Doręczanie pism sądowych przez policję państwową.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1929.25.268

Akt utracił moc

Wersja od: 1 lipca 1929 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRÓW SPRAWIEDLIWOŚCI I SPRAW WEWNĘTRZNYCH

z dnia 30 marca 1929 r.

w sprawie doręczania pism sądowych przez policję państwową. ^*

Na podstawie art. 145 lit. b) rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 6 marca 1928 r. o Policji Państwowej (Dz. U. R. P. Nr. 28, poz. 257) zarządza się co następuje:

§ 1. Prócz wypadku przewidzianego w art. 145 lit. a) rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 6 marca 1928 r. o Policji Państwowej (Dz. U. R. P. Nr. 28, poz. 257) policja państwowa doręcza pisma sądowe w następujących wypadkach:

1) jeżeli adresat prowadzi taki tryb życia (podróżujący, włóczęga, bezdomny i t. p), że celem doręczenia do rąk własnych konieczne jest czuwanie nad jego zjawieniem się w miejscowości, w której znajduje się posterunek lub komisarjat policji państwowej;

2) jeżeli wezwanie do stawienia się usiłowano doręczyć przez inny organ, który stwierdził, że adresat kilkakrotnie uchylał się od doręczenia, a sąd doręczenie do rąk własnych postanowił ponowić;

3) jeżeli funkcjonarjusz policji państwowej obecny w sądzie w charakterze urzędowym lub, jako świadek, udaje się z sądu do rejonu posterunku (komisarjatu) lub przez rejon posterunku (komisarjatu), w którym należy doręczyć wezwanie pilne ze względu na zapobieżenie odroczeniu rozprawy głównej lub apelacyjnej;

4) jeżeli sędzia śledczy lub prokurator dokonywa czynności poza budynkiem sądowym, a wezwanie dotyczy osoby, której przesłuchanie bezzwłoczne lub na miejscu czynności sędzia lub prokurator uzna za konieczne;

5) jeżeli sędzia śledczy lub prokurator zarządza odszukanie osoby, nieznanej z adresu, z jednoczesnem doręczeniem jej wezwania;

6) jeżeli sędzia śledczy lub prokurator ze względu na cel śledztwa lub dochodzenia, który w razie opóźnienia lub innego sposobu doręczenia byłby udaremniony, zarządza wezwanie oznaczonej osoby do bezzwłocznego stawienia się (lub w ciągu kilku godzin), przewidując na wypadek nieusprawiedliwionego niestawiennictwa bezzwłoczne sprowadzenie przymusowe;

7) jeżeli doręczenie zarządzono w postępowaniu doraźnem.

§ 2. W wypadkach przewidzianych w § 1 pkt. 1 i 2 doręczenie przez policję państwową można zarządzić tylko poleceniem pisemnem za zezwoleniem i podpisem kierownika sądu względnie prokuratury (wydziału - oddziału - zamiejscowego).

§ 3. W wypadku przewidzianym w § 1 pkt. 3 funkcjonarjusz policji państwowej może bądź doręczyć wezwanie osobiście, bądź celem doręczenia wręczyć je za potwierdzeniem pisemnem policji państwowej danego rejonu (posterunkowi - komisarjatowi), właściwej zaś władzy gminnej tylko wówczas, jeżeli co do doręczenia w porę niema żadnych wątpliwości; wręczenie woźnemu sądowemu sądu grodzkiego jest dopuszczalne, jeżeli nie powstanie stąd zwłoka i doręczenie ma nastąpić w siedzibie sądu grodzkiego.

§ 4. W wypadkach przewidzianych w § 1 pkt. 4, 5, 6, 7 dopuszczalne jest także ustne wezwanie odnośnej osoby za pośrednictwem funkcjonarjusza policji państwowej, jeżeli według obowiązujących przepisów wezwanie pisemne nie jest konieczne.

§ 5. Rozporządzenie niniejsze obowiązuje od dnia 1 kwietnia 1929 r.

^* Z dniem 1 lipca 1929 r. nin. rozporządzenie traci moc obowiązującą w sprawach karnych, zgodnie z § 5 rozporządzenia z dnia 25 czerwca 1929 r. w sprawie doręczania pism sądowych przez policję państwową w sprawach karnych (Dz.U.29.47.385).