Grecja-Polska. Konwencja handlowa i nawigacyjna. Warszawa.1930.04.10.
Dz.U.1931.63.509
Akt obowiązującyKONWENCJA
handlowa i nawigacyjna między Polską a Grecją,
pospisana w Warszawie dn. 10 kwietnia 1930 r.
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,
MY, IGNACY MOŚCICKI,
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,
wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:
Dnia dziesiątego kwietnia tysiąc dziewięćset trzydziestego roku podpisana została w Warszawie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej i Rządem Republiki Greckiej konwencja handlowa i nawigacyjna wraz z protokółem końcowym i czterema notami wymienionemi w powyższej dacie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Greckiej w sprawie drzewa stolarskiego i zakupu tytoniu, o natępującem brzmieniu dosłownem:
KONWENCJA HANDLOWA I NAWIGACYJNA
między Polską a Grecją.
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
z jednej strony,
i
PREZYDENT REPUBLIKI GRECKIEJ
z drugiej,
ożywieni jednakiem pragnieniem popierania i rozwijania stosunków handlowych między obydwoma państwami,
postanowili zawrzeć konwencję handlową i nawigacyjną i mianowali w tym celu swymi Pełnomocnikami: (pominięto),
KTÓRZY, po wzajemnem zakomunikowaniu sobie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:
Obywatele każdej z Wysokich Umawiających się Stron, stosując się do praw miejscowych, będą traktowani na terytorjum drugiej Strony narówni z obywatelami państwa najbardziej uprzywilejowanego pod każdym względem, a zwłaszcza w odniesieniu do zakładania oraz wykonywania rzemiosł lub zawodów, handlu, przemysłu i żeglugi, prawa nabywania i posiadania ruchomości i nieruchomości oraz rozporządzania niemi, jak również w zakresie ich położenia prawnego, ich uprawnień i interesów.
Będą oni mieli swobodę załatwiania swych spraw na terytorjum drugiej Strony, bądź osobiście, bądź też przez pośrednika z ich własnego wyboru, nie podlegając pod tym względem ograniczeniom innym, niż przewidzianym przez ustawy i rozporządzenia obowiązujące na danem terytorjum. Będą oni mieli prawo, stosując się do krajowych ustaw, występować w sądach oraz będą mieli wolny dostęp do wszystkich władz. Kwestje prawa ubogich oraz zwolnienia od kaucji "judicatum solvi" będą załatwione specjalnym układem.
Nie będą oni podlegali na terytorjum drugiej Strony, ani z racji swej osoby, ani też z racji wykonywania swego rzemiosła czy zawodu, handlu, przemysłu i żeglugi, ani też w zakresie swych dóbr ruchomych i nieruchomych, żadnym podatkom lub opłatom, jakiegokolwiek bądź rodzaju, innym lub wyższym niż te, które są lub będą pobierane od obywateli państwa najbardziej uprzywilejowanego.
Powyższe postanowienie nie stanowi przeszkody do pobierania w poszczególnych wypadkach bądź opłat t.zw. pobytowych, bądź też opłat z tytułu dopełnienia formalności policyjnych.
Obywatele każdej z Wysokich Umawiających się Stron nie mogą być na obszarze drugiej Strony wywłaszczeni ze swych dóbr, ani też pozbawieni, nawet czasowo, możności korzystania ze swych dóbr, chyba w razie zastosowania tego w równej mierze do obywateli własnych.
Obywatele każdej z Wysokich Umawiających się Stron będą na obszarze drugiej Strony zwolnieni od obowiązku służby wojskowej. Pozatem zwolnieni będą od wszelkich opłat, pobieranych wzamian za tę służbę, jak również od wszelkiego rodzaju świadczeń i rekwizycyj wojskowych.
Jednakże obywatele każdej z Wysokich Umwiających się Stron, osiedli na obszarze drugiej Strony, którzy posiadają tam swe nieruchomości lub dobra ziemskie, podlegają, na podstawie przepisów prawnych, opłatom, wynikającym z tytułu władania temi dobrami lub nieruchomościami, jak również kwaterunkowi i innym świadczeniom lub poszczególnym rekwizycjom wojskowym, przyczem rozumie się, że te opłaty będą narówni wymagane od własnych obywateli, jak i od obywateli państwa najbardziej uprzywilejowanego. Odnośnie odszkodowania nie będą obliczane w sposób mniej korzystny niż te, które będą przyznane obywatelom własnym lub państwa najbardziej uprzywilejowanego.
Spółki akcyjne i inne spółki handlowe, przemysłowe, rolnicze i finansowe, łącznie z towarzystwami żeglugowemi i spółkami asekuracyjnemi, które posiadają swą siedzibę na obszarze jednej z Wysokich Umawiających się Stron i są tam prawnie założone, będą jednakowo uznane na obszarze drugiej Strony jako legalnie istniejące i korzystać będą zwłaszcza z prawa występowania w sądzie, stosując się do odnośnych ustaw i rozporządzeń, obowiązujących na obszarze drugiej Strony.
Dopuszczenie na obszarze jednej z Wysokich Umawiających się Stron spółek wyżej wymienionych, założonych prawnie na obszarze drugiej Strony, odbywać się będzie zgodnie z ustawami i rozporządzeniami, obowiązującemi na obszarze odnośnego państwa. Spółki te, po dopuszczeniu, korzystać będą na obszarze drugiej Strony pod każdym względem z traktowania państwa najbardziej uprzywilejowanego.
Produkty naturalne lub przetworzone, pochodzące i przychodzące z obszaru celnego Republiki Greckiej będą korzystały przy ich przywozie do obszaru celnego Rzeczypospolitej Polskiej z taryfy najbardziej korzystnej, przyznanej lub która mogłaby być przyznaną jakiemukolwiek mocarstwu trzeciemu, zarówno co do ceł przywozowych, jak i co do wszelkich współczynników, opłat dodatkowych lub podwyżek, które mają lub mogłyby mieć zastosowanie do tych ceł.
Niezależnie od postanowień artykułu 5, produkty naturalne lub przetworzone, pochodzące i przychodzące z greckiego obszaru celnego, wymienione w załączonej liście A, korzystać będą przy ich przywozie do polskiego obszaru celnego:
Co do grupy III powyższej listy, to, gdyby Polska zastosowała do win, wymienionych w tej grupie, cła przywozowe wyższe niż cła stosowane w chwili podpisania niniejszej konwencji lub z niej wynikające, Grecja będzie miała prawo, bądź skorzystać z możności wypowiedzenia w myśl artykułu 26, bądź też domagać się wszczęcia niezwłocznego rokowań, mających na celu przywrócenie równowagi wzajemnych koncesyj, ustalonych w niniejszej konwencji.
Gdyby te rokowania nie doszły do skutku w ciągu 3 miesięcy, licząc od dnia w którym odnośne żądanie zostało zgłoszone, Strona poszkodowana będzie mogła wymówić niniejszą konwencję, która przestanie obowiązywać po trzech miesiącach.
Załącznik do artykułu 6. 1
Lista A.
(pominięty)
Produkty naturalne lub przetworzone, pochodzące i przychodzące z obszaru celnego Rzeczypospolitej Polskiej, korzystać będą przy ich przywozie do obszaru celnego Republiki Greckiej z taryfy najbardziej korzystnej, jaką Grecja przyznaje lub mogłaby przyznać jakiemukolwiek mocarstwu trzeciemu, zarówno co do ceł przywozowych, jak i wszelkich współczynników, opłat dodatkowych lub podwyżek, które mają lub mogłyby mieć zastosowanie do tych ceł.
Niezależnie od postanowień artykułu 7, produkty naturalne lub przetworzone, pochodzące i przychodzące z polskiego obszaru celnego, wymienione w załączonej liście B, korzystać będą przy ich przywozie do greckiego obszaru celnego ze stawek wskazanych w powyższej liście.
Załącznik do artykułu 8. 2
Lista B.
(pominięty)
Niezależnie od poprzednich postanowień, rozumie się, iż produkty naturalne lub przetworzone, pochodzące i przychodzące z polskiego obszaru celnego, nie będą podlegały, przy ich przywozie do Grecji żadnym opłatom dodatkowym, włącznie z opłatami akcyzowemi, które byłyby wyższe, niż pobierane od produktów z państwa najbardziej uprzywilejowanego. Łączna wysokość tych opłat dodatkowych i akcyzowych w żadnym razie nie może przekraczać 75% opłat celnych.
Pozatem zgodzono się, iż produkty naturalne lub przetworzone, pochodzące i przychodzące z polskiego obszaru celnego, zwolnione będą z opłaty akcyzowej, której podlegają w Grecji takie same artykuły krajowej produkcji przy ich wwozie do poszczególnych gmin.
Nie naruszając postanowień artykułów 5 do 9, podatki i opłaty wewnętrzne, pobierane na rachunek państwa, prowincyj, gmin lub instytucyj publicznych, które obciążają lub mogłyby w następstwie obciążyć produkcję, przetwarzanie, transport lub konsumpcję danego artykułu, nie mogą pod żadnym pozorem obciążyć produktów drugiego państwa więcej lub w stopniu uciążliwszym, niż te same produkty państwa najbardziej uprzywilejowanego.
Wysokie Umawiające się Strony zabezpieczają sobie, w sposób ogólny, w sprawach formalności celnych traktowanie, przyznane każdemu innemu mocarstwu trzeciemu.
Aby zastrzec dla produktów pochodzących z ich odnośnych krajów dobrodziejstwo wyżej wymienionych postanowień, Wysokie Umawiające się Strony będą mogły wymagać, aby produkty i towary, przywożone na ich obszar, były zaopatrzone w świadectwa pochodzenia, stwierdzające:
Świadectwa pochodzenia wydawane będą bądź to przez władze celne, bądź przez izby handlowe, do których przynależy wysyłający, bądź też przez każdą inną władzę lub związek gospodarczy, uznany przez kraj przeznaczenia.
W wypadku, gdyby powyższe świadectwa nie były wydawane przez władze rządowe do tego upoważnione, kraj przeznaczenia będzie mógł żadać, aby były one poświadczane przez dyplomatycznego lub konsularnego przedstawiciela tego kraju. Obydwa Umawiające się Rządy zgadzają się ustalić, na zasadzie wzajemności, wysokość opłat, mających być pobieranemi w razie wymagania poświadczenia konsularnego.
Przesyłki pocztowe zwolnione będą od świadectw pochodzenia, o ile będzie chodziło o przywóz nie posiadający charakteru handlowego.
Świadectwa pochodzenia będą redagowane bądź to w języku kraju pochodzenia, bądź też w języku kraju przeznaczenia. W pierwszym wypadku obydwa kraje zastrzegają sobie prawo żądania tłumaczenia.
Co się tyczy formy, treści i użycia tych świadectw, Wysokie Umawiające się Strony zapewniają sobie wzajemnie traktowanie państwa najbardziej uprzywilejowanego.
Niezależnie od postanowień artykułów 1, 2 i 3, kupcy, fabrykanci i inni przemysłowcy jednej z Wysokich Umawiających się Stron, którzy dowiodą przez okazanie przemysłowej karty legitymacyjnej, wydanej przez kompetentne władze krajowe, że mają prawo wykonywać swój handel lub przemysł i że uiszczają tam podatki i opłaty, przewidziane przez ustawy - będą mieli prawo tak osobiście, jak i za pośrednictwem ajentów podróżujących, będących w ich służbie, czynić zakupy na obszarze drugiej Umawiającej się Strony u kupców lub przemysłowców, albo w publicznych lokalach sprzedaży. Będą oni mogli również przyjmować zamówienia, nawet na podstawie próbek, u kupców lub innych osób, które w swym handlu lub przemyśle potrzebują towarów, odpowiadającym tym próbkom. Ani w tym, ani w innym wypadku nie będą oni zmuszeni do uiszczenia z tego tytułu specjalnej opłaty.
Komiwojażerowie, wymienieni w poprzednim ustępie, zaopatrzeni w kartę legitymacyjną, zgodną ze wzorem, załączonym do niniejszej konwencji i wydaną przez władze odnośnych krajów, będą mieli wzajemne prawo mieć przy sobie próbki lub wzory, lecz nie towary.
Obywatele jednej z Wysokich Umawiających się Stron, wymienieni w ustępie 1-ym niniejszego artykułu i zaopatrzeni w kartę legitymacyjną, którzyby brali udział na obszarze drugiej Strony w targach lub na wystawach, będą traktowani jak własni obywatele i z tej racji nie będą podlegali żadnym innym lub wyższym opłatom niż ci ostatni.
Załącznik do artykułu 12 konwencji.
Wzór karty legitymacyjnej
(pominięty)
Przedmioty, podlegające cłu, z wyjątkiem towarów zakazanych do przywozu, dla jednej z przyczyn wyszczególnionych w artykule 15, które będą wwożone przez komiwojażerów, jako próbki lub wzory, zwolnione będą od opłat przywozowych i wywozowych, przez jedną i drugą stronę, pod warunkiem jednak, że przedmioty te, o ile nie zostaną sprzedane, będą wywiezione w przepisanym terminie i że tożsamość przedmiotów wwiezionych i zpowrotem wywożonych nie będzie wątpliwą, bez względu zresztą na komorę celną, przez którą będą przechodziły przy wywozie.
Powrotny wywóz próbek lub wzorów winien być zabezpieczony w oby krajach bądź przez złożenie (w gotówce) wysokości należnego cła na wejściowej komorze celnej, bądź też przez odpowiednią kaucję.
Po upływie przepisanego terminu, opłata celna, stosownie do tego, czy była zdeponowana czy zagwarantowana, przypadnie Skarbowi lub zostanie przezeń ściągnięta, chyba, że zostanie stwierdzone, że w tym terminie próbki lub wzory zostały wywiezione zpowrotem.
Jeżeli przed upływem przepisanego terminu próbki lub wzory przedstawione zostaną otwartej w tym celu komorze celnej dla powrotnego wywozu, komora ta powinna upewnić się przez sprawdzenie, czy przedmioty jej przedstawione rzeczywiście są te same, na które wydano pozwolenie przywozu. Jeżeli co do tego niema żadnych wątpliwości, komora stwierdzi powrotny wywóz i zwróci depozyt, złożony przy wwozie, lub poczyni wszelkie potrzebne kroki dla zwolnienia kaucji.
Z wyjątkiem opłaty stemplowej nie będą wymagane od importera żadne wydatki, ani za wydawanie świadectw lub pozwoleń, ani za umieszczanie znaków, przeznaczonych do zapewnienia tożsamości próbek lub wzorów.
Władze celne każdej z Wysokich Umawiających się Stron, celem przyszłego rozpoznawania tożsamości próbek lub wzorów, uważać będą za wystarczające znaki, które zostały nałożone przez urząd celny drugiej Umawiającej się Strony, pod warunkiem, że te próbki lub wzory zaopatrzone będą w kartę opisową, poświadczoną przez władze celne tej Strony. Urząd celny kraju importującego będzie jednak mogł nakładać na próbki lub wzory dodatkowe znaki, we wszystkich wypadkach gdy uzna tę dodatkową gwarancję za konieczną dla zapewnienia tożsamości próbek lub wzorów przy ich powrotnym wywozie. Prócz tego ostatniego wypadku sprawdzanie celne polegać będzie jedynie na uznaniu tożsamości próbek i na określeniu wysokości cła i opłat ewentualnie wymaganych.
Przeciąg czasu do powrotnego wywozu ustala się na 12 miesięcy, z zastrzeżeniem jednak możności przedłużenia przez kompetentną władzę kraju importującego. Po upływie przyznanego terminu wymagane będzie uiszczenie cła za próbki zpowrotem nie wywiezione.
Postanowienia artykułów 12 i 13 nie mają zastosowania ani do zawodów wędrownych, ani do kolportażu, ani do poszukiwania zamówień u osób, nie zajmujących się przemysłem ani handlem. Pod tym względem każda z Wysokich Umawiających się Stron zastrzega sobie całkowitą swobodę swego ustawodawstwa.
Aż do chwili, kiedy będzie mogła być zaprowadzona zupełna wolność handlu między Wysokiemi Umawiającemi się Stronami, zakazy i ograniczenia przywozu lub wywozu, które dla jakiegokolwiek bądź powodu są lub będą wprowadzone w życie na obszarze celnym jednej z Wysokich Umawiających się Stron, mogą być stosowane w handlu z drugą Stroną jedynie wówczas, gdy te zakazy i ograniczenia dotyczyć będą wszystkich innych krajów.
Zobowiązania ustalone w poprzednim alinea nie stanowią przeszkody dla zakazów i ograniczeń, które każda z Wysokich Umawiających się Stron, może być zmuszona wydać, o ile te zakazy lub ograniczenia stosują się jednocześnie do wszystkich krajów, znajdujących się w tych samych warunkach i dla jednej z niżej wymienionych przyczyn:
We wszystkich kwestjach, dotyczących komunikacji kolejowej, Wysokie Umawiające się Strony stosować będą we wzajemnych stosunkach postanowienia konwencji i statutu o międzynarodowym ustroju kolei żelaznych, podpisanych w Genewie 9 grudnia 1923 r., jak również postanowienia konwencyj berneńskich z 23 października 1924 r.
We wszystkich sprawach, dotyczących tranzytu międzynarodowego, Wysokie Umawiające się Strony będą stosowały we wzajemnych stosunkach postanowienia konwencji i statutu barcelońskiego z 20 kwietnia 1921 r. co do wolności tranzytu.
Okręty i statki, żeglujące pod banderą jednej z Wysokich Umawiających się Stron, oraz ich ładunki korzystać będą pod każdym względem w portach i na wodach terytorialnych drugiej Strony z takiego samego traktowania, co i statki krajowe i ich ładunki, bez względu na miejsce odjazdu lub przeznaczenia wymienionych okrętów, bez względu również na miejsce pochodzenia lub przeznaczenia ich ładunków. Zwłaszcza nie będą one podlegały na obszarze drugiej Strony żadnym opłatom lub należnościom, jakiegokolwiek rodzaju lub nazwy, pobieranym na rzecz państwa, prowincyj, gmin lub jakichkolwiek bądź instytucyj, innym lub wyższym niż te, które będą stosowane do okrętów krajowych i ich ładunków.
Co do miejsca postoju okrętów i statków, ich ładowania i wyładowywania w portach, na redach i w basenach, i wogóle co do wszystkich jakichkolwiek formalności i rozporządzeń, jakim mogą podlegać okręty, ich załoga i ich ładunki, rozumie się, że statkom krajowym nie będzie przyznany żaden przywilej, ani żadna ulga, któreby nie były w równym stopniu przyznane statkom drugiego państwa.
Każdy przywilej i każde zwolnienie, które jedna z Wysokich Umawiających się Stron będzie mogła przyznać pod jednym z wyżej wymienionych względów trzeciemu mocarstwu, będą również zastosowane jednocześnie i bez zastrzeżeń do drugiej Umawiającej się Strony.
Wszelako czyni się wyjątek od postanowień niniejszego artykułu:
Co do żeglugi na drogach żeglownych wewnętrznych, naturalnych lub sztucznych, co do której okręty i statki Wysokich Umawiających się Stron będą podlegały tym samym warunkom, co okręty i statki państwa najbardziej uprzywilejowanego oraz ich ładunki, - opłaty, które zostaną ustalone dla okrętów i statków oraz ich ładunków, nie będą mogły przewyższać, z wyjątkiem jednak kabotażu wewnętrznego, poziomu opłat, stosowanych do statków krajowych i ich ładunków.
Narodowość okrętów uznawana będzie przez jedną i drugą stronę na podstawie dokumentów i świadectw, wydawanych w tym celu przez właściwe władze odnośnych państw, zgodnie z ustawami i przepisami każdego kraju.
Świadectwa pomiarowe, wystawione przez jedną z Wysokich Umawiających się Stron, jak również świadectwa żeglugowe, przez nie wydane, będą uznawane przez drugą Umawiającą się Stronę.
Okręty i statki jednej z Wysokich Umawiających się Stron, zawijające do portu drugiej Strony jedynie w celu uzupełnienia ich ładunku lub wyładowania jego części, będą mogły, stosując się do ustaw i przepisów odnośnego państwa, zatrzymać część ładunku, któraby była przeznaczona dla innego portu i dla innego państwa, i wywieźć ją zpowrotem, nie będąc zobowiązane do uiszczania za nią żadnych opłat lub kosztów, z wyjątkiem opłat za nadzór, które zresztą będą mogły być pobierane tylko w najniższych stawkach, ustalonych dla żeglugi krajowej lub dla żeglugi państwa najbardziej uprzywilejowanego.
Zwolnione będą całkowicie od wszelkich opłat, obciążających okręty i statki oraz żeglugę w portach odnośnych krajów:
Zwolnienie, o którem mowa w poprzednim ustępie, nie będzie stosowane do opłat portowych, opłat za holowanie, kwarantannę, ani też żadnych innych opłat, obciążających okręty i statki, i które to opłaty winny uiszczać okręty i statki krajowe, jak również okręty i statki państwa najbardziej uprzywilejowanego, w tych samych warunkach za świadczenia lub za zarządzenia, wydane w interesie żeglugi.
W wypadku przymusowego zawinięcia do portu, nie będą uważane za operacje handlowe: wyładowanie i ponowne ładowanie podróżnych i ich rzeczy, jak również towarów w celu naprawy okrętu lub statku, w wypadku niezdatności okrętu lub statku do żeglugi, kupno zapasów potrzebnych do zaopatrzenia w żywność załogi i pasażerów, sprzedaż towarów uszkodzonych, o ile administracja celna udzieli na to zezwolenia.
O ile okręt lub statek jednej z Wysokich Umawiających się Stron osiadł na mieliźnie lub uległ rozbiciu w obrębie wód drugiej Umawiającej się Strony, - okręt lub statek, ich pasażerowie oraz ładunek korzystać będą z tych samych ulg i przywilejów, jakie ustawy i przepisy odnośnego państwa przyznają w analogicznych okolicznościach okrętom i statkom krajowym lub państwa najbardziej uprzywilejowanego. Udzielona zostanie pomoc kapitanowi i załodze, w tej samej mierze co krajowcom, zarówno dla nich samych, jak i dla okrętu lub statku, pasażerów i ładunków.
Odnośnie do prawa ratownictwa stosowane będzie ustawodawstwo państwa, w którem wyratowanie miało miejsce.
Towary, uratowane z okrętu lub statku, który osiadł na mieliźnie lub uległ rozbiciu, nie będą podlegały żadnemu cłu, o ile tylko nie zostaną dopuszczone do spożycia wewnętrznego.
Postanowienia niniejszej konwencji odnośnie do traktowania narówni z państwem najbardziej uprzywilejowanem nie będą mogły mieć zastosowania, w odniesieniu do:
Obydwie Wysokie Umawiające się Strony zobowiązują się w ciągu dwunastu miesięcy rozpocząć rokowania między właściwemi władzami w sprawie zawarcia porozumienia co do socjalnych waruków pracy, zgodnie z ich odnośnemi ustawodawstwami i z zastosowaniem zasady wzajemności.
Spory, które mogłyby powstać pomiędzy Wysokiemi Umawiającemi się Stronami co do interpretacji niniejszej konwencji, a które nie mogłyby być rozstrzygnięte drogą dyplomatyczną, zostaną przedłożone, za wspólną zgodą, w drodze kompromisu, bądż Stałemu Trybunałowi Sprawiedliwości Międzynarodowej, na warunkach i według procedury, które przewidziane są w jego statucie, bądż też sądowi rozjemczemu, na warunkach i według procedury, które są przewidziane przez konwencję haską z 18 października 1907 roku, dotyczącą pokojowego rozstrzygania sporów międzynarodowych.
W braku zgody między Umawiającemi się Stronami co do kompromisu i po uprzedniem zawiadomieniu na miesiąc, jedna lub druga Strona będzie mogła bezpośrednio przedłożyć spór Stałemu Sądowi Rozjemczemu w Hadze, na warunkach i według procedury, które są przewidziane przez konwencję haską z 18 października 1907 r., o pokojowem rozstrzyganiu sporów międzynarodowych.
Rząd Polski, któremu powierzone zostało prowadzenie spraw zagranicznych Wolnego Miasta Gdańska, zgodnie z art. 104 traktatu wersalskiego oraz artykułami 2 i 6 konwencji paryskiej między Polską a Wolnem Miastem Gdańskiem z 9 listopada 1920 r., zastrzega sobie prawo oświadczenia, że Wolne Miasto Gdańsk jest stroną kontraktującą w niniejszej konwencji i że bierze na siebie obowiązki oraz nabywa prawa z niej wypływające.
Zastrzeżenie to nie rozciąga się na postanowienia niniejszej konwencji, które Rzeczpospolita Polska zawarła w odniesieniu do Wolnego Miasta Gdańska, na zasadzie swych praw, wypływających z odnośnych traktatów.
Niniejsza konwencja będzie ratyfikowana, a dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Atenach.
Wejdzie ona w życie w trzydziestym dniu po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych i pozostanie w mocy w przeciągu jednego roku, począwszy od dnia wejścia jej w życie, a następnie aż do upływu okresu trzech miesięcy, licząc od dnia wypowiedzenia jej przez jedną z Wysokich Umawiających się Stron.
NA DOWÓD CZEGO Pełnomocnicy wyżej wymienieni podpisali niniejszą konwencję i wycisnęli na niej swe pieczęcie.
Sporządzono w Warszawie w dwóch egzemplarzach dnia 10 kwietnia 1930 r.
PROTOKÓŁ KOŃCOWY
W chwili przystępowania do podpisania niniejszej konwencji, Pełnomocnicy obydwóch Wysokich Umawiających się Stron zgodzili się na to, co następuje:
Obydwie Umawiające się Strony zgadzają się, iż łuski parafinowe, przywożone z polskiego obszaru celnego, będą clone według Nr 18, c.2 konwencyjnej greckiej taryfy celnej, pod warunkiem, że te łuski parafinowe odpowiadać będą warunkom, przewidzianym w powyższej pozycji.
Dopuszczalny jest brak 10% w przepisowej zawartości olejów w tych łuskach parafinowych.
Sporządzono w Warszawie, w dwóch egzemplarzach, dnia 10 kwietnia 1930 r.
MINISTERSTWO
SPRAW ZAGRANICZNYCH
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Warszawa, dnia 10 kwietnia 1930 r.
Panie Ministrze,
W czasie rokowań, które doprowadziły do zawarcia konwencji handlowej w dniu dzisiejszym zgodzono się, iż stawka celna, która ma być stosowana według Nr 47 d) greckiej taryfy celnej do drzewa stolarskiego pod postacią dykt, grubości powyżej 2 mm, nawet pokrytych cienkim fornierem, pochodzących i przychodzących z Polski, wynosić będzie 10 drachm od 100 kg.
Pozatem postanowiono, niezależnie od klauzuli państwa najbardziej uprzywilejowanego, że dykty z drzewa olchowego, pochodzące i przychodzące z Polski, korzystać będą ze stawki celnej, przewidzianej w poz. 46 c. 3 greckiej taryfy celnej dla dykt z drzewa zwykłego (brzoza), nie stanowiących produktu końcowego, a mianowicie 24 drachmy za m3, tak długo, jak jakiekolwiek inne państwo będzie z tego korzystało.
Prosiłbym więc Pana o łaskawe potwierdzenie osiągniętej w tej dziedzinie zgody.
Zechce Pan przyjąć, Panie Ministrze, zapewnienia mego wysokiego szacunku.
Do
Pana Georges`a Lagoudakis,
Posła Nadzwyczajnego i
Ministra Pełnomocnego Grecji
w Warszawie.
POSELSTWO GRECKIE
w Warszawie.
Warszawa, dnia 10 kwietnia 1930 r.
Panie Ministrze,
Notą z dnia 10 kwietnia 1930 roku Wasza Ekscelencja raczyła mi zakomunikować, co następuje:
"W czasie rokowań, które doprowadziły do zawarcia konwencji handlowej w dniu dzisiejszym, zgodzono się, iż stawka celna, która ma być stosowana według Nr 47 d) greckiej taryfy celnej do drzewa stolarskiego pod postacią dykt, grubości powyżej 2 mm, nawet pokrytych cienkim fornierem, pochodzących i przychodzących z Polski, wynosić będzie 10 drachm od 100 kg.
Pozatem postanowiono, niezależnie od klauzuli państwa najbardziej uprzywilejowanego, że dykty z drzewa olchowego, pochodzące i przychodzące z Polski, korzystać będą ze stawki celnej w poz. 46 c. 3, greckiej taryfy celnej dla dykt z drzewa zwykłego (brzoza) nie stanowiących produktu końcowego, a mianowicie 24 drachmy za m3, tak długo, jak jakiekolwiek inne państwo będzie z tego korzystało.
Prosiłbym więc Pana o łaskawe potwierdzenie osiągniętej w tej sprawie zgody".
Potwierdzając odbiór powyższej noty, mam zaszczyt w imieniu mego Rządu potwierdzić zgodę osiągniętą między Rządem Greckim a Rządem Polskim co do sprawy wyłuszczonej w przytoczonej nocie.
Zechce Pan przyjąć, Panie Ministrze, zapewnienia mego najgłębszego szacunku.
Do
Jego Ekscelencji
Pana Augusta Zaleskiego,
Ministra Spraw Zagranicznych
w Warszawie.
POSELSTWO GRECKIE
w Warszawie
Warszawa, dnia 10 kwietnia 1930 r.
Panie Ministrze,
W chwili podpisania konwencji handlowej grecko-polskiej, mam zaszczyt prosić Pana o potwierdzenie, że sprawa zakupu tytoniu przez Polski Monopol, która nie mogła być rozwiązana w ciągu pertraktacji i nie może być z tego powodu włączona do konwencji, podpisanej w dniu dzisiejszym, - będzie stanowiła w bliskiej przyszłości przedmiot dalszych odrębnych rozmów, celem dojścia do konkretnego rezultatu, który uzgodniłby w tej materji interesy obydwóch Umawiających się Stron.
Zechce Pan przyjąć, Panie Ministrze, wyrazy zapewnienia mego najgłębszego szacunku.
Do
Jego Ekscelencji
Pana Augusta Zaleskiego,
Ministra Spraw Zagranicznych
w Warszawie.
MINISTERSTWO
SPRAW ZAGRANICZNYCH
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Warszawa, dnia 10 kwietnia 1930 r.
Panie Ministrze,
Notą z dnia 10 kwietnia 1930 r. zechciał mi Pan zakomunikować, co następuje:
"W chwili podpisania konwencji handlowej grecko-polskiej, mam zaszczyt prosić Pana o potwierdzenie, że sprawa zakupu tytoniu przez Polski Monopol, która nie mogła być rozwiązana w ciągu pertraktacji i nie może być z tego powodu włączona do konwencji, podpisanej w dniu dzisiejszym, - będzie stanowiła w bliskiej przyszłości przedmiot dalszych odrębnych rozmów, celem dojścia do konkretnego rezultatu, który uzgodniłby w tej materji interesy obydwóch Umawiających się Stron".
Potwierdzając odbiór powyższej noty, mam zaszczyt podać do wiadomości Pana, że Rząd Polski zgadza się na jej treść.
Zechce Pan przyjąć, Panie Ministrze, zapewnienia mego wysokiego szacunku.
Do
Pana Georges`a Lagoudakis,
Posła Nadzwyczajnego i
Ministra Pełnomocnego Grecji
w Warszawie.
Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją, protokółem końcowym i czterema notami, uznaliśmy je i uznajemy za słuszne zarówno w całości, jak i każde z zawartych w nich postanowień; oświadczamy, że są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone i przyrzekamy, że będą niezmiennie zachowywane.
NA DOWÓD CZEGO wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.
W Warszawie, dnia 25 marca 1931 r.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »
Akty prawne liczba obiektów na liście: (4)
Akty zmieniające liczba obiektów na liście: (1)
Akty wprowadzające liczba obiektów na liście: (3)
- Przystąpienie W.M. Gdańska do konwencji handlowej i nawigacyjnej między Polską a Grecją, podpisanej w Warszawie dnia 10 kwietnia 1930 r.
- Wymiana dokumentów ratyfikacyjnych konwencji handlowej i nawigacyjnej między Polską a Grecją, podpisanej wraz z protokółem końcowym w Warszawie dnia 10 kwietnia 1930 r.
- Ratyfikacja konwencji handlowej i nawigacyjnej między Polską a Grecją, podpisanej w Warszawie dnia 10 kwietnia 1930 r. wraz z protokółem końcowym i dołączonych do konwencji not z tegoż dnia 10 kwietnia 1930 r.: 1) o cleniu drzewa stolarskiego i 2) o zakupie tytoniu.