Francja-Polska. Traktat Ekstradycyjny. Paryż.1925.12.30.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1929.63.491

Akt utracił moc

Wersja od: 13 września 1993 r.

TRAKTAT EKSTRADYCYJNY

między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Francuską,

podpisany w Paryżu dnia 30 grudnia 1925 r. ^*

(Ratyfikowany zgodnie z ustawą z dn. 12 stycznia 1929 r. - Dz. U. R. P. Nr. 7, poz. 57).

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem i wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia trzydziestego grudnia tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego roku podpisany został w Paryżu między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Francuskiej Traktat Ekstradycyjny o następującem brzmieniu dosłownem:

TRAKTAT EKSTRADYCYJNY

między Polską a Francją

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej i Rząd Republiki Francuskiej porozumiały się co do udzielenia sobie pomocy sądowej w sprawach karnych i co do zawarcia Konwencji o wydaniu przestępców .Wobec tego podpisania, należycie do tego upoważnieni, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  pierwszy.

Każda z Wysokich Umawiajaćych się Stron zobowiązuje się do wzajemnego wydawania Stronie drugiej, w okolicznościach i na warunkach, ustanowionych przez niniejszą Konwencję - osób, które, będąc ścigane lub skazane za czyn popełniony bądź na terytorjum metropolji, bądź na terytorjum kolonji i posiadłości, bądź w obrębie jurysdykcji konsularnej jednej ze Stron, zostaną odszukane bądź na terytorjum metropolitalnem, bądź kolonji i posiadłości, bądź w obrębie jurysdykcji konsularnej strony drugiej.

Gdyby czyn, powodujący żądanie ekstradycyjne został popełniony poza obrębem jednego z terytorjów lub jednej ze stref wyżej wymienionych, należących do Państwa wzywającego pomocy prawnej, będzie można temu żądaniu uczynić zadość, jeżeli ustawodawstwo Państwa wezwanego o pomoc prawną upoważnia do ścigania za te same przestępstwa w razie popełnienia ich poza jego terytorjum.

Artykuł  2.

W wypadku zażądania wydania tej samej osoby przez kilka państw, bądź z powodu czynów - różnych, bądź z powodu tego samego czynu, Rząd wezwany o pomoc prawną rozstrzygnie według swego uznania, któremu z tych państw obwiniony będzie wydany.

Artykuł  3.

Zezwolenie na ekstradycję nastąpi z powodu czynów karanych przez ustawodawstwa obu Państw (przyczem się rozumie, że w Polsce wystarczy, aby czyn był karalny według jednego, tylko z ustawodawstw obowiązujących) mianowicie:

1) zabójstwo umyślne, morderstwo, ojcobójstwo, dzieciobójstwo i otrucie;

2) umyślne podpalenie;

3) uderzenia i rany, zadane umyślnie, bądź z premedytacją, bądź gdy z nich wynika ułomność lub trwała niezdolność do pracy, utrata lub zupełne pozbawienie używalności członka ciała lub jakiegokolwiek innego organu, lub śmierć bez zamiaru spowodowania jej;

4) zgwałcenie, czyn lubieżny z użyciem gwałtu, czyn lubieżny bez użycia gwałtu, w odniesieniu do dzieci poniżej wieku określonego ustawodawstwem karnem obu Krajów;

5) uprowadzenie osób nieletnich;

6) kradzież wszelkiego rodzaju i wymuszenie (wszelki przymus w celu zaboru rzeczy lub osiągnięcia korzyści);

7) zniszczenie lub uszkodzenie w zamiarze karygodnym drogi żelaznej lub połączeń telegraficznych lub telefonicznych;

8) fałszowanie lub podrabianie dokumentów: publicznych, handlowych lub prywatnych, fałszowanie telegramów, posługiwanie się falsyfikatami;

9) podrobienie lub podstępne przerobienie akt oficjalnych rządu lub władzy publicznej, podstępne posługiwanie się aktami w ten sposób przerobionemi lub podrobionemi;

10) wyrób fałszywych pieniędzy, podrobienie lub przerobienie obligacji lub kuponów długu publicznego, biletów bankowych krajowych lub zagranicznych, pieniędzy papierowych lub innych publicznych papierów wartościowych, pieczęci, marek ,stempli (klisz) menniczych, godeł państwowych lub publicznej władzy administracyjnej, puszczanie w obieg przedmiotów wyżej wymienionych, przerobionych lub podrobionych lub podstępne posługiwanie się niemi;

11) sprzeniewierzenie pieniędzy publicznych przez funkcjonarjuszów publicznych lub depozytarjuszów; przekupstwo urzędników;

12) podstępne bankructwo;

13) groźby zamachu na osoby lub na własność;

14) naruszenie wolności osobistej lub nietykalności mieszkania, popełnione przez osoby prywatne;

15) fałszywe zeznania, nakłanianie do fałszywych zeznań świadków, znawców lub tłumaczy;

16) oszustwo, nadużycie zaufania;

17) spędzenie płodu;

18) bigamja;

19) zamachy na obyczajowość:

a) popełniane nałogowo a polegające na podniecaniu do rozpusty lub psuciu młodzieży jednej lub drugiej płci poniżej dwudziestu jeden lat, na sprzyjaniu tym czynom lub ułatwianiu ich;

b) polegające na namawianiu, uprowadzaniu lub uwodzeniu, dla zaspokojenia cudzych namiętności, kobiety lub dziewczyny - nieletnich, w celu rozpusty, choćby z ich zgodą.

Powyższe określenia obejmują uczestnictwo, usiłowanie lub ukrywanie, o ile są przewidziane i karane przez ustawodastwo obu Krajów.

Strony porozumiały się z sobą co do tego, że lista czynów wyżej wymienionych będzie mogła być zmieniona lub uzupełniona na podstawie obopólnego porozumienia się zapomocą deklaracji obu Rządów.

Artykuł  4.

Zezwolenie na ekstradcję nie będzie udzielone:

1) co do skazanych kontradyktoryjnie lub zaocznie jeżeli kara orzeczona jest niższa od dwóch miesięcy więzienia (określenie obejmujące wszelkie kary ograniczenia wolności);

2) co do obwinionych, jeżeli maximum kary, którą inkryminowany czyn jest zagrożony według ustawodawstwa obu Krajów, jest niższe od dwóch lat więzienia (określenie obejmujące wszelkie kary ograniczenia wolności);

3) jeżeli według ustaw Kraju wezwanego o pomoc prawną władzą tego Kraju jest właściwa do wdrożenia postępowania karnego i nie może zrzec się swej właściwości na korzyść władz Kraju wzywającego pomocy prawnej;

4) jeśli z powodu tego samego czynu na terytorjum Państwa wezwanego o pomoc prawną wszczęte zostało postępowanie karne, lub jeśli obywatel obcy został skazany, uniewinniony lub zwolniony od kary, lub jeśli odcierpiał swoją karę lub został ułaskawiony;

5) jeżeli przestępstwo, które spowodowało żądanie ekstradycyjne, uważane jest przez Stronę wezwaną o udzielenie pomocy prawnej za przestępstwo polityczne lub za czyn, mający związek z takiem przestępstwem. Nie będzie się uważało za przestępstwo polityczne ani za czyn, mający związek z takiem przestępstwem, - zamachu na osobę Naczelnika Państwa obcego, gdy zamach ten posiada cechy zabójstwa, morderstwa lub otrucia;

6) jeżeli obwiniony jest obywatelem Kraju wezwanego o pomoc prawną, a nadto co do Polski, jeżeli jest obywatelem Wolnego Miasta Gdańska.

W wypadku, gdyby obwiniony wniósł prośbę o nadanie obywatelstwa przed datą żądania ekstradycyjnego, Państwo wezwane o pomoc prawną będzie mogło odroczyć swoją decyzję na przeciąg szesćiu miesięcy;

7) jeżeli według ustawodawstwa Państwa wezwanego o pomoc prawną nastąpiło przedawnienie ścigania lub kary.

Artykuł  5.

Osoba wydana nie będzie mogła być ścigana lub sądzona za przestępstwa inne, aniżeli to, które spowodowało ekstradycję, z wyjątkiem wypadków następujących:

1) jeżeli zażądała osądzenia lub odbycia kary, w którym to przypadku żądanie jej będzie podane do wiadomości Rządu, który ją wydał;

2) jeżeli w ciągu miesiąca po ostatecznem jej zwolnieniu nie opuściła Kraju, któremu została wydana;

3) jeżeli przestępstwo jest objęte Konwencją, a Rząd, któremu została wydana, uzyskał uprzednio zgodę Rządu, który zezwolił na ekstradycję; Rząd ten będzie mógł, jeżeli uzna to za wskazane, zażądać przedstawienia sobie jednego z dokumentów wymienionych w art. 7 niniejszej Konwencji.

Wydanie dalsze państwu trzeciemu podlega tym samym zasadom.

Artykuł  6.

Żądania ekstradycyjne będą zawsze przesyłane drogą dyplomatyczną.

Artykuł  7.

Zezwolenie na ekstradycję nastąpi tylko na podstawie przedstawienia dokumentów poniżej określonych, bez dołączenia tłumaczeń - jako to:

1) wyrok skazujący lub powzięta w toku postępowania decyzja, z której wynika formalnie, lub która powoduje z samego prawa pociągnięcie do odpowiedzialności karnej, lub nakaz aresztowanie albo wszelki inny akt, tę samą moc posiadający; dokumenty te powinny być przedstawione w oryginale lub odpisie wierzytelnym;

2) zwięzłe przedstawienie czynów inkryminowanych, o ileby ono nie wynikało z dokumentów, wymienionych w punkcie poprzednim;

3) w miarę możności: rysopis żądanej osoby, znaki szczególne i wszelkie objaśnienia, mogące służyć do ustalenia jej tożsamości;

4) tekst ustawy lub ustaw karnych, mających zastosowanie do inkryminowanego czynu.

Artykuł  8.

W wypadkach nagłych zarządzone zostanie tymczasowe zaaresztowanie obwinionego na podstawie doniesienia, nadesłanego pocztą lub telegraficznie, o istnieniu nakazu aresztowania, z tem zastrzeżeniem, że to doniesienie będzie przesłane drogą dyplomatyczną lub konsularną.

Tymczasowy areszt zostanie uchylony i obywatel obcy zostanie wypuszczony na wolność, jeżeli w ciągu pięciu tygodni, licząc od dnia zaaresztowania, Rząd wezwany o pomoc prawną nie otrzyma dokumentów, wyliczonych w punktach 1, 2 i 4 art. 7.

Artykuł  9.

Gdyby państwo wezwane o pomoc prawną uważało za konieczne otrzymanie wyjaśnień uzupełniających, aby mieć możność rozstrzygnięcia o żądaniu ekstradycyjnem, wyjaśnień tych należy mu udzielić w przeciągu pięciu tygodni, licząc od dnia, w którym przedstawiciel dyplomatyczny Kraju wzywającego pomocy prawnej otrzymał prośbę o te wyjaśnienia uzupełniające.

Jeśliby Państwo wezwane o pomoc prawną wyjaśnień tych nie otrzymało w terminie wyżej ustalonym, obywatel obcy zostanie wypuszczony na wolność.

Artykuł  10.

Jeżeli osoba, ktorej wydania się żąda, jest ścigana lub została skazana w Państwie wezwanem o pomoc prawną, państwo to winno rozstrzygnąć o żądaniu ekstradycyjnem. Jednakże wydanie obwinionego będzie mogło być odroczone aż do zaniechania dochodzeń, uniewinnienia obwinionego, lub uwolnienia go od kary, odbycia przez niego kary, lub ułaskawienia go.

Gdyby obywatel obcy był ścigany lub aresztowany w tym samym kraju z powodu zobowiązań, zaciągniętych wobec osób prywatnych, wydanie jego mimo to nastąpi z zastrzeżeniem dla tych osób dochodzenia swych roszczeń przed władzą właściwą.

Artykuł  11.

Jeśli na ekstradycję nie można było zezwolić w myśl postanowień p. 6 art. 4, Wysokie Strony Umawiające się zobowiązują się zarządzić ściganie i osądzenie, stosownie do swego ustawodawstwa, swoich obywateli, którzy popełnili przestępstwo przeciwko prawom drugiego Państwa, o ile te przestępstwa podpadają pod kategorje, mogące uzasadnić ekstradycję według postanowień niniejszej Konwencji.

Powyższe postanowienie ma w wypadku p. 6 art. 4 zastosowanie do czynów, popełnionych przed nadaniem obywatelstwa, które spowodowałoby żądanie ekstradycyjne.

Państwo wzywające do pomocy prawnej wystosuje drogą dyplomatyczną swe żądanie, dołączając do niego przedmioty, akta, dokumenty i inne wyjaśnienia konieczne; władze tego Państwa winny tak postępować, jak gdyby one same miały uskuteczniać ściganie. W tym przypadku wszstkie akta i dokumenty winny być sporządzone bezpłatnie.

Artykuł  12.

Przedmioty zajęte, mogące służyć jako dowody rzeczowe, podobnie jak wszystkie przedmioty, mogące pochodzić ze zbrodni lub występku, z powodu których żąda się wydania, będą według uznania władzy właściwej oddawane Rządowi wzywającemu pomocy prawnej, nawet, gdyby ekstradycja nie mogła być uskuteczniona z powodu śmierci lub późniejszego zniknięcia osoby żądanej.

To oddanie będzie obejmowało również wszystkie przedmioty, któreby obwiniony ukrył lub pozostawił w Kraju, także i takie, jakieby zostały później wykryte, jeżeli wystosowano żądanie ich wydania bądź to w nakazie aresztowania, bądź w rekwizycji.

Zastrzega się w każdym razie prawa nabyte przez osoby trzecie, nie wmieszane w ściganie, do przedmiotów, określonych w niniejszem artykule.

Artykuł  13.

Koszty aresztowania, utrzymania i transportu osoby, na której ekstradycję się zgodzono, podobnie jak koszty przechowania i transportu przedmiotów, które w myśl postanowień artykułu poprzedniego powinny być zwrócone lub wydane, poniosą oba Państwa w granicach swoich terytorjów.

Artykuł  14.

Zezwolenie na ekstradycję sposobem przewiezienia przez terytorjum jednej ze Stron zawierających Konwencję, osoby wydanej Stronie drugiej, nastąpi na podstawie przedstawienia w oryginale lub w wierzytelnym odpisie dokumentów, wymienionych w pp. 1, 2 i 4 art. 7.

Zezwolenie na przewiezienie nastąpi tylko w wypadkach, w których mogłaby być dozwolona ekstradycja.

Koszty przewiezienia poniesie Państwo wzywające pomocy prawnej.

Artykuł  15.

Jeśli w toku sprawy karnej okaże się konieczność przesłuchania osób, znajdujących się w jednym z obu Krajów, lub wykonania jakiejkolwiek innej czynności śledczej, zostanie w tym celu wysłana rekwizycja drogą dyplomatyczną. Rekwizycja ta zostanie wykonana byleby czyn, który spowodował zlecenie sądowe był karalny według ustawodawstwa obu Krajów.

Państwo wezwane o pomoc prawną może odmówić wykonania rekwizycji:

1) jeżeli ją uważa za mogącą naruszyć jego suwerenność lub bezpieczeństwo;

2) w wypadku żądania zajęcia lub rewizji, jeżeliby z powodu czynu, który spowodował rekwizycję, nie mogła być, w myśl postanowień niniejszej Konwencji, dozwolona ekstradycja;

3) jeśliby Państwo wezwane o pomoc prawną uważało czyn, powodujący rekwizycję, za przestępstwo polityczne lub za czyn mający z takiem przestępstwem związek, wyjąwszy przypadek, przewidziany w p. 5 art. 4;

4) jeżeli obwiniony jest obywatelem Kraju wezwanego o pomoc prawną, a nie znajduje się na terytorjum Państwa wzywającego pomocy prawnej.

Rekwizycje będą wykonywane w formie przepisanej przez ustawodastwo Państwa wezwanego o pomoc prawną.

Oba Rządy zrzekają się zwrotu kosztów wykonania rekwizycyj we wszystkich wypadkach, w których nie będzie chodziło o orzeczenie znawców, wymagające kilku posiedzeń.

W wypadku odmowy wykonania rekwizycji przedstawiciel dyplomatyczny Państwa wzywającego pomocy prawnej będzie powiadomiony o powodach odmowy.

Artykuł  16.

Gdy w sprawach karnych Rząd jednego z obu Krajów uzna za konieczne doręczenie aktu, dotyczącego postępowania sądowego, lub wyroku, osobie, przebywającej na terytorjum drugiego Kraju, dokument taki winien być przesłany Rządowi wezwanemu o pomoc prawną drogą dyplomatyczną.

Prośba o doręczenie przedstawiciela dyplomatycznego Kraju wzywającego pomocy prawnej powinna wskazywać władzę, od której akt pochodzi, adres odbiorcy, rodzaj aktu i czyn karygodny, który ten akt spowodował.

Rząd wezwany o pomoc prawną będzie mógł odmówić uskutecznienia doręczenia aktu:

1) jeżeli go uważa za mogący naruszyć jego bezpieczeństwo lub suwerenność;

2) jeżeli uważa czyn, którym akt został spowodowany za przestępstwo polityczne lub za czyn mający związek z takiem przestępstwem, z zastrzeżeniem wyjątku, przewidzianego w p. 5 art. 4.

Rząd wezwany o pomoc prawną ograniczy się z reguły do uskutecznienia doręczenia aktu obiorcy, który zechce go przyjąć dobrowolnie.

Dowodem doręczenia będzie albo pokwitowanie datowane i podpisane przez odbiorcę, albo zaświadczenie władzy Państwa wezwanego o pomoc prawną, stwierdzające fakt, formę i datę doręczenia. Jeżeli akt, przeznaczony do doręczenia, został nadesłany w dwóch egzemplarzach, pokwitowanie lub zaświadczenie, będą mogły być wystawione na jednym z egzemplarzy, który zostanie zwrócony.

Jeżeli odbiorca odmówi dobrowolnego przyjęcia aktu, na wyraźne żądanie przedstawiciela dyplomatycznego Państwa wzywającego pomocy prawnej, dany akt zostanie odbiorcy notyfikowany w formie, przepisanej ustawodawstwem Państwa wezwanego.

Dokumenty, stwierdzające wykonanie żądania, zostaną przesłane przedstawicielowi dyplomatycznemu zawsze bez żądania zwrotu kosztów.

W wypadku odmowy wykonania żądania przedstawiciel dyplomatyczny państwa wzywającego pomocy prawnej będzie powiadomiony o przyczynach odmowy.

Artykuł  17.

Jeżeli w sprawie karnej, toczącej się w jednem z obu Państw, będzie uznane za konieczne sprowadzenie dowodów rzeczowych, akt dotyczących postępowania sądowego lub jakichkolwiek dokumentów, znajdujących się w rękach władz drugiego kraju, należy żądanie nadesłania ich wystosować drogą dyplomatyczną.

Żądaniu temu stanie się zadość z zastrzeżeniem obowiązku zwrotu dowodów, akt i dokumentów.

Państwo wezwane o pomoc prawną może odmówić jego nadesłania:

1) jeżeli je uważa za mogące naruszyć jego bezpieczeństwo lub suwerenność;

2) jeżeli uważa czyn, powodujący to żądanie, za przestępstwo polityczne, lub za czyn mający związek z przestępstwem politycznem, z zastrzeżeniem wyjątku, przewidzianego w p. 5 art. 4.

Rządy zawierające Konwencję, zrzekają się zwrotu wydatków, któreby w granicach ich terytoriów wynikły z powodu przesłania i zwrotu dokumentów rzeczowych i dokumentów.

Artykuł  18.

Oba Rządy zobowiązują się zawiadamiać się wzajemnie, bez kosztów, o skazaniach za przestępstwa, wpisanych do rejestru karnego, które zostały orzeczone prze sądy jednego z obu Państw przeciw obywatelom drugiego Państwa.

Zawiadomienia te będą uskuteczniane zapomocą przesyłania karty prawnej lub wyciągu z niej drogą dyplomatyczną do Rządu Kraju, którego obywatelem jest obwiniony.

Artykuł  19.

Niniejsza Konwencja będzie ratyfikowana.

Wejdzie ona w życie w miesiąc po dacie wymiany dokumentów ratyfikacyjnych.

Będzie ona miała zastosowanie do przestępstw, popełnionych przed jej wejściem w życie.

Skutki Konwencji ustaną z upływem terminu sześciomiesięcznego, licząc od wypowiedzenia, oznajmionego przez jedną lub drugą Układającą się Stronę.

NA DOWÓD CZEGO podpisani, należycie w tym celu upoważnieni, Konwencję niniejszą zaopatrzyli swojemi podpisami i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

Sporządzono w Paryżu w dwóch egzemplarzach, dnia 30 grudnia 1925 r.

Zaznajomiwszy się z powyższym Traktatem uznaliśmy go i uznajemy za słuszny zarówno w całości, jak i każde z zawartych w nim postanowień; oświadczamy, że jest przyjęty, ratyfikowany i potwierdzony i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywany.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

Dano w Warszawie, dnia 20 lutego 1929 r.

^* Z dniem 13 września 1993 r. (tj. z dniem wejścia w życie Europejskiej konwencji o ekstradycji w stosunku do Polski) nin. Traktat, zgodnie z art. 28 ust. 1 Europejskiej konwencji o ekstradycji, sporządzonej w Paryżu dnia 13 grudnia 1957 r. (Dz.U.94.70.307), utracił moc w części dotyczącej ekstradycji.