Kazachstan-Polska. Konwencja konsularna. Warszawa.1997.11.27.
Dz.U.2008.155.966
Akt obowiązującyKONWENCJA KONSULARNA
między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Kazachstanu, podpisana w Warszawie dnia 27 listopada 1997 r.
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 27 listopada 1997 roku została podpisana w Warszawie Konwencja konsularna między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Kazachstanu w następującym brzmieniu:
KONWENCJA KONSULARNA
między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Kazachstanu
Rzeczpospolita Polska i Republika Kazachstanu
wyrażając wolę umocnienia przyjaźni i pogłębienia wzajemnie korzystnej współpracy,
kierując się pragnieniem uregulowania i rozwijania stosunków konsularnych między obydwoma Państwami,
potwierdzając, że postanowienia Konwencji Wiedeńskiej o stosunkach konsularnych, sporządzonej w Wiedniu dnia 24 kwietnia 1963 roku, stosowane będą w sprawach, które nie zostały wyraźnie uregulowane w niniejszej Konwencji,
postanowiły zawrzeć Konwencję konsularną i uzgodniły, co następuje:
DEFINICJE
DEFINICJE
USTANAWIANIE URZĘDÓW KONSULARNYCH ORAZ MIANOWANIE CZŁONKÓW URZĘDU KONSULARNEGO
USTANAWIANIE URZĘDÓW KONSULARNYCH ORAZ MIANOWANIE CZŁONKÓW URZĘDU KONSULARNEGO
Urzędnikiem konsularnym może być jedynie obywatel Państwa wysyłającego, nie mający w Państwie przyjmującym stałego miejsca pobytu i nie wykonujący w tym Państwie, poza swoimi funkcjami urzędowymi, żadnej innej działalności o charakterze zarobkowym.
Państwo przyjmujące może w każdej chwili, bez obowiązku uzasadniania swojej decyzji, powiadomić w drodze dyplomatycznej lub inną stosowną drogą Państwo wysyłające o tym, że exequatur lub inne zezwolenie udzielone kierownikowi urzędu konsularnego zostało cofnięte albo, że urzędnik konsularny został uznany za persona non grata, lub że jakikolwiek inny członek urzędu konsularnego jest osobą niepożądaną. W tym przypadku Państwo wysyłające powinno odwołać taką osobę, jeżeli przystąpiła już do wykonywania funkcji. Jeżeli Państwo wysyłające nie wypełni w rozsądnym terminie tego obowiązku, Państwo przyjmujące może przestać uznawać taką osobę za członka urzędu konsularnego.
Po notyfikacji państwom zainteresowanym i w braku wyraźnego sprzeciwu któregokolwiek z nich, Państwo wysyłające może powierzyć urzędowi konsularnemu, ustanowionemu w jednym państwie, wykonywanie funkcji konsularnych w innym państwie.
Po odpowiedniej notyfikacji Państwu przyjmującemu, i w braku jego sprzeciwu urząd konsularny Państwa wysyłającego może wykonywać w Państwie przyjmującym funkcje konsularne na rzecz państwa trzeciego.
Każda z obu Umawiających się Stron może - w ramach stosunków dwustronnych - mianować i przyjmować honorowych urzędników konsularnych, stosując wobec nich postanowienia rozdziału III Konwencji Wiedeńskiej o stosunkach konsularnych oraz, jeśli to możliwe, postanowienia niniejszej Konwencji. Honorowi urzędnicy konsularni mogą być obywatelami Państwa wysyłającego, Państwa przyjmującego lub państwa trzeciego.
UŁATWIENIA, PRZYWILEJE I IMMUNITETY
UŁATWIENIA, PRZYWILEJE I IMMUNITETY
Pomieszczenia konsularne, ich urządzenia, mienie urzędu konsularnego i jego środki transportu nie podlegają żadnej formie rekwizycji dla celów obrony narodowej, użyteczności publicznej lub w innych celach.
Archiwa konsularne są nietykalne w każdym czasie i niezależnie od tego, gdzie się znajdują.
Państwo przyjmujące powinno zwalniać członków urzędu konsularnego i członków ich rodzin od wszelkich świadczeń osobistych, od wszelkiej służby publicznej jakiegokolwiek rodzaju oraz od obciążeń wojskowych, takich jak związane z rekwizycją, daninami i zakwaterowaniem.
Członek urzędu konsularnego, a także członkowie jego rodziny są zwolnieni od wszelkich obowiązków przewidzianych przez ustawy i inne przepisy Państwa przyjmującego odnośnie do rejestracji, zezwolenia na pobyt, zwolnienia na zatrudnienie i innych formalności dotyczących cudzoziemców.
Z zastrzeżeniem swych ustaw i innych przepisów dotyczących stref, do których wstęp ze względu na bezpieczeństwo państwa jest zabroniony lub ograniczony, Państwo przyjmujące zapewnia wszystkim członkom urzędu konsularnego jak również członkom ich rodzin swobodę poruszania się na swym terytorium. Państwo przyjmujące w żadnym przypadku nie będzie utrudniało urzędnikowi konsularnemu wykonywania jego funkcji.
Wszystkie osoby, którym stosownie do niniejszej Konwencji przysługują przywileje i immunitety, zobowiązane są, bez uszczerbku dla tych przywilejów i immunitetów, do poszanowania ustaw i innych przepisów Państwa przyjmującego, łącznie z tymi, które regulują zasady ruchu środków transportu oraz ich ubezpieczenia.
FUNKCJE KONSULARNE
FUNKCJE KONSULARNE
Do zadań urzędnika konsularnego należy popieranie rozwoju stosunków handlowych, gospodarczych, naukowych, kulturalnych i turystycznych między Państwem wysyłającym i Państwem przyjmującym oraz przyczynianie się w inny sposób do rozwoju przyjaznych stosunków między obywatelami tych Państw:
Urzędnik konsularny ma prawo:
Urzędnik konsularny ma prawo:
Sporządzone, poświadczone lub przetłumaczone przez urzędnika konsularnego dokumenty, stosownie do postanowień artykułu 35 niniejszej Konwencji, będą uznawane w Państwie przyjmującym jako dokumenty wywierające taki sam skutek prawny i posiadające taką samą moc jak dokumenty sporządzone, poświadczone lub przetłumaczone przez właściwe organy Państwa przyjmującego.
Urzędnik konsularny jest uprawniony do doręczania pism sądowych i pozasądowych oraz dokonywania przesłuchań. Uprawnienie to może być wykonywane tylko w stosunku do obywateli Państwa wysyłającego i bez stosowania środków przymusu.
Urzędnik konsularny ma prawo w granicach ustawodawstwa i innych przepisów Państwa przyjmującego do ochrony interesów małoletnich i innych osób nie posiadających pełnej zdolności do czynności prawnych, będących obywatelami Państwa wysyłającego, w szczególności gdy zachodzi potrzeba ustanowienia nad nimi opieki lub kurateli.
Właściwe organy Państwa przyjmującego powiadomią niezwłocznie urzędnika konsularnego o zgonie obywatela Państwa wysyłającego i przekażą mu bezpłatnie odpis aktu zgonu.
Urzędnik konsularny ma prawo reprezentować przed sądami i innymi właściwymi organami Państwa przyjmującego obywatela Państwa wysyłającego, jeżeli ta osoba, na skutek nieobecności lub innych ważnych przyczyn, nie może w odpowiednim czasie bronić swoich praw i interesów. Reprezentacja ta ulega przedłużeniu dopóki osoba reprezentowana nie wyznaczy swojego pełnomocnika lub nie przystąpi osobiście do obrony swoich praw i interesów.
Urzędnik konsularny ma prawo w stosunku do statków Państwa wysyłającego:
W przypadku, gdy członek załogi nie będący obywatelem Państwa przyjmującego opuścił w tym Państwie bez zgody kapitana statek Państwa wysyłającego, właściwe organy Państwa przyjmującego, na prośbę urzędnika konsularnego, udzielą pomocy w poszukiwaniu tej osoby.
Postanowienia artykułów 44-49 niniejszej Konwencji stosuje się odpowiednio również do statków powietrznych pod warunkiem, że zastosowanie to nie będzie sprzeczne z postanowieniami innych dwustronnych lub wielostronnych umów lotniczych, obowiązujących między Umawiającymi się Stronami.
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Na dowód czego Pełnomocnicy Umawiających się Stron podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.
Sporządzono w Warszawie, dnia 27 listopada 1997 roku w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i kazachskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.
Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:
- została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,
- jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,
- będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.
Dano w Warszawie dnia 31 grudnia 2001 r.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »