Tytuł 2 - ELEMENTY KALKULACYJNE - Kodeks celny.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2001.75.802 t.j.

Akt utracił moc

Wersja od: 10 sierpnia 2003 r.

Tytuł  II

ELEMENTY KALKULACYJNE

Dział  I

TARYFA CELNA, INNE ŚRODKI TARYFOWE I KLASYFIKACJA TOWARÓW

Art.  13. 

§ 1. Cła określane są na podstawie taryfy celnej lub innych środków taryfowych.

§ 2. Środki polityki handlowej oraz środki, o których mowa w art. 14, stosuje się zgodnie z klasyfikacją nomenklatury towarowej taryfy celnej.

§ 3. Taryfa celna obejmuje:

1) Polską Scaloną Nomenklaturę Towarową Handlu Zagranicznego PCN (nomenklatura towarowa),

2) stawki celne, sposób, warunki i zakres ich stosowania,

3) jednostki miar,

4) obniżone stawki celne określone w umowach zawartych przez Rzeczpospolitą Polską z niektórymi krajami lub grupami krajów,

5) preferencyjne stawki celne przyjęte jednostronnie przez Rzeczpospolitą Polską w odniesieniu do niektórych krajów, grup krajów lub regionów,

6) opłaty rolne i inne należności przywozowe ustanowione w ramach polityki rolnej lub na podstawie odrębnych przepisów mających zastosowanie do niektórych towarów uzyskiwanych w drodze przetwórstwa produktów rolnych.

§ 4. Stawki celne, o których mowa w § 3 pkt 4 i pkt 5, są stosowane na wniosek zgłaszającego, o ile towary, do których się to odnosi, spełniają warunki do ich zastosowania. Zastosowanie tych stawek oraz stawek, o których mowa w § 3 pkt 2, może nastąpić retrospektywnie, o ile zostaną spełnione warunki określone przepisami prawa, w tym umowami międzynarodowymi.

§ 5. Klasyfikację towarów w taryfie celnej określa kod taryfy celnej.

§ 6. Rada Ministrów ustanawia, w drodze rozporządzenia, taryfę celną.

§ 7. Minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłasza, w drodze rozporządzenia, wyjaśnienia do taryfy celnej, zapewniające jednolitą i właściwą interpretację Zharmonizowanego Systemu Oznaczania i Kodowania Towarów, Scalonej Nomenklatury oraz Polskiej Scalonej Nomenklatury Towarowej Handlu Zagranicznego.

Art.  14.  ¹⁶

§ 1. Towary mogą podlegać innym środkom taryfowym ze względu na ich właściwości, przeznaczenie lub w związku z umowami międzynarodowymi, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

§ 2. Środkami taryfowymi, o których mowa w § 1, są:

1) zawieszenie w całości lub w części poboru ceł,

2) kontyngent taryfowy,

3) plafon taryfowy.

§ 3. Środki, o których mowa w § 2, są ustanawiane na czas określony.

Art.  14¹.  ¹⁷

§ 1. Minister właściwy do spraw gospodarki, ze względu na właściwości towarów, ze względu na ich przeznaczenie lub w związku z umowami międzynarodowymi, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, może, w drodze rozporządzenia, ustanowić:

1) zawieszenie w całości lub w części poboru ceł,

2) kontyngent taryfowy,

3) plafon taryfowy.

§ 2. Środki, o których mowa w art. 14 § 2, są stosowane na wniosek zgłaszającego, o ile towary, do których się to odnosi, spełniają warunki do ich stosowania. Zastosowanie tych środków może nastąpić retrospektywnie, o ile zostaną spełnione warunki określone przepisami prawa.

Art.  14².  ¹⁸

§ 1. Minister właściwy do spraw gospodarki w rozporządzeniu, o którym mowa w art. 14¹ § 1 pkt 2, może określić dodatkowe warunki udzielenia i wykorzystania pozwolenia oraz pozwoleń cząstkowych, a także dodatkowe dokumenty i informacje, które powinny być dołączone do wniosku.

§ 2. Określając dodatkowe warunki oraz dokumenty i informacje, o których mowa w § 1, minister właściwy do spraw gospodarki uwzględnia potrzebę zapewnienia szczególnej kontroli, uzasadnionej specyfiką obrotu towarami z zagranicą, koniecznością zabezpieczenia interesów państwa oraz bezpieczeństwa obrotu gospodarczego.

Art.  14³.  ¹⁹

§ 1. Minister właściwy do spraw gospodarki, ustanawiając zawieszenie poboru ceł, kontyngent taryfowy lub plafon taryfowy, może określić wysokość ceny referencyjnej.

§ 2. W przypadku gdy jednostkowa cena importowa jest niższa od ceny referencyjnej, nie stosuje się stawek celnych w ramach zawieszenia poboru ceł albo stawek celnych obniżonych w ramach kontyngentu taryfowego lub plafonu taryfowego.

Art.  14⁴.  ²⁰

§ 1. Rozdysponowanie kontyngentu taryfowego dokonuje się, w jeden z następujących sposobów:

1) według kolejności dokonania zgłoszenia do procedury dopuszczenia do obrotu,

2) proporcjonalnie do wielkości wnioskowanych,

3) proporcjonalnie do wartości obrotów zrealizowanych przez osobę wnioskującą,

4) w drodze przetargu.

§ 2. Minister właściwy do spraw gospodarki, w rozporządzeniu o ustanowieniu kontyngentu taryfowego, może określić inny niż określony w § 1 sposób rozdysponowania kontyngentu taryfowego polegający na łączeniu sposobów, o których mowa w § 1, lub wybranych spośród nich elementów.

Art.  14⁵.  ²¹

§ 1. Minister właściwy do spraw gospodarki, ustanawiając kontyngent taryfowy, określi sposób jego rozdysponowania stosownie do art. 14⁴.

§ 2. Minister właściwy do spraw gospodarki, określając sposób rozdysponowania kontyngentu taryfowego stosownie do art. 14⁴ § 1 pkt 2 i 3, określi terminy składania i rozpatrywania wniosków o udzielenie pozwolenia.

§ 3. Minister właściwy do spraw gospodarki, określając sposób rozdysponowania kontyngentu taryfowego zgodnie z art. 14⁴ § 1 pkt 3, określi okres odniesienia, kwotę gwarantowaną oraz minimalną ilość lub wartość towarów, których przywóz na polski obszar celny w okresie odniesienia jest warunkiem uznania za importera tradycyjnego.

§ 4. Minister właściwy do spraw gospodarki, określając sposób rozdysponowania kontyngentu taryfowego zgodnie z art. 14⁴ § 1 pkt 3, może określić wielkość transzy dla importerów nietradycyjnych.

Art.  14⁶.  ²²

§ 1. Rozdysponowanie kontyngentu taryfowego według sposobu, o którym mowa w art. 14⁴ § 1 pkt 1, jest dokonywane przy zachowaniu następujących zasad:

1) objęcie towaru procedurą dopuszczenia do obrotu z zastosowaniem obniżonych stawek celnych w ramach kontyngentu taryfowego wymaga uzyskania zaliczenia towaru na poczet tego kontyngentu,

2) dokonanie zgłoszenia celnego do procedury dopuszczenia do obrotu z zastosowaniem obniżonych stawek celnych, w ramach kontyngentu taryfowego, stanowi równocześnie wniosek do ministra właściwego do spraw gospodarki o zaliczenie wnioskowanej ilości lub wartości towaru na poczet kontyngentu taryfowego,

3) wniosek, o którym mowa w pkt 2, może złożyć wyłącznie osoba krajowa,

4) wielkości określone we wniosku nie mogą przekraczać kontyngentu taryfowego,

5) wnioski, o których mowa w pkt 2, są rejestrowane zgodnie z kolejnością dokonania zgłoszenia do procedury dopuszczenia do obrotu,

6) organy celne przekazują informacje o wnioskach, o których mowa w pkt 2, ministrowi właściwemu do spraw gospodarki,

7) wnioski, o których mowa w pkt 2, są rozpatrywane przez ministra właściwego do spraw gospodarki, zgodnie z kolejnością dokonania zgłoszenia do procedury dopuszczenia do obrotu,

8) minister właściwy do spraw gospodarki, na podstawie informacji, o których mowa w pkt 6, dokonuje zaliczenia wnioskowanej ilości lub wartości towaru na poczet kontyngentu taryfowego, w całości lub w części, albo odmawia dokonania zaliczenia na poczet kontyngentu taryfowego w przypadku wcześniejszego rozdysponowania kontyngentu taryfowego,

9) zaliczona ilość lub wartość towarów na poczet kontyngentu taryfowego zostaje objęta procedurą dopuszczenia do obrotu z zastosowaniem obniżonych stawek celnych,

10) przed zaliczeniem, o którym mowa w pkt 8, na wniosek zgłaszającego, wnioskowana ilość lub wartość towarów może być objęta procedurą dopuszczenia do obrotu przy zastosowaniu:

a) stawek celnych wynikających z taryfy celnej; w zakresie wniosku o zaliczenie towaru na poczet kontyngentu taryfowego pkt 2 stosuje się odpowiednio,

b) obniżonych stawek celnych w ramach kontyngentu taryfowego, pod warunkiem złożenia zabezpieczenia kwoty długu celnego wynikającej ze stawek określonych w taryfie celnej,

11) w przypadkach, o których mowa w pkt 10, jeżeli wnioskodawca uzyskał zaliczenie towaru na poczet kontyngentu taryfowego, organ celny z urzędu, odpowiednio:

a) określa kwotę wynikającą z długu celnego, uwzględniającą stawki celne obniżone w ramach kontyngentu taryfowego, w stosunku do zaliczonej ilości lub wartości towarów na poczet kontyngentu taryfowego,

b) zwraca zabezpieczenie kwoty długu celnego,

12) w przypadku, o którym mowa w pkt 10 lit. b), jeżeli wnioskodawca nie uzyskał zaliczenia wnioskowanej ilości lub wartości towaru na poczet kontyngentu taryfowego, organ celny z urzędu określa kwotę wynikającą z długu celnego uwzględniającą stawki celne określone w taryfie celnej, w stosunku do niezaliczonej ilości lub wartości towaru.

§ 2. Minister właściwy do spraw gospodarki ogłasza w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" informację o rozdysponowaniu 75% wielkości kontyngentu taryfowego.

Art.  14⁷.  ²³

 Minister właściwy do spraw gospodarki, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, warunki i tryb rejestrowania wniosków o zaliczenie na poczet kontyngentu taryfowego oraz tryb przekazywania informacji:

1) określonych w art. 14⁶ § 1 pkt 6,

2) o dokonaniu zaliczenia wnioskowanej ilości towaru na poczet kontyngentu taryfowego w całości lub w części albo o odmowie dokonania zaliczenia na poczet kontyngentu taryfowego

a także organy, którym te informacje są przekazywane, mając na względzie sprawny obieg tych informacji.

Art.  14⁸.  ²⁴

 Rozdysponowanie kontyngentu taryfowego według sposobu, o którym mowa w art. 14⁴ § 1 pkt 2, polega na udzieleniu pozwolenia przy zachowaniu następujących zasad:

1) rozpatruje się kompletne wnioski, otrzymane przez organ udzielający pozwoleń, w terminach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 14⁵ § 2,

2) wielkości określone we wniosku nie mogą przekraczać kontyngentu taryfowego,

3) jeżeli suma wielkości określonych we wszystkich rozpatrywanych wnioskach nie przekracza kontyngentu taryfowego, wnioski te są uwzględniane,

4) jeżeli suma wielkości określonych we wszystkich rozpatrywanych wnioskach przekracza kontyngent taryfowy, kontyngent ten jest rozdysponowywany proporcjonalnie do wielkości wnioskowanych, a wynik zaokrągla się do drugiej cyfry po przecinku,

5) jeżeli pozwolenie ma być udzielone na przywóz określonej liczby sztuk danego towaru, wynik obliczenia, o którym mowa w pkt 4, zaokrągla się w dół do najbliższej liczby całkowitej,

6) wielkości określone w pozwoleniu nie mogą przekraczać wielkości wnioskowanych,

7) okres ważności pozwolenia wynosi 120 dni, chyba że w rozporządzeniu o ustanowieniu kontyngentu taryfowego określono inny termin, a wnioskodawca nie wystąpił o udzielenie pozwolenia na krótszy okres, z zastrzeżeniem art. 14¹⁴ § 2.

Art.  14⁹.  ²⁵

 Rozdysponowanie kontyngentu taryfowego według sposobu, o którym mowa w art. 14⁴ § 1 pkt 3, polega na udzieleniu pozwolenia, przy zachowaniu następujących zasad:

1) rozpatruje się kompletne wnioski, otrzymane przez organ udzielający pozwoleń, w terminach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 14⁵ § 2,

2) wielkości określone we wniosku złożonym przez importera tradycyjnego nie mogą przekraczać kontyngentu pomniejszonego o kwotę gwarantowaną określoną w przepisach wydanych na podstawie art. 14⁵ § 3,

3) wielkości określone we wniosku złożonym przez importera nietradycyjnego nie mogą przekraczać kwoty gwarantowanej,

4) jeżeli suma wielkości określonych we wszystkich rozpatrywanych wnioskach złożonych przez importerów tradycyjnych nie przekracza kontyngentu taryfowego pomniejszonego o kwotę gwarantowaną, wnioski te są uwzględniane,

5) jeżeli suma wielkości określonych we wszystkich rozpatrywanych wnioskach złożonych przez importerów tradycyjnych przekracza kontyngent taryfowy pomniejszony o kwotę gwarantowaną, kontyngent ten jest rozdysponowywany na rzecz importerów lub eksporterów tradycyjnych proporcjonalnie do ich udziału w sumie wielkości obrotów, zrealizowanych w okresie odniesienia, a wynik zaokrągla się do drugiej cyfry po przecinku,

6) jeżeli pozwolenie ma być udzielone na przywóz określonej liczby sztuk danego towaru, wynik obliczenia, o którym mowa w pkt 5, zaokrągla się w dół do najbliższej liczby całkowitej,

7) kontyngent taryfowy jest rozdysponowywany na rzecz importerów nietradycyjnych do wysokości kwoty gwarantowanej, według kolejności złożenia kompletnych wniosków,

8) wielkości kontyngentu taryfowego nierozdysponowane na rzecz importerów tradycyjnych powiększają kwotę gwarantowaną i są rozdysponowywane na rzecz importerów nietradycyjnych, według kolejności złożenia kompletnych wniosków,

9) w przypadku niezłożenia wniosków przez importerów tradycyjnych kontyngent taryfowy jest rozdysponowany w całości na rzecz importerów nietradycyjnych, według kolejności złożenia kompletnych wniosków,

10) wielkości określone w pozwoleniu nie mogą przekraczać wielkości wnioskowanych,

11) okres ważności pozwolenia wynosi 120 dni, chyba że w rozporządzeniu o ustanowieniu kontyngentu taryfowego określono inny termin, a wnioskodawca nie wystąpił o udzielenie pozwolenia na krótszy okres, z zastrzeżeniem art. 14¹⁴ § 2.

Art.  14¹⁰.  ²⁶

§ 1. Rozdysponowanie kontyngentu taryfowego według sposobu, o którym mowa w art. 14⁴ § 1 pkt 4, polega na udzieleniu pozwolenia podmiotom wyłonionym w drodze przetargu.

§ 2. Przedmiotem przetargu jest wysokość ceny importowej towaru rolno-spożywczego przywożonego w ramach kontyngentu.

§ 3. Przetarg przeprowadza Prezes Agencji Rynku Rolnego.

§ 4. Ogłoszenie o przetargu zawiera w szczególności informację o:

1) ilości i rodzaju towaru objętego przetargiem,

2) minimalnej ilości towaru, której może dotyczyć oferta,

3) minimalnej cenie importowej CIF,

4) terminie i miejscu składania ofert,

5) szczegółowych warunkach, jakie powinna spełniać oferta,

6) wysokości, formie i terminie wniesienia wadium,

7) terminie rozstrzygnięcia przetargu.

§ 5. Ogłoszenie o przetargu:

1) zamieszcza się w siedzibie Agencji Rynku Rolnego i w jej oddziałach terenowych,

2) ogłasza się na stronach internetowych Agencji Rynku Rolnego oraz w środkach masowego przekazu.

§ 6. Ofertę składa się w terminie i miejscu określonym stosownie do § 4 pkt 4, w zapieczętowanych kopertach.

§ 7. Oferta zawiera:

1) oznaczenie osoby krajowej składającej ofertę, jej siedziby lub miejsca zamieszkania i adresu,

2) powołanie się na ogłoszenie o przetargu,

3) informację o ilości towaru, który ma być przedmiotem przywozu w ramach kontyngentu,

4) proponowaną cenę importową.

§ 8. Oferty złożone nie podlegają wycofaniu, z zastrzeżeniem § 9 pkt 4.

§ 9. Prezes Agencji Rynku Rolnego dokonuje wyboru ofert, zgodnie z następującymi zasadami:

1) wybrana zostaje oferta z najwyższą ceną importową,

2) jeżeli oferta nie obejmuje dostępnej w ramach kontyngentu ilości towaru rolno-spożywczego, w stosunku do nierozdysponowanej części kontyngentu, wybiera się kolejną, pod względem proponowanej ceny, ofertę, aż do wyczerpania kontyngentu,

3) jeżeli co najmniej dwie osoby zaproponowały w ofercie tę samą cenę, a ilość towaru rolno-spożywczego objętego tymi ofertami przekracza wielkość określoną w ogłoszeniu o przetargu, Prezes Agencji Rynku Rolnego dokonuje redukcji ilości tego towaru, proporcjonalnie do ilości towaru określonej w poszczególnych ofertach,

4) jeżeli w wyniku dokonanej redukcji proponowana wielkość towaru nie odpowiada ilości wskazanej w ofercie, osoba może wycofać swoją ofertę, w terminie 7 dni od dnia otrzymania informacji, o której mowa w § 10.

§ 10. Prezes Agencji Rynku Rolnego przekazuje osobom, które złożyły ofertę, informację o wyniku przetargu, niezwłocznie po jego rozstrzygnięciu, oraz:

1) zwraca wadium osobom, których oferty nie zostały wybrane lub które wycofały oferty w przypadku, o którym mowa w § 9 pkt 4,

2) zalicza wadium na poczet kaucji osobom, które wygrały przetarg.

§ 11. Osoba, która wygrała przetarg, składa wniosek o udzielenie pozwolenia na przywóz towarów na polski obszar celny, w terminie 7 dni od dnia otrzymania informacji, o której mowa w § 10, z zastrzeżeniem § 9 pkt 4.

§ 12. Pozwolenie, o którym mowa w § 11, obejmuje ilość towaru ustaloną w drodze przetargu.

§ 13. Osobie, która nie złożyła wniosku w terminie, o którym mowa w § 11, nie zwraca się wadium, z zastrzeżeniem § 10 pkt 1.

§ 14. Okres ważności pozwolenia wynosi 120 dni, chyba że w rozporządzeniu o ustanowieniu kontyngentu taryfowego określono inny termin, a wnioskodawca nie wystąpił o udzielenie pozwolenia na krótszy okres, z zastrzeżeniem art. 14¹⁴ § 2.

Art.  14¹¹.  ²⁷

§ 1. Rozdysponowanie plafonu taryfowego jest dokonywane przy zachowaniu następujących zasad:

1) dokonanie zgłoszenia celnego do procedury dopuszczenia do obrotu z zastosowaniem obniżonych stawek celnych, w ramach plafonu taryfowego, stanowi równocześnie wniosek do organu celnego o zaliczenie wnioskowanej ilości lub wartości towaru na poczet tego plafonu,

2) wniosek, o którym mowa w pkt 1, może złożyć wyłącznie osoba krajowa,

3) wielkości określone we wniosku nie mogą przekraczać plafonu taryfowego,

4) wnioskowane ilości lub wartości towarów są zaliczane na poczet plafonu taryfowego przez organ celny, zgodnie z kolejnością dokonania zgłoszenia do procedury dopuszczenia do obrotu.

§ 2. Organy celne przekazują informacje o zaliczonej ilości lub wartości towarów na poczet plafonu taryfowego.

§ 3. Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, mając na względzie sprawny obieg informacji, o których mowa w § 2, określi, w drodze rozporządzenia, tryb ich przekazywania, organy, którym te informacje są przekazywane, a także sposób rejestrowania towarów objętych plafonem taryfowym.

§ 4. Minister właściwy do spraw gospodarki ogłasza, w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", informację o rozdysponowaniu 75% wielkości plafonu taryfowego.

Art.  14¹².  ²⁸

§ 1. Minister właściwy do spraw gospodarki, z uwzględnieniem § 2, może, w drodze rozporządzenia:

1) określić podwyższenie poziomu stawek celnych w ramach ustanowionego plafonu taryfowego, o ile zostanie przekroczona ilość lub wartość towaru określona w rozporządzeniu o ustanowieniu plafonu taryfowego, a interes gospodarczy państwa lub poszczególnego sektora gospodarki wymaga ograniczenia wielkości przywozu danego towaru dokonywanego przy zastosowaniu dotychczasowych stawek celnych, ale nie wymaga jednocześnie przywrócenia stosowania stawek celnych określonych w taryfie celnej,

2) przywrócić stosowanie stawek celnych określonych w taryfie celnej, o ile zostanie przekroczona ilość lub wartość towaru określona w rozporządzeniu o ustanowieniu plafonu taryfowego, a interes gospodarczy państwa lub poszczególnego sektora gospodarki wymaga ograniczenia wielkości przywozu danego towaru dokonywanego przy zastosowaniu dotychczasowych stawek celnych.

§ 2. W zakresie towarów rolno-spożywczych, w rozumieniu przepisów o administrowaniu obrotem towarami z zagranicą, rozporządzenie, o którym mowa w § 1, minister właściwy do spraw gospodarki wydaje w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rynków rolnych.

Art.  14¹³.  ²⁹

 Rozporządzenie, o którym mowa w art. 14¹² § 1, wchodzi w życie po upływie 3 dni od dnia ogłoszenia.

Art.  14¹⁴.  ³⁰

§ 1. Do objęcia towaru procedurą celną z zastosowaniem obniżonych stawek celnych jest wymagane pozwolenie na przywóz towarów na polski obszar celny, jeżeli przedmiotem przywozu są towary objęte kontyngentem taryfowym, dla którego określono sposób rozdysponowania:

1) stosownie do art. 14⁴ § 1 pkt 2-4 albo

2) stosownie do art. 14⁴ § 2, o ile został nałożony obowiązek uzyskania pozwolenia.

§ 2. Pozwolenie jest ważne od dnia jego udzielenia do dnia upływu terminu jego ważności, jednak nie dłużej niż do upływu terminu obowiązywania rozporządzenia o ustanowieniu kontyngentu taryfowego.

§ 3. W zakresie nieuregulowanym ustawą do pozwoleń oraz pozwoleń cząstkowych stosuje się odpowiednio przepisy zawarte w rozdziale 5 ustawy o administrowaniu obrotem towarami z zagranicą.

Art.  14¹⁵.  ³¹

§ 1. Minister właściwy do spraw gospodarki na wniosek osoby krajowej, w drodze decyzji, udziela, odmawia udzielenia pozwolenia, zmienia oraz cofa udzielone pozwolenia, z zastrzeżeniem § 2.

§ 2. W zakresie towarów rolno-spożywczych, w rozumieniu przepisów o administrowaniu obrotem towarami z zagranicą, decyzje, o których mowa w § 1, wydaje Prezes Agencji Rynku Rolnego.

§ 3. Od decyzji, o których mowa w § 2, przysługuje odwołanie do ministra właściwego do spraw rynków rolnych.

Art.  14¹⁶.  ³²

§ 1. Odmowa udzielenia pozwolenia następuje w przypadku:

1) niespełnienia przez wnioskodawcę wymogów określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 14¹⁸,

2) uznania wnioskodawcy, prawomocnym orzeczeniem, za winnego przestępstwa skarbowego, przestępstwa przeciwko mieniu lub dokumentom albo uznania takim orzeczeniem za winną osoby kierującej podmiotem będącym wnioskodawcą.

§ 2. Odmowa udzielenia pozwolenia następuje także w przypadku wcześniejszego rozdysponowania kontyngentu taryfowego.

Art.  14¹⁷.  ³³

 Cofnięcie pozwolenia następuje w przypadku naruszenia warunków, na jakich zostało ono udzielone.

Art.  14¹⁸.  ³⁴

§ 1. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia:

1) wzory wniosków stosowane w postępowaniu o udzielenie pozwoleń oraz pozwoleń cząstkowych,

2) wykaz dokumentów i informacji, które powinny być dołączone do wniosku,

3) sposób udzielenia i wykorzystania pozwoleń,

4) wzory pozwoleń,

5) sposób i tryb ewidencjonowania udzielonych pozwoleń

- mając na względzie maksymalne uproszczenie i ujednolicenie wymogów dotyczących dokumentów i informacji, które są niezbędne w postępowaniu o udzielenie pozwoleń, i ich ewidencjonowania.

§ 2. Określając dokumenty, informacje oraz sposób udzielenia i wykorzystania pozwoleń, o których mowa w § 1 pkt 2 i 3, minister właściwy do spraw gospodarki uwzględnia w szczególności potrzebę zapewnienia szczególnej kontroli, uzasadnionej specyfiką obrotu towarami z zagranicą, koniecznością zabezpieczenia interesów państwa lub bezpieczeństwa obrotu gospodarczego.

Art.  14¹⁹.  ³⁵

§ 1. Minister właściwy do spraw gospodarki, w rozporządzeniu, o którym mowa w art. 14¹ § 1 pkt 2, może uzależnić udzielenie pozwolenia od złożenia przez wnioskodawcę kaucji w określonej wysokości.

§ 2. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia:

1) szczegółowy tryb pobierania kaucji oraz jej zwrotu, w tym przypadki, w których wycofanie wniosku o udzielenie pozwolenia nie powoduje przepadku kaucji,

2) kwotę kaucji, do wysokości której organ udzielający pozwoleń nie pobiera kaucji

- mając na względzie potrzebę zapewnienia prawidłowego wykorzystania udzielonych pozwoleń oraz maksymalnego uproszczenia trybu pobierania i zwrotu kaucji.

§ 3. W zakresie nieuregulowanym ustawą do kaucji stosuje się odpowiednio przepisy zawarte w rozdziale 6 ustawy o administrowaniu obrotem towarami z zagranicą.

Dział  II

Pochodzenie Towarów

Art.  15. 

§ 1. Niepreferencyjne pochodzenie towarów określa się w celu:

1) stosowania taryfy celnej, z wyjątkiem środków wymienionych w art. 13 § 3 pkt 4 i pkt 5,

2) stosowania środków polityki handlowej ustanowionych w odrębnych przepisach,

3) sporządzania i wydawania świadectw potwierdzających pochodzenie towarów.

§ 2. Reguły ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów określają art. 16-19.

Art.  16. 

§ 1. Towarami pochodzącymi z danego kraju są towary całkowicie tam uzyskane lub wyprodukowane.

§ 2. Towarami całkowicie uzyskanymi lub wyprodukowanymi w danym kraju są:

1) produkty mineralne tam wydobyte,

2) rośliny lub produkty roślinne tam zebrane,

3) żywe zwierzęta tam urodzone i wyhodowane,

4) produkty uzyskane od żywych zwierząt tam wyhodowanych,

5) produkty uzyskane przez polowanie lub rybołówstwo na jego terytorium,

6) produkty rybołówstwa morskiego i inne produkty wydobyte z mórz znajdujących się poza morzami terytorialnymi danego kraju, dokonywanego przez statki w nim zarejestrowane i pływające pod jego banderą,

7) towary wytworzone na pokładach statków przetwórni z produktów, o których mowa w pkt 6, pochodzących z tego kraju, o ile statki przetwórnie zostały zarejestrowane w danym kraju i pływają pod jego banderą,

8) produkty wydobyte z dna morskiego i z wnętrza ziemi pod nim, znajdującym się poza morzami terytorialnymi, o ile dany kraj ma prawa wyłączności do eksploatacji dna lub wnętrza ziemi pod nim,

9) odpady i pozostałości powstałe w danym kraju w wyniku procesów produkcyjnych i towary zużyte, jeśli nadają się wyłącznie do odzyskiwania surowców,

10) towary wytworzone w danym kraju wyłącznie z towarów, o których mowa w pkt 1-9, lub z ich pochodnych na dowolnym etapie przetworzenia.

§ 3. Określenie "kraj" w rozumieniu § 2 obejmuje również morza terytorialne kraju.

Art.  17. 

Towar, w którego produkcję zaangażowany jest więcej niż jeden kraj, jest uznawany za pochodzący z kraju, w którym podlegał ostatniej istotnej, ekonomicznie uzasadnionej obróbce lub przetworzeniu, które spowodowały wytworzenie nowego produktu lub stanowiły istotny etap wytwarzania w przedsiębiorstwie przystosowanym do tego celu.

Art.  18. 

Nie uznaje się towarów za pochodzące z kraju, w którym podlegały obróbce lub przetworzeniu w rozumieniu art. 17, jeżeli z ustalonych faktów wynika, że jedynym celem obróbki lub przetworzenia było obejście przepisów dotyczących pochodzenia towarów.

Art.  19. 

§ 1. Ustalenie pochodzenia towarów, o których mowa w art. 16 i art. 17, dokonywane jest przez organ celny na podstawie dowodu pochodzenia towarów.

§ 2. W wypadku wątpliwości co do pochodzenia towarów, organ celny może zażądać dodatkowych dowodów potwierdzających pochodzenie towarów.

§ 3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:

1) szczegółowe zasady i tryb ustalania pochodzenia towarów, o których mowa w art. 17,

2) sposób dokumentowania pochodzenia towarów, o których mowa w § 1 i § 2,

3) listę towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia.

Art.  20. 

§ 1. Warunki uzyskiwania pochodzenia, jakie powinny spełniać towary, aby korzystać ze środków wymienionych w art. 13 § 3 pkt 4 lub pkt 5, oraz sposoby jego dokumentowania określane są według reguł preferencyjnego pochodzenia towarów.

§ 2. W wypadku towarów objętych umowami, o których mowa w art. 13 § 3 pkt 4, reguły, o których mowa w § 1, określone są w tych umowach.

§ 3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, reguły ustalania pochodzenia towarów, wobec których będą stosowane stawki określane na podstawie art. 13 § 3 pkt 5, oraz sposób jego dokumentowania.

Art.  20¹. 

§ 1. Organ celny może udzielić pozwolenia na stosowanie uproszczonego sposobu dokumentowania pochodzenia towarów osobom, które spełniają następujące warunki:

1) są osobami krajowymi w rozumieniu art. 3 § 1 pkt 11 lit. a) lub lit. b),

2) dokonują wywozu towarów od co najmniej 1 roku,

3) są podatnikami podatku od towarów i usług,

4) są podmiotami, których działalnością kierują osoby, które nie zostały skazane prawomocnym wyrokiem za przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi, przestępstwo gospodarcze lub za przestępstwo skarbowe,

5) nie zalegają z cłem, podatkami stanowiącymi dochód budżetu państwa oraz składkami na ubezpieczenie społeczne, a także nie jest wobec nich prowadzone postępowanie egzekucyjne, upadłościowe, likwidacyjne lub układowe,

6) nie zostało im cofnięte pozwolenie na stosowanie uproszczonego sposobu dokumentowania pochodzenia towarów, ze względu na naruszenie przez nich przepisów prawa, w okresie ostatnich 3 lat.

§ 2. W uzasadnionych gospodarczo wypadkach organ celny może udzielić pozwolenia, o którym mowa w § 1, osobom niespełniającym warunku, o którym mowa w § 1 pkt 5.

§ 3. Minister właściwy do spraw finansów publicznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki może określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i tryb stosowania uproszczonego sposobu dokumentowania pochodzenia towarów.

Art.  20². 

Minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłasza, w drodze rozporządzenia, wyjaśnienia do reguł pochodzenia towarów, opierając się w szczególności na wyjaśnieniach wynikających z postanowień Porozumienia w sprawie reguł pochodzenia towarów, stanowiącego załącznik do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu.

Dział  III

WARTOŚĆ CELNA TOWARÓW

Art.  21. 

Wartość celna towarów określana jest w celu ustalenia kwoty wynikającej z długu celnego oraz innych należności pobieranych przez organ celny, jak również stosowania środków polityki handlowej.

Art.  22. 

§ 1. Użyte w niniejszym dziale określenia oznaczają:

1) wytworzenie - wyhodowanie, wyprodukowanie, wydobycie,

2) towary identyczne - towary wytworzone w tym samym kraju, będące takimi samymi pod każdym względem, włączając cechy fizyczne i renomę, jaką posiadają; nieznaczne różnice w wyglądzie zewnętrznym nie są przeszkodą do uznania towarów za identyczne, jeśli odpowiadają one pod innym względem niniejszej definicji,

3) towary podobne - towary wytworzone w tym samym kraju, które, nie będąc podobnymi pod każdym względem, posiadają podobne cechy i skład materiałowy, co pozwala im pełnić te same funkcje i być towarami handlowo zamiennymi; jakość towarów, znak towarowy i renoma, jaką posiadają, są czynnikami, które należy uwzględniać przy ustalaniu podobieństwa towarów,

4) towary tego samego gatunku i rodzaju - towary zawierające się w grupie lub zakresie towarów wytwarzanych przez jedną gałąź przemysłu lub branżę przemysłową i obejmujące towary identyczne lub podobne,

5) prowizja od zakupu - opłatę poniesioną przez kupującego na rzecz jego agenta za usługę polegającą na reprezentowaniu go przy zakupie towarów, dla których ustalana jest wartość celna.

§ 2. Za osoby powiązane ze sobą uznaje się osoby, jeżeli:

1) jedna z osób jest urzędnikiem, dyrektorem lub członkiem organu zarządzającego bądź kontrolnego drugiej lub

2) są prawnie uznanymi wspólnikami w działalności gospodarczej, lub

3) jedna z osób jest pracodawcą drugiej, lub

4) jedna z osób bezpośrednio lub pośrednio dysponuje prawami głosu lub udziałem w kapitale zakładowym albo akcyjnym wynoszącym co najmniej 5% wszystkich praw głosu lub co najmniej 5% kapitału zakładowego albo akcyjnego drugiej osoby, lub

5) jedna z osób bezpośrednio lub pośrednio kontroluje drugą, lub

6) znajdują się pod bezpośrednią lub pośrednią kontrolą trzeciej osoby, lub

7) wspólnie kontrolują, bezpośrednio lub pośrednio, trzecią osobę, lub

8) są małżonkami, są spokrewnione lub spowinowacone do drugiego stopnia albo są związane stosunkiem przysposobienia, lub

9) jedna z nich w działalności gospodarczej jest wyłącznym dystrybutorem lub wyłącznym koncesjonariuszem drugiej osoby, jeśli odpowiadają kryteriom, o których mowa w pkt 1-8.

§ 3. Za towary identyczne lub towary podobne nie uznaje się towarów wytworzonych w oparciu o wykonane na polskim obszarze celnym prace techniczno-inżynieryjne, rozwojowe, artystyczne, projektowe oraz plany i szkice, w stosunku do których nie można dokonać korekty zgodnie z art. 30 § 1 pkt 2 lit. d).

§ 4. Jeżeli brak jest identycznych lub podobnych towarów wytwarzanych przez tę samą osobę, która wytworzyła towary, dla których ustalana jest wartość celna, mogą być brane pod uwagę towary wytwarzane przez inną osobę.

Art.  23. 

§ 1. Wartością celną towarów jest wartość transakcyjna, to znaczy cena faktycznie zapłacona lub należna za towar sprzedany w celu przywozu na polski obszar celny, ustalana, o ile jest to konieczne, z uwzględnieniem art. 30 i art. 31.

§ 2. Wartość transakcyjna nie może być przyjęta za wartość celną towaru w wypadku, gdy:

1) istnieją ograniczenia w dysponowaniu lub użytkowaniu towarów przez kupującego inne niż ograniczenia, które:

a) są nakładane lub wymagane przez prawo,

b) ograniczają obszar geograficzny, na którym towar może być odsprzedany,

c) nie mają istotnego wpływu na wartość towaru, lub

2) sprzedaż lub cena towaru są uzależnione od warunków lub spełnienia świadczeń, których wartości nie można ustalić, lub

3) jakakolwiek część dochodu z dalszej odsprzedaży, dyspozycji lub późniejszego użytkowania towarów przez nabywcę przypada bezpośrednio lub pośrednio sprzedawcy, chyba że zgodnie z art. 30 może zostać dokonana odpowiednia korekta, lub

4) kupujący i sprzedawca są ze sobą powiązani, chyba że wartość transakcyjna może być zaakceptowana w celu ustalenia wartości celnej, zgodnie z § 3.

§ 3. Przy ustalaniu, czy wartość transakcyjna jest do zaakceptowania do celów stosowania § 1, powiązanie ze sobą kupującego i sprzedawcy nie stanowi samo w sobie wystarczającej podstawy do niezaakceptowania wartości transakcyjnej. Gdy okaże się to konieczne, okoliczności dotyczące sprzedaży powinny zostać zbadane, a wartość transakcyjna powinna być zaakceptowana, pod warunkiem że powiązanie nie wpłynęło na cenę. Jeżeli na podstawie informacji uzyskanych od zgłaszającego lub powziętych w inny sposób organ celny ma powody, aby uznać, że powiązanie wpłynęło na cenę, powody takie powinny być podane zgłaszającemu i należy zapewnić mu możliwość ustosunkowania się do nich. Na żądanie zgłaszającego informacja o takich powodach powinna być przedstawiona w formie pisemnej.

§ 4. W wypadku transakcji między osobami powiązanymi wartość transakcyjna jest akceptowana, a wartość celna towarów ustalana zgodnie z § 1, o ile zgłaszający udowodni, że taka wartość jest zbliżona do jednej z występujących w tym samym lub zbliżonym czasie:

1) wartości transakcyjnej przy sprzedaży kupującemu, w żadnym konkretnym wypadku niepowiązanemu ze sprzedawcą, identycznych lub podobnych towarów wprowadzonych na polski obszar celny,

2) wartości celnej identycznych lub podobnych towarów, ustalonej zgodnie z art. 27,

3) wartości celnej identycznych lub podobnych towarów, ustalonej zgodnie z art. 28.

§ 5. Przy zastosowaniu kryteriów, o których mowa w § 4, należy uwzględnić różnice w poziomach handlu (hurt, detal), różnice ilościowe, koszty wymienione w art. 30 oraz koszty ponoszone przez sprzedawcę przy transakcjach, w których kupującym jest osoba z nim niepowiązana, a koszty te nie występują przy transakcji między sprzedawcą a osobą z nim powiązaną.

§ 6. Kryteria określone w § 4 mogą być stosowane tylko do celów porównawczych. Wartość celna towaru nie może być ustalona w sposób zastępczy na podstawie § 4.

§ 7. Wartość transakcyjna nie może być przyjęta za wartość celną, o której mowa w § 1, w wypadku gdy organ celny z uzasadnionych przyczyn zakwestionował wiarygodność i dokładność informacji lub dokumentów służących do określenia wartości celnej, które należy dołączyć do zgłoszenia celnego, albo gdy nie zostaną one przedstawione przez zgłaszającego.

§ 8. Przed ustaleniem wartości celnej na podstawie art. 25-29 organ celny wyjaśnia zgłaszającemu, na jego pisemny wniosek, przyczyny zastosowania § 7, wyznaczając termin na złożenie wyjaśnień.

§ 9. Ceną faktycznie zapłaconą lub należną jest całkowita kwota płatności dokonanej lub mającej zostać dokonaną przez kupującego wobec lub na korzyść sprzedawcy za przywożone towary i obejmująca wszystkie płatności dokonane lub mające być dokonane jako warunek sprzedaży towarów kupującemu albo płatności dokonane lub mające być dokonane przez kupującego osobie trzeciej celem spełnienia zobowiązań sprzedawcy. Płatność może zostać dokonana w formie przelewu pieniężnego lub za pomocą innych form zapłaty bezpośrednio lub pośrednio.

§ 10. Podjęte przez kupującego udokumentowane działania dokonane na jego własny rachunek, inne niż te, których doliczenie przewidziane jest w art. 30, nie są uznawane za pośrednią płatność na rzecz sprzedawcy, nawet jeśli mogłyby być uznane za korzystne dla sprzedawcy lub zostały podjęte na podstawie porozumienia ze sprzedawcą, a ich koszt nie będzie doliczony do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej przy ustalaniu wartości celnej przywiezionych towarów.

Art.  24. 

§ 1. Jeżeli wartość celna nie może zostać ustalona na podstawie art. 23, ustala się ją stosując w kolejności art. 25-28.

§ 2. Kolejność stosowania art. 27 i art. 28 zostanie zmieniona na wniosek zgłaszającego.

Art.  25. 

§ 1. Jeżeli wartość celna przywiezionych towarów nie może być ustalona na podstawie przepisów art. 23, za wartość celną przyjmuje się wartość transakcyjną identycznych towarów sprzedanych i wprowadzonych na polski obszar celny w tym samym lub zbliżonym czasie co towary, dla których ustalana jest wartość celna.

§ 2. Dla ustalenia wartości, o której mowa w § 1, należy stosować wartość transakcyjną identycznych towarów sprzedawanych na tym samym poziomie handlu i w zasadzie w tych samych ilościach co towary, dla których ustalana jest wartość celna. W wypadku gdy nie stwierdzono tego rodzaju sprzedaży, należy przyjmować wartość transakcyjną identycznych towarów sprzedawanych na innych poziomach handlu lub w innych ilościach, z niezbędnymi poprawkami mającymi na celu uwzględnienie różnicy w poziomach handlu lub ilości, pod warunkiem że tego rodzaju korekta może być dokonana na podstawie przedstawionych dowodów określających zasadność i prawidłowość korekty, niezależnie od tego, czy taka korekta prowadzi do zwiększenia, czy też zmniejszenia wartości.

§ 3. Jeżeli koszty, o których mowa w art. 30 § 1 pkt 5, są włączone do wartości transakcyjnej, należy uwzględnić istotne różnice w takich kosztach między towarami, dla których ustalana jest wartość celna, a towarami identycznymi, wynikające z różnic w odległościach i rodzaju transportu.

§ 4. Jeżeli stosując niniejszy artykuł stwierdzono więcej niż jedną wartość transakcyjną towarów identycznych, do ustalenia wartości celnej towarów przywożonych należy przyjmować wartość najniższą.

Art.  26. 

§ 1. Jeżeli wartość celna przywożonych towarów nie może być ustalona na podstawie przepisów art. 23 i art. 25, za wartość celną przyjmuje się wartość transakcyjną podobnych towarów sprzedanych i wprowadzonych na polski obszar celny w tym samym lub zbliżonym czasie co towary, dla których ustalana jest wartość celna.

§ 2. Przepisy art. 25 § 2-4 stosuje się odpowiednio.

Art.  27. 

§ 1. Jeżeli wartość celna przywożonych towarów nie może być ustalona na podstawie przepisów art. 23, art. 25 i art. 26, za wartość celną przyjmuje się cenę jednostkową towarów przywożonych bądź identycznych lub podobnych sprzedanych na polskim obszarze celnym w największych zbiorczych ilościach i stanie, w jakim są towary, dla których ustalana jest wartość celna, w transakcjach sprzedaży między niepowiązanymi ze sobą osobami, w tym samym lub zbliżonym czasie, nieprzekraczającym 90 dni od dnia przywozu towaru, dla którego ustalana jest wartość celna, pomniejszoną o:

1) marżę zazwyczaj płaconą lub uzgodnioną do zapłacenia albo też narzut, jaki jest zazwyczaj stosowany na polskim obszarze celnym, obejmujący zyski i wydatki związane ze sprzedażą przywiezionych towarów tego samego gatunku i rodzaju,

2) koszty transportu i ubezpieczenia oraz opłaty załadunkowe i manipulacyjne związane z transportem, po przywozie towarów na polski obszar celny,

3) należności celne przywozowe i inne opłaty pobierane na polskim obszarze celnym z tytułu przywozu lub sprzedaży towarów.

§ 2. Jeżeli towary przywożone bądź identyczne lub podobne nie są przedmiotem sprzedaży na polskim obszarze celnym w takim samym stanie i w tym samym lub zbliżonym czasie co towary, dla których ustalana jest wartość celna, to na wniosek zgłaszającego wartość celną ustala się na podstawie ceny jednostkowej przywiezionych towarów, po której są one sprzedawane po dokonaniu ich przetworzenia, w największych zbiorczych ilościach, w transakcjach sprzedaży między niepowiązanymi osobami, pomniejszonej o koszty przetworzenia i koszty, o których mowa w § 1 pkt 1-3.

Art.  28. 

Jeżeli wartość celna przywożonych towarów nie może być ustalona na podstawie przepisów art. 23 i art. 25-27, za wartość celną przyjmuje się wartość kalkulowaną, która jest sumą:

1) kosztów lub wartości materiałów i produkcji bądź innych procesów zastosowanych przy wytworzeniu przywożonych towarów,

2) kwoty zysku i kosztów ogólnych równych kwocie zwyczajowo wliczonej w cenę sprzedaży towarów tego samego gatunku lub rodzaju, jak te, dla których ustalana jest wartość celna, wytworzonych przez producentów w kraju wywozu w celu przywozu takich towarów na polski obszar celny,

3) kosztów lub wartości, o których mowa w art. 30 § 1 pkt 5.

Art.  29. 

§ 1. Jeżeli wartość celna nie może być ustalona na podstawie przepisów art. 23 i art. 25-28, jest ona ustalana na podstawie danych dostępnych na polskim obszarze celnym, z zastosowaniem odpowiednich środków zgodnych z zasadami i ogólnymi przepisami:

1) artykułu VII Układu Ogólnego w sprawie Taryf Celnych i Handlu z 1994 r.,

2) Porozumienia w sprawie stosowania artykułu VII Układu Ogólnego w sprawie Taryf Celnych i Handlu z 1994 r.,

3) przepisów niniejszego działu.

§ 2. Wartość celna ustalana z zastosowaniem § 1 nie może być określana na podstawie:

1) ceny sprzedaży na polskim obszarze celnym towarów wytworzonych na tym obszarze,

2) systemu polegającego na przyjmowaniu do ustalania wartości celnej wyższej z dwóch alternatywnych wartości,

3) ceny towarów na rynku wewnętrznym kraju wywozu,

4) kosztów produkcji innych niż wartość kalkulowana, która została ustalona dla identycznych lub podobnych towarów na podstawie art. 28,

5) cen, po których towary są sprzedawane w kraju wywozu z przeznaczeniem poza polski obszar celny,

6) minimalnych wartości celnych,

7) arbitralnych bądź nieprawdziwych wartości.

Art.  30. 

§ 1. W celu określania wartości celnej z zastosowaniem przepisów art. 23, do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za przywożone towary dodaje się:

1) poniesione przez kupującego, lecz nieujęte w cenie faktycznie zapłaconej lub należnej za towary, koszty:

a) prowizji i pośrednictwa, z wyjątkiem prowizji od zakupu,

b) pojemników, o ile na potrzeby celne są traktowane łącznie z towarem, którego wartość celna jest ustalana,

c) pakowania, zarówno w sensie materiałów, jak i robocizny,

2) określoną w odpowiedniej proporcji wartość wymienionych poniżej towarów i usług, dostarczonych bezpośrednio lub pośrednio przez kupującego, bezpłatnie lub po obniżonej cenie, do użytku związanego z produkcją i sprzedażą przywożonych towarów, w zakresie, w jakim taka wartość nie została ujęta w cenie faktycznie zapłaconej lub należnej:

a) materiałów, komponentów, części i podobnych elementów, które stanowią część składową lub przynależność przywiezionych towarów,

b) narzędzi, matryc, form i podobnych elementów użytych przy produkcji przywiezionych towarów,

c) materiałów zużytych przy produkcji przywiezionych towarów,

d) prac techniczno-inżynieryjnych, rozwojowych, artystycznych i projektowych oraz planów i szkiców wykonanych poza polskim obszarem celnym i niezbędnych do produkcji przywiezionych towarów,

3) honoraria, tantiemy autorskie i opłaty licencyjne, dotyczące towarów, dla których ustalana jest wartość celna, które musi opłacić kupujący, zarówno bezpośrednio jak i pośrednio, jako warunek sprzedaży tych towarów, o ile koszty te nie są ujęte w cenie faktycznie zapłaconej lub należnej,

4) wartość jakiejkolwiek części dochodu z tytułu dalszej odsprzedaży, dyspozycji lub wykorzystania przywiezionych towarów, która przypada bezpośrednio lub pośrednio sprzedawcy,

5) koszty transportu i ubezpieczenia przywiezionych towarów oraz opłaty załadunkowe i manipulacyjne związane z ich transportem, poniesione do granicy państwa lub portu polskiego.

§ 2. Koszty dodane do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej powinny być doliczane, z zastosowaniem przepisów niniejszego artykułu, jedynie na podstawie obiektywnych i wymiernych danych.

§ 3. Nie naruszając przepisów § 1 pkt 3:

1) opłaty za prawo do kopiowania przywiezionych towarów na polskim obszarze celnym nie są doliczane do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za te towary, przy ustalaniu ich wartości celnej,

2) płatności za prawo do dystrybucji lub odsprzedaży przywiezionych towarów, poniesione przez kupującego, nie są doliczane do ceny faktycznie zapłaconej lub należnej za przywiezione towary, jeżeli takie płatności nie stanowią warunku sprzedaży towarów.

Art.  31. 

Nie wlicza się do wartości celnej następujących kosztów, o ile można je wyodrębnić z ceny faktycznie zapłaconej lub należnej:

1) kosztów transportu przywożonych towarów, które to koszty zostały poniesione po przekroczeniu granicy państwa lub po przybyciu do portu polskiego,

2) należności za prace budowlane, instalacyjne, montażowe, obsługę lub pomoc techniczną, wykonane po przywozie towarów, takich jak: zakłady przemysłowe, maszyny lub wyposażenie,

3) odsetek wynikających z umowy o finansowaniu zakupu przywiezionych towarów, zawartej przez kupującego, niezależnie od tego, czy finansowanie zapewnione jest przez sprzedawcę, czy też przez inną osobę, o ile umowa ta została zawarta w formie pisemnej, a kupujący, o ile będzie to konieczne - udowodni, że:

a) towary zostały sprzedane po cenie zadeklarowanej jako faktycznie zapłaconej lub należnej,

b) żądane oprocentowanie nie przekracza normalnie stosowanego oprocentowania dla tego typu transakcji dokonywanych w tym czasie, w kraju, w którym dokonano operacji finansowej,

4) opłat za prawo do kopiowania na polskim obszarze celnym towarów przywiezionych,

5) prowizji od zakupu,

6) należności celnych przywozowych lub innych opłat pobieranych na polskim obszarze celnym z tytułu przywozu lub sprzedaży towarów.

Art.  31¹. 

Przepisy niniejszego działu nie naruszają przepisów szczególnych dotyczących ustalania wartości celnej towarów dopuszczanych do obrotu, które uprzednio otrzymały inne przeznaczenie celne.

Art.  31². 

Na wniosek osoby uprawnionej do korzystania z procedury celnej wartość celna towarów łatwo psujących się może być ustalona w inny sposób niż określony w art. 23-31, w trybie określonym zgodnie z art. 32.

Art.  32. 

Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb ustalania wartości celnej towarów. Wydając rozporządzenia, Rada Ministrów określi w szczególności uproszczony tryb ustalania wartości celnej towarów łatwo psujących się.

Art.  33. 

Minister właściwy do spraw finansów publicznych może ogłosić, w drodze rozporządzenia, wyjaśnienia dotyczące wartości celnej wydawane przez właściwe organy.

Art.  34. 

W celu ustalania wartości celnej minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, sposób stosowania kursów walut obcych, ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski.

¹⁶ Art. 14 zmieniony przez art. 51 pkt 2 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.

¹⁷ Art. 14¹ dodany przez art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.

¹⁸ Art. 14² dodany przez art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.

¹⁹ Art. 14³ dodany przez art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.

²⁰ Art. 14⁴ dodany przez art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.

²¹ Art. 14⁵ dodany przez art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.

²² Art. 14⁶ dodany przez art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.

²³ Art. 14⁷ dodany przez art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.

²⁴ Art. 14⁸ dodany przez art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.

²⁵ Art. 14⁹ dodany przez art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.

²⁶ Art. 14¹⁰ dodany przez art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.

²⁷ Art. 14¹¹ dodany przez art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.

²⁸ Art. 14¹² dodany przez art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.

²⁹ Art. 14¹³ dodany przez art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.

³⁰ Art. 14¹⁴ dodany przez art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.

³¹ Art. 14¹⁵ dodany przez art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.

³² Art. 14¹⁶ dodany przez art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.

³³ Art. 14¹⁷ dodany przez art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.

³⁴ Art. 14¹⁸ dodany przez art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.

³⁵ Art. 14¹⁹ dodany przez art. 51 pkt 3 ustawy z dnia 26 września 2002 r. (Dz.U.02.188.1572) zmieniającej nin. ustawę z dniem 1 stycznia 2003 r.