Holandia-Polska. Konwencja Prowizoryczna, dotycząca żeglugi powietrznej. Haga.1925.11.04.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1926.108.634

Akt utracił moc

Wersja od: 30 października 1926 r.

KONWENCJA PROWIZORYCZNA

pomiędzy Polską a Holandją, dotycząca żeglugi powietrznej, podpisana w Hadze, dn. 4 listopada 1925 r.

Przekład

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej,

wszem wobec i każdemu zosobna komu o tem

wiedzieć należy, wiadomem czynimy;

Dnia czwartego listopada tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego roku podpisana została w Hadze pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Holenderskiego Konwencja Prowizoryczna, dotycząca żeglugi powietrznej, o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA PROWIZORYCZNA

pomiędzy

Polską a Holandją, dotycząca żeglugi powietrznej podpisana w Hadze, dn. 4 listopada 1925 r.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej i Jej Królewska Mość Królowa Niderlandów,

Ożywieni pragnieniem uregulowania żeglugi powietrznej pomiędzy Polską a Niderlandami, postanowili zawrzeć w tym celu Konwencję prowizoryczną i wyznaczyli jako swych pełnomocników:.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: W. E. Pana S. Koźmińskiego, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego Polski przy Jej Królewskiej Mości Królowej Niderlandów i J. Kr, Mość Królowa Niderlandów; J. E. Jonkheer H. A. van Karnebeek, Swego Ministra Spraw Zagranicznych, którzy należycie upełnomocnieni zgodzili się aa następujące postanowienia:

Artykuł  pierwszy.

Każde z Układających się Państw udzieli prawa W czasie pokoju statkom powietrznym należycie zarejestrowanym w drugiem układającem się Pań. i wie, swobodnego nieszkodliwego przelotu nad swojem terytorium, z zastrzeżeniem zastosowania warunków ustalonych w niniejszej Konwencji.

Użyte w niniejszej Konwencji wyrazy "terytorjum Układających się Państw" rozumieć należy jako obejmujące i wody terytorjalne, wyraz "statek powietrzny" oznaczać będzie wyłącznie statki prywatne.

Artykuł  2.

Aż do nowego zrządzenia wolno będzie przelatywać przez granice obydwóch Państw Układających się w dowolnym punkcie.

Artykuł  3.

Każde z Układających się Państw będzie miało prawo zabronić przelatywania nad pewnemi strefami swego terytorjum, z zastrzeżeniem, że pod tym względem nie będzie czyniona żadna różnica między statkami powietrznemi obydwóch Państw.

Prócz tego, w razie okoliczności wyjątkowych, każde Państwo będzie miało prawo ograniczenia lub zakazu przelotu nad swojem terytorjum lub nad częściami swego terytorium. W tym wypadku zastrzeżenie wyżej wymienione nie będzie stosowane.

Zakazy i ograniczenia wydane na zasadzie tego artykułu, winny być podawane do wiadomości drugiego Układającego się Państwa.

Artykuł  4.

Każdy statek powietrzny, wkraczający w strefę zakazaną, winien dać natychmiast sygnał alarmowy przewidziany w regulaminie Państwa, nad którem przelatuje i wylądować niezwłocznie na jednem z lotnisk lądowych lub wodnych tego Państwa, poza strefą zakazaną.

Artykuł  5.

Lotniska dostępne do użytku publicznego, otwarte będą dla statków obydwóch Państw.

Po wlocie do jednego z Umawiających się Krajów i przed wylotem z niego pierwsze lądowanie, względnie ostatni odlot, mogą się odbywać wyłącznie na jednem lub z jednego z lotnisk, dostępnych do użytku publicznego, gdzie będą mogły być załatwione formalności celne; wszelkie lądowanie między granicą a lotniskiem jest zakazane. W wypadkach wyjątkowych, za pozwoleniem władzy kompetentnej, będzie dozwolone pierwsze lądowanie lub ostatni odlot na innym terenie lub z innego terenu, na których formalności celne będą mogły być załatwione, z zastrzeżeniem, że lądowanie między granicą Państwa i terenem wyżej wskazanym jest również zakazane.

Każde z Układających się Państw zakomunikuje drugiemu Państwu listę lotnisk otwartych do użytku publicznego przed wejściem w życie niniejszej Konwencji; w liście wskazane będą oprócz tego lotniska, w których będą mogły być załatwione formalności celne. Wszelkie zmiany tej listy lub ograniczenia, chociażby czasowe, w użytkowaniu lotnisk wymienionych, będą podawane niezwłocznie do wiadomości drugiego Układającego się Państwa.

Artykuł  6.

Statki powietrzne posiadać winny znaki widoczne, pozwalające stwierdzić ich tożsamość podczas lotu.

Statki powietrzne winny być zaopatrzone w świadectwa i dokumenty, przepisane dla żeglugi powietrznej w ich kraju. Załoga statku powietrznego t, j. wszystkie osoby znajdujące się na statku, z wyjątkiem podróżnych, o ile spełniają na statku funkcje, do wykonywania których wymagane jest w ich kraju specjalne upoważnienie, będą musiały być zaopatrzone w świadectwa, przepisane dla żeglugi powietrznej ich kraju; inni członkowie załogi będą musieli być zaopatrzeni w świadectwa na zasadzie których będzie można stwierdzić czyności przez nich wykonywane na statku powietrznym, ich fach, ich tożsamość i ich przynależność państwową.

Dokumenty wydane lub uznane za prawomocne dla statków i ich załogi przez jedno z Układających się Państw, będą posiadały w drugiem Państwie taką samą prawomocność, jak odpowiednie dokumenty wydane lub uznane za prawomocne przez to ostatnie Państwo.

Każde z Układających się Państw zastrzega sobie prawo nieuznawania za prawomocne dla żeglugi powietrznej w granicach swego terytorjum, świadectw uzdolnienia, przyznanych jego obywatelom przez drugie Układające się Państwo.

Artykuł  7.

W braku przepisów specjalnych, i oprócz przepisów art. 6 osoby, składające załogę, i pasażerowie będą musieli być zaopatrzeni w dokumenty, wymagane przez regulaminy ogólne, dotyczące ruchu między obydwoma Państwami,

Artykuł  8.

Ustawiania jakiegokolwiek aparatu radjo-technicznego zabrania się na statku powietrznym, bez specjalnego upoważnienia wydanego przez Państwo, którego przynależność posiada statek. Używanie takich aparatów w granicach terytorjum każdego z Układających się Państw, winno się odbywać według wydanych w tym celu przepisów przez kompetentne władze odnośnego Państwa. Ponadto aparaty powyższe mogą być używane jedynie przez członków załogi, mających specjalne upoważnienie, wydane w tym celu przez rząd ich kraju.

Oba Układające się Państwa zastrzegają sobie ze względu na bezpieczeństwo zawarcie specjalnych układów dotyczących obowiązkowego ustawiania na statkach powietrznych aparatów radjotechnicznych.

Artykuł  9.

Zabrania się statkom powietrznym, załodze jako też pasażerom przewozić, jako ładunku lub w inny sposób, broni, amunicji, gazów trujących i materjałów.

.wybuchowych. Gołębie pocztowe, aparaty fotograficzne i kinematograficzne nie mogą być przewożone, w granicach terytorjum umawiającego się Państwa, którego przynależności statek nie posiada, bez pozwolenia władzy kompetentnej tegoż Państwa.

Artykuł  10.

Statki powietrzne, przewożące pasażerów i towary, winny być zaopatrzone w listę imienną podróżnych, w wykaz podający rodzaj i ilość towarów, jako też w potrzebne deklaracje celne.

Jeżeli, po przybyciu statku powietrznego, zostanie stwierdzona różnica między wykazem, a towarami przewożonemi, władza celna lotniska przybycia będzie mogła porozumieć się z kompetentną władzą celną drugiego Układającego się Państwa.

Przewóz poczty będzie uregulowany bezpośrednio zapomocą układów specjalnych pomiędzy zarządami pocztowemi obydwóch Układających się Państw.

Artykuł  11.

Przy odlocie i przy lądowaniu władze kompetentne każdego z Układających się Państw będą miały prawo we wszystkich wypadkach rewidować statki powietrzne drugiego Państwa i sprawdzać dokumenty i świadectwa przepisane.

Artykuł  12.

Każde z Układających się Państw będzie miało prawo poddać specjalnemu regulaminowi przewóz handlowy osób i towarów ze swego terytorjum i na swoje terytorjum, jako też w granicach swego terytorjum. Przewóz handlowy osób i towarów między dwoma punktami wewnątrz terytorjum Państwa będzie mógł być zastrzeżony dla narodowych statków powietrznych. Na zakładanie określonych dróg powietrznych, jako też na prawo eksploatacji regularnej komunikacji lotniczej ponad terytorjum jednego z Układających się Państw mogą być wydawane specjalne upoważnienia.

Artykuł  13.

Zabrania się wyrzucania ze statku powietrznego w locie innego balastu, prócz drobnego piasku lub wody.

Artykuł  14.

Wyładowywanie lub wyrzucenie w drodze innych przedmiotów oprócz balastu może mieć miejsce tylko za specjalnem upoważnieniem Państwa, na którego terytorjum ma się odbywać wyładowywanie lub Wyrzucanie.

Artykuł  15.

Statki powietrzne, należące do jednego z Układających się Państw, ich załogi i pasażerowie, o ile znajdują się na terytorjum drugiego Państwa, będą podlegały zobowiązaniom, wynikającym z prawomocnych w danem Państwie przepisów, dotyczących lotnictwa wogóle, opłat celnych oraz innych poborów, zakazu wwozu i wywozu, przewozu osób i towarów, bezpieczeństwa i porządku publicznego o ile Układ niniejszy nie przewidział innych przepisów. Mają one podlegać również innym zobowiązaniom, wynikającym z ogólnego ustawodawstwa obowiązującego. Oba Państwa Układające się zakomunikują sobie wzajemnie wszelkie ustawy i regulaminy normujące żeglugę powietrzną na ich terytorjum.

Artykuł  16.

Każde z Układających się Państw będzie mogło wymówić niniejszą Konwencję w każdym czasie, za uprzedniem trzymiesięcznem zawiadomieniem.

Poza tem, każde z Układających się Państw zastrzega sobie prawo wypowiedzenia niniejszej Konwencji z natychmiastowym skutkiem, skoro tylko zostanie ratyfikowana przez obydwa Państwa Międzynarodowa Konwencja, dotycząca żeglugi powietrznej, podpisana w Paryżu 13 października 1919.

Artykuł  17.

Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne wymienione będą w Warszawie w terminie jaknajkrótszym. Wejdzie ona w życie W 15-ym dniu po wymianie ratyfikacyj.

Na dowód czego odnośni pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję tymczasową i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

Sporządzone w dwóch egzemplarzach w Hadze, 4 listopada 1925.

(-) Stanislas Koźmiński (-) v. Karnebeek

(L. S.) (L. S.)

Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją uznaliśmy i uznajemy ją za słuszną zarówno w całości jak i każde z zawartych w niej postanowień; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i zatwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana. Na dowód czego wydaliśmy Akt mniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 12 października 1926.