Finlandia-Polska. Konwencja dotycząca eksploatacji linii regularnej komunikacji powietrznej. Helsinki.1938.07.29.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1939.51.324

Akt utracił moc

Wersja od: 3 czerwca 1939 r.

KONWENCJA

między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandzką podpisana w Helsinkach dnia 29 lipca 1938 r. dotycząca eksploatacji linii regularnej komunikacji powietrznej

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tym wiedzieć należy, wiadomym czynimy:

Dnia dwudziestego dziewiątego lipca tysiąc dziewięćset trzydziestego ósmego roku podpisana została w Helsinkach między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Finlandzkiej konwencja dotycząca eksploatacji linii regularnej komunikacji powietrznej o następującym brzmieniu dosłownym:

Przekład.

KONWENCJA

między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandzką, dotycząca eksploatacji linii regularnej komunikacji powietrznej.

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ

POLSKIEJ

i

PREZYDENT REPUBLIKI FINLANDZKIEJ,

ożywieni jednakowym pragnieniem uregulowania, ułatwienia i popierania rozwoju komunikacji powietrznych w obu Krajach, na podstawie Konwencji urządzającej żeglugę powietrzną z dnia 13 października 1919 r., postanowili zawrzeć w tym celu Konwencję i mianowali swymi odnośnymi Pełnomocnikami:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

P. Henryka SOKOLNICKIEGO, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego Polski w Helsinkach,

Prezydent Republiki Finlandzkiej:

P. A. K. CAJANDER'A, Prezydenta Rady Ministrów, Ministra Spraw Zagranicznych a. i. Finlandii,

którzy, po wymianie swych pełnomocnictw uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Art.  1.

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej udzieli fińskiemu przedsiębiorstwu żeglugi powietrznej, wyznaczonemu przez Rząd Republiki Finlandzkiej zezwolenia niezbędnego dla eksploatacji na terytorium polskim linii komunikacji powietrznej: Helsinki - Warszawa i z powrotem.

Rząd Republiki Finlandzkiej udzieli polskiemu przedsiębiorstwu żeglugi powietrznej, wyznaczonemu przez Rząd Rzeczypospolitej Polskiej zezwolenia niezbędnego dla eksploatacji na terytorium finlandzkim linii komunikacji, powietrznej: Warszawa - Helsinki i z powrotem.

Każda Umawiająca się Strona będzie miała prawo wyznaczenia dla przedsiębiorstwa swego Kraju, poza terytorium drugiej Umawiającej się Strony, szlaku i miejsc lądowań danej linii.

Wyżej wymienione linie będą eksploatowane przez oba przedsiębiorstwa na zasadzie ścisłej równości i wzajemności.

Przedsiębiorstwa, którym wyżej wymienione zezwolenia zostaną udzielone, będą mogły poza lotami regularnymi, przewidzianymi w rozkładzie, na liniach na które posiadają koncesje, dokonywać lotów dodatkowych.

Art.  2.

Zakładanie linij lotniczych, przechodzących przez terytoria obu Wysokich Umawiających się Stron, innych niż te, o których jest mowa w artykule 1 niniejszej Konwencji, będzie mogło być dokonywane w drodze układu dodatkowego pomiędzy obu Wysokimi Umawiającymi się Stronami.

Wszystkie postanowienia niniejszej Konwencji będą miały również zastosowanie i do tych nowych linij lotniczych.

Art.  3.

Uprawnienia i obowiązki wyznaczonych przedsiębiorstw lotniczych, jak i szczegółowe warunki eksploatacji linij wymienionych w art. 1 zostaną określone w koncesjach, które będą udzielone:

a) przez Ministerstwo Komunikacji Rzeczypospolitej Polskiej fińskiemu przedsiębiorstwu lotniczemu,

b) przez Ministerstwo Komunikacji i Robót Publicznych Republiki Finlandzkiej, polskiemu przedsiębiorstwu lotniczemu.

Koncesje te zostaną wydane niezwłocznie po wejściu w życie niniejszej Konwencji.

Art.  4.

Przedsiębiorstwo żeglugi powietrznej, wyznaczone przez każdą z Wysokich Umawiających się Stron, korzystać będzie na terytorium drugiej Umawiającej się Strony co najmniej z takich samych uprawnień i ułatwień, jakie przyznawane są tam najbardziej uprzywilejowanemu zagranicznemu przedsiębiorstwu żeglugi powietrznej.

Art.  5.

Obie Wysokie Umawiające się Strony poczynią, każda na swym terytorium, zarządzenia niezbędne w celu zapewnienia przedsiębiorstwom koncesjonowanym korzystania z lotnisk, jak i urządzeń bezpieczeństwa lotów i służb technicznych na szlakach linij wymienionych w artykule 1.

Art.  6.

Obie Wysokie Umawiające się Strony zobowiązują się do zapewnienia przedsiębiorstwom koncesjonowanym, w granicach obowiązujących ustaw i przepisów, ułatwień w celu przyśpieszenia dokonywania formalności celnych i administracyjnych, dotyczących przewozów powietrznych osób, bagaży, towarów i poczty.

Art.  7.

Samoloty przeznaczone do eksploatacji linij przewidzianych w artykule 1, jak i silniki wbudowane do tych samolotów, części zapasowe (łącznie z silnikami zapasowymi), wszelkie przedmioty konieczne dla urządzenia samolotów lub dla ich utrzymania będą wolne od opłat celnych i z chwilą ich wejścia na terytorium każdego z obydwóch Państw nie będą podlegały ograniczeniom, wynikającym z przepisów o ruchu towarowym i dewizowym pod warunkiem, aby wszystkie przedmioty i materiały wyżej wymienione zostały wwiezione dla użytku czasowego i zostały w ciągu jednego roku odesłane do kraju ich pochodzenia.

Ten okres eksploatacji będzie mógł być przedłużony przez właściwe władze na wniosek przedsiębiorstwa koncesjonowanego.

Wyżej wymienione przedmioty pozostaną pod kontrolą władz celnych i będą mogły być używane jedynie dla potrzeb eksploatacji linij lotniczych przewidzianych przez niniejszą Konwencję.

Przedmioty i materiały zużyte lub uszkodzone, od których w chwili wwozu nie pobrano opłat celnych winny być albo odesłane z powrotem do kraju ich pochodzenia, albo oclone, albo zniszczone pod nadzorem urzędowym.

Przy ocleniu tych przedmiotów i materiałów zastosowane będą wszelkie ułatwienia dopuszczalne przez ustawodawstwo krajowe.

Podróżni w tranzycie bezpośrednim nie będą poddawani procedurze celnej, będą jednak pozostawali pod nadzorem celnym.

Bagaże, towary i przesyłki pocztowe w tranzycie pozostawać będą pod nadzorem celnym i będą wolne od wszelkich opłat celnych. Nie będą również podlegać ograniczeniom wynikającym z przepisów o ruchu towarowym.

Książki, broszury, afisze, taryfy, katalogi i prospekty, jak i wszelkie materiały dotyczące reklamy i propagandy turystycznej, związanej z eksploatacją linii komunikacji powietrznej w chwili ich wejścia na terytorium każdej z obu Wysokich Umawiających się Stron będą wolne od wszelkich opłat celnych.

Art.  8.

W przypadku lądowania przymusowego lub wypadku samolotów przedsiębiorstw koncesjonowanych, władze miejscowe zobowiązane będą do udzielenia im, za zwrotem rzeczywistych kosztów, takiej samej pomocy jaka jest udzielana samolotom krajowym.

Władze te zobowiązane będą w szczególności do przyznania w tych przypadkach przedsiębiorstwom zainteresowanym wszelkich możliwych ułatwień, aby pasażerowie, towary i poczta skierowani być mogli jak najszybciej do miejsca ich przeznaczenia.

Art.  9.

Przedsiębiorstwa koncesjonowane zobowiązane będą:

a) do przestrzegania postanowień Konwencji, urządzającej żeglugę powietrzną z dnia 13 października 1919 r.;

b) do stosowania się do ustaw i przepisów obowiązujących na odnośnych terytoriach obu Wysokich Umawiających się Stron;

c) do podawania do wiadomości, na czternaście dni przed rozpoczęciem okresu eksploatacyjnego, właściwym władzom drugiej Umawiającej się Strony imiennej listy personelu latającego, typów i znaków rejestracyjnych samolotów obsługujących linie wymienione w artykule 1, jak i taryf, rozkładów i ogólnych warunków przewozu;

d) do zatrudniania na terytorium drugiej Umawiającej się Strony jedynie obywateli polskich lub fińskich. Zatrudnianie obywateli państw trzecich dopuszczalne będzie jedynie wyjątkowo, za uprzednim zezwoleniem udzielonym przedsiębiorstwu zainteresowanemu przez właściwą władzę drugiej Umawiającej się Strony.

Art.  10.

Przedsiębiorstwa koncesjonowane zobowiązane będą do przewożenia poczty na warunkach określonych przez umowy, jakie zawarte zostaną pomiędzy tymi przedsiębiorstwami a władzami pocztowymi obu Krajów.

Art.  11.

Każda z Wysokich Umawiających się Stron rezerwuje sobie prawo wyznaczenia w każdej chwili, w zastępstwie przedsiębiorstwa wyznaczonego uprzednio, innego krajowego przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej. W tym przypadku koncesja udzielona traci swą ważność a nowa koncesja analogiczna zostanie niezwłocznie wydana nowemu przedsiębiorstwu. Przedsiębiorstwo odwołane przez swój Rząd nie będzie miało z tego tytułu prawa żądania od drugiej Umawiającej się Strony żadnego odszkodowania.

Przedsiębiorstwa koncesjonowane nie będą mogły odstępować innym przedsiębiorstwom ani w całości, ani częściowo wymienionych koncesyj.

Art.  12.

W przypadku wykroczenia przeciw postanowieniom niniejszej Konwencji, przeciw przepisom bezpieczeństwa lub publicznoprawnym, przeciw przepisom celnym, dewizowym lub podatkowym, każda z obu Umawiających się Stron będzie mogła żądać odwołania winnych pracowników. W przypadku powtórzenia się wykroczeń, lub wykroczenia poważnego będzie mogła zażądać odwołania samego przedsiębiorstwa.

Art.  13.

W przypadku gdyby jedna z Wysokich Umawiających się Stron przestała należeć do Konwencji, urządzającej żeglugę powietrzną z dnia 13 października 1919 r., obecna Konwencja pozostanie w mocy, ale będzie mogła być poddana rewizji.

Art.  14.

Spory dotyczące stosowania niniejszej Konwencji, które nie mogłyby być rozstrzygnięte ugodowo w drodze rozmów bezpośrednich między kompetentnymi władzami, poddane zostaną do rozstrzygnięcia procedurze przewidzianej przez Konwencję Koncyliacyjną i Arbitrażową pomiędzy Polską, Estonią, Finlandią i Łotwą, podpisaną w Helsinkach dnia 17 stycznia 1925 r.

Art.  15.

Niniejsza Konwencja zostanie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Warszawie w jak najkrótszym czasie.

Wejdzie ona w życie trzydziestego dnia po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych i pozostanie w mocy do dnia 31 grudnia 1948 r. Będzie mogła być poddana rewizji, począwszy od dnia 31 grudnia 1943 r., na żądanie jednej z Wysokich Umawiających się Stron. Po upływie pierwszego okresu jej ważności Konwencja będzie odnawiana milcząco na okresy pięcioletnie, jeżeli wypowiedzenie jej nie zostanie notyfikowane przez jedną z Umawiających się Stron drugiej, najpóźniej na dwa lata przed wygaśnięciem bieżącego okresu.

Sporządzono w Helsinkach w dwóch egzemplarzach w języku francuskim, dnia 29 lipca 1938 r.

Na dowód czego Pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości jak i w każdym z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 18 lutego 1939 r.