Czechosłowacja-Polska. Konwencja o małym ruchu granicznym. Praga.1959.07.04.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1960.27.153

Akt utracił moc

Wersja od: 19 lutego 1996 r.

KONWENCJA

między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Czechosłowacką o małym ruchu granicznym

podpisana w Pradze dnia 4 lipca 1959 r. ^*

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 4 lipca 1959 r. podpisana została w Pradze Konwencja między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Czechosłowacką o małym ruchu granicznym o następującym brzmieniu dosłownym:

KONWENCJA

między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Republiką Czechosłowacką o małym ruchu granicznym.

Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Prezydent Republiki Czechosłowackiej, kierując się pragnieniem dalszego pogłębienia ścisłej i trwałej przyjaźni istniejącej miedzy narodami obu socjalistycznych Państw, postanowili zawrzeć Konwencję o małym ruchu granicznym i w tym celu wyznaczyli swych Pełnomocników, a mianowicie: (pominięto),

którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1. 

Umawiające się Strony wyrażają zgodę na wzajemne wprowadzenie ułatwień na zasadach ustalonych w niniejszej Konwencji w przekraczaniu granicy państwowej przez osoby posiadające miejsce zamieszkania w pasach małego ruchu granicznego.

Artykuł  2. 

1. Za pasy małego ruchu granicznego w rozumieniu niniejszej Konwencji uważa się obszary położone po obu stronach wspólnej granicy państwowej, każdy o szerokości 15 kilometrów. Jeżeli pas małego ruchu granicznego wyznaczony w ten sposób przedziela na terytorium jednej z Umawiających się Stron obszar gromady (miasta), włącza się do tego pasa pozostałą część gromady (miasta).

2. Właściwe władze Umawiających się Stron mogą na podstawie wzajemnego porozumienia:

a) włączyć do pasa małego ruchu granicznego niektóre gromady (miasta) położone w odległości większej aniżeli 15 kilometrów, licząc od granicy państwowej, jeżeli uznają, że jest to konieczne ze względu na gospodarcze lub inne ważne interesy ludności obszarów przygranicznych Umawiających się Stron;

b) wyłączyć niektóre gromady (miasta) z pasa małego ruchu granicznego na stałe lub na okres przejściowy.

3. Właściwe władze Umawiających się Stron wspólnie sporządzą i będą uzupełniały wykazy gromad (miast) wchodzących w skład pasów małego ruchu granicznego zgodnie z postanowieniami ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu.

Artykuł  3. 

1. Mały ruch graniczny może odbywać się tylko między przeciwległymi odcinkami pasów małego ruchu granicznego.

2. Przez przeciwległy odcinek, o którym mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, rozumie się odcinek w pasie małego ruchu granicznego drugiej Umawiającej się Strony, leżący w okręgu około 40 kilometrów, licząc od punktu położonego na granicy państwowej, który jest najbliższy miejsca zamieszkania posiadacza przepustki.

Artykuł  4. 

1. Osoby zamieszkałe w pasie małego ruchu granicznego mogą otrzymać przepustki upoważniające do przekraczania granicy państwowej oraz pobytu w pasie małego ruchu granicznego drugiej Umawiającej się Strony, jeżeli jest to uzasadnione względami rodzinnymi, zatrudnieniem lub użytkowaniem gruntów rolnych, łąk i lasów, a także innymi ważnymi względami.

2. Dzieci w wieku do lat piętnastu mogą przekraczać bez przepustki granicę państwową i przebywać w pasie małego ruchu granicznego drugiej Umawiającej się Strony w towarzystwie jednego z rodziców lub opiekuna, o ile są wpisane do ich przepustki.

Artykuł  5. 

1. Przepustki są jednorazowe lub stałe.

2. Formularze przepustek będą sporządzone w językach obu Umawiających się Stron. Przepustki wypełnia się w języku tej Umawiającej się Strony, której władza wystawia przepustkę. Nazwy miejscowości wpisuje się jednakże w języku tej Umawiającej się Strony, na której terytorium miejscowość jest położona. Urzędowe adnotacje w przepustce sporządzane są w języku tej Umawiającej się Strony, której władza dokonuje adnotacji.

3. Przepustki muszą być zaopatrzone w podpis i pieczęć urzędową władzy wystawiającej oraz w podpis i fotografię okaziciela. Fotografia nie jest wymagana, jeżeli okaziciel przepustki posiada równocześnie przy sobie dowód osobisty lub inną urzędowo wydaną legitymację zaopatrzoną w fotografię.

4. Wzory przepustek ustalają właściwe władze Umawiających się Stron w drodze wzajemnego porozumienia.

Artykuł  6. 

1. Przepustki jednorazowe mogą być wystawiane ze względów rodzinnych lub innych ważnych powodów.

2. Przepustki jednorazowe wystawiane są z ważnością do 14 dni i uprawniają do pobytu w pasie małego ruchu granicznego drugiej Umawiającej się Strony w ciągu 3 dni, nie licząc dni przekroczenia granicy państwowej.

Artykuł  7. 

1. Przepustki mogą być wystawiane:

a) osobom zatrudnionym lub wykonującym inne czynności służbowe w pasie małego ruchu granicznego drugiej Umawiającej się Strony;

b) osobom użytkującym grunty lub inne użytki rolne i leśne w pasie małego ruchu granicznego drugiej Umawiającej się Strony;

c) z innych wyjątkowo ważnych powodów.

2. Na podstawie porozumienia właściwych władz Umawiających się Stron przepustki stałe mogą być, w wyjątkowych przypadkach, wystawiane osobom zamieszkałym poza pasem małego ruchu granicznego lub do miejscowości leżących poza tym pasem. Porozumienie takie może dotyczyć także stosowania wyjątków od zasady ustalonej w ustępie 1 artykułu 3 niniejszej Konwencji.

3. Przepustki stałe wystawiane są z ważnością do 12 miesięcy i uprawniają do każdorazowego pobytu w pasie małego ruchu granicznego drugiej Umawiającej się Strony w ciągu 7 dni, nie licząc pierwszego dnia przekroczenia granicy państwowej. W uzasadnionych przypadkach władze wystawiające przepustki mogą zezwolić na przedłużenie pobytu do 2 miesięcy. Przepustki stałe, wystawiane osobom użytkującym grunty rolne lub inne użytki rolne i leśne, uprawniają do każdorazowego pobytu w pasie małego ruchu granicznego drugiej Umawiającej się Strony w ciągu jednego dnia kalendarzowego; do dłuższego okresu pobytu uprawnia wspomniana przepustka w przypadkach pilnych i sezonowych prac rolnych, a także w uzgodnionych między właściwymi władzami Umawiających się Stron innych przypadkach.

Artykuł  8. 

1. Przepustki wystawiają właściwe władze Umawiających się Stron.

2. Władze wystawiające przepustki będą komunikować odpowiednim władzom drugiej Umawiającej się Strony o każdym podaniu w sprawie uzyskania przepustki stałej, jeżeli mają zamiar ją wystawić. Zawiadomienie to powinno zawierać imię i nazwisko, datę i miejsce urodzenia oraz miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się o przepustkę, jak również powody uzasadniające wystawienie przepustki. Przepustka nie będzie wystawiona, jeżeli właściwe władze drugiej Umawiającej się Strony, w okresie 14 dni po przekazaniu im zawiadomienia, powiadomią, że sprzeciwiają się wystawieniu przepustki i podadzą powody sprzeciwu.

3. Jeżeli władza wystawiająca przepustkę uzna powody sprzeciwu za niewystarczające, jej władza zwierzchnia może zażądać od władzy kompetentnej drugiej Umawiającej się Strony, aby sprawa była ponownie zbadana.

4. Właściwe władze każdej z Umawiających się stron obowiązane są na życzenie właściwych władz drugiej Umawiającej się Strony unieważnić przepustkę, względnie wstrzymać się od ponownego jej wystawienia.

5. Władza, która wystawiła przepustkę, winna ją unieważnić, jeżeli okaże się, że brak jest któregokolwiek z warunków uzasadniających wystawienie przepustki.

6. Sposób współdziałania władz w realizacji postanowień ustępów 2, 3 i 4 niniejszego artykułu ustalą w drodze wzajemnego porozumienia właściwe władze Umawiających się Stron.

Artykuł  9. 

1. Przepustki uprawniają posiadaczy do przekraczania granicy państwowej wyłącznie w przejściach granicznych w nich określonych oraz do przebywania w miejscowościach lub gromadach wskazanych w przepustce.

2. Ilość przejść granicznych, ich rodzaj i rozmieszczenie, a także czas, w którym można w określonych przejściach granicznych przekraczać granicę państwową, ustalą właściwe władze Umawiających się Stron w drodze wzajemnego porozumienia, biorąc pod uwagę potrzeby ludności.

3. Osoby przekraczające granicę państwową na podstawie przepustek podlegają kontroli granicznej i celnej.

Artykuł  10. 

1. Mieszkańcy pasa małego ruchu granicznego, którzy uprawiają grunty położone w pasie małego ruchu granicznego drugiej Umawiającej się Strony, mogą zabierać ze sobą bez zezwolenia na wywóz i przywóz, a także bez cła i innych opłat, narzędzia rolnicze, nawozy, ziarno siewne i inne przedmioty potrzebne do prowadzenia swego gospodarstwa rolnego, jak również zbiory z uprawianych gruntów. Powyższe ulgi odnoszą się również do zwierząt pociągowych, wozów i maszyn rolniczych (traktorów, kombajnów, siewników itp.), pod warunkiem ich zarejestrowania i zabrania z powrotem.

2. Mieszkańcy pasa małego ruchu granicznego, którzy posiadają lasy w pasie małego ruchu granicznego drugiej Umawiającej się Strony, mogą bez zezwolenia na wywóz oraz bez cła i innych opłat przewozić przez granicę drzewo i inne produkty leśne, uzyskane z tych lasów, z zastrzeżeniem zachowania przepisów miejscowych dotyczących gospodarki leśnej.

3. W przypadkach uzasadnionych miejscowymi warunkami można bez zezwolenia na wywóz i przywóz, a także bez cła i innych opłat, przeprowadzać do pasa małego ruchu granicznego drugiej Umawiającej się Strony zwierzęta gospodarskie na pastwiska, do wodopoju lub kąpieli, pod warunkiem, że zwierzęta te zostaną zabrane z powrotem oraz że w miejscowościach skąd pochodzą względnie dokąd są przeprowadzane, nie ma żadnych ograniczeń wynikających z przepisów o zwalczaniu zaraźliwych chorób zwierzęcych. Zwierzęta te muszą być zarejestrowane, przy czym właściwe władze Umawiających się Stron mogą zażądać wprowadzenia lub same wprowadzić odpowiedni sposób identyfikacji tych zwierząt.

4. Produkty i przychówek pochodzące od tych zwierząt, które zgodnie z ustępem 3 niniejszego artykułu znajdują się w pasie małego ruchu granicznego drugiej Umawiającej się Strony, mogą być wywożone bez zezwolenia na wywóz oraz bez cła i innych opłat.

5. Właściwe władze Umawiających się Stron mogą w drodze porozumienia wprowadzić, w niezbędnych przypadkach, obowiązek posiadania przez osoby przewożące przez granicę zwierzęta i produkty pochodzenia roślinnego i zwierzęcego odpowiednich zaświadczeń weterynaryjnych lub fitosanitarnych.

Artykuł  11. 

Przenoszenie zwłok, które mają być pochowane na cmentarzu w pasie małego ruchu granicznego drugiej Umawiającej się Strony, następuje na podstawie świadectwa lekarskiego, bez potrzeby przedkładania innych dokumentów, z wyjątkiem przypadków, w których zgon nastąpił wskutek choroby zakaźnej.

Artykuł  12. 

1. Oddziały ratownicze każdej z Umawiających się Stron mogą w razie katastrofy żywiołowej w pasie małego ruchu granicznego drugiej Umawiającej się Strony przekroczyć granicę państwową bez przepustek, o ile organy tej drugiej Umawiającej się Strony zwróciły się do nich z prośbą o pomoc. W przekazaniu takiej prośby pośredniczą organy graniczne. W przypadku pożarów leśnych na granicy państwowej, jeżeli zwłoka mogłaby być niebezpieczna, oddziały straży pożarnej mogą interweniować nawet wtedy, gdy nie zwrócono się do nich z prośbą o pomoc.

2. Granicę państwową mogą przekraczać bez przepustek także pracownicy służby zdrowia i służby weterynaryjnej, jeżeli zwrócono się do nich z prośbą o pomoc w przypadkach zagrażających życiu względnie zdrowiu ludzi lub zwierząt.

3. Osoby wymienione w ustępach 1 i 2 niniejszego artykułu mogą przekroczyć granicę państwową w jakimkolwiek dogodnym miejscu i są uprawnione do przebywania w pasie małego ruchu granicznego drugiej Umawiającej się Strony, dopóki są tam potrzebne. Osoby te zobowiązane są powrócić przez najbliższe przejście graniczne.

4. W razie powodzi, pożaru lub innych uzasadnionych przypadków mieszkańcy pasa małego ruchu granicznego mogą dla ratowania swego życia lub zdrowia przekroczyć granicę państwową bez przepustek i w jakimkolwiek dogodnym miejscu. Obowiązani są jednak zgłosić się u miejscowych władz drugiej Umawiającej się Strony.

Artykuł  13. 

1. Osoby przekraczające granicę państwową na podstawie niniejszej Konwencji mogą zabierać ze sobą bez zezwolenia na wywóz lub przywóz oraz bez cła i innych opłat niezbędną ilość żywności, wyrobów tytoniowych i leków, a także - pod warunkiem zabrania ich z powrotem - przedmioty potrzebne do wykonywania swych czynności na terytorium drugiej Umawiającej się Strony.

2. Osoby wymienione w ustępie 1 niniejszego artykułu mogą zabierać ze sobą na terytorium drugiej Umawiającej się Strony bez zezwolenia na wywóz lub przywóz oraz bez cła i innych opłat - rowery, samochody i inne pojazdy, pod warunkiem zabrania ich z powrotem, oraz niezbędne na czas pobytu na tym terytorium materiały pędne lub paszę dla zwierząt. Pojazdy podlegają zarejestrowaniu bez pobierania zabezpieczenia celnego.

3. Od cła i wszelkich formalności celnych zwolnione są środki transportowe i sprzęt ratowniczy, przewiezione przez granicę państwową w myśl artykułu 12 niniejszej Konwencji, pod warunkiem zabrania ich z powrotem, a także potrzebne materiały pędne lub pasza dla zwierząt.

4. Świadczenia w naturze wszelkiego rodzaju, które otrzymują mieszkańcy pasa małego ruchu granicznego w związku z zatrudnieniem w pasie małego ruchu granicznego drugiej Umawiającej się Strony, zwolnione są od zezwolenia na wywóz oraz od cła i innych opłat, pod warunkiem przedłożenia odpowiedniego zaświadczenia z miejsca pracy.

5. Tryb rejestracji, o której mowa w ustępie 2 niniejszego artykułu oraz w ustępach 1 i 3 artykułu 10 niniejszej Konwencji, a także szczegółowe przepisy dotyczące ilości i rodzajów przedmiotów przenoszonych przez granicę na podstawie niniejszej Konwencji, ustalone zostaną w drodze wzajemnego porozumienia właściwych władz Umawiających się Stron.

Artykuł  14. 

Każda z Umawiających się Stron może, w przypadku koniecznej potrzeby, czasowo ograniczyć ze względów sanitarnych, weterynaryjnych lub ochrony roślin ułatwienia przysługujące na podstawie niniejszej Konwencji. O wprowadzonych ograniczeniach należy niezwłocznie powiadomić właściwe władze drugiej Umawiającej się Strony.

Artykuł  15. 

Umawiające się Strony będą się zawiadamiać w drodze dyplomatycznej, które władze uważać należy za właściwe w rozumieniu niniejszej Konwencji.

Artykuł  16. 

1. Konwencja niniejsza wymaga ratyfikacji i wejdzie w życie po upływie jednego miesiąca licząc od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która odbędzie się w Warszawie.

2. Konwencja niniejsza może być wypowiedziana przez każdą z Umawiających się Stron i utraci swą moc obowiązującą po upływie jednego roku, licząc od dnia otrzymania przez drugą Umawiającą się Stronę notyfikacji o wypowiedzeniu Konwencji.

3. Z dniem wejścia w życie niniejszej Konwencji tracą moc Konwencja między Polską a Czechosłowacją o ułatwieniach w małym ruchu granicznym, podpisana w Pradze dnia 30 maja 1925 roku, oraz Protokół w wykonaniu Konwencji między Polską a Czechosłowacją z dnia 30 maja 1925 roku o ułatwieniach w małym ruchu granicznym, podpisany w Pradze dnia 7 grudnia 1926 roku.

Konwencję niniejszą sporządzono w Pradze dnia 4 lipca 1959 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i czeskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc obowiązującą.

Na dowód czego wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i zaopatrzyli ją pieczęciami.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 12 lutego 1960 r.

^*Z dniem 19 lutego 1996 r. Umowa traci moc w stosunkach między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską na podstawie art. 12 ust. 2 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską o małym ruchu granicznym, sporządzonej w Pradze dnia 17 stycznia 1995 r. (Dz.U.96.46.207).