Dostarczanie środków przewozowych dla wykonywania budowy i utrzymania dróg publicznych i mostów.
Dz.U.1927.95.846
Akt utracił mocROZPORZĄDZENIE
PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ
z dnia 20 października 1927 r.
o dostarczaniu środków przewozowych dla wykonywania budowy i utrzymania dróg publicznych i mostów.
W wypadkach, gdy organa administracji drogowej, wykonywające we własnym zarządzie budowę i utrzymanie dróg publicznych i mostów, nie mogą uzyskać w drodze dobrowolnej umowy środków przewozowych niezbędnych dla wykonania tych robót - czy to wskutek odmowy ze strony posiadaczy środków przewozowych, czy wskutek żądania za ich wynajęcie zapłaty wyższej od stosowanej w promieniu 10 klm. od miejsca robót, może być zarządzone przymusowe dostarczenie odpowiednich dla tego celu środków przewozowych wraz z obsługą, za wynagrodzeniem.
Obowiązkowi przymusowego dostarczania (art. 1) środków przewozowych podlegają wszyscy posiadacze tych środków, z wyjątkami wskazanemi w artykule 5.
Obowiązek ten wykonywa się wyłącznie w naturze.
Obowiązek dostarczania środków przewozowych nakładać należy na posiadaczy takich środków kolejno, równomiernie i z uwzględnieniem stosunków gospodarczych i zawodowych. Obowiązek ten nie może być nakładany na rolników w porze zasiewów, sprzętu siana i zbiorów ziemiopłodów.
Nie można żądać dostarczania środków przewozowych z odległości większej niż 10 klm. od miejsca robót.
Od obowiązku dostarczania środków przewozowych (art. 1 i 2) wolne są następujące instytucje i osoby:
Nadto od obowiązku dostarczania środków przewozowych wolni są ich posiadacze, o ile chodzi o następujące środki przewozowe:
Zarządzenie o przymusowem dostarczeniu środków przewozowych wyda właściwa władza administracyjna I instancji, przytem odnośnie do gmin wiejskich, miejskich i gmin, nie sprawujących funkcyj władzy administracyjnej I instancji, po wysłuchaniu wydziału powiatowego, względnie magistratu.
Zarządzenie oznaczy ściśle czas, w ciągu którego ma być wykonywane, albo też roboty, jakie mają być dokonane.
W wypadkach, w których środki przewozowe mają być dostarczone z poza granic obszaru, podlegającego powołanej w art. 6 władzy administracyjnej I instancji, interesowana władza porozumie się z władzą administracyjną I instancji obszaru sąsiedniego, która w następstwie wyda zarządzenie w myśl art. 6 i 7. W braku porozumienia między wspomnianemi władzami, rozstrzygnie sprawę przełożony nad niemi wojewoda, a gdyby odnośne władze nie podlegały temu samemu wojewodzie, rozstrzygnie Minister Robót Publicznych.
Zarządzenie, o którem mowa w artykułach 6 i 8, będzie na polecenie właściwej władzy administracyjnej I instancji ogłoszone w odnośnych gminach.
Na podstawie tego wykazu władze gminne powołają z uwzględnieniem zasad, podanych w art. 2 i 4, poszczególnych posiadaczy do dostarczenia środków przewozowych przez doręczenie im nakazów imiennych.
W nakazach, o których mowa w artykule poprzednim, winny być wskazane: ilość żądanych środków, termin i miejsce ich dostarczenia.
Nakazy te winny być doręczone co najmniej na 7 dni przed terminem, podanym w nakazie.
Przeciw nieprawidłowemu przez władzę gminną powołaniu do świadczeń interesowany może wnieść przez tę władzę do bezpośrednio przełożonej władzy administracyjnej zażalenie w ciągu dni siedmiu od dnia otrzymania nakazu o dostarczenie środków przewozowych.
Od decyzji rzeczonej władzy administracyjnej niema odwołania w toku instancyj administracyjnych.
Zażalenie nie wstrzymuje obowiązku dostarczenia środków przewozowych.
Normy wynagrodzenia za przymusowe dostarczenie środków przewozowych oznaczy władza administracyjna, która wydała odnośne zarządzenie (artykuły 6 i 8), przytem odnośnie do gmin wiejskich i gmin miejskich, nie sprawujących funkcyj władzy administracyjnej I instancji, po wysłuchaniu wydziału powiatowego, względnie magistratu.
Wynagrodzenie winno odpowiadać przeciętnemu wynagrodzeniu za użycie środka przewozowego, stosowanemu w danym czasie w promieniu 10 klm. od miejsca robót.
Wypłata ma nastąpić, o ile można, niezwłocznie po dokonaniu świadczenia.
Kto bez słusznej przyczyny uchyli się od obowiązku dostarczenia środków przewozowych w myśl rozporządzenia niniejszego, ulegnie karze grzywny do 150 złotych lub aresztu do 15 dni.
Władza, wymierzająca karą, oznaczy w orzeczeniu, na wypadek nieściągalności grzywny, karę zastępczego aresztu na czas nie dłuższy od 15 dni.
Do wymierzania kar, przewidzianych w rozporządzeniu niniejszem, powołane są władze administracyjne I instancji.
Przeciwko orzeczeniu władzy administracyjnej I instancji ukarany może wnieść w ciągu dni 7 od dnia doręczenia orzeczenia, na ręce tej władzy, żądanie przekazania sprawy właściwemu sądowi powiatowemu (pokoju), który zastosuje przepisy postępowania obowiązujące dla I instancji sądowej.
Wyrok sądu okręgowego, wydany w II instancji, jest prawomocny.
Grzywny ściągane będą w trybie administracyjnym na rzecz Skarbu Państwa względnie funduszu drogowego związku komunalnego, zależnie od tego, do jakiej kategorji drogi środki przewozowe służyć miały.
Postanowienia rozporządzenia niniejszego stosuje się również do dróg, stanowiących własność Państwa, a nie będących drogami publicznemu
Wykonanie niniejszego rozporządzenia powierza się Ministrowi Robót Publicznych w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych.
Rozporządzenie niniejsze obowiązuje na całym obszarze Rzeczypospolitej z wyjątkiem województwa śląskiego i wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
Dokumenty powiązane
Jeżeli chcesz mieć dostęp do wszystkich dokumentów powiązanych, zaloguj się do LEX-a Nie korzystasz jeszcze z programów LEX? Zamów dostęp testowy »