Czechosłowacja-Polska. Umowa w sprawie ochrony i pomocy prawnej w sprawach podatkowych. Warszawa.1925.04.23.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1926.12.76

Akt utracił moc

Wersja od: 29 grudnia 1925 r.

UMOWA

między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeskosłowacką w sprawie ochrony prawnej i pomocy prawnej w sprawach podatkowych, podpisana w Warszawie dnia 23 kwietnia 1925 roku.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dn. 30-go lipca 1925 r. - Dz. U. R. P. Nr. 89 poz. 623).

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, STANISŁAW WOJCIECHOWSKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dwudziestego trzeciego kwietnia tysiąc dziewięćset dwudziestego piątego roku podpisana została w Warszawie pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Czeskosłowackiej umowa w sprawie ochrony prawnej i pomocy prawnej w sprawach podatkowych o następującem brzmieniu dosłownem:

UMOWA

między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czechosłowacką w sprawie ochrony prawnej i pomocy prawnej w sprawach podatkowych.

Rzeczpospolita Polska i Republika Czechosłowacka celem unormowania ochrony prawnej obywateli Rzeczypospolitej Polskiej w Republice Czechosłowackiej oraz obywateli Republiki Czechosłowackiej w Rzeczypospolitej Polskiej tudzież obowiązków władz obydwu Państw do udzielania sobie wzajemnej pomocy urzędowej i prawnej w sprawach podatkowych,

postanowiły zawrzeć co do tego umowę i zamianowały w tym celu swymi pełnomocnikami, a to:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

JUDra Karola Birgfellnera, Sędziego Najwyższego Trybunału Administracyjnego,

Prezydent Republiki Czechosłowackiej:

JUDra Bohumila VIasáka, upełnomocnionego Ministra i Szefa Sekcji Ministerstwa Skarbu,

którzy po wzajemnej wymianie swych pełnomocnictw, oraz po stwierdzeniu, iż są tak co do treści jak i formy odpowiednie, umówili zgodnie co następuje:

Artykuł  1.

Za podatki w myśl niniejszej umowy uważać należy daniny publiczne, o ile są pobierane w Rzeczypospolitej Polskiej i w Republice Czechosłowackiej na rzecz Państwa, tudzież dodatki lub opłaty, pobierane wraz z temi daninami na rzecz innych związków prawnopublicznych. Za podatki w rozumieniu niniejszej urnowy nie uważa się jednak ceł i podatków spożywczych; podatku od obrotu i od przedmiotów zbytku nie uważa się za podatek spożywczy.

I.

Ochrona prawna w sprawach podatkowych.

Artykuł  2.

1. Obywatele jednego Państwa będą na obszarze drugiego Państwa traktowani w sprawach podatkowych narówni z obywatelami tegoż Państwa, a w szczególności doznawać będą równej ochrony wobec władz skarbowych, oraz innych organów administracji skarbowej, sądów zwyczajnych, tudzież sądów skarbowych i administracyjnych.

2. Osoby prawne, tudzież towarzystwa, zrzeszenia osób, instytucje, fundacje i inne majątki celowe, które nie posiadają własnej osobowości prawnej, jednak jako takie podlegają opodatkowaniu, o ile mają siedzibę na obszarze jednego Państwa i o ile istnieją zgodnie z prawem tegoż Państwa, będą na obszarze drugiego Państwa w sprawach podatkowych tak samo traktowane (ustęp 1) jak jego właśni płatnicy tego samego rodzaju.

II.

Pomoc prawna w sprawach podatkowych.

Artykuł  3.

Obydwa Państwa zobowiązują się do udzielania sobie wzajemnej pomocy urzędowej i prawnej we wszystkich sprawach podatkowych, sprawach ucieczki kapitałów i uchylania się od podatków, a to tak przy określaniu i ustalaniu (przypisaniu) podatków oraz przy ich zabezpieczaniu, jak również w postępowaniu odwoławczem tudzież przy ściąganiu tych podatków.

Artykuł  4.

1. Z zastrzeżeniem odrębnych postanowień (art. 11 do 13), dotyczących egzekucji, uskuteczniają Władze obydwu Państw doręczanie pism i załatwianie wniosków o udzielenie pomocy urzędowej i prawnej, znosząc się z sobą bezpośrednio.

2. Do bezpośredniego przesyłania i przyjmowania wniosków o doręczenie oraz o pomoc urzędową i prawną powołane są władze skarbowe II instancji obydwu umawiających się Państw.

3. Jeżeli Władza, do której skierowano wniosek (władza wezwana), nie jest właściwą, przesyła z urzędu wniosek do właściwej władzy i zawiadamia o tem bezzwłocznie władzę, od której wniosek wyszedł (władzę wzywającą).

Artykuł  5.

Z wyjątkiem wypadku, określonego w artykule 6 ustęp 2, wnioski władz polskich będą ułożone w języku polskim, a wnioski władz czechosłowackich w języku czechosłowackim. We wniosku wymienić należy władzę wzywającą, imię, nazwisko i zawód (stan) zainteresowanych osób, a o ile chodzi o doręczenie, adres odbiorcy i rodzaj pisma, które ma być doręczone.

Artykuł  6.

1. O doręczenie starać się ma właściwa Władza Państwa wezwanego. Władza ta może, z wyjątkiem przypadku, określonego w ustępie 2, ograniczyć się do wydania pisma odbiorcy, o ile tenże jest skłonny pismo przyjąć.

2. Na życzenie Państwa wzywającego dokonywa się doręczenia pisma w sposób, przewidziany w ustawach Państwa wezwanego dla uskutecznienia podobnych doręczeń, jeżeli pismo jest sporządzone w języku Państwa wezwanego (artykuł 5), albo dołączono do niego przekład w tymże języku.

Artykuł  7.

Jako dowód doręczenia służy bądź uwierzytelnione poświadczenie odbioru ze strony odbiorcy, zaopatrzone w datę odbioru, bądź zaświadczenie władzy Państwa wezwanego, stwierdzające dokonanie, sposób i dzień doręczenia.

Artykuł  8.

1. Władza wezwana winna uczynić zadość wnioskowi i zastosować przytem takie same środki przymusowe, jakieby według własnych przepisów należało zastosować do załatwienia podobnego wniosku swoich władz lub osób zainteresowanych.

2. Nie wolno stosować środków przymusowych, choćby w Państwie wezwanem dopuszczalnych, w przypadkach, w których Państwo wzywające na odpowiedni wniosek Państwa wezwanego nie mogłoby zastosować takiego samego środka.

3. Na żądanie władzy wzywającej należy ją zawiadomić o czasie i miejscu czynności urzędowej, która na jej wniosek będzie przedsięwziętą. Osoby zainteresowane mają prawo ustanowić swoich zastępców lub uczestniczyć w tej czynności urzędowej, a to wedle ogólnych przepisów, obowiązujących w Państwie wezwanem.

Artykuł  9.

Za załatwienie wniosków o doręczenie i innych wniosków nie będą pobierane żadne opłaty ani policzane żadne wydatki; jednak o ile Strony nie ułożą się inaczej, postanowienie to nie odnosi się do należności, wypłaconych informatorom i biegłym, oraz do kosztów, spowodowanych współudziałem urzędnika wykonawczego w przypadku, określonym w artykule 6, ustęp 2.

Artykuł  10.

Postanowienia niniejszej umowy mają zastosowanie do pomocy prawnej w postępowaniu egzekucyjnem, o ile nie postanowiono inaczej w artykułach 11 do 13.

Artykuł  11.

1. Zarządzenia (orzeczenia, uchwały, polecenia) w sprawach podatkowych, niepodlegające zaskarżeniu w toku instancji, będą na wniosek Naczelnej Władzy Skarbowej jednego Państwa, skierowane do Naczelnej Władzy Skarbowej drugiego Państwa bezpłatnie uznane i wykonane. Uznanie winno być wyraźnie orzeczone.

2. Zarządzenia, określone w ustępie 1, wykonywane będą bez wysłuchania osób zainteresowanych, na zasadzie przepisów ustawowych Państwa, na obszarze którego czynność ma być wykonaną.

3. Do wniosku o wykonanie właściwa władza Państwa wzywającego dołączy potwierdzenie prawomocności zarządzenia; właściwość tej władzy zaświadczy Naczelna Władza Skarbowa Państwa wzywającego.

Artykuł  12.

Na podstawie wykonalnych, aczkolwiek jeszcze nieprawomocnych zarządzeń, można żądać tymczasowego zabezpieczenia przez zajęcie, o ile chodzi o obywateli Państwa wzywającego. Osoba zainteresowana może spowodować uchylenie zajęcia, jeśli da zabezpieczenie, którego rodzaj i wysokość mają być określone we wniosku Państwa wzywającego.

Artykuł  13.

Wnioskowi o pewien oznaczony sposób wykonania albo zabezpieczenia należy zadość uczynić, o ile ten sposób wykonania albo zabezpieczenia jest dopuszczalny według prawa Państwa wzywającego i Państwa wezwanego. Pozatem o sposobie wykonania albo rodzaju zabezpieczenia rozstrzygają przepisy Państwa wezwanego.

Artykuł  14.

1. Pomoc urzędowa i prawna nie będzie udzieloną przeciw obywatelom Państwa wezwanego, którzy mają miejsce zamieszkania lub stały pobyt na obszarze tegoż Państwa. To postanowienie nie obowiązuje co do pomocy urzędowej i prawnej w celu zrealizowania pretensyj podatkowych, powstałych w czasie, kiedy zobowiązany był obywatelem Państwa wzywającego.

2. Pomocy urzędowej i prawnej można odmówić, jeżeli Państwo wezwane uważa, że jej udzielenie może naruszyć jego prawa zwierzchnicze lub bezpieczeństwo, albo też utrudnić ściągnięcie Jego własnych bądź już płynnych bądź wprawdzie jeszcze niepłynnych, ale już powstałych pretensyj podatkowych.

3. Państwo wezwane może odmówić wnioskom, na podstawie których na Jego obszarze od osób, w sprawie w charakterze płatnika niezainteresowanych, mają być zebrane dopuszczalne wywiady, wiadomości i opinje, jeżeli Państwo wzywające wedle swych własnych przepisów ustawowych nie byłoby uprawnione do zbierania takich wywiadów, wiadomości lub opinij. Powyższe odnosi się także do wniosków o wyjawienie okoliczności faktycznych lub stosunków prawnych, jeżeli wiadomość o tych okolicznościach lub stosunkach możnaby uzyskać tylko w razie istnienia obowiązku do udzielenia wywiadów, wiadomości lub opinij, którego atoli brak na obszarze Państwa wezwanego. To samo stosuje się również do innych wniosków, o ileby im można uczynić zadość tylko przy naruszeniu tajemnicy zawodowej.

Artykuł  15.

1. W przypadku całkowitego lub częściowego uwzględnienia wniosku winna Władza wezwana bezzwłocznie zawiadomić władzę wzywającą o sposobie załatwienia wniosku.

2. W razie nieuwzględnienia wniosku winna władza wezwana zawiadomić o tem bezzwłocznie władzę wzywającą, podając powody odmowy, oraz inne, ewentualnie ujawnione okoliczności, mające istotne znaczenie dla dalszego prowadzenia sprawy.

Artykuł  16.

Do zapytań, wywiadów, doniesień i opinij, jako też innych zawiadomień, które Strony umawiające się otrzymują w drodze pomocy prawnej, mają zastosowanie ustawowe przepisy każdej ze Stron, dotyczące zachowania tajemnicy urzędowej.

III.

Postanowienia końcowe.

Artykuł  17.

1. Kwoty pieniężne, które mają być ściągnięte, będą wyrażane w walucie Państwa wezwanego.

2. Kwoty ściągnięte wpłacać będzie Państwo Polskie do Banku Polskiego w Warszawie, zaś Państwo Czechosłowackie do "Poštovního šekového úřadu" w Pradze, przyczem należy dokładnie oznaczyć sprawę, której wpłata dotyczy.

Artykuł  18.

1. Celem ułatwienia sprawdzenia wzajemności pod względem materjalnym co do pomocy prawnej, Strony umawiające się wymienią zestawienia, obejmujące te uprawnienia władz skarbowych, co do których przyjąć można, że pokrywają się według zasad prawnych, obowiązujących w Polsce i w Czechosłowacji odnośnie do wniosków o pomoc prawną. Zestawienia te winny przedewszystkiem zawierać wskazówki:

a) co do wywiadów, wiadomości, opinij i środków dowodowych, których można żądać od płatnika lub osób trzecich;

b) co do środków przymusowych, sposobu zabezpieczenia i wykonania, - które są dopuszczalne w odniesieniu do płatników i osób trzecich.

2. Dopóki zestawienia nie zostaną wymienione i przez obydwie Strony uznane, należy dołączać do każdego wniosku o pomoc prawną zaświadczenie Władzy Skarbowej II instancji Państwa wzywającego, stwierdzające z urzędu, że Państwo wzywające na zasadzie swoich ustaw uczyniłoby zadość podobnemu wnioskowi.

Artykuł  19.

W zasadzie nie można żądać przesyłania aktów. W wypadkach wyjątkowych Naczelne Władze Skarbowe porozumią się między sobą; jednakże wnioski o udzielenie aktu należy ograniczyć do przypadków, w których ważne interesy Państwa wzywającego tego koniecznie wymagają. Każda jednak Strona może do swoich wniosków dołączać własne akty, potrzebne do wykonania wniosku.

Artykuł  20.

Jeżeli według przepisów Państwa wezwanego zachodzą warunki do umorzenia postępowania z powodu nieściągalności podatku, to władza wezwana zwraca wniosek władzy wzywającej, dołączając do aktu zaświadczenie o tem, że te warunki zachodzą, oraz inne dokumenty, jakie w tej sprawie posiada.

Artykuł  21.

O ileby co do stosowania względnie wykładni tej umowy w poszczególnym przypadku powstały wątpliwości, tudzież o ileby w poszczególnym przypadku postanowienia niniejszej umowy nie wystarczały do załatwienia sprawy, Ministrowie Skarbu Państw umawiających się porozumią się celem załatwienia sprawy w myśl zasad słuszności.

Artykuł  22.

1. Umowa niniejsza będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne będą wymienione w najbliższym czasie w Pradze. Umowa wchodzi w życie piętnastego dnia po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych.

2. Każda ze Stron umawiających się może wymówić tę umowę najpóźniej na 6 miesięcy przed upływem roku kalendarzowego, w którym to wypadku traci umowa swą moc obowiązującą z upływem tegoż roku kalendarzowego.

3. Umowa niniejsza została sporządzona w dwóch jednobrzmiących oryginałach, a to każdy w języku polskim i czechosłowackim; oba teksty są autentyczne.

Na dowód czego podpisali wymienieni wyżej pełnomocnicy tę umowę i zaopatrzyli ją swemi pieczęciami.

Dan w Warszawie, dnia 23 kwietnia 1925 r.

Zaznajomiwszy się z powyższą umową, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną, zarówno w całości, jak i każde z zawartych w niej postanowień; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i zatwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 15 września 1925 r.