.§ 3.
Do biegłego stosuje się odpowiednio art. 160, 162, 163, 164, 169, 170 § 2 i 4 oraz art. 172 i 173 § 1.§ 1.
W miarę potrzeby udostępnia się biegłemu akta sprawy i wzywa się go do udziału w przeprowadzeniu dowodów.§ 2.
Biegły składa opinię ustnie lub na piśmie; powinna ona zawierać sprawozdanie z dokonanych czynności i spostrzeżeń oraz oparte na nich wnioski.Jeżeli opinia jest niepełna lub niejasna albo zachodzi sprzeczność między opiniami, można zasięgnąć opinii instytutu, zakładu lub instytucji albo też wezwać ponownie tych samych biegłych lub powołać innych.
W celu wydania opinii o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego należy powołać co najmniej dwóch biegłych lekarzy psychiatrów.
§ 1.
W razie potrzeby badanie psychiatryczne oskarżonego może być połączone z obserwacją w zakładzie leczniczym.§ 2.
Orzeka o tym na żądanie biegłych sąd lub prokurator, określając miejsce obserwacji.§ 3.
Badanie w zakładzie leczniczym nie powinno trwać dłużej niż 6 tygodni; na wniosek zakładu termin ten można przedłużyć na czas określony, niezbędny do wydania opinii.§ 4.
Na postanowienie, o którym mowa w § 2 i 3, przysługuje zażalenie. Zażalenie na postanowienie prokuratora rozstrzyga sąd właściwy do rozpoznania sprawy.§ 5. 30
Minister Zdrowia i Opieki Społecznej w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości ustali, w drodze zarządzenia, wykaz zakładów opieki zdrowotnej, w których przeprowadzane są badania psychiatryczne połączone z obserwacją, oraz zakładów opieki zdrowotnej podległych Ministrowi Zdrowia i Opieki Społecznej, w których przeprowadzane są takie badania osób pozbawionych wolności, a także warunki zabezpieczenia tych zakładów.
Oględziny i dowody rzeczowe.
Oględziny i dowody rzeczowe.
§ 1.
W razie potrzeby dokonuje się oględzin miejsca, osoby lub rzeczy.§ 2.
Jeżeli przedmiot może ulec przy badaniu zniszczeniu lub zniekształceniu, część tego przedmiotu należy w miarę możności zachować w stanie nie zmienionym, a gdy to nie jest możliwe, stan ten utrwalić w inny sposób.W celu sprawdzenia okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy można przeprowadzić doświadczenie lub odtworzenie przebiegu stanowiących przedmiot rozpoznania zdarzeń albo ich fragmentów.
Oględzin lub badań ciała, które mogą wywołać uczucie wstydu, powinna dokonać osoba tej samej płci, chyba że łączą się z tym szczególne trudności; inne osoby odmiennej płci mogą być obecne tylko w razie konieczności.
§ 1.
Jeżeli zachodzi podejrzenie przestępnego spowodowania śmierci, należy zawsze zarządzić oględziny zwłok i ich otwarcie.§ 2.
Otwarcia zwłok należy dokonać z udziałem lekarza, w miarę możności biegłego sądowego; do obecności przy oględzinach i otwarciu zwłok można w razie potrzeby oprócz biegłego wezwać lekarza, który ostatnio udzielił pomocy zmarłemu.§ 3.
W celu dokonania oględzin lub otwarcia zwłok sąd lub prokurator może zarządzić wyjęcie zwłok z grobu.Przedmioty mogące stanowić dowód w sprawie należy wydać na żądanie sądu lub prokuratora, a w wypadkach nie cierpiących zwłoki także na żądanie Milicji Obywatelskiej. Art. 162-164 stosuje się odpowiednio.
W celu znalezienia przedmiotów wymienionych w art. 189 można dokonać przeszukania pomieszczeń i innych miejsc, a także osoby i rzeczy, jeżeli istnieją uzasadnione podstawy do przypuszczenia, że przedmioty te tam się znajdują.
§ 1.
Jeżeli przeszukania dokonuje Milicja Obywatelska, okazuje osobie, u której czynność ma być przeprowadzona, polecenie sądu lub prokuratora.§ 2.
W wypadkach nie cierpiących zwłoki, jeżeli polecenie prokuratora nie mogło być wydane uprzednio, należy okazać nakaz kierownika właściwej jednostki Milicji Obywatelskiej lub legitymację służbową, a następnie zwrócić się do prokuratora o zatwierdzenie przeszukania; na zgłoszone do protokołu żądanie osoby, u której przeprowadzono przeszukanie, doręcza się jej postanowienie; o prawie zgłoszenia tego żądania należy osobę tę pouczyć, a w razie zgłoszenia żądania wciągnąć je do protokołu.§ 1.
Przeszukania zamieszkałych pomieszczeń można dokonać w porze nocnej tylko w wypadkach nie cierpiących zwłoki; za porę nocną uważa się czas od godziny 21 do godziny 6.§ 2.
Przeszukanie rozpoczęte za dnia można prowadzić nadal, mimo nastania pory nocnej.§ 3.
W porze nocnej można przeszukać lokale dostępne w tym czasie dla nie określonej liczby osób albo służące do przechowywania przedmiotów.§ 1.
Przy rozpoczęciu przeszukania pomieszczeń instytucji państwowej lub społecznej należy o zamierzonej czynności zawiadomić kierownika tej instytucji lub jego zastępcę albo organ nadrzędny i dopuścić ich do uczestniczenia w czynności.§ 2.
Przeszukanie pomieszczenia zajętego przez wojsko może nastąpić jedynie w obecności dowódcy lub osoby przez niego wyznaczonej.Przeszukania osoby i odzieży na niej powinno się dokonywać w miarę możności za pośrednictwem osoby tej samej płci.
§ 1.
Osobę, u której ma nastąpić przeszukanie, należy przed rozpoczęciem czynności zawiadomić o jej celu i wezwać do wydania poszukiwanych przedmiotów.§ 2.
Podczas przeszukania ma prawo być obecna osoba wymieniona w § 1 oraz osoba przybrana przez prowadzącego czynność. Ponadto może być obecna osoba wskazana przez tego, u kogo dokonuje się przeszukania, jeżeli nie uniemożliwia to przeszukania albo nie utrudnia go w sposób poważny.§ 3.
Jeżeli przy przeszukaniu nie ma na miejscu gospodarza lokalu, należy do przeszukania przywołać przynajmniej jednego dorosłego domownika lub sąsiada.§ 1.
Jeżeli osoba, u której dokonuje się przeszukania, albo kierownik instytucji państwowej lub społecznej oświadczy, że wydane lub znalezione przy przeszukaniu pismo zawiera okoliczności objęte tajemnicą państwową, organ przeprowadzający czynność przekazuje pismo bez jego odczytania niezwłocznie prokuratorowi w opieczętowanym opakowaniu. Art. 162 stosuje się odpowiednio.§ 2.
Jeżeli osoby wymienione w § 1 oświadczą, że pismo zawiera okoliczności objęte tajemnicą służbową lub zawodową, należy pismo przekazać w sposób wskazany w § 1. Art. 161 pkt 1, art. 163 i 164 stosuje się odpowiednio.§ 3.
Pisma charakteru osobistego należy przekazać również zgodnie z § 1.§ 4.
Jeżeli posiadaczem pisma jest osoba podejrzana o popełnienie przestępstwa, § 2 i 3 nie stosuje się.§ 1.
Przedmioty wydane lub znalezione w czasie przeszukania należy po dokonaniu oględzin i sporządzeniu opisu zabrać albo oddać na przechowanie osobie godnej zaufania, z zaznaczeniem obowiązku przedstawienia na każde żądanie prowadzącego śledztwo lub dochodzenie.§ 2.
Podobnie należy postąpić ze znalezionymi w czasie przeszukania przedmiotami, mogącymi stanowić dowód innego przestępstwa, ulegającymi przepadkowi lub których posiadanie jest zabronione.§ 3.
Osobom zainteresowanym należy natychmiast wręczyć pokwitowanie stwierdzające, jakie przedmioty i przez kogo zostały zatrzymane; jeżeli zatrzymanie nastąpiło bez postanowienia o dokonaniu przeszukania, należy na żądanie zainteresowanego doręczyć w ciągu 7 dni postanowienie prokuratora o zatwierdzeniu przeszukania i zatrzymania przedmiotów albo zwrócić zatrzymane przedmioty.§ 1.
Po wszczęciu postępowania sąd lub prokurator mogą wydać postanowienie o udostępnieniu korespondencji, przesyłek albo o utrwaleniu treści rozmów telefonicznych mających znaczenie dla toczącego się postępowania. Na postanowienie w tej kwestii przysługuje zażalenie.§ 2.
Ogłoszenie oskarżonemu postanowienia, o którym mowa w § 1, może być odroczone na czas oznaczony, niezbędny ze względu na dobro sprawy.§ 3.
Urzędy pocztowe, telekomunikacyjne, celne oraz instytucje transportowe są obowiązane udostępnić sądowi lub prokuratorowi na ich żądanie korespondencję, przesyłki oraz zapisy treści rozmów telefonicznych, o których mowa w § 1. Tylko sąd lub prokurator mają prawo je otwierać, lub zarządzić odtworzenie. Z otwarcia korespondencji lub przesyłki oraz odtworzenia zapisu treści rozmowy telefonicznej i zniszczenia tego zapisu sporządza się protokół.§ 4.
Przedmioty pozbawione znaczenia dla postępowania karnego należy niezwłocznie zwrócić właściwym urzędom lub instytucjom wymienionym w § 3, a utrwalone zapisy treści rozmów telefonicznych - zniszczyć..§ 5.
Minister Sprawiedliwości, w porozumieniu z Prokuratorem Generalnym, określi w drodze rozporządzenia sposób dokonywania, zabezpieczenia, przechowywania, odtwarzania oraz niszczenia zapisów treści rozmów telefonicznych.Przedmioty zbędne dla postępowania karnego zwraca się osobie uprawnionej, a jeżeli ich posiadanie jest zabronione, przekazuje się je właściwemu urzędowi lub instytucji.
Przedmiot, co do którego powstaje wątpliwość, komu należy go wydać, składa się do depozytu sądowego lub oddaje się na przechowanie osobie godnej zaufania aż do wyjaśnienia uprawnienia do odbioru. Przepisy o likwidacji depozytów i nie odebranych rzeczy stosuje się odpowiednio.
§ 1.
Przedmioty ulegające szybkiemu zniszczeniu lub takie, których przechowywanie byłoby połączone z niewspółmiernymi kosztami lub nadmiernymi trudnościami albo powodowałoby znaczne obniżenie wartości rzeczy, można sprzedać bez przetargu za pośrednictwem jednostki handlu uspołecznionego z zachowaniem przepisów o sprzedaży w drodze egzekucji z ruchomości.§ 2.
Uzyskaną kwotę pieniężną przekazuje się do depozytu.§ 3.
O czasie i warunkach sprzedaży należy w miarę możności zawiadomić osoby zainteresowane oraz oskarżonego.Oddając na przechowanie pieniądze krajowe lub waluty zagraniczne, organ przekazujący je określa charakter depozytu i sposób rozporządzenia oddanymi na przechowanie wartościami.
Rozporządzenia przedmiotem dokonane po jego odebraniu lub zabezpieczeniu są bezskuteczne w stosunku do Skarbu Państwa.
W toku postępowania przed sądem rozstrzygnięcia i czynności prokuratora przewidziane w rozdziale niniejszym podejmuje sąd.
27 Art. 157 § 3 zmieniony przez art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 lipca 1995 r. (Dz.U.95.89.444) zmieniającej nin. ustawę z dniem 4 listopada 1995 r.
28 Art. 164a dodany przez art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 6 lipca 1995 r. (Dz.U.95.89.444) zmieniającej nin. ustawę z dniem 4 listopada 1995 r.
29 Art. 173 § 3 dodany przez art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 6 lipca 1995 r. (Dz.U.95.89.444) zmieniającej nin. ustawę z dniem 4 listopada 1995 r.
30 Art. 184 § 5 dodany przez art. 1 pkt 11 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o zmianie Kodeksu postępowania karnego, ustawy o ustroju sądów wojskowych, ustawy o opłatach w sprawach karnych i ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U.95.89.443) z dniem 1 stycznia 1996 r.
31 Art. 198 zmieniony przez art. 13 ustawy z dnia 18 grudnia 1982 r. o szczególnej regulacji prawnej w okresie zawieszenia stanu wojennego (Dz.U.82.41.273) z dniem 19 grudnia 1982 r.