Rozdział 3 - Szczegółowe wymagania pozatechnicznego bezpieczeństwa statku - Bezpieczeństwo żeglugi statków morskich.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1987.32.171

Akt utracił moc

Wersja od: 7 lutego 1996 r.

Rozdział  3

Szczegółowe wymagania pozatechnicznego bezpieczeństwa statku

1.

 Środki i urządzenia ratunkowe.

§  8.

1. Statki pasażerskie oraz inne statki o pojemności brutto 500 RT i powyżej, z wyjątkiem statków rybackich odbywające żeglugę międzynarodową powinny być wyposażone - zgodnie z wymaganiami konwencji - w:

1) łodzie ratunkowe,

2) łodzie ratownicze,

3) tratwy ratunkowe,

4) pasy ratunkowe,

5) ubrania ratunkowe,

6) środki ochrony cieplnej,

7) sygnały optyczne,

8) inne środki i urządzenia ratunkowe.

2. Statki inne niż wymienione w ust. 1 powinny być wyposażone w środki i urządzenia ratunkowe określone w rozporządzeniu.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się również do ilości środków i urządzeń ratunkowych, sposobu ich instalowania, rozmieszczenia oraz ich wyposażenia.

4. Wszystkie znajdujące się na statku środki i urządzenia ratunkowe oraz przedmioty stanowiące ich wyposażenie muszą być utrzymywane w należytym stanie technicznym i w stałej gotowości do użycia w razie nagłej potrzeby, zarówno przed wyjściem statku w morze, jak i przez cały czas trwania podróży.

5. Niezależnie od przepisów ust. 1 statki odbywające podróże poza rejon żeglugi przybrzeżnej, o pojemności brutto poniżej 3000 RT, powinny być wyposażone w ubrania ratunkowe, zgodne z wymaganiami konwencji, dla każdej osoby znajdującej się na statku. Ubranie ratunkowe może zastępować pas ratunkowy, jeśli spełnia wymagania konwencji odnośnie do pasów ratunkowych.

§  9.

1. Pod względem wyposażenia statków wymienionych w § 8 ust. 2 w środki i urządzenia ratunkowe rozróżnia się następujące kategorie statków:

1) kategoria A1 - statki pasażerskie odbywające podróże w żegludze przybrzeżnej,

2) kategoria A2 - statki pasażerskie odbywające podróże w żegludze osłoniętej,

3) kategoria A3 - statki pasażerskie uprawiające żeglugę portową,

4) kategoria B - statki towarowe,

5) kategoria C1 - statki rybackie o długości powyżej 75 m, wliczając w to statki, które przetwarzają swoje połowy,

6) kategoria C2 - statki rybackie o długości 75 m i poniżej, wliczając w to statki, które przetwarzają swoje połowy,

7) kategoria D - statki specjalistyczne o pojemności brutto poniżej 500 RT.

2. Ilość, rodzaj i rozmieszczenie środków i urządzeń ratunkowych dla poszczególnych kategorii statków określają urzędy morskie. Urzędy morskie określają ponadto rodzaj przedmiotów stanowiących wyposażenie środków ratunkowych dla poszczególnych kategorii statków określonych w ust. 1 oraz minimalny zestaw urządzeń nawigacyjnych, radiowych i środków sygnałowych dla tych statków.

3. Ilekroć wyposażenie w środki ratunkowe uzależnia się od długości statku, należy przyjąć za podstawę długość rejestrową z dopuszczalną tolerancją w granicach ca 20 cm.

2.

 Obsada łodzi i tratw ratunkowych

§  10.

1. Niezależnie od wymagań dotyczących kwalifikacji załóg określonych odrębnymi przepisami na każdym statku wszyscy członkowie załogi powinni być przeszkoleni w zakresie indywidualnych technik ratunkowych.

2. Przeszkolenie, o którym mowa w ust. 1, przeprowadzają ośrodki szkolenia ratownictwa morskiego powołane przez Ministra - Kierownika Urzędu Gospodarki Morskiej lub inne ośrodki określone przez Ministra - Kierownika Urzędu Gospodarki Morskiej, realizujące ten sam program szkolenia. Ośrodki te wydają zaświadczenia o odbyciu przeszkolenia według wzoru stanowiącego załącznik nr 1.

3. W składzie załogi każdego statku powinna znajdować się określona liczba osób posiadających kwalifikacje do obsługi oraz kierowania łodziami i tratwami ratunkowymi.

4. Dowodem posiadania kwalifikacji wymienionych w ust. 3 jest dyplom oficerski w specjalności pokładowej lub świadectwo ratownika.

5. Przeszkolenie członków załóg statków, o którym mowa w ust. 1, powinno być przez członków załóg statków cyklicznie powtarzane co 5 lat od daty wydania zaświadczenia o odbyciu poprzedniego przeszkolenia.

§  11.

1. Minimalna liczba osób posiadających kwalifikacje przewidziane w § 10 ust. 3 dla każdej znajdującej się na statku łodzi ratunkowej wynosi dla nośności łodzi:

1) do 40 osób - 2,

2) od 41 do 61 osób - 3,

3) od 62 do 85 osób - 4,

4) powyżej 85 osób - 5.

2. Dla każdej łodzi ratunkowej powinien być wyznaczony kierownik łodzi i jego zastępca. Kierownictwo łodzi ratunkowej powinno być powierzone oficerowi pokładowemu lub osobie posiadającej świadectwo ratownika.

3. Do obsługi każdej łodzi motorowej powinien być przydzielony członek załogi znający obsługę silnika.

§  12.

1. Do obsługi każdej tratwy ratunkowej kapitan statku wyznacza co najmniej jednego członka załogi posiadającego kwalifikacje przewidziane w § 10 ust. 4. W razie wyznaczenia do obsługi tratwy ratunkowej więcej niż jednego członka załogi, kapitan wyznacza kierownika tratwy.

2. Urząd morski może, mając na względzie charakter podróży, liczbę osób na statku i rodzaj statku, zezwolić na wyznaczenie na kierowników tratw ratunkowych zamiast osób o kwalifikacjach określonych w § 10 ust. 4 osoby posiadające kwalifikacje wskazane w § 10 ust. 1.

§ 13. Świadectwo ratownika może być wydane osobie, która:

1) odpowiada warunkom zdrowotnym wymaganym od osób zatrudnionych na statkach, stwierdzonym ważnym świadectwem lekarskim, wydanym w przepisanym trybie,

2) posiada co najmniej 12-miesięczną praktykę pływania,

3) odbyła przeszkolenie w zakresie indywidualnych technik ratunkowych zgodnie z § 10 ust. 2,

4) zdała egzamin na świadectwo ratownika.

§  14.

1. Egzamin na świadectwo ratownika przeprowadza komisja egzaminacyjna dla marynarzy i rybaków działająca przy urzędach morskich.

2. Egzamin na świadectwo ratownika obejmuje sprawdzenie wiadomości teoretycznych w zakresie czynności, jakie należy podjąć w różnych stanach zagrożenia statku (zderzenie, pożar, zatonięcie) oraz umiejętności praktycznych w powyższych sytuacjach zgodnie z konwencją.

§  15.

1. Świadectwo ratownika wydaje urząd morski.

2. Wzór świadectwa ratownika określa załącznik nr 2.

3. Urzędy morskie prowadzą ewidencję wydanych świadectw ratownika.

§ 16. Świadectwa ratownika posiadane przez członków załogi statku pasażerskiego powinny znajdować się u kapitana statku i na żądanie organu inspekcyjnego być okazywane wraz z imiennym wykazem:

1) oficerów pokładowych,

2) osób posiadających świadectwo ratownika.

3.

 Środki sygnałowe, urządzenia nawigacyjne i radiowe

§  17.

1. Statek morski uprawiający żeglugę międzynarodową powinien być wyposażony w:

1) kompas magnetyczny i żyroskopowy,

2) echosondę i sondę ręczną,

3) chronometr i sekundomierz,

4) radar,

5) radiopławę awaryjną,

6) radiotelefon UKF,

7) stację radiotelefoniczną,

8) latarnie sygnałowo-pozycyjne,

9) dzwon, gong i przyrząd do nadawania sygnałów dźwiękowych,

10) komplet sygnałów optycznych,

11) inne urządzenia nawigacyjne, radiowe i środki sygnałowe zgodnie z konwencją.

2. Statek wymieniony w ust. 1 powinien prowadzić radiową służbę nasłuchu zgodnie z konwencją.

3. Znajdujące się na statku środki sygnałowe, urządzenia nawigacyjne i radiowe, sposób ich zainstalowania i rozmieszczenia powinny odpowiadać wymaganiom określonym w rozporządzeniu i przepisom wydawanym przez PRS.

4. Wyposażenie radiowe środków ratunkowych i wyposażenie do łączności dwukierunkowej dla jednostek ratunkowych należy przechowywać na statku w dobrym stanie technicznym i gotowości do umieszczenia w środkach ratunkowych.

§  18.

1. Statki o pojemności brutto mniejszej niż 200 RT należy wyposażyć w reflektory radarowe. Wymagania w zakresie budowy i instalowania reflektorów radarowych na statkach określa PRS.

2. Urząd morski może wymagać zainstalowania reflektorów radarowych na statkach o pojemności brutto powyżej 200 RT, jeżeli ze względu na bezpieczeństwo żeglugi uzna to za konieczne.

§  19.

1. Statki powinny być wyposażone w aktualne i niezbędne do prowadzenia nawigacji zestawy map morskich, wydawnictw i podręczników nawigacyjnych oraz w przybory nawigacyjne.

2. Minimalny zestaw wydawnictw i podręczników nawigacyjnych oraz przyborów nawigacyjnych określają urzędy morskie.

4.

 Urządzenia do podejmowania pilota morskiego.

§  20.

1. Statki odbywające podróże morskie, w czasie których zachodzi prawdopodobieństwo korzystania z usług pilota morskiego, powinny być wyposażone w urządzenia do podejmowania pilota zgodnie z konwencją.

2. Zgodność budowy urządzeń do podejmowania pilota z wymaganiami konwencji stwierdza PRS.

3. Urządzenie do podejmowania pilota powinno być utrzymane w stałej gotowości do użycia.

4. Umocowanie urządzenia do podejmowania pilota, wejście pilota na statek i jego zejście ze statku powinien nadzorować oficer służby pokładowej.

5.

 Alarmy i ćwiczenia

§  21.

1. Na statkach obowiązują następujące alarmy:

1) alarm opuszczenia statku,

2) alarm pożarowy,

3) alarm innych zagrożeń.

2. Ustala się następujące sygnały alarmów:

1) sygnał alarmu opuszczenia statku stanowi siedem lub więcej krótkich dźwięków z następującym po nich jednym dźwiękiem długim: (........-), (........-), (........-),

2) sygnał alarmu pożarowego stanowią dwa krótkie dźwięki z następującym po nich jednym dźwiękiem długim: (..-), (..-), (..-),

3) sygnał alarmu innych zagrożeń stanowią dwa krótkie dźwięki z następującymi po nich dwoma długimi dźwiękami, a następnie znów dwa krótkie dźwięki: (..--..), (..--..), (..--..).

3. Na każdym statku powinien znajdować się aktualny rozkład alarmowy, określający sygnały alarmowe, ich charakterystykę oraz sposób postępowania i obowiązki członków załogi na wypadek alarmu.

4. Na statku, na którym znajdują się pomieszczenia dla pasażerów, powinny znajdować się również, sporządzone w odpowiednich językach, tablice informacyjne dla pasażerów określające:

1) sygnały alarmowe i ich charakterystykę,

2) sposób zachowania się pasażerów na wypadek ogłoszenia alarmu,

3) sposób zakładania pasa ratunkowego lub ubrania ratunkowego.

§  22.

1. W celach szkoleniowych przeprowadza się na statkach alarmy ćwiczebne dla załogi oraz próbne dla pasażerów.

2. Alarmy ćwiczebne i próbne w odróżnieniu od alarmów rzeczywistych ogłasza się po uprzednim zawiadomieniu pasażerów lub załogi o terminie ich przeprowadzenia.

3. Ćwiczebne alarmy opuszczenia statku i pożarowy należy przeprowadzać:

1) na statkach pasażerskich i towarowych odbywających podróże międzynarodowe - w terminach i na zasadach zgodnych z konwencją,

2) na statkach w żegludze portowej, osłoniętej i przybrzeżnej - zgodnie z instrukcją w sprawie alarmów, opracowaną przez armatora,

3) na pozostałych statkach - w odstępach nie przekraczających jednego miesiąca oraz każdorazowo po wyjściu z portu, jeżeli skład załogi uległ zmianie w ponad 50%,

4) na wszystkich statkach - w odstępach nie przekraczających 3 miesięcy w porze nocnej.

4. Ćwiczebny alarm innych zagrożeń należy przeprowadzać co najmniej raz na 3 miesiące. Tematem ćwiczeń powinny być przemiennie pozostałe zagrożenia statku (awaryjne, gazowe, chemiczne itp.) zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami.

§  23.

1. Szczegółowe instrukcje alarmowe dla poszczególnych statków opracowują armatorzy na podstawie wytycznych wydanych przez urzędy morskie. Instrukcje te wymagają zatwierdzenia przez właściwy terytorialnie urząd morski.

2. Ilość i rodzaj sprzętu awaryjnego do likwidowania przecieków i ratowania statku przed zatonięciem określają urzędy morskie.

6.

 Ochrona przeciwpożarowa

§ 24. Statek należy wyposażyć w przenośny sprzęt pożarniczy, zwany dalej "sprzętem pożarniczym".

§  25.

1. Sprzęt pożarniczy przeznaczony do wyposażenia statków powinien odpowiadać przepisom wydawanym przez PRS.

2. Konstrukcje zabezpieczenia przeciwpożarowego statków oraz ich wyposażenie w stałe urządzenia i instalacje gaśnicze określa PRS.

3. Szczegółowe zasady ustalania normatywów wyposażenia statków w sprzęt pożarniczy określają odrębne przepisy.

§  26.

1. Rodzaj, ilość i rozmieszczenie sprzętu pożarniczego na statku ustala urząd morski przy zatwierdzaniu planu obrony przeciwpożarowej.

2. Plan obrony przeciwpożarowej powinien być:

1) wywieszony w miejscu widocznym i ogólnie dostępnym, a jego kopia przechowywana przez kapitana statku wraz z innymi dokumentami; dodatkowy egzemplarz planu powinien być przechowywany w pojemniku umieszczonym i oznakowanym zgodnie z konwencją jako plan dla lądowych straży pożarnych.

2) na statkach w żegludze krajowej sporządzony w języku polskim, a pojemnik oznakowany również w tym języku.

§  27.

1. Sprzęt pożarniczy powinien być:

1) używany wyłącznie do akcji gaśniczych i ratowniczych oraz do celów szkoleniowych,

2) utrzymywany w należytym stanie technicznym i w gotowości do natychmiastowego użycia podczas podróży i postoju statku w porcie.

2. Utrzymywanie sprzętu pożarniczego w należytym stanie technicznym i w gotowości do użycia podlega kontroli organu inspekcyjnego.

§  28.

1. Na każdym statku wszyscy członkowie załogi powinni być przeszkoleni w zakresie ochrony przeciwpożarowej, a ewidencja dotycząca odbycia przeszkolenia powinna znajdować się u kapitana statku i być okazywana na żądanie organu inspekcyjnego.

2. Szkolenie pożarnicze członków załóg statków oraz tryb wydawania zaświadczeń określają odrębne przepisy.