Rozdział 53 - Immunitety przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych państw obcych. - Kodeks postępowania karnego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1969.13.96

Akt utracił moc
Wersja od: 18 października 1997 r.

Rozdział  53.

Immunitety przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych państw obcych.

Nie podlegają orzecznictwu polskich sądów karnych:

  1)
uwierzytelnieni w Rzeczypospolitej Polskiej szefowie przedstawicielstw dyplomatycznych państw obcych,
  2)
osoby należące do personelu dyplomatycznego tych przedstawicielstw,
  3)
osoby należące do personelu administracyjnego i technicznego tych przedstawicielstw,
  4)
członkowie rodzin osób wymienionych w pkt 1-3, jeżeli pozostają z nimi we wspólnocie domowej,
  5)
inne osoby korzystające z immunitetów dyplomatycznych na podstawie ustaw, umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych.
§  1.
Nie podlegają orzecznictwu polskich sądów karnych w zakresie czynności pełnionych w toku i w wykonaniu ich funkcji urzędowych:
  1)
kierownicy urzędów konsularnych i inni urzędnicy konsularni państw obcych,
  2)
inne osoby zrównane z nimi na podstawie umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych.
§  2.
Kierownik urzędu konsularnego oraz inni urzędnicy konsularni państw obcych podlegają zatrzymaniu lub tymczasowemu aresztowaniu jedynie w razie zarzutu popełnienia zbrodni. O ich zatrzymaniu lub tymczasowym aresztowaniu zawiadamia się niezwłocznie Ministra Spraw Zagranicznych.
§  3.
Poza wypadkiem określonym w § 2 osoby te mogą być pozbawione wolności tylko w wykonaniu prawomocnego wyroku sądu polskiego.
§  1.
Art. 512 i 513 nie stosuje się w tym szczególnym wypadku, gdy państwo wysyłające zrzeknie się w sposób wyraźny immunitetu w stosunku do osoby wymienionej w tych przepisach.
§  2.
W stosunku do funkcjonariuszy organizacji międzynarodowych korzystających z immunitetu zrzeczenie, o którym mowa w § 1, musi być dokonane przez właściwą organizację międzynarodową.
§  1.
Osoby wymienione w art. 512 nie są obowiązane do składania zeznań w charakterze świadka lub do występowania w charakterze biegłych; można jednak zwrócić się o wyrażenie przez te osoby zgody na złożenie zeznań lub na wystąpienie w charakterze biegłych.
§  2.
W razie wyrażenia zgody, o której mowa w § 1, wezwania doręczone tym osobom nie mogą zawierać zagrożenia stosowaniem środków przymusu, a w razie niestawiennictwa na wezwanie lub odmowy złożenia zeznań nie można wobec nich stosować tych środków.
§  1.
Do osób wymienionych w art. 513 stosuje się odpowiednio art. 515, jeżeli okoliczności, których zeznania lub opinie mają dotyczyć, związane są z wykonywaniem przez te osoby funkcji urzędowych lub służbowych.
§  2.
Osoby wymienione w art. 512 i 513 nie są obowiązane do przedstawienia korespondencji i dokumentów odnoszących się do tych funkcji.

Art. 512-516 nie stosuje się do osób w nich wymienionych, jeżeli są obywatelami polskimi lub mają w Polsce stałe miejsce zamieszkania.

W razie wątpliwości co do stosowania art. 512-517 sądy powinny zwracać się do Ministra Sprawiedliwości, a prokuratorzy do Prokuratora Generalnego.