Francja-Polska. Konwencja dotycząca przesyłania pism sądowych oraz rekwizycyj w sprawach cywilnych i handlowych. Paryż.1925.12.30.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1927.27.210

Akt utracił moc

Wersja od: 20 grudnia 1926 r.

KONWENCJA

między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Francuską, dotycząca przesyłania pism sądowych oraz rekwizycyj w sprawach cywilnych i handlowych, podpisana w Paryżu dnia 30 grudnia 1925 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 30 lipca 1926 r. Dz. U. R. P. Na 89, poz. 499).

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ.

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia trzydziestego grudnia tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego roku podpisana została w Paryżu pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Francuskiej Konwencja, dotycząca przesyłania pism sądowych oraz rekwizycyj w sprawach cywilnych i handlowych, o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA

POMIĘDZY

POLSKĄ A FRANCJĄ

DOTYCZĄCA PRZESYŁANIA PISM SĄDOWYCH ORAZ REKWIZYCYJ W SPRAWACH CYWILNYCH I HANDLOWYCH.

RZĄD RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

I

RZĄD REPUBLIKI FRANCUSKIEJ

postanowiły udzielać sobie wzajemnie pomocy sądowej i porozumiały się co do zawarcia konwencji, dotyczącej przesyłania pism sądowych oraz rekwizycyj w sprawach cywilnych i handlowych, wobec czego podpisani, należycie do tego celu upoważnieni, zgodzili się na następujące postanowienia:

ARTYKUŁ 1. Pochodzące od władz francuskich pisma sądowe w sprawach cywilnych i handlowych, przeznaczone dla osób, przebywających na terytorjum Rzeczypospolitej Polskiej, równie jak rekwizycje w sprawach cywilnych i handlowych, przeznaczone do wykonania na tem terytorjum, winny być przesyłane przez przedstawicieli dyplomatycznych i konsularnych francuskich do prezesa sądu okręgowego, w którego okręgu znajduje się odbiorca pisma lub w którego okręgu rekwizycja ma być wykonana.

Pochodzące od władz polskich pisma sądowe w sprawach cywilnych i handlowych, przeznaczone dla osób, przebywających we Francji, równie jak rekwizycje w sprawach cywilnych i handlowych, przeznaczone do wykonania na terytorjum francuskiem, winny być przesyłane przez przedstawicieli dyplomatycznych lub konsularnych polskich do prokuratora Republiki, w którego okręgu znajduje się odbiorca pisma lub w którego okręgu rekwizycja ma być wykonana.

Akta, odnoszące się do wykonanej prośby rekwizycyjnej, władza wezwana odeśle, nie dołączając przekładu, do przedstawiciela dyplomatycznego lub konsularnego, który do niej wysłał pismo sądowe lub rekwizycję.

ARTYKUŁ 2. W wypadku niewłaściwości władzy, do której zostało przesłane pismo lub rekwizycja, władza ta zawiadomi o tem bezzwłocznie przedstawiciela dyplomatycznego lub konsularnego, który prosił o pomoc prawną, a pismo to czy rekwizycje prześle z urzędu do władzy właściwej. W każdym przypadku niemożności doręczenia pisma odbiorcy lub niemożności wykonania rekwizycji, władza wezwana zawiadomi o tem bezzwłocznie przedstawiciela dyplomatycznego lub konsularnego, który prosił o pomoc prawną, z podaniem przyczyn niemożności uwzględnienia prośby.

ARTYKUŁ 3. Korespondencja pomiędzy przedstawicielami dyplomatycznymi i konsularnymi a władzami kraju wezwanego będzie uskuteczniana w języku tego ostatniego kraju.

ARTYKUŁ 4. Odezwa przedstawiciela dyplomatycznego lub konsularnego, przy której przesyła pismo sądowe, przeznaczone do doręczenia zgodnie z procedura ustanowioną w art. 6, powinna wymieniać: władzę, od której pismo pochodzi, charakter i adres stron, adres odbiorcy i rodzaj odnośnego pisma.

We wszystkich innych przypadkach należy do pism sądowych, przesyłanych do władzy wezwanej, równie jak do rekwizycyj, dołączać tłumaczenie na język Państwa wezwanego.

Te tłumaczenia winny być uwierzytelnione przez przedstawiciela dyplomatycznego lub konsularnego Państwa wzywającego, lub przez zaprzysiężonego tłumacza Państwa wezwanego lub Państwa wzywającego.

ARTYKUŁ 5. Władza wezwana może odmówić doręczenia pism sądowych i wykonania rekwizycyj, jeżeli Państwo, na którego terytorjum doręczenie lub wykonanie ma być uskutecznione, uważa je za mogące naruszyć jego suwerenność lub jego bezpieczeństwo.

Władza wezwana może także odmówić wykonania rekwizycji, jeżeli w Państwie wezwanem wykonanie żądanej czynności nie należy do zakresu działania władzy sądowej.

ARTYKUŁ 6. W zasadzie, władza wezwana ograniczy się do uskutecznienia doręczenia pisma odbiorcy, o ile on zechce je przyjąć. Dowodem doręczenia będzie bądź pokwitowanie datowane i podpisane przez odbiorcę, bądź zaświadczenie władzy Państwa wezwanego, stwierdzające fakt formę i datę doręczenia. Jeżeli pismo przeznaczone do doręczenia zostało nadesłane w dwóch egzemplarzach pokwitowanie lub zaświadczanie będą mogły być wystawione na jednym z egzemplarzy, który ma być wrócony.

W wypadku odmówienia przez odbiorcę przyjęcia pism, władza wezwana odeśle to pismo bezzwłocznie do przedstawiciela dyplomatycznego lub konsularnego, który prosił o pomoc prawną, z podaniem przyczyny, dla której doręczenie nie mogło nastąpić.

ARTYKUŁ 7. Na wyraźne żądanie przedstawicieli dyplomatycznych lub konsularnych władza wezwana zarządzi doręczenie pisma, bądź w formie specjalnej, przepisanej przez ustawodawstwo Państwa wezwanego dla doręczeń tego samego rodzaju, bądź w formie specjalnej, niesprzecznej z ustawodawstwem Państwa wezwanego.

ARTYKUŁ 8. W zasadzie, władza kraju wezwanego, przystępując do wykonania rekwizycji, będzie przestrzegała ustaw swego kraju co do form, mających zastosowanie.

Jeśliby to do zapewnienia wykonania rekwizycji było konieczne, władza ta powinna zastosować te same środki przymusu, jak do wykonania rekwizycji władz Państwa wezwanego lub wniesionej prośby w tym celu przez stronę zainteresowaną. Te środki przymusu nie są koniecznie stosowane, gdy chodzi o stawiennictwo stron procesowych.

ARTYKUŁ 9. Na wyraźne żądanie przedstawicieli dyplomatycznych lub konsularnych władza wezwana:

1. Winna wykonać rekwizycję w formie specjalnej, o ileby taka forma nie była sprzeczna z ustawodawstwem Państwa wezwanego.

2. Winna w odpowiednim czasie zawiadomić władzę wzywającą o dacie i miejscu wykonania rekwizycji, aby strony interesowane mogły przy tem być obecne.

ARTYKUŁ 10. Doręczenie pism sądowych i wykonanie rekwizycyj nie pociąga za sobą zwrotu żadnych kosztów, z następującemi wyjątkami:

1) koszty, spowodowane przez doręczenie (przez pomocnika lub woźnego sądowego) pisma sądowego aa wyraźne żądanie, w jednej z form, przewidzianych w artykule 7;

2) koszty dodatkowe, spowodowane wykonaniem rekwizycji w formie specjalnej, stosownie do postanowień p. 1 art. 9;

3) koszty, spowodowane przez zastosowanie środków przymusu, przewidziane w p. 2 art. 8 dla wykonania rekwizycji;

4) należności znawców.

ARTYKUŁ 11 Zwrotu kosztów władza wezwana zażąda od przedstawiciela dyplomatycznego lub konsularnego, który prosił o pomoc prawną, w tym samym czasie, w którym mu odeśle akta, stwierdzające wykonanie skierowanej do niej prośby.

Koszty te winny być obliczone według taryf, obowiązujących w Państwie wezwanem.

ARTYKUŁ 12. Obie Wysokie Układające się Strony przyznają sobie prawo:

1) uskuteczniania przez swych przedstawicieli dyplomatycznych i konsularnych, bezpośrednio i bez użycia przymusu, doręczeń pism sądowych w sprawach cywilnych i handlowych na terytorjum drugiej Strony, wyłącznie obywatelom własnym;

2) wykonywania bezpośrednio i również bez użycia przymusu przez tychże przedstawicieli rekwizycyj w sprawach cywilnych i handlowych, wyłącznie gdy osoby, które mają być przesłuchane, są ich obywatelami.

ARTYKUŁ 13. Wszelkie trudności, mogące się wyłonić z niniejszej Konwencji, będą regulowane w drodze dyplomatycznej.

ARTYKUŁ 14. Niniejsza Konwencja będzie ratyfikowana.

Wejdzie ona w życie w miesiąc po dacie wymiany dokumentów ratyfikacyjnych.

Skutki jej ustaną z upływem okresu 6-iu miesięcy, licząc od wypowiedzenia, notyfikowanego przez jedną lub drugą Układającą się Stronę.

NA DOWÓD CZEGO podpisani, należycie upoważnieni do tego celu, podpisali niniejszą Konwencje i opatrzyli ją swemi pieczęciami.

SPORZĄDZONO w Paryżu, w dwóch egzemplarzach, dnia 30 grudnia 1925 r.

Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją, uznaliśmy i uznajemy ją za słuszną zarówno w całości, jak i każde z zawartych w niej postanowień; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i zatwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

W Warszawie, dnia 22 października 1926 r.