Estonia-Polska. Konwencja weterynaryjna. Tallin.1933.09.26.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1934.63.528

Akt utracił moc

Wersja od: 20 lipca 1934 r.

KONWENCJA WETERYNARYJNA

między Polską a Estonją, podpisana w Tallinnie dnia 26 września 1933 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dn. 15 marca 1934 r. - Dz. U. R. P. Nr. 30, poz. 264).

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

W dniu dwudziestym szóstym września tysiąc dziewięćset trzydziestego trzeciego roku podpisana została w Tallinnie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Estońskiej Konwencja Weterynaryjna wraz z Protokółem Końcowym i Załącznikami o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA WETERYNARYJNA

między Polską a Estonją.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej i Naczelnik Republiki Estońskiej, pragnąc uregulować sprawę przewozu zwierząt i ich produktów, pochodzących z jednego z dwóch krajów przez drugi, postanowili zawrzeć konwencję i w tym celu wyznaczyli jako swych pełnomocników a mianowicie:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

Pana Jana STARZEWSKIEGO, Chargé d'Affaires Polski w Tallinnie i

Naczelnik Republiki Estońskiej:

Pana Ants PIIP, Ministra Spraw Zagranicznych,

którzy po zakomunikowaniu sobie swych odnośnych pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1.

Przewóz przez terytorjum jednej z Wysokich Układających się Stron zwierząt, produktów zwierzęcych, jak również materjałów lub przedmiotów mogących być rozsadnikami zarazy, a pochodzących z terytorjum drugiej Układającej się Strony, będzie ograniczony do pewnych punktów granicznych.

Układające się Strony przed wejściem w życie niniejszej konwencji podadzą sobie do wiadomości wykaz urzędów celnych, otwartych dla przewozu zwierząt, surowych produktów zwierzęcych, jak również materjałów lub przedmiotów, mogących być rozsadnikami zarazy. Strony zobowiązują się zorganizować służbę w tych urzędach w sposób, by odpowiadała wymogom weterynaryjnym i potrzebom handlowym. Układające się strony będą sobie podawały do wiadomości we właściwym czasie zmiany wprowadzone do wymienionego wykazu.

Artykuł  2.

Zwierzęta wymienione w artykule 1 obejmują osobniki z gatunku konia, osła i ich krzyżowania, bydła rogatego, owiec, kóz, świń jako też drobiu.

Artykuł  3.

Przewóz zwierząt, wymienionych wyżej w artykule 2-im i ich produktów, jak również materjałów i przedmiotów mogących być rozsadnikami zarazy nie będzie przedmiotem żadnego uprzedniego lub specjalnego zezwolenia ze strony państwa tranzytującego.

Przewóz zwierząt żywych innych gatunków winien być przedmiotem osobnego zezwolenia Państwa tranzytującego.

Artykuł  4.

Zwierzęta przewożone tranzytem będą poddane na granicy badaniu przez lekarza weterynaryjnego.

Zwierzęta będą zaopatrzone w świadectwo miejsca pochodzenia i zdrowia, wskazujące miejsca pochodzenia i miejsca przeznaczenia zwierząt.

Świadectwo (wzór Nr. 1) winno zawierać zaświadczenie państwowego, lub przez Państwo upoważnionego lekarza weterynaryjnego, że zwierzęta w chwili załadowania zostały uznane za zdrowe i wolne od wszelkiej choroby zaraźliwej i że ani w gminie pochodzenia, ani w gminach sąsiadujących, ani też w miejscowościach, przez które zwierzęta doprowadzone zostały do miejsca załadowania na kolej lub statek, nie panował (a);

a) co najmniej od 6 miesięcy - księgosusz lub zaraza płucna bydła rogatego,

b) co najmniej od 40 dni - zaraza stadnicza koni, pomór świń, zakaźne zapalenie jelit, zaraza świń i ospa owcza,

c) co najmniej od 21 dni - pryszczyca i pomór kur; ani niema żadnego przypadku zarazy płucnej bydła rogatego, pryszczycy, ospy owczej, pomoru świń, zarazy stadniczej koni, zakaźnego zapalenia jelit, zarazy świń i pomoru kur. Te zastrzeżenia ograniczone są dla każdej choroby do gatunków zwierząt na nią wrażliwych.

Stwierdzenie rozproszonych przypadków wąglika, szelestnicy, nosacizny, różycy, zarazy dziczyzny, bydła rogatego i zarazy świń, wścieklizny nie stoi na przeszkodzie do wystawienia świadectwa, z wyjątkiem dla zwierząt, pochodzących z zagród lub miejscowości poddanych obserwacji weterynaryjnej stosownie do przepisów weterynaryjnych państwa eksportującego.

Stwierdzenie świerzbu u zwierząt należących do gatunku owiec i kóz nie będzie stanowiło przeszkody do wystawienia świadectwa dla zwierząt jednokopytowych i naodwrót.

Dla zwierząt jednokopytowych i bydła rogatego świadectwa będą jednostkowe. Dla zwierząt należących do gatunków owiec, kóz, świń, jak również dla drobiu świadectwa będą zbiorowe. Świadectwa zbiorowe winny obejmować wyłącznie zwierzęta tego samego gatunku, należące do tej samej osoby, przeznaczone do tej samej miejscowości i należące do tego samego transportu i winny one zawierać wskazówki, wystarczające do uniemożliwienia jakiejkolwiek zamiany zwierząt.

Świadectwa winny być wydawane nie wcześniej, niż na trzy dni przed wysłaniem w drogę przesyłki, nie licząc dnia wydania. Przewóz winien się odbyć bez przerwy. W razie przerwy w przewozie z powodu siły wyższej, państwowy lub przez Państwo upoważniony lekarz weterynaryjny kraju pochodzenia lub kraju tranzytującego zamieści na odwrotnej stronie odnośnego świadectwa miejsca pochodzenia i zdrowia formułkę przytoczoną we wzorze Nr. 2 dołączonym do niniejszej konwencji.

Wszystkie zwierzęta należące do przesyłki winny być przedstawione do badania sanitarno-weterynaryjnego na granicy kraju tranzytującego. Wyjątek będzie uczyniony w razie śmierci przypadkowej, stwierdzonej przez władze weterynaryjne jednej z Wysokich Układających się Stron i zaświadczone przez te władze na świadectwie miejsca pochodzenia i zdrowia.

Czas trwania podróży ustala się według listu przewozowego lub papierów okrętowych.

Artykuł  5.

Przewożone mięso, tłuszcze zwierzęce, smalec i wszelkie przetwory mięsne będą poddane kontroli weterynaryjnej na granicy Państwa tranzytującego.

Mięso i przetwory mięsne winny być zaopatrzone w świadectwo miejsca pochodzenia i zdrowotności zgodnie z wzorem Nr. 3 dołączonym do niniejszej konwencji, stwierdzające, że pochodzą wyłącznie ze zwierząt poddanych przed i po uboju badaniu przez państwowego lub przez Państwo upoważnionego lekarza weterynaryjnego, który uznał to mięso za zdrowe, zdatne do spożycia dla ludzi bez zastrzeżeń i że było przyrządzone i poddawane zabiegom z zachowaniem wszelkich przepisów higjeny. Świadectwo wystawione na mięso świń lub przetworów z mięsa świń winno zawierać wzmianki, ze poddane zostało badaniu na włośnie z wynikiem ujemnym.

Mięso winno być oznakowane pieczęcią, odbitą również na dołączonem do przesyłki świadectwie. Każde świadectwo winno się odnosić tylko do mięsa tego samego gatunku zwierząt, tego samego pochodzenia, należącego do tego samego właściciela i wysłanego do tego samego odbiorcy.

Wycinanie, zeskrobywanie błon surowiczych, jak również usuwanie gruczołów chłonnych z ich naturalnego połączenia pociąga za sobą w każdym wypadku cofnięcie odnośnego mięsa.

Mięso świeże lub chłodzone winno być przedstawione do kontroli weterynaryjnej kraju tranzytującego na warunkach następujących:

a) mięso bydła rogatego: całe sztuki, ze skórą lub bez, lub podzielone na połowy lub ćwiartki,

b) mięso owiec i kóz całe sztuki, ze skórą lub bez, lub podzielone na połowy,

c) mięso świń: całe sztuki lub podzielone na połowy, z tłuszczem lub bez, tłuszcz może być przewożony oddzielnie.

Artykuł  6.

Surowe produkty zwierzęce w stanie świeżym mogą być poddane przez Państwo tranzytujące kontroli weterynaryjnej na granicy. Będą one zaopatrzone w świadectwo, którego wzór Nr. 4 jest załączony do niniejszej konwencji, wystawione przez państwowego lub przez Państwo upoważnionego lekarza weterynaryjnego, pozwalające na stwierdzenie ich tożsamości i zaświadczające, że produkty te pochodzą ze zwierząt wolnych od chorób mogących się udzielić ludziom lub zwierzętom przez te produkty.

Świadectwo takie nie będzie wymagane na produkty, które zostały poddane zabiegowi, uważanemu za dający dostateczne zabezpieczenie z punktu widzenia profilaktycznego (wysuszenie, solenie, działanie arszeniku lub innych środków, pranie antyseptyczne, działanie pary, odkażenie etc.). Będą dopuszczone do przewozu bez świadectwa i nie będą poddawane ograniczeniom ze względów policji weterynaryjnej: łój wytapiany, skwarki w stanie denaturowanym, wełna wywapniana lub prana sposobem fabrycznym, odpadki z wełny oraz wełna, pochodząca z garbarni, pióra wszelkiego rodzaju, opakowane w szczelne worki; jelita, gardziele, żołądki, pęcherze, kopyta suche lub solone, odpowiednio opakowane lub umieszczone w skrzyniach, bądź w zamkniętych beczułkach; skóry zwierząt dzikich, wywapnione odpadki skór, szczecina i sierść zwierzęca zupełnie sucha, wygotowana lub wywapniona (ogony, grzywy etc.); rogi, kopyta, racice, kości, wszystko odtłuszczono, wygotowane lub suche i pozbawione części miękkich; szmaty przeznaczone do celów przemysłowych; jaja, mleko i produkty mleczne.

Artykuł  7.

Transporty zwierząt przewożonych tranzytem winny być zaopatrzone w zezwolenie na przywóz wydane przez kraj przeznaczenia lub w zezwolenie na przewóz, wydane przez kraj przejmujący przesyłkę do dalszego przewozu pod tym warunkiem, że kraj ten lub kraj przeznaczenia zobowiąże się nie cofać w żadnym wypadku zwierząt, o ile wspomniane kraje już nie zobowiązały się na stałe do niecofania w żadnym wypadku zwierząt, produktów zwierzęcych lub przedmiotów, mogących być rozsadnikami zarazy.

Przewóz mięsa świeżego, konserwowanego lub przyrządzonego, materjałów i przedmiotów, mogących być rozsadnikami zarazy z terytorjum jednej z Układających się Stron przez terytorjum drugiej Strony koleją w zamkniętych i zaplobowanych wagonach lub też statkami będzie dopuszczony bez wymagania żadnego uprzedniego zobowiązania się do przyjęcia przesyłki ze strony kraju przejmującego przesyłkę do dalszego przewozu lub też kraju przeznaczenia.

Wagony podczas tranzytu winny być zaplombowane przez władze celne na stacji wejściowej kraju tranzytującego i w takim stanie będą przedstawione władzom celnym przy wejściu do kraju przeznaczenia lub kraju przejmującego przesyłkę do dalszego przewozu.

Wagony, zawierające zwierzęta, będą plombowane w sposób, który da gwarancję, że zwierzęta nie będą mogły być ani zamienione, ani wyładowane, lecz który nie przeszkodzi ich żywieniu. Wszelkie wyładowanie lub przeładowywanie jest zasadniczo zakazane. W razie konieczności lub za specjalnem zezwoleniem wyładowanie lub przeładowanie będzie mogło być dokonane pod kontrolą państwowego lub przez Państwo upoważnionego lekarza weterynaryjnego.

Wagony używane do przewozu zwierząt lub świeżych produktów zwierzęcych winny być doskonale uszczelnione.

Artykuł  8.

Zwierzęta uznane podczas badania weterynaryjnego na granicy za chore, zarażone lub podejrzane o jedną z chorób zaraźliwych, podlegającą obowiązkowi zgłoszenia, będą cofnięte, jak również przesyłki nieodpowiadające wymogom niniejszej konwencji.

Wyżej wspomniany lekarz weterynaryjny zanotuje na świadectwie powód cofnięcia, podpisze swoje oświadczenie i zawiadomi bezzwłocznie właściwą graniczną władzę weterynaryjną drugiej Układającej się Strony. Świadectwo wraz z protokółem, dotyczącym stwierdzonych faktów i wydanych zarządzeń będzie przesłane przez lekarza weterynaryjnego kraju tranzytującego, centralnej władzy weterynaryjnej swego kraju, która powiadomi kraj pochodzenia.

Jeśli zostanie stwierdzona zaraźliwa choroba, podlegająca obowiązkowi zgłoszenia w kraju tranzytującym pomiędzy zwierzętami przewożonemu tranzytem po przejściu przez stację wejściową, do tych zwierząt będą zastosowane przepisy ustaw i rozporządzeń obowiązujących w kraju tranzytującym. Odpis protokółu, sporządzonego w tej sprawie będzie przesłany drugiej Stronie bezzwłocznie przez właściwą władzę weterynaryjną.

Artykuł  9.

W razie stwierdzenia księgosuszu lub zarazy płucnej bydła rogatego na terytorjum jednej z Układających się Stron, druga Strona będzie miała prawo zakazania lub ograniczenia na czas trwania niebezpieczeństwa zarazy przewozu zwierząt, produktów zwierzęcych oraz materjałów lub przedmiotów, mogących być przenośnikami zarazy.

Artykuł  10.

Jeśli wskutek obrotu zwierzętami została zawleczona z obszaru jednej z Wysokich Układających się Stron na terytorjum drugiej Strony jedna z zaraźliwych chorób zwierzęcych, podlegających obowiązkowi zgłoszenia albo też, jeśli jedna z tych chorób przybrała charakter groźny na terytorjum jednej Strony, druga Strona będzie miała prawo na czas trwania niebezpieczeństwa zarazy ograniczyć lub zakazać przewozu zwierząt, należących do gatunków wrażliwych na tę chorobę, a pochodzących z obszarów objętych zarazą lub zagrożonych. Przy tych samych warunkach ograniczenie lub zakaz przewozu będą mogły być rozciągnięte na produkty pochodzenia zwierzęcego lub na produkty mogące być przenośnikami zarazy.

Te ograniczenia lub zakazy przywozu mogą być stosowane wyłącznie do terytorjów objętych chorobą i do terytorjów sąsiednich. Jako terytorjum uważane są: w Polsce powiaty, w Estonji okręgi weterynaryjne (loomaarsti jaoskonnad).

Przewóz nie może być zakazany w wypadku wąglika, szelestnicy, zarazy dziczyzny i bydła rogatego, wścieklizny, nosacizny, różycy świń, gruźlicy i świerzbu.

Czasokres trwania niebezpieczeństwa zarazy dla chorób wymienionych w art. 4 pod literami a, b, c, z wyjątkiem księgosuszu ogranicza się do czasokresów, przewidzianych w tymże artykule. Czasokres ten będzie obliczany od dnia urzędowego oświadczenia, ustalającego wygaśnięcie choroby.

Artykuł  11.

Centralne władze weterynaryjne obu Układających się Stron będą ogłaszały co miesiąc biuletyny weterynaryjne, podające statystykę zaraźliwych chorób zwierzęcych. Taki biuletyn zaraz po ogłoszeniu będzie przesyłany bezpośrednio centralnej władzy weterynaryjnej drugiej Układającej się Strony.

Artykuł  12.

Jeżeli na terytorjum jednej z Wysokich Układających się Stron zostanie stwierdzony księgosusz, zaraza płucna bydła rogatego, zaraza stadnicza zwierząt jednokopytowych lub pryszczyca w postaci ostrej z wysoką śmiertelnością, centralna władza weterynaryjna drugiej Wysokiej Układającej się Strony będzie bezzwłocznie zawiadomiona w drodze telegraficznej.

Artykuł  13.

Każda z Wysokich Układających się Stron zastrzega sobie prawo, - gdy uzna za stosowne i na czas, który uzna za potrzebny - wysłania delegata do kraju drugiej Układającej się Strony celem otrzymania informacji o stanie sanitarno - weterynaryjnym i instytucyj podległych, jak również o wykonywaniu przepisów weterynaryjnych.

Wysokie Układające się Strony wydadzą potrzebne zarządzenia celem ułatwienia wspomnianemu delegatowi wykonania jego funkcyj.

Artykuł  14

1) Niniejsza konwencja będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Warszawie w możliwie krótkim czasie.

2) Niniejsza konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych.

3) Konwencja zawarta jest na przeciąg jednego roku, przyczem okres ten rozpocznie się od daty jej wejścia w życie. Konwencja będzie przedłużana w drodze milczącej zgody na czas nieokreślony, o ile nie zostanie wypowiedziana przez jedną ze Stron Układających się przynajmniej na trzy miesiące przed upływem tego okresu rocznego. W razie przedłużenia w drodze milczącej zgody, każda z Wysokich Układających się Stron zastrzega sobie możność wypowiedzenia niniejszej konwencji w każdej chwili z terminem dwumiesięcznym.

Na dowód czego - pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencję.

Sporządzono w Tallinnie w podwójnym egzemplarzu dnia 26 września tysiąc dziewięćset trzydziestego trzeciego roku.

PROTOKÓŁ KOŃCOWY.

W chwili przystąpienia do podpisania Konwencji Weterynaryjnej, dotyczącej przewozu zwierząt, produktów pochodzenia zwierzęcego oraz materjałów i przedmiotów, mogących być rozsadnikami zarazy, zawartej w dniu dzisiejszym, niżej podpisani pełnomocnicy, pragnąc sprecyzować i uzupełnić jej postanowienia, zgodzili się na następujące:

1) W znaczeniu art. 8 niniejszej Konwencji Weterynaryjnej będą uważane za podejrzane zwierzęta, które przebywały w tym samym wagonie albo na tym samym statku ze zwierzątami choremi lub podejrzanemi o chorobę; zwierzęta, które zetknęły się podczas ładowania lub wyładowania ze zwierzętami choremi lub podejrzanemi o chorobę oraz zwierzęta, które były narażone pośrednio na zarażenie się wskutek przejścia przez miejsca, nadbrzeża albo mostki niedezynfekowane etc.

2) Konie wyścigowe, konie przeznaczone na konkursy lub zawody sportowe, będą mogły być dopuszczone do przywozu bez uprzedniego zezwolenia oraz do przewozu, jeśli zostały zaopatrzone, zamiast świadectwa przewidzianego przez niniejszą konwencję, w świadectwo wystawione przez prezesów towarzystw hipicznych (których wykaz będzie notyfikowany drugiej Stronie przez każdą z Wysokich Układających się Stron). Świadectwo to winno być zaopatrzone w pieczęć i wizę klubu albo towarzystwa i winno zawierać nazwisko i miejsce stałego zamieszkania właściciela, dokładny opis zwierzęcia, jego pochodzenie i miejsce przeznaczenia, jak również zaświadczenie państwowego lub przez Państwo upoważnionego lekarza weterynaryjnego, stwierdzające, że zwierzę jest zdrowe i że zakład, z którego ono pochodzi, jest wolny od zaraźliwych chorób.

3) Zaznacza się, że postanowienia niniejszej konwencji mogą być rozciągnięte, jeżeli zaszłaby potrzeba w drodze nowego układu między Wysokiemi Układającemi się Stronami na inne choroby, znane lub nieznane w chwili obecnej, a których przeniesienia możnaby się słusznie obawiać.

4) Pilne zawiadomienia, dotyczące stosowania niniejszej konwencji, mogą być wymieniane bezpośrednio przez władze centralne weterynaryjne każdej z Wysokich Układających się Stron; odpisy zawiadomień będą przesyłane drogą dyplomatyczną.

5) Gdy jedna z Wysokich Układających się Stron będzie powiadomiona o ukazaniu się księgosuszu, zarazy płucnej bydła rogatego, jak również zarazy stadniczej zwierząt jednokopytowych na terytorjum, należącem do graniczącego państwa trzeciego, jest zobowiązana zawiadomić o tem telegraficznie drugą Układającą się Stronę, komunikując o środkach zapobiegawczych, zastosowanych przeciw najściu jednej z tych chorób.

6) Świadectwa ustanowione niniejszą konwencją winny być wydawane w języku Państwa wystawiającego oraz zawierać tłumaczenie na język francuski, zamieszczone między wierszami.

7) Dla świadectw, wystawianych zgodnie z niniejszą konwencją nie jest wymagana wiza konsularna.

8) Odnośnie opłat na badanie weterynaryjne obie Wysokie Układające się Strony przyznają sobie wzajemnie prawa kraju najbardziej uprzywilejowanego.

9) Również Układające się Strony zobowiązują się utrzymać i rozwijać obecnie istniejącą państwową służbę weterynaryjną, zorganizowaną zgodnie z zasadami, ustalonemi przez Komitet Ekonomiczny Ligi Narodów i Międzynarodowe Biuro Epizootyczne.

Sporządzono w Tallinnie w podwójnym egzemplarzu dnia 26 września tysiąc dziewięćset trzydziestego trzeciego roku.

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

grafika