Dział 2 - Renty starcze. - Francja-Polska. Konwencja dotycząca ubezpieczenia na starość, na wypadek niezdolności do pracy i śmierci robotników i pracowników umysłowych, zatrudnionych w górnictwie. Warszawa.1929.12.21.
Dz.U.1934.72.690
Akt utracił mocDział II.
Renty starcze.
Renty starcze.
A) Robotnicy i pracownicy umysłowi, obywatele polscy, których okresy pracy, wchodzące w rachubę przy ustalaniu renty były przebyte całkowicie w przedsiębiorstwach, podlegających systemowi emerytur górniczych.
Robotnicy i pracownicy umysłowi, obywatele polscy, którzy byli zatrudnieni co najmniej przez 15 lat w przedsiębiorstwach, podlegających systemowi emerytur górniczych, korzystają z rent ustalonych na ich osobistym rachunku zarówno w Autonomicznej Kasie Emerytalnej Górników, jak i ewentualnie w Narodowej Kasie Emerytur na starość i otrzymują ponadto z Kasy Autonomicznej dodatek, przeznaczony na zabezpieczenie im renty, równej rencie przewidzianej przez powyższe ustawodawstwo dla robotników i pracowników umysłowych obywateli francuskich, którzy przepracowali ten sam okres czasu.
Jeżeli przepracowali oni od 15 do 29 lat w powyższych przedsiębiorstwach, mają ewentualnie ponadto prawo do zasiłku państwowego, przewidzianego w 2-im ustępie artykułu 8 ustawy z dnia 25 lutego 1914 r., na tych samych warunkach, co robotnicy i pracownicy umysłowi, obywatele francuscy.
Robotnicy i pracownicy umysłowi, obywatele polscy, którzy przepracowali mniej niż 15 lat w powyższych przedsiębiorstwach, mają narówni z robotnikami i pracownikami umysłowymi, obywatelami francuskimi prawo wyłącznie do rent ustalonych na ich osobistym rachunku w Autonomicznej Kasie Emerytalnej Górników i ewentualnie w Narodowej Kasie Emerytur na starość.
B) Robotnicy i pracownicy umysłowi, obywatele polscy, których okresy pracy, wchodzące w rachubę przy ustalaniu renty były przebyte w przedsiębiorstwach, podlegających systemowi emerytur górniczych oraz poza temi przedsiębiorstwami.
Robotnicy i pracownicy umysłowi, obywatele polscy, którzy byli zatrudnieni tak w przedsiębiorstwach, podlegających systemowi emerytur górniczych, jak i poza temi przedsiębiorstwami, mają prawo za okresy składkowe, przebyte w ubezpieczeniu góniczem, do rent ustalonych na ich osobistym rachunku tak w Autonomicznej Kasie Emerytalnej Górników, jak i ewentualnie w Narodowej Kasie Emerytur na starość.
Za inne okresy mają oni prawo do rent, utworzonych w kasach działających na zasadzie ustawy z 5 kwietnia 1910 r. o emeryturach robotniczych i włościańskich.
Mają oni ponadto prawo do zasiłku ze strony państwa francuskiego, przewidzianego przez tę ostatnią ustawą, do którego mogliby rościć sobie pretensje pracownicy francuscy, wypełniający te same warunki, dotyczące wieku, pracy i opłacania składek.
O ile przepracowali oni co najmniej 15 lat w przedsiębiorstwach podlegających systemowi emerytur górniczych, stosują się do nich z tytułu tych okresów pracy przepisy powyższego artykułu 5 (ustępy 1 i 2). Za inne okresy pracy mają prawo do rent, ustalonych na ich osobistym rachunku w kasach działających na zasadzie ustawy z dnia 5 kwietnia 1910 r. o emeryturach robotniczych i włościańskich.
Rozdział II. Robotnicy i pracownicy umysłowi, obywatele francuscy, których okresy pracy, wchodzące w rachubę przy ustalaniu renty, były przebyte całkowicie w Polsce.
Robotnicy, obywatele francuscy, którzy byli zatrudnieni w polskich przedsiębiorstwach, podlegających systemowi emerytur górniczych, mają prawo narówni z obywatelami polskimi do świadczeń przewidzianych:
Pracownicy umysłowi (employés), obywatele francuscy, którzy byli zatrudnieni w polskich przedsiębiorstwach, podlegających systemowi emerytur górniczych, mają prawo narówni z obywatelami polskimi do świadczeń, przewidzianych w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 listopada 1927 r.
Rozdział III. Robotnicy i pracownicy umysłowi, obywatele francuscy lub polscy, których okresy pracy, wchodzące w rachubę przy ustalaniu renty, dzielą się między Francję i Polskę.
Co się tyczy robotników i pracowników umysłowych, obywateli francuskich lub polskich, którzy osiągnęli wiek, od którego przysługuje prawo do renty w jednym z dwóch krajów i którzy pracowali kolejno w obu krajach w przedsiębiorstwach, podlegających systemowi emerytur górniczych, prawo do renty będzie ustalone i renty zostaną przyznane w tym kraju z uwzględnieniem całości ich łącznego czasu pracy, wchodzącego w rachubę w obu krajach. Z chwilą, gdy wypełnią warunki, przewidziane przez ustawodawstwo drugiego kraju i przez niniejszą konwencję, ich prawo do renty będzie ustalone i ich renty będą przyznane w drugim kraju.
Jednakże zasiłki i dodatki, ciążące na Francji, będą przyznawane tylko w tym wypadku, o ile łączny czas pracy osiągnie co najmniej 15 lat. Świadczenia, ciążące na Polsce, będą przyznawane tylko w tym wypadku, o ile łączny czas pracy osiągnie okres wyczekiwania, przewidziany przez polskie ustawodawstwo.
Każdy z obu krajów postępować będzie w sposób następujący:
We Francji Kasa Autonomiczna ustali dla celów rachunkowych wysokość renty, do której zainteresowany miałby prawo, gdyby cały czas jego pracy był przebyty we Francji; renta, ciążąca na Kasie, będzie obliczona na tej podstawie w stosunku do liczby lat pracy, wchodzących w rachubę według ustawodawstwa właściwego dla Kasy.
Robotnicy i pracownicy umysłowi, mający od 15 do 29 lat pracy tak w kopalniach francuskich, jak i w kopalniach polskich, będą mieli prawo narówni z robotnikami francuskimi do zasiłku państwowego, który będzie obliczany, biorąc za podstawę 1/30 normalnego zasiłku za każdy rok pracy we Francji po dniu 3 lipca 1911 r., pod warunkiem, żeby byli w 55 roku życia zatrudnieni w przedsiębiorstwie, podlegającem systemowi emerytur górniczych w jednym lub drugim kraju.
W Polsce renta będzie obliczana jak następuje:
Właściwe bractwa górnicze ustalą dla celów rachunkowych rentę, do której zainteresowany miałby prawo na zasadzie ustawodawstwa polskiego i statutów bractw górniczych, gdyby cały jego łączny czas pracy był przebyty w przedsiębiorstwach, przynależnych do tych bractw; będą one wypłacały rentę w stosunku do liczby lat, przepracowanych w Polsce.
Gdy ubezpieczony osiągnie wiek przewidziany przez ustawodawstwo, obowiązujące na Górnym Śląsku lub w województwach poznańskiem i pomorskiem, właściwy zakład ubezpieczenia na wypadek niezdolności do pracy i na starość ustali dla celów rachunkowych rentę (łącznie z dodatkiem państwowym), do której zainteresowany miałby prawo na zasadzie tego ustawodawstwa, gdyby cały jego łączny czas pracy był przebyty w przedsiębiorstwach, przynależnych do tego zakładu; renta zostanie obliczona, przyjmując, że zainteresowany otrzymywał za swą pracę we francuskich przedsiębiorstwach górniczych zarobek, odpowiadający V klasie zarobkowej. Zakład ubezpieczenia na wypadek niezdolności do pracy i na starość wypłacać będzie rentę, ciążącą tak na państwie, jak i na zakładzie ubezpieczenia na wypadek niezdolności do pracy i na starość, w stosunku do liczby lat, przepracowanych w Polsce.
System obliczenia, przewidziany, jak wyżej w ustępie b, zastosowany będzie przy ustalaniu świadczeń ubezpieczenia pracowników umysłowych z zastrzeżeniem następującego postanowienia: wysokość kwoty zasadniczej i kwoty wzrostu z tytułu pracy w przedsiębiorstwach francuskich, podlegających systemowi emerytur górniczych, będą obliczane, przyjmując za ich pracę we Francji ten zarobek, który służył za podstawę przy obliczaniu składek, wpłacanych do Autonomicznej Kasy Emerytalnej Górników.