Francja-Polska. Konwencja w sprawie wypłaty zaopatrzeń z tytułu śmierci i inwalidztwa ofiarom wojny 1939-1945. Paryż.1947.02.11.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1947.73.459

Akt obowiązujący

Wersja od: 1 maja 2004 r.

KONWENCJA

pomiędzy Polską a Francją w sprawie wypłaty zaopatrzeń z tytułu śmierci i inwalidztwa ofiarom wojny 1939-1945 r., ^*

podpisana w Paryżu dnia 11 lutego 1947 r.

BOLESŁAW BIERUT

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

Wobec podpisania w Paryżu dnia 11 lutego 1947 r. Konwencji między Polską a Francją w sprawie wypłaty zaopatrzeń z tytułu śmierci i inwalidztwa ofiarom wojny 1939-1945, Konwencji treści następującej:

KONWENCJA

pomiędzy Polską a Francją w sprawie wypłaty zaopatrzeń z tytułu śmierci i inwalidztwa ofiarom wojny 1939-1945 r.

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej i Rząd Republiki Francuskiej postanowiły nie stwarzać różnic pomiędzy obywatelami obu krajów, którzy walczyli lub cierpieli na ich terytoriach za sprawę wolności, wobec czego niżej podpisani, należycie upełnomocnieni w tym celu, uzgodnili, co następuje:

Artykuł  1.

Wszystkie prawa i korzyści, przewidziane w ustawodawstwie francuskim o pensjach wojskowych z tytułu śmierci i inwalidztwa dla francuskich byłych wojskowych i członków ruchu oporu oraz członków ich rodzin, przysługują zgodnie z właściwymi przepisami ustawowymi i regulaminami obywatelom polskim, którzy:

1) służyli w armii francuskiej w charakterze cudzoziemców;

2) byli członkami Francuskich Sił Wewnętrznych w warunkach, określonych dekretem z dnia 20 września 1944 r. w sprawie statutu Francuskich Sił Wewnętrznych;

3) byli członkami Francuskiego Ruchu Oporu lub Polskiego Ruchu Oporu we Francji w warunkach, określonych zarządzeniem Nr 45 322 z dnia 3 marca 1945 r.

Uprawnienia powyższe przysługują również pozostałym członkom ich rodzin.

Artykuł  2.

Wszystkie prawa i korzyści, przewidziane w ustawodawstwie francuskim o pensjach wojskowych z tytułu śmierci lub inwalidztwa dla francuskich byłych wojskowych i członków ich rodzin, przysługują obywatelom polskim, którzy służyli w narodowej armii polskiej, pozostającej pod rozkazami francuskiego wodza naczelnego w czasie wojny 1939-1945 r., oraz członkom ich rodzin, jeżeli zainteresowani zamieszkują we Francji.

Artykuł  3.

Osoby, wymienione w poprzednich artykułach, nie mają w żadnym przypadku roszczenia do zaopatrzenia na rachunek Rządu Francuskiego z tytułu kalectwa, które powstało przed wcieleniem ich do jednej z wymienionych wyżej formacji francuskich sił zbrojnych lub do narodowej armii polskiej utworzonej we Francji.

Postanowienia te nie naruszają jednakże prawa do odszkodowania za pogorszenie stanu zdrowia, przewidzianego przez ustawodawstwo francuskie o zaopatrzeniach.

Artykuł  4.

Korzyści, przewidziane w ustawodawstwie francuskim, dotyczącym poszkodowanych osób cywilnych, przysługują również posiadającym obywatelstwo polskie osobom cywilnym, poszkodowanym wskutek okoliczności wojennych, zaszłych na terytorium francuskim, oraz pozostałym po nich członkom rodziny, przy czym okoliczności wojenne oceniane są zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem.

Artykuł  5.

Konsulowie polscy we Francji dopuszczeni będą do reprezentowania swych rodaków i do udzielania im pomocy w postępowaniu przed francuskimi władzami administracyjnymi.

Takie same prawa mają stowarzyszenia byłych kombatantów polskich, utworzone zgodnie z przepisami i zatwierdzone przez Generalnego Konsula Polski w Paryżu.

Artykuł  6.

Każdy obywatel polski stający przed komisją inwalidzką będzie miał prawo korzystać z pomocy lekarza polskiego, akredytowanego przy właściwym Konsulacie Polskim, który powinien być zawiadomiony o powołaniu swego obywatela przed komisję. Umotywowane uwagi polskiego lekarza dołączone będą do aktów zainteresowanego i, w razie nie wzięcia ich pod uwagę przez komisję, przedłożone zostaną do decyzji Ministra byłych Kombatantów i Ofiar Wojny.

Artykuł  7.

Obywatele francuscy, którzy służyli w wojsku polskim lub brali udział w polskim Ruchu Oporu w czasie wojny 1939-1945 r. i pozostali członkowie ich rodzin korzystać będą na warunkach, określonych w art. 3, 5, 6 i 8, z wszystkich praw i korzyści, przewidzianych przez ustawodawstwo polskie w sprawie zaopatrzeń z tytułu śmierci i inwalidztwa dla byłych wojskowych lub członków ruchu oporu oraz dla pozostałych po nich członków rodziny.

Ustawodawstwo polskie, dotyczące osób cywilnych, poszkodowanych wskutek wojny, będzie również zastosowane do osób cywilnych, posiadających obywatelstwo francuskie, poszkodowanych w Polsce, jeżeli osoby te zamieszkiwały w Polsce przed zajściem okoliczności wojennych uzasadniających prawo do zaopatrzenia.

Artykuł  8.

W stosunku do uprawnionych, wymienionych w art. 2, 4 i 7 ust. 2, terminy, przewidziane w obowiązującym ustawodawstwie, biegną poczynając od dnia wejścia w życie niniejszego układu.

Artykuł  9.

Układ niniejszy wchodzi w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, co powinno nastąpić w Paryżu w możliwie najkrótszym czasie. Układ pozostaje w mocy do czasu uznania go za wygasły za wspólnym porozumieniem obu Umawiających się Stron; może on jednak być wypowiedziany w każdym czasie na życzenie jednej ze Stron, notyfikowane drugiej Stronie na rok z góry.

Na dowód czego Pełnomocnicy obu Stron podpisali niniejszy Układ i wycisnęli na nim swoje pieczęcie.

Sporządzono w dwóch egzemplarzach w Paryżu dnia 11 lutego 1947 r.

PROTOKÓŁ DODATKOWY

Wysokie Umawiające się Strony postanowiły, że, gdyby z powodu okoliczności, niezależnych od ich woli, procedura ratyfikacji podpisanej przez nich Konwencji przeciągnęła się ponad dwa miesiące od dnia jej podpisania, prawa osób, wymienionych w art. 2, 4 i 7, będą biegły od upływu tego dwumiesięcznego okresu wbrew przepisom art. 9.

Na dowód czego Pełnomocnicy obu Stron podpisali niniejszy protokół.

Sporządzono w dwóch egzemplarzach w Paryżu dnia 11 lutego 1947 r.

Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją, uznałem ją i uznaję w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych, oświadczam, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekam, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydałem Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 26 czerwca 1947 r.

^* Z dniem 1 maja 2004 r. nin. umowa, w ramach podmiotowego i przedmiotowego zakresu zostaje zastąpiona przez rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U.UE.L.71.149.2), zgodnie z art. 6 lit. a) tegoż rozporządzenia.