Fakultatywna rejestracja obligacyj przedsiębiorstw prywatnych oraz gwarantowanych przez Państwo obligacyj kolei prywatnych w b. dzielnicy austrjackiej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1926.23.139

Akt utracił moc

Wersja od: 30 czerwca 1926 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SKARBU

z dnia 2 marca 1925 r.

w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości, Ministrem Spraw Zagranicznych oraz Ministrem Kolei w sprawie fakultatywnej rejestracji obligacyj przedsiębiorstw prywatnych oraz gwarantowanych przez Państwo obligacyj kolei prywatnych w b. dzielnicy austrjackiej. ^*

Na zasadzie § 43 oraz §§ 16 i 52 rozporządzania Prezydenta Rzeczypospolitej z dn. 14 maja 1924 r. o przerachowaniu zobowiązań prywatno-prawnych w brzmieniu, ustalonem rozporządzeniem Ministra Skarbu w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości z dnia 25 marca 1925 r. (Dz. U. R. P. № 30 poz. 213) oraz §§ 1, 6 i 8 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 grudnia 1924 r. o prze rachowaniu gwarantowanych przez Państwo obligacyj i akcyj kolei prywatnych w b. dzielnicy austrjackiej, tudzież obligacyj opartych na zobowiązaniach tych kolei (Dz. U. R. P. № 115 poz. 1027) zarządza się co następuje:

§ 1. Przedsiębiorstwa prywatne, które na zasadzie § 16 ust. 4 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 14 maja 1924 r., o przerachowaniu zobowiązań prywatno-prawnych pragną przystąpić do wymiany względnie przestemplowania swych dawnych obligacyj na obligacje złotowe, mogą do dnia 30 czerwca 1926 r. wystąpić do Ministra Skarbu z wnioskiem o zarządzenie rejestracji emitowanych przez nie obligacyj, celem stwierdzenia, które obligacje należały w dniu 21 maja 1924 r. do obywateli pewnych państw.

Z podobnym wnioskiem mogą również wystąpić towarzystwa kolei prywatnych w b. dzielnicy austrjackiej, które emitowały obligacje gwarantowane przez Państwo.

§ 2. Minister Skarbu po nadejściu wniosku w myśl paragrafu poprzedniego wyda zarządzenie o rejestracji i zamianuje komisarza dla nadzoru nad rejestracją i konwersją obligacyj. Odnośnie do gwarantowanych przez Państwo obligacyj kolei prywatnych w b. dzielnicy austrjackiej może być wydane zarządzenie o rejestracji i także bez wniosku towarzystwa, które emitowało dane obligacje.

Zarządzenie o rejestracji będzie trzykrotnie opublikowane na koszt przedsiębiorstwa w Monitorze Polskim i dwóch dziennikach, wskazanych przez przedsiębiorstwo.

§ 3. Zarządzenie o rejestracji zawierać będzie wyszczególnienie objętych rejestracją obligacyj oraz wezwanie do posiadaczy tychże obligacyj, by zgłosili i przedstawili je w zarządzie odnośnego przedsiębiorstwa w terminie, wskazanym w zarządzeniu. Termin ten nie może być krótszy niż trzy miesiące ani dłuższy niż sześć miesięcy od daty wydania zarządzenia.

§ 4. Przedmiotem zgłoszenia i przedłożenia winny być oryginalne obligacje, przyczem jeśli obligacje uległy zaginięciu, winny być przedłożone zaświadczenia bądź o przeprowadzonem lub wdrożonym postępowaniu amortyzacyjnem zgodnie z przepisami dzielnicowemi o umorzeniu sądowem papierów wartościowych, bądź też o postępowaniu zabezpieczającem w myśl rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 grudnia 1924 r. (Dz. U. R. P. № 113 poz. 1052).

§ 5. Jednocześnie ze zgłoszeniem obligacyj winny być przedłożone dowody co do obywatelstwa ich właściciela, jeśli tenże miał dane obligacje na własność nieprzerwanie od dnia 21 maja 1924 r., i ponadto dowody co do obywatelstwa właściciela obligacyj w dniu 21 maja 1921 r., jeśli po tym terminie własność obligacyj ulegała zmianie.

Własność obligacyj w dniu 21 maja 1924 r. może być ukazana zapomocą bankowych kwitów depozytowych, lub w inny sposób mogący dostatecznie uwiarogodnić prawo własności.

Jako dowód obywatelstwa posiadacza będzie wystarczające okazanie dowodu osobistego lub legitymacji urzędniczej czy wojskowej, względnie przedłożenie poświadczenia właściwej władzy administracyjnej lub urzędu policyjnego.

Właścicielowi obligacyj będzie przysługiwało prawo uzupełnienia złożonych dowodów aż do upływu terminu, wyznaczonego dla dokonania zgłoszeń do rejestracji.

§ 6. Na podstawie przedłożonych dowodów zarząd odnośnego przedsiębiorstwa ustali, które obligacje należały w dniu 21 maja 1924 r. do obywateli pewnych państw. Przy powyższem ustaleniu zarząd przedsiębiorstwa winien działać w porozumieniu z komisarzem, któremu przysługuje prawo wglądu w całokształt prowadzonej rejestracji i prawo decyzji w wypadku różnicy zdań między właścicielem obligacyj a zarządem przeprowadzającym rejestrację.

§ 7. Przy ustalaniu własności obligacyj w dniu 21 maja 1924 r. będą wzięte pod uwagę następujące okoliczności:

obligacje, które podlegały postanowieniom ustawy z dnia 4 marca 1920 r. o rejestracji własności niemieckiej, będą uważane za własność niemiecką, o ile następne przeniesienie własności tychże nie nastąpiło za zgodą Głównego Urzędu Likwidacyjnego;

obligacje, które służyły za podkład emisji papierów wartościowych instytucyj kredytowych zagranicznych i w tym celu były tymże wydane, będą uważane za własność obywateli tego państwa, na którego terytorjum ma swą siedzibę dana instytucja;

obligacje, co do których zostanie udowodniony fakt, iż w dniu 21 maja 1924 r. znajdowały się na terytorium Państwa Polskiego, będą w braku dowodów przeciwnych uważane za własność obywateli polskich;

obligacje, co do których przedłożone dowody nie dadzą dostatecznej podstawy do ustalenia obywatelstwa osoby, która była ich właścicielem w dniu 21 maju 1924 r., będą uważane, o ile chodzi o obligacje rublowe, jako własność obywateli rosyjskich, o ile chodzi o obligacje koronowe, jako własność obywateli austrjackich, o ile chodzi o obligacje markowe (t. j. opiewające na marki niemieckie), jako własność obywateli niemieckich.

§ 8. Przedsiębiorstwo, przeprowadzające rejestrację, winno w terminie najdalej 2 tygodni od chwili złożenia poszczególnych obligacyj, zwrócić je właścicielowi z zaznaczeniem na obligacjach rodzaju ustalonej własności, jeśli co do tego ustalenia nie było różnicy zdań między właścicielem obligacyj a przedsiębiorstwem, zaś w przeciwnym razie winno zawiadomić właściciela o przekazaniu sprawy do decyzji komisarza.

Komisarz może za pośrednictwem zarządu przedsiębiorstwa zażądać od właściciela obligacyj dodatkowych dowodów, przewidzianych w § 5. O decyzji komisarza winno przedsiębiorstwo w ciągu 2 tygodni od jej zakomunikowania zarządowi przedsiębiorstwa powiadomić właściciela obligacyj i zwrócić mu obligacje z zaznaczeniem na nich rodzaju ustalonej własności.

Jednakże zarząd przedsiębiorstwa, jeżeli nie godzi się na decyzję komisarza, może w terminie wyżej przewidzianym zażądać na drodze sądowej ustalenia spornego stosunku. W razie przeniesienia sprawy na drogę sądową winien zarząd przedsiębiorstwa zwrócić obligacje bez żadnego zaznaczenia na nich rodzaju własności.

§ 9. Ustalenie obywatelstwa właściciela obligacyj, przeprowadzone w mysi paragrafów poprzednich, służyć bidzie za podstawę dla przeprowadzenia konwersji odnośnych obligacyj.

O ile do konwersji będę przedłożone obligacje, które nie były przedmiotem zgłoszenia w terminie przepisanym (§ 3), będą one traktowane jak obligacje, co do których przy zgłoszeniu nie zostały przedstawione dostateczne dowody dla ustalenia obywatelstwa osoby, która była ich właścicielem w dniu 21 maja 1924 r. (§ 7 ust. 5).

Przedsiębiorstwo może jednocześnie z wydaniem zarządzenia o rejestracji (§ 2) przystąpić do konwersji względnie przestemplowania dawnych obligacyj na nowe obligacje złotowe. W tym wypadku terminy, przewidziane w § 8, bada obowiązywać dla wydania właścicielowi nowych obligacyj względnie dawnych przestemplowanych.

§ 10. Mimo postanowień §§ 5-9 niniejszego rozporządzenia, właściciel obligacyj, któryby mógł doznać nieuzasadnionej szkody przez zastosowanie powyższych postanowień, będzie mógł podjąć z pomocą zwykłych środków procesowych dowód, że posiadał odnośne obligacje w dniu 21 maja 1924 r.

§ 11. Po przeprowadzeniu ustalenia rodzaju własności w drodze sądowej (§ 8 ust. 3 i § 10) przedsiębiorstwo będzie obowiązane zgodnie z tem ustaleniem przeprowadzić oznaczenie obligacyj względnie sprostować już dokonane na obligacjach oznaczenie.

§ 12. Koszty związane z przeprowadzeniem rejestracji i wynagrodzenie komisarza, które ustali Minister Skarbu, ponosić będzie przedsiębiorstwo, które postawiło wniosek o zarządzenie rejestracji.

^* Z dniem 30 czerwca 1926 r. termin prekluzyjny do wystąpienia do Ministra Skarbu z wnioskiem o zarządzenie rejestracji obligacyj emitowanych przez przedsiębiorstwa prywatne, które pragną przystąpić do wymiany względnie przestemplowania swych dawnych obligacyj na obligacje złotowe, ustalony w § 1 ust. 1 nin. rozporządzenia, przedłuża się do dnia 31 grudnia 1926 r., zgodnie z § 1 rozporządzenia z dnia 18 czerwca 1926 r. w sprawie przedłużenia terminu prekluzyjnego do zgłoszenia wniosków o zarządzie rejestracji obligacyj przedsiębiorstw prywatnych. (Dz.U.26.61.369).