§ 1. - Karty podatkowe dla drobnych rzemieślników.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1969.19.144

Akt utracił moc

Wersja od: 13 lipca 1971 r.

§  1.

1. Rzemieślnicy prowadzący usługowe zakłady rzemieślnicze wykonujące usługi dla ludności lub dla rolnictwa w zakresie i w miejscowościach wymienionych w tabelach, stanowiących załącznik do rozporządzenia, mogą opłacać podatki obrotowy i dochodowy w formie opłaty za kartę podatkową, jeżeli:

1) posiadają właściwe uprawnienia do wykonywania danego rzemiosła i działają w ramach tych uprawnień;

2) prowadzą zakłady rzemieślnicze przy zatrudnieniu nie przekraczającym stanu określonego w wymienionych tabelach; do stanu zatrudnienia nie wlicza się małżonka oraz uczniów w liczbie nie większej niż trzech, zatrudnionych na podstawie pisemnej umowy o naukę, zarejestrowanej w izbie rzemieślniczej;

3) nie utrzymują poza obejściem, w którym mieści się zakład rzemieślniczy, odrębnych stałych miejsc sprzedaży; w zakładzie mogą być sprzedawane tylko wyroby własnej produkcji; zastrzeżenie to nie dotyczy wyrobów obcej produkcji, jeżeli stanowią one niezbędny dodatek do gotowego i związanego z wykonywanym rzemiosłem wyrobu własnej produkcji;

4) przy wykonywaniu rzemiosła nie korzystają zarówno z usług osób nie zatrudnionych w zakładzie rzemieślniczym, jak i z usług innych zakładów rzemieślniczych lub przedsiębiorstw; nie wyłącza jednak prawa opłacania podatku w formie karty podatkowej korzystanie z usług:

a) zakładów cholewkarskich przez zakłady szewskie,

b) zakładów kołodziejskich przez zakłady kowalskie i odwrotnie,

c) zakładów stolarskich przez zakłady tapicerskie i odwrotnie,

d) zakładów szklarskich przez zakłady stolarskie i odwrotnie,

e) zakładów blacharskich, brązowniczych, elektromechanicznych, galwanizatorskich, odlewniczych, ślusarskich w zakresie spawalnictwa i tokarstwa w metalu oraz zakładów tokarstwa w drewnie przez inne zakłady rzemieślnicze w zakresie wykonywania usług, których rzemieślnik przyjmujący zlecenie nie może wykonać we własnym zakładzie rzemieślniczym,

f) 1 innych zakładów, jeżeli świadczenia z usług tych zakładów nie przekraczają łącznie 5% rocznego obrotu zakładu rzemieślniczego zlecającego wykonanie usług;

5) nie wykonują innych świadczeń podlegających podatkowi obrotowemu; zastrzeżenie to dotyczy również małżonka podatnika; nie wyłącza jednak prawa opłacania podatków w formie karty podatkowej wykonywanie przez małżonka we własnym imieniu świadczeń podlegających opodatkowaniu podatkami obrotowym i dochodowym w formie karty podatkowej lub w formie ryczałtu.

2. Przepis ust. 1 pkt 1 nie ma zastosowania do podatników rozpoczynających działalność gospodarczą wymagającą posiadania tylko karty rzemieślniczej, którzy jej nie posiadają, lecz w okresie pół roku od rozpoczęcia działalności gospodarczej przedstawią ją organowi finansowemu. W tym okresie podatnicy ci obowiązani są uiszczać opłatę za kartę podatkową podwyższoną o 10%. Obowiązek uiszczenia podwyższonej opłaty za kartę podatkową ustaje z końcem miesiąca, w którym zostanie przedstawiona organowi finansowemu karta rzemieślnicza. Jeżeli podatnik nie przedstawi karty rzemieślniczej w powyższym terminie, traci prawo do korzystania z karty podatkowej od dnia pierwszego następnego miesiąca po upływie tego terminu. W indywidualnych, szczególnie uzasadnionych wypadkach, na wniosek podatnika i za zgodą właściwego do spraw przemysłu organu prezydium powiatowej (miejskiej, dzielnicowej) rady narodowej, termin do przedłożenia karty rzemieślniczej może być przedłużony o dalsze pół roku.

3. Za usługowe zakłady wykonujące usługi dla ludności lub dla rolnictwa w rozumieniu rozporządzenia uważa się zakłady, w których obrót osiągnięty z tych usług wynosi co najmniej 50% w miejscowościach do 10 tysięcy mieszkańców, a w pozostałych miejscowościach - co najmniej 60% ogólnego obrotu. Na terenach wymienionych w § 4 ust. 1 pkt 1 prezydia właściwych wojewódzkich rad narodowych mogą dla niektórych rodzajów (zakresu przedmiotowego) rzemiosł, szczególnie deficytowych pod względem usług, obniżać w drodze uchwały procenty obrotu z usług, nie więcej jednak niż o dalszych 10%.

4. Za członków rodziny uważa się małoletnie dzieci: własne, przysposobione, obce przyjęte na wychowanie i utrzymanie, małoletnich pasierbów, jak również pozostających z podatnikiem we wspólnym gospodarstwie domowym rodziców podatnika i rodziców jego małżonka, jeżeli zostali uznani za inwalidów lub stracili zdolność zarobkowania w stopniu odpowiadającym co najmniej III grupie inwalidów albo przekroczyli 60 lat życia, jeżeli chodzi o mężczyzn, a 55 lat, jeżeli chodzi o kobiety. Przepis § 4 ust. 3 ma odpowiednie zastosowanie.

5. Zatrudnionego w zakładzie rzemieślniczym w charakterze czeladnika jednego z wyszkolonych w tym zakładzie uczniów nie uważa się za pracownika najemnego przez okres pierwszych dwunastu miesięcy po złożeniu egzaminu czeladniczego i traktuje się go jako ucznia, jeżeli zakład jest prowadzony przy zatrudnieniu nie więcej niż jednego pracownika najemnego; jeżeli zakład jest prowadzony w ogóle bez zatrudnienia pracownika najemnego, ulga ta przysługuje na dwóch uczniów wyszkolonych i zatrudnionych w danym zakładzie; jeżeli umowa o naukę zawodu zawarta została z młodocianym, ulga przysługuje przez okres pierwszych dwudziestu czterech miesięcy po złożeniu przez niego egzaminu czeladniczego.

6. Na równi z uczniem wyszkolonym w zakładzie rzemieślniczym na czeladnika traktuje się przyjętego na praktykę absolwenta zasadniczej szkoły zawodowej. W tym wypadku okres dwunastu miesięcy, o którym mowa w ust. 5, liczy się od ukończenia przez praktykanta zasadniczej szkoły zawodowej.

7. O zatrudnieniu wyszkolonego ucznia w charakterze czeladnika oraz o zatrudnieniu przyjętego na praktykę absolwenta zasadniczej szkoły zawodowej podatnik obowiązany jest zawiadomić właściwy organ finansowy w terminie siedmiu dni, licząc od dnia zatrudnienia, dołączając jednocześnie dowód stwierdzający datę złożenia przez ucznia egzaminu na czeladnika, a jeśli chodzi o absolwenta zasadniczej szkoły zawodowej - dowód stwierdzający datę ukończenia tej szkoły.

8. Przepisy rozporządzenia mają również zastosowanie w wypadkach, gdy zakład rzemieślniczy jest prowadzony przez dwie osoby, pod warunkiem że jest on prowadzony na podstawie uprawnienia wymieniającego obydwóch wspólników i nie zatrudnia ani pracownika najemnego, ani członka rodziny, nie licząc małżonków wspólników. Wysokość opłaty za kartę podatkową ustala się w tych wypadkach w kwocie podwójnej, przewidzianej dla zakładu nie zatrudniającego ani pracownika najemnego, ani członka rodziny.

¹ § 1 ust. 1 pkt 4 lit. f) zmieniona przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 14 czerwca 1971 r. (Dz.U.71.17.170) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 13 lipca 1971 r.