Kanada-Polska. Konwencja handlowa. Ottawa.1935.07.03.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1936.61.446

Akt utracił moc

Wersja od: 14 sierpnia 1936 r.

KONWENCJA HANDLOWA

między Rzecząpospolitą Polską a Kanadą,

podpisana w Ottawie dnia 3 lipca 1935 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 20 lutego 1936 r. - Dz. U. R. P. Nr. 15, poz. 135).

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

M Y, I G N A C Y M O Ś C I C K I,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

W dniu trzecim lipca tysiąc dziewięćset trzydziestego piątego roku, podpisana została w Ottawie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Jego Brytyjskiej Mości w Dominjonie Kanady, konwencja handlowa z dołączonemi do niej listami towarowemi A i B o następującem brzmieniu dosłownem:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, i jego Królewska Mość, Król Wielkiej Brytanji, Irlandji i Brytyjskich Dominjonów Zamorskich, Cesarz Indyj, w imieniu Dominjum Kanady, pragnąc ułatwić i rozszerzyć stosunki handlowe, istniejące pomiędzy Polską a Kanadą, postanowili zawrzeć w tym celu Konwencję Handlową i wyznaczyli jako swych pełnomocników: (pominięto),

KTÓRZY, po wzajemnej wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i należyte co do formy, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1.

Artykuły, stanowiące produkty naturalne lub wyroby przemysłowe Kanady, nie będą podlegały przy przywozie do Polski cłom lub opłatom innym albo wyższym aniżeli te, które opłacają podobne artykuły, stanowiące produkty naturalne lub wyroby przemysłowe jakiegokolwiek innego obcego państwa, przytem artykuły, wyliczone w załączniku "A" niniejszej Konwencji, stanowiące produkty naturalne lub wyroby przemysłowe Kanady, nie będą podlegały, przy przywozie do Polski, cłom wyższym, niż te, które są wyszczególnione w powyższym załączniku, i będą podlegały najniższym stawkom celnym, które Polska przyznałaby analogicznym artykułom jakiegokolwiek innego obcego państwa.

Artykuł  2.

Postanowienia art. 1-go niniejszej Konwencji nie rozciągają się na:

a) Przywileje, które są lub mogą być w przyszłości przyznane przez Polskę ruchowi wyłącznie pogranicznemu w strefie nieprzekraczającej szerokości 15 kilometrów z każdej strony granicy celnej;

b) Przywileje, przyznane przez Polskę trzeciemu państwu z tytułu Unji Celnej z owem państwem;

c) Przywileje i ułatwienia celne, które w przyszłości mogą być przyznane przez Polskę - Estonji, Łotwie, Litwie lub Finlandji, dopóty dopóki takie przywileje nie zostaną przyznane jakiemukolwiek innemu państwu;

d) System kontyngentowo-celny, czasowo ustanowiony pomiędzy Polskim Górnym Śląskiem a Niemieckim Górnym Śląskiem na zasadzie Niemiecko-Polskiej Konwencji dotyczącej Górnego Śląska, podpisanej w Genewie dnia 15-go maja 1922 r.

Artykuł  3.

Artykuły, stanowiące produkty naturalne lub wyroby przemysłowe Polski, nie będą podlegały przy przywozie do Kanady cłom lub opłatom innym albo wyższym aniżeli te, które opłacają podobne artykuły, stanowiące produkty naturalne lub wyroby przemysłowe jakiegokolwiek innego obcego państwa, przytem artykuły, wyliczone w załączniku "B" niniejszej Konwencji, stanowiące produkty naturalne lub wyroby przemysłowe Polski, nie będą podlegały przy przywozie do Kanady cłom wyższym, niż te, które są wyszczególnione w powyższym załączniku, i będą podlegały najniższym stawkom celnym, które Kanada przyznałaby analogicznym artykułom jakiegokolwiek innego obcego państwa.

Artykuł  4.

Aby artykuły, stanowiące produkty naturalne lub wyroby przemysłowe Kanady, mogły korzystać z dobrodziejstw ulg celnych zastrzeżonych w art. 1 niniejszej Konwencji, winny być przewożone bez przeładunku okrętowego z portu kanadyjskiego lub też z portu kraju, korzystającego w Polsce w dziedzinie taryfowej z traktowania na zasadzie największego uprzywilejowania, do jednego z portów polskiego obszaru celnego.

Nawzajem, aby artykuły, stanowiące produkty naturalne lub wyroby przemysłowe Polski, mogły, korzystać z dobrodziejstw ulg celnych, zastrzeżonych w art. 3 niniejszej Konwencji, winny być przewożone bez przeładunku okrętowego z portów polskiego obszaru celnego lub też z portu kraju, korzystającego z brytyjskiej taryfy preferencyjnej lub pośredniej, do kanadyjskich portów morskich, na jeziorach i rzecznych.

Zastrzega się jednakże, że artykuły, stanowiące produkty naturalne lub wyroby przemysłowe Polski, przy przywozie do Kanady, oraz artykuły, stanowiące produkty naturalne lub wytwory przemysłowe Kanady, przy przywozie do Polski, nie będą podlegały pod względem przesyłki bezpośredniej warunkom innym lub cięższym, niż te, które są stawiane w odniesieniu do podobnych artykułów, przywożonych z jakiegokolwiek innego obcego kraju.

Artykuł  5.

Żaden zakaz lub ograniczenie nie będzie utrzymane lub nakładane przez jedną z Wysokich Umawiających się Stron przy przywozie jakiegokolwiek artykułu, stanowiącego produkt naturalny lub wyrób przemysłowy terytorjów drugiej Strony, jeżeliby ten zakaz lub ograniczenie nie były również rozciągnięte na przywóz podobnych artykułów, stanowiących produkty naturalne lub wyroby przemysłowe jakiegokolwiek innego obcego kraju.

Postanowienie to nie będzie się odnosiło do istniejących lub mogących być w przyszłości wprowadzonemi zakazów lub ograniczeń przywozu lub wywozu, jeżeli one dotyczą:

a) Porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego lub zewnętrznego państwa;

b) Zdrowotności publicznej lub środków bezpieczeństwa przeciwko chorobom zwierząt i roślin;

c) Towarów stanowiących przedmiot monopolu państwowego.

W wypadku, kiedy pozwolenia przywozowe wymagane są przy przywozie jakiegokolwiek rodzaju towarów na terytorjach jednej z Wysokich Umawiających się Stron, ogólne warunki dotyczące procedury uzyskiwania pozwoleń na przywóz towarów, nie mogą być mniej korzystne niż te, jakie są wymagane w wypadku podobnych towarów, stanowiących produkt naturalny lub wyrób przemysłowy jakiegokolwiek innego obcego kraju.

Artykuł  6.

Artykuły, stanowiące produkty naturalne lub wyroby przemysłowe terytorjów jednej z Wysokich Umawiających się Stron, wywożone na terytorja drugiej Strony, nie będą podlegały cłom lub opłatom wywozowym innym, bądź wyższym niż te, które są opłacane za podobne artykuły, wywożone do jakiegokolwiek innego obcego kraju.

Również żaden zakaz lub ograniczenie, z wyjątkiem wymienionych w art. 5 niniejszej Konwencji, nie będą utrzymane, bądź stosowane przy wywozie jakiegokolwiek artykułu z terytorjów jednej z Wysokich Umawiających się Stron na terytorja drugiej Strony, któreby nie były również rozciągnięte na wywóz podobnych artykułów do jakiegokolwiek innego obcego kraju.

Artykuł  7.

Artykuły, stanowiące produkty naturalne lub wyroby przemysłowe terytorjów jednej z Wysokich Umawiających się Stron, przechodzące tranzytem przez terytorja drugiej Strony, zgodnie z prawami tego kraju, będą wzajemnie wolne od wszelkich opłat tranzytowych, czy przechodzą bezpośrednio, czy też kiedy są w czasie tranzytu wyładowane, składowane lub ponownie załadowywane.

Artykuł  8.

Podatki i opłaty wewnętrzne, które są lub mogą być następnie pobierane na terytorjach każdej z Wysokich Umawiających się Stron na rzecz Państwa lub władzy lokalnej bądź innej organizacji - od produkcji, wyrobu, sprzedaży lub konsumpcji towarów, nie będą dotyczyły pod żadnym pozorem towarów jednej Strony, wywożonych na terytorja drugiej Strony, w większej rozciągłości lub w sposób bardziej krępujący, niż towarów tego samego rodzaju, które są produktem naturalnym lub wyrobem przemysłowym drugiej Strony.

Artykuły stanowiące produkty naturalne lub wyroby przemysłowe jednej z Wysokich Umawiających się Stron, przywiezione na terytorja drugiej Strony, a przeznaczone jedynie dla tranzytu, bądź przechowania w składach, nie będą podlegały jakimkolwiek podatkom i opłatom wewnętrznym.

Artykuł  9.

Kupcy i przemysłowcy, obywatele jednej z Wysokich Umawiających się Stron, zarówno jak kupcy i przemysłowcy osiedli i wykonujący swój handel i przemysł na terytorjach tej Strony, mogą na terytorjach drugiej Strony, zarówno osobiście jak i za pośrednictwem handlowych komiwojażerów, dokonywać zakupów lub przyjmować zamówienia z próbkami, bądź wzorami albo bez nich; tacy kupcy, przemysłowcy i ich handlowi komiwojażerowie, w czasie dokonywania zakupów i przyjmowania zamówień, będą korzystali w dziedzinie opodatkowania i ułatwień z traktowania nie mniej korzystnego, niż to, które jest stosowane do kupców, przemysłowców i handlowych komiwojażerów, obywateli jakiegokolwiek innego obcego kraju.

Jeśli jedna z Wysokich Umawiających się Stron, będzie uważała za potrzebne ustanowić zaświadczenia, stwierdzające charakter pewnych osób, jako handlowych komiwojażerów, w celu udzielania im powyższych ułatwień, to w tym wypadku Wysokie Umawiające się Strony ustalą zapomocą wymiany not formę takich zaświadczeń oraz władze, upoważnione do wystawiania ich.

Artykuły przywożone jako próbki i wzory dla celów wyżej wymienionych, będą czasowo dopuszczone w każdym kraju bez cła zgodnie z przepisami celnemi i formalnościami, ustanowionemi celem albo zapewnienia ich reeksportu, albo uiszczenia przepisowej opłaty celnej w razie niedokonania reeksportu w ciągu okresu dwunastomiesięcznego. Jednakże powyższy przywilej nie będzie rozciągnięty na artykuły, które skutkiem swej jakości lub wartości nie mogą być uważane za próbki, lub które skutkiem swych właściwości nie mogłyby być identyfikowane przy reeksporcie. Rozstrzygnięcie kwestji zakwalifikowania próbek do przewozu wolnego od cła należy w każdym poszczególnym wypadku wyłącznie do kompetentnych władz w miejscowości gdzie import się odbywa.

Próbki bez wartości handlowej będą dopuszczone bez cła na terytorja każdej z Wysokich Umawiających się Stron.

Władze celne kraju importującego będą uznawały jako dostateczne dla identyfikowania na przyszłość próbek lub wzorów znaki, które były umieszczone przez władze celne kraju eksportującego, z tem zastrzeżeniem, że omawiane próbki lub wzory będą zaopatrzone w opis, poświadczony przez władze celne tego kraju. Dodatkowe znaki mogą jednakże być umieszczone na próbkach lub wzorach przez władze celne kraju importującego we wszystkich wypadkach, w których te władze będą uważały dodatkowe gwarancje za niezbędne dla zapewnienia zidentyfikowania tych próbek lub wzorów przy reeksporcie. Z wyjątkiem tego ostatniego wypadku weryfikacja celna będzie ograniczona do zidentyfikowania próbek i ustalenia ogólnej wysokości cła i opłat, którym będą one ewentualnie podlegać.

Zwrot cła opłaconego przy imporcie, lub zwolnienie kaucji zabezpieczającej opłatę cła nastąpi bez zbędnej zwłoki i pod warunkiem potrącenia ceł, mających być opłaconemi za próbki lub wzory niezadeklarowane do reeksportu i nie umieszczone pod pieczęcią celną.

Artykuł  10.

Obywatele jednej z Wysokich Umawiających się Stron będą korzystali na terytorjach drugiej Strony z tych samych praw, co i obywatele tejże Strony w dziedzinie patentów na wynalazki, znaków ochronnych, rysunków i wzorów przemysłowych, nazw handlowych, nazw pochodzenia towarów i ochrony przed nieuczciwem współzawodnictwem, z zastrzeżeniem wypełnienia formalności przewidzianych przez prawo.

Artykuł  11.

Statki jednej z Wysokich Umawiających się Stron będą korzystały w portach drugiej Wysokiej Umawiającej się Strony z traktowania nie mniej korzystnego, niż to, z którego korzystają statki krajowe, bądź statki kraju najbardziej uprzywilejowanego, w każdym razie z wyjątkiem handlu przybrzeżnego oraz żeglugi rzecznej i na jeziorach, które każda z Wysokich Umawiających się Stron będzie miała prawo zastrzec dla statków krajowych.

Każda z Wysokich Umawiających się Stron zezwoli na import lub eksport wszelkich towarów, których import lub eksport jest dozwolony, zarówno jak na przewóz pasażerów na statkach drugiej Strony, przychodzących z ich odnośnych terytorjów lub do nich się udających. Takie statki, pasażerowie ich i ładunki będą korzystały z takich samych przywilejów i nie będą podlegały cłom i opłatom innym lub wyższym, niż statki krajowe, pasażerowie ich i ładunki, lub też statki kraju najbardziej uprzywilejowanego i pasażerowie ich i ładunki.

Przedsiębiorstwa żeglugowe jednej z Wysokich Umawiających się Stron, trudniące się przewozem emigrantów, korzystać będą na terytorjum drugiej Strony z traktowania udzielanego odpowiednim towarzystwom kraju najbardziej uprzywilejowanego.

Artykuł  12.

Narodowość okrętu będzie stwierdzona według ustawodawstwa Państwa, do którego dany okręt należy, zapomocą tytułów i patentów, znajdujących się na statku a wydanych przez właściwe władze.

Poza wypadkiem sprzedaży sądowej, okręty jednej z Wysokich Umawiających się Stron nie będą mogły ulec nacjonalizacji na terytorjum drugiej Strony bez wydania przez władze kraju, któremu podlegają, deklaracji stwierdzającej, że dany okręt już nie figuruje w jego rejestrach.

Artykuł  13.

Obywatele każdej z Wysokich Umawiających się Stron na terytorjum drugiej Strony, będą korzystali ze swobodnego dostępu do sądów, bądź jako powodowe, bądź jako pozwani, we wszelkich sprawach, bez innych warunków, ograniczeń lub opłat, niż te, które nakładane są na krajowców; narówni z krajowcami będą mieli swobodę odwoływania się we wszystkich sprawach do usług adwokatów, pełnomocników, rzeczników lub innych zastępców, wybranych z pośród osób dopuszczonych do wykonania zawodu prawnego, według ustaw obowiązujących na odnośnem terytorjum.

Postanowienia powyższe nie odnoszą się do cautio judicatum solvi ani do prawa ubogich; uregulowanie tych spraw nastąpi przez osobną umowę.

Artykuł  14.

Obywatele jednej z Wysokich Umawiających się Stron na terytorjach drugiej Strony będą mieli zupełną swobodę nabywania i posiadania wszelkiego rodzaju własności ruchomej i nieruchomej w tych granicach i czyniąc zadość takim warunkom, w jakich ustawodawstwo drugiej Strony pozwala, lub będzie pozwalało nabywać i posiadać własność obywatelom jakiegokolwiek innego obcego kraju. Będą oni mogli nią dysponować drogą sprzedaży, zamiany, darowizny, umowy małżeńskiej, testamentu, lub w jakikolwiek inny sposób, bądź nabywać ją przez dziedziczenie pod temi samemi warunkami, jakie są lub będą ustanowione w odniesieniu do obywateli jakiegokolwiek innego obcego kraju. Nie będą oni podlegali w żadnym z wymienionych wypadków jakimkolwiek podatkom, opłatom lub obciążeniom jakiejkolwiek natury, innym lub wyższym, niż te, które są, lub będą ogólnie stosowane do obywateli jakiegokolwiek innego obcego kraju.

Ponadto obywatele jednej z Wysokich Umawiających się Stron, włączając w to spółki i inne stowarzyszenia, założone i wykonywujące swe czynności zgodnie z ustawami, obowiązującemi na terytorjach tej Wysokiej Umawiającej się Strony, będą korzystali bezwarunkowo pod każdym względem na terytorjach drugiej Wysokiej Umawiającej się Strony z traktowania kraju najbardziej uprzywilejowanego we wszystkich sprawach, dotyczących wykonywania handlu i przemysłu, ze zwolnienia od rewizyj domowych lub rewizyj sklepów, bądź też innych pomieszczeń, od inspekcji lub badania ich ksiąg, dokumentów i rachunków z wyjątkiem wypadków przewidzianych przez prawo. Nie będą oni również podlegali podatkom ogólnym, bądź miejscowym opłatom, należytościom, taksom, lub innym urzędowym obciążeniom, innym lub wyższym, niż te, które nakładane są na obywateli lub spółki bądź inne stowarzyszenia drugiej Wysokiej Umawiającej się Strony.

Artykuł  15.

Obywatele jednej z Wysokich Umawiających się Stron na terytorjach drugiej Strony będą zwolnieni od wszelkiej obowiązkowej służby wojskowej, czy to w armji czynnej, czy to w marynarce, lotnictwie, gwardji narodowej lub milicji, oraz od wszelkich opłat lub rekwizycyj, wymaganych wzmian za taką służbę.

Artykuł  16.

Każda z Wysokich Umawiających się Stron będzie miała prawo mianowania konsulów generalnych, konsulów, wicekonsulów, ajentów konsularnych i radców handlowych celem urzędowania ich w miastach i portach terytorjów drugiej Strony, do których tacy konsulowe lub ajenci jakiegokolwiek innego państwa są dopuszczeni. Jednakże tacy konsulowie generalni, konsulowie, wice-konsulowie, ajenci konsularni i radcowie handlowi nie mogą objąć swych funkcyj dopóki nie będą przyjęci i dopuszczeni w zwykłej formie.

Właściwi kierownicy placówek lub ich zastępcy, zarówno jak ajenci służby konsularnej, kierownicy kancelarji, attach‚s i inni, będą, z zastrzeżeniem wzajemności, korzystali z osobistych przywilejów, immunitetów i zwolnień takich, jakie są lub mogą być przyznane podobnym urzędnikom tej samej kategorji i stopnia najbardziej uprzywilejowanego kraju obcego.

Wysokie Umawiające się Strony wyrażają zgodę zawarcia Konwencji, celem ustalenia uprawnień i funkcyj tych urzędników.

Artykuł  17.

Postanowienia niniejszej Konwencji, a w szczególności jej artykułów 3, 4, 5, 6, 9, 11, 14 i 15, nie będą miały zastosowania do przywilejów, preferencyj lub traktowania, mogących być kiedykolwiek stosowanemi wyłącznie między terytorjami podlegającemi suwerenności Jego Królewskiej Mości, Króla Wielkiej Brytanji, Irlandji i Brytyjskich Dominjonów Zamorskich, Cesarza Indyj, albo znajdującemi się pod zwierzchnictwem, protektoratem lub mandatem Jego Królewskiej Mości.

Artykuł  18.

Jakiekolwiek spory, które mogą powstać pomiędzy Wysokiemi Umawiającemi się Stronami w związku z właściwą interpretacją lub zastosowaniem jakiegokolwiek postanowienia niniejszej Konwencji, a któreby nie mogły być rozstrzygnięte w drodze rozmów między ich przedstawicielami, będą poddane, za wspólną zgodą, w drodze zapisu kompromisowego Sądowi Rozjemczemu, który będzie się składał w każdym poszczególnym wypadku z arbitra, mianowanego przez każdą Stronę z pośród jej obywateli, i z superarbitra, wybranego w drodze porozumienia między arbitrami.

Artykuł  19.

Rząd Polski, któremu zostało powierzone prowadzenie spraw zewnętrznych Wolnego Miasta Gdańska, zgodnie z art. 104 Traktatu Wersalskiego i artykułami 2 i 6 Konwencji Paryskiej między Polską i Wolnem Miastem Gdańskiem z dnia 9 listopada 1920 roku, zastrzega sobie prawo oświadczenia, że Wolne Miasto jest Umawiającą się Stroną w niniejszej Konwencji i że przyjmuje zobowiązania oraz nabywa prawa w niej ustalone.

Zastrzeżenie powyższe nie odnosi się do tych postanowień niniejszej Konwencji, które Rzeczpospolita Polska w odniesieniu do Wolnego Miasta Gdańska już zawarła na zasadzie praw, przysługujących Polsce traktatowo.

Artykuł  20.

Niniejsza Konwencja będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne będą wymienione w Warszawie, skoro tylko to będzie możliwe.

Wejdzie ona w życie piętnastego dnia po dacie wymiany dokumentów ratyfikacyjnych i będzie obowiązywała w ciągu jednego roku od daty wejścia w życie. W wypadku jeśli żadna z Wysokich Umawiających się Stron nie zawiadomi drugiej Strony na trzy miesiące przed upływem wymienionego okresu rocznego o swym zamiarze rozwiązania niniejszej Konwencji, będzie ona uważana za przedłużoną i pozostanie w mocy do upływu trzech miesięcy od daty, w której jedna z Wysokich Umawiających się Stron zawiadomi drugą Stronę o swym zamiarze rozwiązania Konwencji.

Na dowód czego pełnomocnicy obu Stron podpisali Konwencję niniejszą i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

Sporządzono w Ottawie dnia trzeciego lipca tysiąc dziewięćset trzydziestego piątego roku w dwóch egzemplarzach, każdy w języku polskim i angielskim, jednakowo obowiązujących.

LISTA A

artykuły kanadyjskie korzystające przy ich przywozie do polskiego obszaru celnego z procentowych zniżek od kolumny II polskiej taryfy celnej, jak poniżej:

(pominięta)

LISTA B

artykuły polskie, korzystające przy przywozie do Kanady z poniżej wyszczególnionych zniżek od taryfy pośredniej, wyrażonych w procentach odnośnych stawek taryfy pośredniej, względnie z wolności od cła.

(pominięta)

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją i dołączonemi do niej listami towarowemi A i B uznaliśmy je i uznajemy za słuszne zarówno w całości, jak i każde z zawartych w nich postanowień; oświadczamy, że są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone i przyrzekamy, że będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 9 marca 1936 r.