Art. 3. - Dostosowanie uposażeń w związkach samorządu terytorialnego do uposażenia pracowników państwowych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1946.70.380

Akt utracił moc

Wersja od: 1 maja 1946 r.

Art.  3.

1. Uposażenie zasadnicze prezydentów miast, wiceprezydentów, burmistrzów i wiceburmistrzów nie może przekraczać stawek uposażenia, przywiązanych do następujących grup uposażenia pracowników państwowych:

KATEGORIA GMINY	GRUPA UPOSAŻENIA ZASADNICZEGO
	prezydentów miast i burmistrzów	wiceprezydentów i wiceburmistrzów
A. m. st. Warszawa	II	III
B. m. Łódź	III	IV
C. m. Kraków, Poznań, Gdańsk, Gdynia, Szczecin, Lublin, Wrocław, Olsztyn, Katowice	IV	V
D. miasta, liczące ponad 75.000 mieszkańców	V	VI
E. miasta, liczące ponad 15.000 do 75.000 mieszkańców	VI	VI
F. Pozostałe miasta	VII	VII

2. Na wniosek właściwej terytorialnie wojewódzkiej rady narodowej Minister Administracji Publicznej bądź Minister Ziem Odzyskanych w porozumieniu z Ministrem Skarbu może za zgodą Prezydium Krajowej Rady Narodowej w wyjątkowych przypadkach, uzasadnionych rozległością gospodarki finansowej gminy oraz rozwojem jej zakładów i przedsiębiorstw, podnieść miasto do kategorii bezpośrednio wyższej, z wyłączeniem jednak kategorii A.

3. Minister Ziem Odzyskanych władny jest z urzędu na obszarze swego działania przenieść miasto z grupy F do grupy E.

4. Uposażenie zasadnicze wójta nie może przekraczać VII grupy uposażenia, a w gminach podniesionych do wyższych kategorii na podstawie art. 5 ust. 2 - VI grupy uposażenia pracowników państwowych, o ile w tym ostatnim przypadku posiada kwalifikacje nie mniejsze od wymaganych na stanowisku sekretarza gminnego. Uposażenie wójta może być też określone w formie miesięcznego ryczałtu pieniężnego, który nie może przekraczać 100% uposażenia wg VII grupy w zależności od ilości czasu pracy poświęcanego gminie.