Jugosławia-Polska. Konwencja o współpracy kulturalnej. Warszawa.1946.03.16.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1947.26.102

Akt utracił moc

Wersja od: 7 lipca 1946 r.

KONWENCJA

o współpracy kulturalnej między Rzecząpospolitą Polską i Federacyjną Ludową Republiką Jugosławii.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

PREZYDENT KRAJOWEJ RADY NARODOWEJ

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu szesnastym marca tysiąc dziewięćset czterdziestego szóstego roku podpisana została w Warszawie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacyjnej Ludowej Republiki Jugosławii konwencja o współpracy kulturalnej o następującym brzmieniu dosłownym:

KONWENCJA

o współpracy kulturalnej miedzy Rzecząpospolitą Polską i Federacyjną Ludową Republiką Jugosławii.

Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej z jednej strony i Rząd Federacyjnej Ludowej Republiki Jugosławii z drugiej strony

pragnąc zacieśnić i utrwalić stosunki przyjaźni między narodami Polski i Jugosławii przez wzajemne poznanie i adaptację swych wartości kulturalnych i

uważając, że najlepszym do tego celu prowadzącym środkiem jest ożywienie, ułatwienie i rozszerzenie bezpośrednich stosunków obywateli obu Państw w dziedzinie nauki, literatury, sztuki i wszelkich innych przejawów życia kulturalnego,

postanowiły zawrzeć w tym celu Konwencję, dotyczącą współpracy kulturalnej i mianowały jako swych Pełnomocników:

Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej

LEONA KRUCZKOWSKIEGO, Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Kultury i Sztuki,

Rząd Federacyjnej Ludowej Republiki Jugosławii

WŁADYSŁAWA RIBNIKARA, Przewodniczącego Komitetu Kultury i Sztuki przy Rządzie Federacyjnej Ludowej Republiki Jugosławii,

którzy, po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  I.

W zakresie wzajemnych stosunków naukowych, literackich, artystycznych i kulturalnych - każda z Wysokich Umawiających się Stron będzie wobec obywateli i instytucyj drugiej Wysokiej Umawiającej się Strony postępować z jak największą życzliwością i poparciem.

Artykuł  II.

Gdy zaistnieją odpowiednie warunki techniczne i możliwości materialne, każda z Wysokich Umawiających się Stron utworzy na swym terytorium Instytut Naukowy, poświęcony wszechstronnemu badaniu życia i kultury drugiej Wysokiej Umawiającej się Strony.

Artykuł  III.

Dla realizacji zadań wynikających z niniejszej Konwencji - Wysokie Umawiające się Strony utworzą polsko-jugosłowiańską Komisję Mieszaną, na którą złożą się:

a) w Polsce: po jednym przedstawicielu: przedstawiciele Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Ministerstwa Oświaty, Ministerstwa Kultury i Sztuki, Ministerstwa Informacji i Propagandy i Ambasady Federacyjnej Ludowej Republiki Jugosławii w Warszawie,

b) w Jugosławii: po jednym przedstawicielu: przedstawiciele Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Komitetu Kultury i Sztuki, Komitetu Szkolnictwa i Nauki i Ambasady Rzeczypospolitej Polskiej w Belgradzie.

Komisji Mieszanej przewodniczą naprzemian Ambasadorowie obu Państw.

Artykuł  IV.

Komisja przewidziana w artykule III będzie się składała z dwu Podkomisyj - Warszawskiej i Belgradzkiej. W skład Podkomisji Warszawskiej wejdą przedstawiciele czterech wyżej wymienionych ministerstw polskich pod przewodnictwem Ambasadora Jugosławii w Warszawie, a w skład Podkomisji Belgradzkiej wejdą przedstawiciele odpowiednich ministerstw jugosłowiańskich pod przewodnictwem Ambasadora Polski w Belgradzie.

Podkomisje ułożą regulaminy prac. Wydatki Komisji Mieszanej ponoszą obie strony po połowie.

Każda Podkomisja może zapraszać do współpracy przedstawicieli instytucyj naukowych i kulturalnych oraz innych rzeczoznawców w charakterze doradców.

Artykuł  V.

Do zadań Komisji Mieszanej należy w szczególności:

a) Tworzenie katedr profesorskich i lektoratów języka, literatury, historii, geografii, nauk technicznych i gospodarczych oraz innych przedmiotów, dotyczących znajomości drugiego Państwa; organizowanie wymiany badaczy, nauczycieli szkół wyższych i szkół innych stopni, działaczy oświatowych, uczniów, studentów i przedstawicieli innych zawodów; wzajemne popieranie studiów i fachowego kształcenia się na uczelniach wszelkich rodzajów oraz przyznawanie pomocy w formie stypendiów dla studiów i kształcenia się lub dla prac badawczych; tworzenie funduszów specjalnych, potrzebnych do wymienionych wyżej celów; popieranie współpracy stowarzyszeń młodzieży akademickiej.

b) Układanie porozumień regulujących (zgodnie z ustawodawstwem obu Stron) zagadnienia prawne związane ze wstępem na uczelnie oraz ze studiami, egzaminami i stopniami naukowymi.

c) Umożliwienie, na zasadzie wzajemności, pracownikom naukowym obu Stron pracy w naukowo-badawczych instytucjach drugiej Strony.

d) Organizowanie stałej wymiany publikacyj naukowych, literackich i artystycznych oraz popieranie stosunków między instytucjami naukowymi, bibliotekami publicznymi i zbiorami państwowymi tudzież innymi ośrodkami kultury narodowej obu Stron.

e) Popieranie akcji przekładów dzieł naukowych i literackich oraz piecza i nadzór nad właściwym ich doborem i wartością.

f) Popieranie i ułatwianie wzajemnej wymiany i organizacji wystaw malarskich, graficznych, etnograficznych, fotografiki i innych, jak również produkcyj muzycznych i choreograficznych, przedstawień teatralnych, wymiany filmów naukowych i artystycznych, płyt gramofonowych, audycyj i retransmisyj radiowych.

g) Organizowanie odczytów, kursów oraz wizyt wybitnych literatów, malarzy, muzyków i aktorów.

h) Organizowanie wycieczek krajoznawczych oraz imprez sportowych jak też ułatwianie związkom zawodowym i organizacjom młodzieżowym pobytu odpoczynkowego i zdrowotnego w miejscowościach kuracyjnych i klimatycznych.

i) Utworzenie placówek oficjalnych agencyj prasowych i radiowych obu Stron oraz organizowanie wycieczek dziennikarskich.

j) Opieka kulturalna nad obywatelami obu Państw, przebywającymi stale na terytorium drugiej Strony.

k) Przeciwdziałanie szkodliwym następstwom antysłowiańskiej propagandy niemieckiej.

l) Ułatwianie wzajemnych stosunków pomiędzy prasą obu Państw.

Artykuł  VI.

Podkomisjom przysługuje prawo bezpośredniego porozumiewania się ze sobą we wszystkich sprawach wchodzących w zakres ich kompetencyj.

Artykuł  VII.

Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Belgradzie możliwie jaknajprędzej, po czym będzie ona zarejestrowana w Sekretariacie Narodów Zjednoczonych.

Konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia 1icząc od daty wymiany dokumentów ratyfikacyjnych i będzie obowiązywała przez lat pięć. Jeżeli na sześć miesięcy przed upływem tego okresu pięcioletniego żadna z Wysokich Umawiających się Stron nie wypowie Konwencji, będzie ona uważana za przedłużoną na dalszy okres pięcioletni w drodze milczącego porozumienia i w ten sposób na następne okresy pięcioletnie.

Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

Sporządzono w Warszawie dnia 16 marca tysiąc dziewięćset czterdziestego szóstego roku w języku polskim i serbsko-chorwackim, przy czym oba teksty uważa się za autentyczne.

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją uznana ona została za słuszną, zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza się, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona oraz że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 20 maja 1946 roku.