Finlandia-Polska. Konwencja o opiece społecznej. Helsinki.1931.12.19.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1932.64.598

Akt obowiązujący

Wersja od: 1 maja 2004 r.

KONWENCJA

o opiece społecznej pomiędzy Polską a Finlandją, ^*

podpisana w Helsinki dnia 19 grudnia 1931 r.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dziewiętnastego grudnia tysiąc dziewięćset trzydziestego pierwszego roku podpisana została w Helsinki pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Finlandzkiej konwencja o opiece społecznej, o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA

między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandzką dotycząca opieki społecznej.

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

I

PREZYDENT REPUBLIKI FINLANDZKIEJ,

w równym stopniu pragnąc zapewnić tak samo skuteczną i dostateczną opiekę obywatelom jednego z dwóch Państw, przebywającym na obszarze drugiego Państwa, z jakiej korzystają ich własni obywatele, postanowili zawrzeć w tym celu konwencję i zamianowali swymi pełnomocnikami, a mianowicie: (pominięto),

KTÓRZY po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za wystawione w dobrej i należytej formie - zgodzili się co do następujących postanowień:

Artykuł  1.

Każde z Umawiających się Państw zobowiązuje się udzielać wzajemnie opieki przebywającym na jego terytorjum obywatelom drugiego Państwa, potrzebującym pomocy, opieki lekarskiej, lub jakiejkolwiek innej opieki publicznej, rozumiejąc przez to i sprawienie pogrzebu.

Opieka ta winna być udzielana w ten sam sposób i na tych samych zasadach, jak korzystają z niej własni obywatele, zgodnie z ustawodawstwem obowiązującem w Państwie pobytu.

Artykuł  2.

Jeżeli władza właściwa Państwa pobytu stwierdzi, że przyczyna, powodująca potrzebę opieki, przewidzianej w artykule 1, trwać będzie w przybliżeniu co najmniej rok - Państwo to może, stosownie do postanowień niniejszej konwencji, z zastrzeżeniem wyjątków w niej wymienionych, żądać repatrjacji osoby, korzystającej z opieki.

Artykuł  3.

O ile obywatel jednego z Umawiających się Państw, zamieszkujący co najmniej dziesięć lat bez przerwy na obszarze drugiego Państwa Umawiającego się, znajdzie się w potrzebie ubiegania się o udzielenie opieki - Państwo pobytu nie może żądać repatrjowania go z tytułu udzielania mu opieki.

To postanowienie jednakże stosuje się tylko do osób, które przybyły do Państwa pobytu przed ukończeniem 50 roku życia.

Artykuł  4.

W sprawach repatrjacji nieletni do lat 16 idą za rodzicami albo opiekunami, a jeżeli jeden z rodziców albo opiekunów zmarł, lub małżeństwo zostało rozwiązane - dziecko idzie za pozostałym przy życiu albo za tym z rodziców lub opiekunów, który wykonuje opiekę prawną nad nieletnim.

Dziecko nieślubne idzie za matką.

Artykuł 3 nie będzie stosowany do nieletnich sierot lub dzieci opuszczonych, przed ukończeniem przez nie szesnastu lat. W tym wypadku będzie im zaliczony czas, który one przebyły w tem Państwie.

Artykuł  5.

Przy badaniu, czy ubogi może być repatrjowany, należy brać pod uwagę nietylko korzyści natury administracyjnej lecz również względy natury humanitarnej, a zwłaszcza kierować się niemi w tych wypadkach, gdy repatrjacja mogłaby spowodować rozłączenie z krewnymi, lub dotyczy osoby w podeszłym wieku.

Repatrjacja będzie jednakże odroczona aż do czasu, kiedy będzie mogła być uskuteczniona bez narażenia na niebezpieczeństwo zdrowia osoby, która z opieki korzysta lub zdrowia innych osób.

Nie mogą być repatrjowane osoby cierpiące na choroby zawodowe, których wykaz zostanie ustalony po wzajemnem porozumieniu się obu Umawiających się Stron.

Artykuł  6.

W razie repatrjacji, Państwo pobytu zajmie się odesłaniem osoby, korzystającej z opieki, do miejscowości granicznej, wskazanej przez władzę Państwowa ojczystego; miejscowość ta winna być wyznaczona na granicy Państwa ojczystego tak, aby oszczędzić zbędnych kosztów Państwu pobytu.

Państwo pobytu poniesie koszty podróży i utrzymania aż do miejscowości granicznej, wspomnianej w poprzednim ustępie, jak również koszty pogrzebu w razie śmierci podczas podróży osoby, korzystającej z opieki.

Artykuł  7.

Zwrot kosztów pomocy i opieki lekarskiej albo jakiejkolwiek inne opieki, wynikającej ze stosowania niniejszej konwencji, jak również zwrot kosztów odesłania oraz kosztów pogrzebu w wypadku śmierci w czasie trwania podróży nie może być żądany ani od kas państwowych, krajowych albo gminnych, ani też od jakichkolwiek innych kas publicznych Państwa ojczystego osoby, korzystającej z opieki.

Artykuł  8.

W wypadku gdy ustawodawstwo Państwa, w którem osoba wspierana przebywa, przewiduje zwrot pewnych kosztów, wyliczonych w poprzednim artykule, przez tę osobę lub inne osoby, prawnie zobowiązane do zastępczego ponoszenia tych kosztów, i o ile wymienione osoby są w możności pokryć odnośne koszty, można domagać się zwrotu tych kosztów nawet po opuszczeniu przez wymienione osoby Państwa pobytu i powrocie ich do kraju ojczystego.

W tym celu każde z Umawiających się Państw udzieli drugiemu Państwu pomocy władz administracyjnych w granicach, przewidzianych przez ustawodawstwo krajowe, ażeby koszty obliczone według taksy, obowiązującej w stosunku do obywateli własnych, zostały zwrócone komu należy. Prośba o udzielenie pomocy, wspomnianej w poprzednim ustępie, winna być zgłoszona przed upływem roku, licząc od dnia, w którym opieka ustała i winna być oparta na dowodach, albo deklaracji urzędowej, stwierdzającej, że wymienione koszty nie mogą być ściągnięte w Państwie pobytu wobec braku osób fizycznych lub prawnych, prawnie zobowiązanych do pokrywania tych kosztów bądź na podstawie specjalnych tytułów prawnych, bądź na mocy ogólnych przepisów prawnych, obowiązujących w Państwie pobytu.

W żadnym wypadku jednak nie można domagać się zwrotu kosztów repatrjacji, o ile nastąpiła ona na wniosek Państwa pobytu.

Artykuł  9.

Wymiana niezbędnej korespondencji, związanej z wykonywaniem artykułów 2 do 8, a dotyczącej repatrjacji lub zwrotu kosztów pomocy, będzie dokonywana - do czasu zawarcia specjalnej umowy, wprowadzającej bezpośrednią korespondencję między władzami, które zostaną wskazane w tym celu przez oba zainteresowane Państwa - w drodze dyplomatycznej.

Artykuł  10.

Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i wymiana dokumentów ratyfikacyjnych dokonana w Warszawie w czasie możliwie najkrótszym. Konwencja uzyska moc obowiązującą w dni trzydzieści po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych i odnawiana będzie milcząco z roku na rok, o ile nie nastąpi jej wypowiedzenie na rok naprzód przez jedną z Umawiających się Stron.

NA DOWÓD CZEGO odnośni pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję, sporządzoną w języku francuskim, i opatrzyli ją swemi pieczęciami.

Sporządzono w dwóch egzemplarzach w Helsinki dnia 19 grudnia 1931 roku.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją, uznaliśmy i uznajemy za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczymy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

NA DOWÓD CZEGO wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 15 czerwca 1932 r.

^* Z dniem 1 maja 2004 r. nin. umowa, w ramach podmiotowego i przedmiotowego zakresu zostaje zastąpiona przez rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U.UE.L.71.149.2), zgodnie z art. 6 lit. a) tegoż rozporządzenia.