Część 3 - Samowolne oddalenie się i dezercja. - Kodeks karny wojskowy.
Dz.U.1928.36.328
Akt utracił mocCzęść trzecia.
Samowolne oddalenie się i dezercja.
Samowolne oddalenie się i dezercja.
Kto się samowolnie oddali ze swej jednostki, opuści swe stanowisko służbowe lub z umysłu zdala od tychże się trzyma, albo kto samowolnie przekroczy udzielony mu urlop, będzie karany zamknięciem w więzieniu lub w twierdzy na czas do miesięcy sześciu lub aresztem wojskowym.
Za samowolne oddalenie się uważa się także, jeżeli żołnierz w polu zaniecha:
To samo stosuje się do osoby, należącej do marynarki wojennej, która, rozłączywszy się poza obrębem wód ojczystych z okrętem, zaniecha natychmiastowego stawienia się na tymże lub innym polskim okręcie lub w najbliższym konsulacie polskim.
Jeżeli nieobecność trwała dłużej niż dni siedem, w polu - dłużej niż dni trzy, wymierzona będzie kara zamknięcia w więzieniu lub w twierdzy na czas do lat dwóch. W wypadkach mniejszej wagi wymierzona będzie kara aresztu średniego lub ścisłego na czas nie krótszy od dni czternastu.
Jeżeli nieobecność w polu trwała dłużej niż dni siedem, wymierzona będzie kara zamknięcia w więzieniu lub w twierdzy na czas nie krótszy od miesięcy sześciu. W wypadkach mniejszej wagi wymierzona będzie kara zamknięcia w więzieniu lub w twierdzy na czas nie krótszy od miesięcy trzech.
Tej samej karze ulegną osoby, wymienione w art. 5 i 6, które po zarządzeniu mobilizacji nie uczynią zadość powołaniu do służby lub publicznemu wezwaniu do stawienia się.
Winny samowolnego oddalenia się (art. 48, 49, 52) w zamiarze trwałego uchylenia się od ustawowego lub dobrowolnie przyjętego obowiązku wojskowego ulega karze za dezercję.
Za dezercję wymierzona będzie kara zamknięcia w więzieniu na czas od miesięcy sześciu do lat trzech; przy pierwszem powtórzeniu - kara zamknięcia w więzieniu na czas nie krótszy od jednego roku; przy następnem powtórzeniu - kara ciężkiego więzienia do lat dziesięciu. W wypadkach mniejszej wagi wymierzona będzie kara zamknięcia w więzieniu na czas nie krótszy od miesięcy trzech, w wypadkach powtórzenia - na czas nie krótszy od miesięcy sześciu.
Usiłowanie ulega karze.
Za dezercję w polu wymierzona będzie kara zamknięcia w ciężkiem więzieniu do lat dziesięciu lub w więzieniu, zastępującem dom poprawy. W razie powtórzenia, jeżeli poprzednią dezercję popełniono nie w polu, wymierzona będzie kara zamknięcia w ciężkiem więzieniu terminowem; jeżeli zaś poprzednią dezercję popełniono w polu - kara śmierci lub kara zamknięcia w bezterminowem ciężkiem więzieniu, albo ciężkie więzienie terminowe na czas nie krótszy od dziesięciu lat.
Jeśli dwie lub więcej osób zmówiło się i wspólnie dokonało dezercji, przedłużona będzie wymierzona kara zamknięcia w ciężkiem więzieniu lub w więzieniu, zastępującem dom poprawy lub w więzieniu, wedle art. 64 kodeksu karnego z 1903 r. W wypadkach mniejszej wagi (art. 54 zdanie 2) wymierzona będzie kara więzienia na czas nie krótszy od roku jednego.
W razie spełnienia przestępstwa w polu wymierzone będzie zamiast zamknięcia w więzieniu zamknięcie w ciężkiem więzieniu; przywódcom i podżegaczom - kara śmierci lub zamknięcie w ciężkiem więzieniu bezterminowem.
Dezercję ze stanowiska w obliczu nieprzyjaciela lub z oblężonej twierdzy karze się śmiercią.
Tej samej karze ulega zbieg, który przechodzi do nieprzyjaciela.
Jeżeli dezerter stawi się w przeciągu sześciu tygodni a w polu - w przeciągu tygodnia po dokonaniu dezercji, można zmniejszyć karę ciężkiego więzienia, więzienia, zastępującego dom poprawy, lub więzienia, która byłaby wymierzona, do połowy, a w miejsce kary śmierci wymierzyć zamknięcie w ciężkiem więzieniu bezterminowem lub w ciężkiem więzieniu terminowem.
Zarazem orzeka się degradację.
Przedawnienie ścigania karnego za dezercję rozpoczyna się z dniem, w którym dezerter byłby dopełnił ustawowego lub dobrowolnie przyjętego obowiązku wojskowego, gdyby nie był spełnił przestępstwa.
Kto, otrzymawszy wiarygodną wiadomość o zamiarze dezercji w czasie, kiedy jej udaremnienie jest możliwe, zaniecha donieść o tem w porę swemu przełożonemu, ulega, jeżeli dezercji dokonano, karze więzienia lub twierdzy do miesięcy sześciu lub aresztu wojskowego, a jeżeli dezercji dokonano w polu - karze zamknięcia w więzieniu lub w twierdzy do lat trzech.
Kto umyślnie nakłania drugiego do popełnienia dezercji lub umyślnie dezercję popiera, karany będzie, jeżeli dezercji dokonano, zamknięciem w więzieniu na czas od miesięcy sześciu do lat trzech; w polu - zamknięciem w ciężkiem więzieniu na czas do lat dziesięciu lub zamknięciem w więzieniu, zastępującem dom poprawy.
Usiłowanie ulega karze.
Aresztowany, który się sam uwalnia, karany będzie zamknięciem w więzieniu lub w twierdzy na czas do miesięcy sześciu lub aresztem wojskowym, jeżeli wyższa kara za dezercję nie ma zastosowania.
Oficer, osadzony w areszcie domowym, który samowolnie mieszkanie opuści, karany będzie zamknięciem w więzieniu lub w twierdzy na czas do miesięcy sześciu lub aresztem wojskowym; zarazem orzeka się wydalenie z korpusu oficerskiego.
Oficer, osadzony w areszcie domowym, który przyjmuje odwiedziny, karany będzie zamknięciem w więzieniu lub w twierdzy na czas do miesięcy sześciu lub aresztem wojskowym; w cięższych wypadkach orzeka się wydalenie z korpusu oficerskiego.
- zmieniony obwieszczeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 20 lipca 1928 r. o sprostowaniu błędów w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o kodeksie karnym wojskowym (Dz.U.28.72.662).
- zmieniony przez art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 21 stycznia 1932 r. (Dz.U.32.19.120) zmieniającej nin. ustawę z dniem 12 marca 1932 r.