Rozdział 3 - Inne wymagania bezpieczeństwa żeglugi i życia na morzu - Bezpieczeństwo żeglugi statków morskich i bezpieczeństwo życia na morzu.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1997.132.879

Akt utracił moc

Wersja od: 16 lipca 1999 r.

Rozdział  3

Inne wymagania bezpieczeństwa żeglugi i życia na morzu

§ 12. Niezależnie od spełnienia wymagań technicznego stanu bezpieczeństwa określonych w § 5 i 6 statek może być używany w żegludze morskiej, jeżeli spełnia także inne wymagania bezpieczeństwa żeglugi i życia na morzu, obejmujące w szczególności:

1) wyposażenie w środki i urządzenia ratunkowe,

2) obsadę łodzi i tratw ratunkowych,

3) wyposażenie w środki sygnałowe, nawigacyjne i radiowe,

4) urządzenia do podejmowania pilota,

5) alarmy i ćwiczenia,

6) ochronę przeciwpożarową,

7) zarządzanie jego bezpieczną eksploatacją.

§  13.

1. W zakresie, o którym mowa w § 12 pkt 1, statki pasażerskie oraz inne statki o pojemności brutto 500 i powyżej, odbywające żeglugę międzynarodową, z wyjątkiem statków rybackich, powinny być wyposażone w:

1) łodzie ratunkowe,

2) łodzie ratownicze,

3) tratwy ratunkowe,

4) koła ratunkowe,

5) pasy ratunkowe,

6) ubrania ratunkowe,

7) środki ochrony cieplnej,

8) inne środki i urządzenia ratunkowe.

2. Ilość i rodzaj środków ratunkowych, ich rozmieszczenie, sposób instalowania i wyposażenie określa Międzynarodowa konwencja o bezpieczeństwie życia na morzu, sporządzona w Londynie dnia 1 listopada 1974 r. wraz z późniejszymi zmianami (Dz. U. z 1984 r. Nr 61, poz. 318 i 319 i z 1986 r. Nr 35, poz. 177) oraz Protokołem sporządzonym w Londynie dnia 17 lutego 1978 r. (Dz. U. z 1984 r. Nr 61, poz. 320 i 321), zwana dalej "Konwencją SOLAS".

§ 14. Statki uprawiające podróże poza rejon żeglugi przybrzeżnej, o pojemności brutto poniżej 3.000, powinny być dodatkowo wyposażone w ubrania ratunkowe odpowiadające wymaganiom Konwencji SOLAS, dla każdej osoby znajdującej się na statku.

§  15.

1. Dla statków innych niż wymienione w § 13 ust. 1 ustala się następujące kategorie pod względem wyposażenia w środki i urządzenia ratunkowe:

1) kategoria A1 - statki pasażerskie odbywające podróże w żegludze przybrzeżnej,

2) kategoria A2 - statki pasażerskie odbywające podróże w żegludze osłoniętej,

3) kategoria A3 - statki pasażerskie uprawiające żeglugę portową,

4) kategoria B - statki towarowe o pojemności brutto poniżej 500,

5) kategoria C1 - statki rybackie o długości powyżej 75 m, wliczając w to statki, które przetwarzają swoje połowy,

6) kategoria C2 - statki rybackie o długości 75 m i poniżej, wliczając w to statki, które przetwarzają swoje połowy,

7) kategoria D - statki specjalistyczne o pojemności brutto poniżej 500.

2. Ilość, rodzaj i rozmieszczenie środków i urządzeń ratunkowych dla poszczególnych kategorii statków, o których mowa w ust. 1, określają dyrektorzy urzędów morskich. Dyrektorzy urzędów morskich określają ponadto rodzaj przedmiotów stanowiących wyposażenie środków ratunkowych dla poszczególnych kategorii tych statków oraz minimalny zestaw urządzeń nawigacyjnych, radiowych i środków sygnałowych dla tych statków.

3. Ilekroć wyposażenie w środki ratunkowe uzależnione jest od długości statku, przyjmuje się wówczas jego długość pomiarową określoną przepisami Międzynarodowej konwencji o pomierzaniu pojemności statków, sporządzonej w Londynie dnia 23 czerwca 1969 r. (Dz. U. z 1983 r. Nr 56, poz. 247 i 248).

4. Warunki uznawania stacji przeprowadzających atestację środków ratunkowych określają dyrektorzy urzędów morskich, zgodnie z wymogami IMO, i wydają świadectwa uznania dla tych stacji.

§ 16. Wszystkie znajdujące się na statku środki i urządzenia ratunkowe oraz przedmioty stanowiące ich wyposażenie powinny być utrzymywane w należytym stanie technicznym i w stałej gotowości do użycia w razie nagłej potrzeby zarówno przed rozpoczęciem żeglugi, jak i przez cały czas trwania podróży.

§  17.

1. W składzie załogi każdego statku powinna znajdować się określona liczba osób posiadających kwalifikacje do kierowania oraz obsługi łodzi i tratw ratunkowych.

2. Dowodem posiadania kwalifikacji, o których mowa w ust. 1, jest dyplom oficerski w specjalności pokładowej lub świadectwo ratownika.

§  18.

1. Wymagana minimalna liczba osób posiadających kwalifikacje, o których mowa w § 17, dla każdej znajdującej się na statku łodzi ratunkowej wynosi dla nośności łodzi:

1) do 40 osób - 2,

2) od 41 do 61 osób - 3,

3) od 62 do 85 osób - 4,

4) powyżej 85 osób - 5.

2. Dla każdej łodzi ratunkowej powinien być wyznaczony kierownik łodzi i jego zastępca. Kierownictwo łodzi ratunkowej powinno być powierzone osobie posiadającej kwalifikacje, o których mowa w § 17.

3. Do obsługi każdej łodzi motorowej powinien być przydzielony członek załogi znający obsługę silnika.

§  19.

1. Do obsługi każdej tratwy ratunkowej kapitan statku wyznacza co najmniej jednego członka załogi posiadającego kwalifikacje, o których mowa w § 17. W razie wyznaczenia do obsługi tratwy ratunkowej więcej niż jednego członka załogi, kapitan wyznacza kierownika tratwy.

2. Dyrektor urzędu morskiego, mając na względzie charakter podróży, liczbę osób na statku oraz rodzaj statku, może:

1) zezwolić na wyznaczenie na kierowników tratw ratunkowych zamiast osób o kwalifikacjach, o których mowa w § 17, osoby posiadające przeszkolenie w zakresie indywidualnych technik ratunkowych,

2) odmiennie ustalić liczbę osób wyznaczonych do obsługi środków ratunkowych.

§ 20. Świadectwa ratownika posiadane przez członków załogi statku pasażerskiego powinny znajdować się u kapitana statku i na żądanie organu inspekcyjnego powinny być okazywane wraz z imiennym wykazem:

1) oficerów pokładowych,

2) osób posiadających świadectwo ratownika.

§  21.

1. Statek morski uprawiający żeglugę międzynarodową powinien być wyposażony w:

1) kompas magnetyczny i żyroskopowy,

2) echosondę i sondę ręczną,

3) chronometr i sekundomierz,

4) radar,

5) radiopławę awaryjną,

6) radiotelefon UKF,

7) stację radiotelefoniczną,

8) latarnie sygnałowo-pozycyjne,

9) dzwon, gong, i przyrząd do nadawania sygnałów dźwiękowych,

10) komplet sygnałów optycznych,

11) inne urządzenia nawigacyjne, radiowe i środki sygnałowe zgodnie z postanowieniami umów międzynarodowych.

2. Statek wymieniony w ust. 1 powinien prowadzić radiową służbę nasłuchu zgodnie z umowami międzynarodowymi.

3. Znajdujące się na statku środki sygnałowe, urządzenia nawigacyjne i radiowe, sposób ich zainstalowania i rozmieszczenia powinny odpowiadać wymaganiom określonym w rozporządzeniu i przepisom technicznym PRS.

4. Wyposażenie jednostek ratunkowych w środki do radiowej łączności dwukierunkowej oraz transpondery radarowe powinny być przechowywane na statku w dobrym stanie technicznym i w gotowości do umieszczenia w środkach ratunkowych.

§  22.

1. Statki o pojemności brutto mniejszej niż 200 powinny być wyposażone w reflektory radarowe. Wymagania w zakresie budowy i instalowania reflektorów radarowych na statkach określają przepisy techniczne PRS.

2. Dyrektor urzędu morskiego może polecić zainstalowanie reflektorów radarowych na statkach o pojemności brutto powyżej 200, jeżeli uzna to za konieczne ze względu na bezpieczeństwo żeglugi.

§  23.

1. Statki powinny być wyposażone w niezbędne do prowadzenia nawigacji aktualne zestawy map morskich, wydawnictw i podręczników oraz w przybory nawigacyjne, a także teksty umów międzynarodowych i kodeksów z zakresu bezpieczeństwa żeglugi i życia na morzu.

2. Minimalny zestaw wydawnictw i podręczników oraz przyborów nawigacyjnych określają dyrektorzy urzędów morskich.

3. Podręcznik mocowania ładunku powinien być zatwierdzony przez PRS.

§  24.

1. Statki odbywające podróże morskie, w czasie których zachodzi prawdopodobieństwo korzystania z usług pilota morskiego, powinny być wyposażone w urządzenia do podejmowania pilota zgodnie z Konwencją SOLAS.

2. Zgodność budowy urządzeń do podejmowania pilota z wymaganiami Konwencji SOLAS stwierdza PRS.

3. Urządzenie do podejmowania pilota powinno być utrzymywane w stałej gotowości do użycia.

4. Umocowanie urządzenia do podejmowania pilota, wejście pilota na statek i jego zejście ze statku powinien nadzorować oficer pokładowy.

§  25.

1. Na statkach obowiązują następujące alarmy:

1) alarm ogólny,

2) alarm pożarowy,

3) alarm innych zagrożeń.

2. Ustala się następujące sygnały alarmów:

1) sygnał alarmu ogólnego stanowi siedem lub więcej krótkich dźwięków z następującym po nich jednym dźwiękiem długim: (.......-) (.......-) (.......-),

2) sygnał alarmu pożarowego stanowią dwa krótkie dźwięki z następującym po nich jednym dźwiękiem długim: (..-) (..-) (..-),

3) sygnał alarmu innych zagrożeń stanowią dwa krótkie dźwięki z następującymi po nich dwoma długimi dźwiękami, a następnie znów dwa krótkie dźwięki: (..- -..) (..- -..) (..- -..).

3. Polecenie opuszczenia statku jest ostatnią fazą alarmu ogólnego i może być poprzedzone jednym długim sygnałem dźwiękowym (-). Kapitan przez rozgłośnię statkową lub inny środek łączności wewnętrznej kilkakrotnie poleca opuścić statek.

4. Na każdym statku powinien znajdować się aktualny rozkład alarmowy, opracowany zgodnie z wytycznymi wydanymi przez dyrektorów urzędów morskich, określający sygnały alarmowe, ich charakterystykę oraz sposób postępowania i obowiązki członków załogi na wypadek alarmu.

5. Na statku, na którym znajdują się pomieszczenia dla pasażerów, powinny znajdować się również, sporządzone w odpowiednich językach, tablice informacyjne dla pasażerów, określające:

1) sygnały alarmu ogólnego i jego charakterystykę,

2) sposób zachowania się pasażerów na wypadek ogłoszenia alarmu,

3) sposób zakładania pasa ratunkowego lub ubrania ratunkowego.

§  26.

1. W celach szkoleniowych przeprowadza się na statkach alarmy ćwiczebne dla załogi oraz próbne dla pasażerów.

2. Alarmy ćwiczebne i próbne ogłasza się po uprzednim zawiadomieniu pasażerów lub załogi o terminie ich przeprowadzenia.

3. Ćwiczebne alarmy pożarowe i ogólne powinny być przeprowadzane zgodnie z wytycznymi wydanymi przez dyrektorów urzędów morskich, z tym że:

1) na statkach pasażerskich i towarowych odbywających podróże międzynarodowe - w terminach i na zasadach zgodnych z postanowieniami Konwencji SOLAS,

2) na statkach w żegludze portowej, osłoniętej i przybrzeżnej - zgodnie z instrukcją w sprawie alarmów, opracowaną przez armatora na podstawie wytycznych dyrektora urzędu morskiego,

3) na pozostałych statkach - w odstępach nie przekraczających jednego miesiąca oraz każdorazowo, jeżeli skład załogi uległ zmianie w ponad 25%,

4) na wszystkich statkach - w porze nocnej, w odstępach nie przekraczających 3 miesięcy.

4. Ćwiczebny alarm innych zagrożeń należy przeprowadzać co najmniej raz na 3 miesiące. Tematem ćwiczeń powinny być przemiennie pozostałe zagrożenia statku, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie wytycznymi.

§  27.

1. Szczegółowe instrukcje alarmowe dla poszczególnych statków oraz rozkłady alarmowe dla statków pasażerskich opracowują armatorzy na podstawie wytycznych wydanych przez dyrektorów urzędów morskich.

2. Ilość i rodzaj sprzętu awaryjnego do likwidowania przecieków i ratowania statku przed zatonięciem określają dyrektorzy urzędów morskich.

§  28.

1. Sprzęt gaśniczy przeznaczony do wyposażenia statków powinien odpowiadać przepisom technicznym PRS.

2. Konstrukcje zabezpieczenia przeciwpożarowego statków oraz ich wyposażenie w stałe urządzenia i instalacje gaśnicze określają przepisy techniczne PRS.

3. Szczegółowe zasady ustalania normatywów wyposażania statków w sprzęt gaśniczy określają przepisy dyrektorów urzędów morskich.

§  29.

1. Rodzaj, ilość I rozmieszczenie sprzętu gaśniczego na statku ustala dyrektor urzędu morskiego przy zatwierdzaniu planu ochrony przeciwpożarowej.

2. Plan ochrony przeciwpożarowej powinien być:

1) wywieszony w miejscu widocznym i ogólnie dostępnym, a jego kopia przechowywana przez kapitana statku wraz z innymi dokumentami; dodatkowy egzemplarz planu powinien być przechowywany w pojemniku umieszczonym i oznakowanym zgodnie z Konwencją SOLAS jako plan dla jednostek ochrony przeciwpożarowej,

2) sporządzony w języku polskim, a pojemnik oznakowany również w języku polskim - na statkach w żegludze krajowej.

3. Plan ochrony przeciwpożarowej opracowuje armator według wytycznych dyrektora urzędu morskiego.

§  30.

1. Sprzęt gaśniczy powinien być:

1) używany wyłącznie do celów ratowniczo-gaśniczych i ratowniczych oraz szkoleniowych,

2) utrzymywany w należytym stanie technicznym i w gotowości do natychmiastowego użycia podczas podróży i postoju statku w porcie.

2. Utrzymywanie sprzętu gaśniczego w należytym stanie technicznym i gotowości do użycia podlega kontroli organu inspekcyjnego.

§ 31. Na każdym statku wszyscy członkowie załogi powinni być przeszkoleni w zakresie ochrony przeciwpożarowej, a ewidencja dotycząca odbycia przeszkolenia powinna znajdować się u kapitana statku i być okazywana na żądanie organu inspekcyjnego.

§  32.

1. Statki pasażerskie oraz inne statki o pojemności brutto 500 i powyżej, uprawiające żeglugę międzynarodową, z wyjątkiem statków rybackich, oraz armatorzy tych statków powinni spełniać wymagania w zakresie zarządzania bezpieczną eksploatacją, wynikające z postanowień Konwencji SOLAS i Międzynarodowego Kodeksu Zarządzania Bezpieczeństwem i Ochrony Środowiska, zwanego dalej "Kodeksem zarządzania bezpieczeństwem".

2. Przeglądy w zakresie zgodności statku i armatora z wymaganiami, o których mowa w ust. 1, wykonuje PRS na zlecenie armatora, zgodnie z regulaminami uzgodnionymi z dyrektorami urzędów morskich.

3. Raport zawierający wyniki przeglądu wraz z wnioskiem o wydanie certyfikatu zgodności i certyfikatu zarządzania bezpieczeństwem PRS przekazuje dyrektorowi urzędu morskiego właściwego dla siedziby armatora.

4. Dyrektor urzędu morskiego może wyznaczyć swojego przedstawiciela do udziału w przeglądach, o których mowa w ust. 2.