Art. 39. - Francja-Polska. Konwencja dotycząca ubezpieczenia na starość, na wypadek niezdolności do pracy i śmierci robotników i pracowników umysłowych, zatrudnionych w górnictwie. Warszawa.1929.12.21.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1934.72.690

Akt utracił moc

Wersja od: 30 czerwca 1934 r.

Artykuł  39.

Niniejsza konwencja, która uchyla w odniesieniu do robotników i pracowników umysłowych, zatrudnionych w górnictwie, postanowienia art. 1 polsko-francuskiej konwencji z dnia 14 października 1920 r., dotyczącej pomocy i opieki społecznej, będzie przedłożona do ratyfikacji obydwóch parlamentów możliwie najwcześniej.

Dokumenty ratyfikacyjne będą wymienione w czasie możliwie najbliższym w Paryżu.

Będzie ona stosowana od chwili wymiany dokumentów ratyfikacyjnych. Będzie ona obowiązywała przez rok i będzie odnawiana milcząco z roku na rok, o ile nie nastąpi wypowiedzenie, które winno być notyfikowane na trzy miesiące przed upływem każdego terminu.

W wypadku wypowiedzenia postanowienia niniejszej konwencji będą nadal stosowane względem ubezpieczonych i członków ich rodzin, których prawa do świadczeń powstały przed dniem, w którym wymieniona konwencja przestanie obowiązywać.

Sporządzono w Warszawie, dnia 21 grudnia 1929 r. w dwóch egzemplarzach, z których każde Państwo posiada po jednym oryginale.

August Zaleski J. Laroche

Jerzy Drecki Ch. Picquenard

B. Nakoniecznikoff G. Lange

Tadeusz Dalbor P. Pouillot

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 6 czerwca 1931 r.