Rozdział 2 - Rejonizacja osadzania w jednostkach penitencjarnych - Czynności administracyjne związane z wykonywaniem tymczasowego aresztowania oraz kar i środków przymusu skutkujących pozbawienie wolności oraz dokumentowanie tych czynności.

Dziennik Ustaw

Dz.U.2004.15.142

Akt utracił moc

Wersja od: 3 lutego 2004 r.

Rozdział  2

Rejonizacja osadzania w jednostkach penitencjarnych

§  11.

1. Tymczasowo aresztowanego mężczyznę osadza się w areszcie śledczym przeznaczonym dla mężczyzn, położonym najbliżej siedziby organu dysponującego.

2. Tymczasowo aresztowaną kobietę osadza się w areszcie śledczym przeznaczonym dla kobiet, położonym najbliżej siedziby organu dysponującego.

3. Skazanego i ukaranego wzywanego do stawienia się w wyznaczonym terminie do odbycia kary kieruje się do aresztu śledczego położonego najbliżej miejsca jego zamieszkania. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio; przepisów § 13 nie stosuje się.

§  12.

1. Tymczasowo aresztowanego przyjmuje się do aresztu śledczego wskazanego w nakazie przyjęcia, chyba że dalsze przepisy stanowią inaczej.

2. Tymczasowo aresztowanego, którego sąd nakazał osadzić w areszcie śledczym nieokreślonym z nazwy, oraz tymczasowo aresztowanego, skazanego i ukaranego, wobec którego zarządzono poszukiwania, w tym listem gończym, przyjmuje się do aresztu śledczego, do którego nastąpiło doprowadzenie. W wypadku gdy w tej samej miejscowości ma siedzibę kilka aresztów śledczych, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.

3. Skazanego lub ukaranego doprowadzonego do odbycia kary przyjmuje się do aresztu śledczego, w którym znajduje się orzeczenie podlegające wykonaniu. Doprowadzonego wraz z orzeczeniem przyjmuje się do aresztu śledczego, do którego nastąpiło doprowadzenie.

4. Osadzonego, który zbiegł albo w wyznaczonym terminie nie powrócił z przepustki, przyjmuje się do:

1) aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego, do którego nastąpiło doprowadzenie;

2) jednostki penitencjarnej, do której się zgłosił; w takim wypadku przepisów § 11 i 13 nie stosuje się.

5. Skazanego i ukaranego doprowadzonego po przerwie w wykonaniu kary przyjmuje się do aresztu śledczego, do którego nastąpiło doprowadzenie, albo do zakładu karnego typu zamkniętego, w którym znajduje się dokumentacja doprowadzonego. Zgłaszającego się przyjmuje jednostka penitencjarna, o której mowa w § 132 ust. 2 i 3.

6. Obywatela polskiego skazanego przez sąd państwa obcego lub Międzynarodowy Trybunał Karny i przekazanego w celu wykonania kary pozbawienia wolności w Rzeczypospolitej Polskiej oraz osobę pozbawioną wolności na terytorium innego państwa, sprowadzoną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w charakterze świadka w toczącym się postępowaniu karnym, przyjmuje się do aresztu śledczego wskazanego w nakazie przyjęcia.

7. Osadzonego wzywanego z innych jednostek penitencjarnych do udziału w czynnościach procesowych kieruje się do aresztu śledczego położonego najbliżej siedziby organu wzywającego. Jeżeli wzywanym do udziału w czynności procesowej jest osadzony, o którym mowa w § 13, kieruje się go do wyznaczonego aresztu śledczego, położonego najbliżej siedziby organu wzywającego.

§  13.

1. Doprowadzoną osobę, o której mowa w art. 88 § 4, art. 88a § 2 oraz art. 212a § 3 i 4 k.k.w., przyjmuje się do wyznaczonych aresztów śledczych.

2. W wypadku wymienionym w ust. 1 przyjęcie do wyznaczonego aresztu śledczego następuje także wówczas, gdy w nakazie przyjęcia wskazano inny areszt, niewłaściwy dla tej kategorii osób.

3. Do wyznaczonych aresztów śledczych przyjmuje się także inne osoby, jeżeli organ dysponujący lub stosujący tymczasowe aresztowanie tak postanowił ze względów bezpieczeństwa.

4. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do osadzonego przetransportowanego w związku z udziałem w czynnościach procesowych w sprawie, w której nie zastosowano tymczasowego aresztowania, zakwalifikowanego jako wymagającego osadzenia w areszcie śledczym lub w zakładzie karnym typu zamkniętego w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwo aresztu lub zakładu albo jako wymagającego osadzenia w tym areszcie lub zakładzie w wyznaczonym oddziale lub celi.

§  14.

1. Szczegółową rejonizację osadzania tymczasowo aresztowanych w aresztach śledczych ustala dyrektor okręgowy w uzgodnieniu z właściwymi prezesami sądów okręgowych i wojskowych sądów garnizonowych, prokuratorami okręgowymi, wojskowymi prokuratorami garnizonowymi oraz komendantami wojewódzkimi Policji.

2. W razie zaistnienia konieczności osadzenia tymczasowo aresztowanego w areszcie śledczym niewchodzącym w skład danego okręgu, zwłaszcza z przyczyn określonych w § 15, ustalenie rejonizacji osadzenia następuje pomiędzy właściwymi dyrektorami okręgowymi, w uzgodnieniu z organami wymienionymi w ust. 1.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do skazanych i ukaranych w związku z ich udziałem w czynnościach procesowych w sprawie, w której nie zastosowano tymczasowego aresztowania.

4. Jeżeli nie można osiągnąć porozumienia co do rejonizacji osadzania z prezesami sądów okręgowych lub wojskowych sądów garnizonowych albo z prokuratorami okręgowymi lub wojskowymi prokuratorami garnizonowymi, dyrektor okręgowy dokonuje niezbędnych uzgodnień z właściwymi prezesami sądów apelacyjnych lub wojskowych sądów okręgowych albo z prokuratorami apelacyjnymi lub wojskowymi prokuratorami okręgowymi.

5. W wypadku gdy nie można osiągnąć porozumienia co do rejonizacji osadzania w trybie określonym w ust. 1 i 4, dyrektor okręgowy występuje z wnioskiem do Dyrektora Generalnego Służby Więziennej o dokonanie niezbędnych uzgodnień odpowiednio z kierownikami właściwych komórek organizacyjnych podległych Ministrowi Sprawiedliwości lub Ministrowi Obrony Narodowej albo Komendantem Głównym Policji.

6. W dokumencie ustalającym rejonizację osadzania wskazuje się w szczególności, do których wyznaczonych aresztów śledczych kierować będą osadzonych wymienionych w § 13 poszczególne sądy i prokuratury.

7. Dokument ustalający rejonizację osadzania dyrektor okręgowy przesyła organom, których rejonizacja dotyczy, dyrektorom podległych jednostek penitencjarnych, a w wypadku wymienionym w ust. 2 - ponadto właściwym dyrektorom okręgowym.

§  15.

1. W wypadku braku wolnych miejsc zakwaterowania w areszcie śledczym, inny taki areszt, właściwy do przyjmowania tymczasowo aresztowanych, ustala się w trybie określonym w § 14.

2. W uzasadnionym wypadku, w szczególności wynikającym z potrzeby zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania karnego lub zapewnienia bezpieczeństwa osobie pozbawionej wolności, właściwy dyrektor okręgowy wraz z organem dysponującym lub wzywającym uzgadniają, w którym areszcie śledczym ma być osadzona określona osoba.

§  16.

1. Tymczasowo aresztowany, względem którego nie stosuje się przepisów o wykonywaniu kary pozbawienia wolności, może być przeniesiony do innego aresztu śledczego wyłącznie na podstawie pisemnego polecenia lub pisemnej zgody organu dysponującego.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do osoby, którą można przenieść do innej jednostki penitencjarnej na podstawie art. 223 k.k.w.

3. Termin i sposób przetransportowania osadzonego, o którym mowa w ust. 1, w związku z potrzebą udzielenia mu świadczeń leczniczych lub przeprowadzenia badań, a także tryb powiadomienia o realizacji transportu uzgadnia się z organem dysponującym, chyba że organ ten ustali inaczej. Przepis stosuje się odpowiednio do transportów powrotnych. Z uzgodnienia telefonicznego sporządza się notatkę urzędową, którą włącza się do akt osobowych część "A" osadzonego.

4. W razie konieczności udzielenia natychmiastowej pomocy lekarskiej osadzonemu, o którym mowa w ust. 1, areszt śledczy może dokonać samodzielnie przetransportowania lub czasowego przeniesienia osadzonego do innej jednostki penitencjarnej, powiadamiając o tym organ dysponujący nie później niż pierwszego dnia roboczego po wyjeździe osadzonego.

5. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio w wypadku konieczności przetransportowania do wyznaczonego aresztu śledczego osadzonego zakwalifikowanego jako wymagającego osadzenia w areszcie śledczym lub w zakładzie karnym typu zamkniętego w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwo aresztu lub zakładu albo jako wymagającego osadzenia w tym areszcie lub zakładzie w wyznaczonym oddziale lub celi.

§ 17. Przepisy § 15 i 16 stosuje się odpowiednio do organu wzywającego oraz skazanego lub ukaranego, jeżeli jego pobyt w danej jednostce penitencjarnej jest niezbędny ze względu na udział w czynnościach procesowych w sprawie, w której nie zastosowano tymczasowego aresztowania.

§ 18. Przetransportowanie tymczasowo aresztowanego, względem którego nie stosuje się przepisów o wykonywaniu kary pozbawienia wolności w związku ze skierowaniem go do oddziału terapeutycznego, następuje za zgodą organu dysponującego.

§ 19. W wypadku uchylenia wyroku sądu pierwszej instancji lub zastosowania tymczasowego aresztowania w innej sprawie wobec osadzonego odbywającego karę w zakładzie karnym typu półotwartego lub otwartego, transportuje się go do najbliższego aresztu śledczego. W wypadku osoby odbywającej karę w zakładzie karnym typu zamkniętego powiadamia się organ dysponujący o konieczności przetransportowania osadzonego do aresztu śledczego.

§  20.

1. O skierowaniu osadzonego do aresztu śledczego niezgodnie z rejonizacją osadzania, ustaloną dla danego organu dysponującego lub wzywającego, dyrektor powiadamia ten organ oraz dyrektora okręgowego. Przepisu nie stosuje się w wypadku wymienionym w § 15 ust. 2.

2. Jeżeli w wyniku przekazania tymczasowo aresztowanego do dyspozycji innego organu jest konieczne przetransportowanie go do aresztu śledczego, ustalonego w rejonizacji osadzania dla tego organu, dyrektor powiadamia o tym organ dysponujący.

3. W wypadkach wymienionych w ust. 1 i 2 dyrektor może, po 14 dniach od dnia przyjęcia lub przekazania, dokonać samodzielnie przetransportowania osadzonego do właściwego ze względu na rejonizację aresztu śledczego, chyba że organ dysponujący lub wzywający powiadomi, iż inaczej uzgodnił z dyrektorem okręgowym.