Dowody nabycia materiałów budowlanych oraz sporządzenie spisu remanentu tych materiałów.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1961.35.179

Akt utracił moc

Wersja od: 4 sierpnia 1961 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA FINANSÓW

z dnia 21 lipca 1961 r.

w sprawie dowodów nabycia materiałów budowlanych oraz sporządzenia spisu remanentu tych materiałów.

Na podstawie art. 4 ustawy z dnia 15 lipca 1961 r. o obowiązku udokumentowania pochodzenia materiałów użytych na cele budownictwa nie uspołecznionego (Dz. U. Nr 32, poz. 162) zarządza się, co następuje:

§  1.

1. Powołane w rozporządzeniu:

1) artykuły bez bliższego określenia oznaczają artykuły ustawy z dnia 15 lipca 1961 r. o obowiązku udokumentowania pochodzenia materiałów użytych na cele budownictwa nie uspołecznionego (Dz. U. Nr 32, poz. 162),

2) paragrafy bez bliższego określenia oznaczają paragrafy niniejszego rozporządzenia.

2. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o ustawie bez bliższego określenia, rozumieć należy ustawę z dnia 15 lipca 1961 r. o obowiązku udokumentowania pochodzenia materiałów użytych na cele budownictwa nie uspołecznionego (Dz. U. Nr 32, poz. 162).

3. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o materiałach (surowcach) budowlanych, rozumieć należy materiały oraz wyroby z tych materiałów dla celów budownictwa, wykazane w rozporządzeniu Przewodniczącego Komitetu Budownictwa, Urbanistyki i Architektury z dnia 21 lipca 1961 r. w sprawie wykazu materiałów budowlanych, na których posiadanie osoby fizyczne i prawne nie będące jednostkami gospodarki uspołecznionej obowiązane są posiadać dowody legalnego ich nabycia lub uzyskania (Dz. U. Nr 35, poz. 181).

4. Przy stosowaniu ustawy i przepisów wydanych na jej podstawie określa się pojęcie osób nie będących jednostkami gospodarki uspołecznionej według przepisów podatkowych.

§  2.

1. Nabycie materiałów (surowców) budowlanych powinno być udowodnione rachunkiem, który powinien zawierać ujęte w sposób ścisły i rzetelny:

1) imię, nazwisko (nazwę firmy) i adres sprzedającego (dostawcy),

2) datę sprzedaży (dostawy),

3) numer rachunku,

4) imię, nazwisko (nazwę firmy) i adres zakupującego (odbiorcy),

5) ilość i cenę jednostkową poszczególnych rodzajów materiałów budowlanych,

6) ogólną sumę należności,

7) podpis sprzedającego (dostawcy).

2. Uzyskanie materiałów (surowców) budowlanych powinno być stwierdzone w sposób ścisły i rzetelny:

1) jeżeli chodzi o materiały budowlane uzyskane z rozbiórki - zaświadczeniem prezydium rady narodowej, na której terenie znajdował się rozebrany obiekt,

2) u inwestora (budującego) - jeżeli chodzi o materiały wytwarzane przez niego z nabytych surowców - dowodami nabycia, o których mowa w ust. 1,

3) u wykonawcy budowy - jeżeli chodzi o materiały wytwarzane przez niego z nabytych surowców - dowodami nabycia, o których mowa w ust. 1, oraz danymi z kontroli ilościowej, do której prowadzenia obowiązani są w myśl przepisów podatkowych podatnicy opodatkowywani na zasadach ogólnych; jeżeli przepisy podatkowe nie nakładają na wykonawcę budowy obowiązku prowadzenia kontroli ilościowej, to jednak dla celów udokumentowania uzyskania materiałów budowlanych powinien on taką kontrolę ilościową prowadzić.

§ 3. Rachunki, o których mowa w § 2, stanowią dowód legalnego nabycia lub uzyskania materiałów budowlanych tylko wówczas, gdy są wystawione przez:

1) jednostki gospodarki uspołecznionej,

2) przedsiębiorstwa trudniące się na obszarze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej produkcją lub sprzedażą materiałów (surowców) budowlanych, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami o zezwoleniach na wykonywanie działalności gospodarczej,

3) zrzeszenia ludności i zespoły prowadzące, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami, działalność w zakresie pozyskania i produkcji materiałów budowlanych z miejscowych surowców,

4) osoby prywatne posiadające dowody legalnego nabycia lub uzyskania materiałów w rozumieniu przepisów rozporządzenia.

§  4.

1. Dla celów przewidzianego w art. 3 sprawdzenia legalności nabycia lub uzyskania materiałów nie jest wymagane okazanie dowodów w odniesieniu do materiałów budowlanych nabytych lub uzyskanych do dnia 30 września 1961 r. przez osoby, na których w myśl innych przepisów nie ciążył obowiązek udokumentowania posiadania tych materiałów - jeżeli osoby te sporządzą rzetelnie spis remanentu materiałów (surowców) według stanu na dzień 30 września 1961 r. i spis ten zgłoszą odpowiedniemu organowi w terminie do dnia 14 października 1961 r.

2. Spis remanentu materiałów (surowców) budowlanych powinien zawierać oddzielne wyszczególnienie materiałów (surowców) budowlanych:

1) które już zostały zużyte na nie zakończoną budowę,

2) które nie zostały jeszcze zużyte na budowę, a są w posiadaniu osób prowadzących lub mających prowadzić budowę.

3. Wyszczególnienie składników remanentu powinno zawierać dane ilościowe według rodzajów i gatunków materiałów (surowców) budowlanych, sporządzone według takiej jednostki miary, jaka dla danego materiału jest właściwa.

4. Spis powinien zawierać:

1) imię, nazwisko (nazwę firmy) i adres właściciela materiałów (budowy) oraz miejsce budowy,

2) wyszczególnienie, o którym mowa w ust. 2 i 3, z oznaczeniem kolejności pozycji,

3) podsumowanie spisu, podające ogólną ilość kolejnych pozycji spisu,

4) podpisy osób, które są właścicielami materiałów (budowy),

5) miejsce oraz datę sporządzenia spisu.

5. Spis powinien być sporządzony w trzech egzemplarzach atramentem, taśmą maszynową lub ołówkiem kopiowym.

§  5.

1. Dwa egzemplarze spisu należy zgłosić:

1) jeżeli chodzi o osoby zamieszkujące na terenie gromad - do prezydium właściwej gromadzkiej rady narodowej,

2) jeżeli chodzi o pozostałe osoby - do wydziału finansowego prezydium właściwej powiatowej (miejskiej, dzielnicowej) rady narodowej.

2. Dla zgłoszenia (ust. 1) właściwa jest:

1) w odniesieniu do inwestorów - rada narodowa, na której terenie znajduje się budowa,

2) w odniesieniu do wykonawców budowy - rada narodowa, na której terenie znajduje się przedsiębiorstwo wykonawcy.

3. Prezydia gromadzkich rad narodowych (ust. 1 pkt 1) obowiązane są przekazać otrzymane spisy w terminie do siedmiu dni właściwemu organowi finansowemu.

§ 6. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 października 1961 r.