Dział 2 - Sprawy karne. - Austria-Polska. Umowa w przedmiocie wzajemnego obrotu prawnego. Wiedeń.1924.03.19.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1926.84.467

Akt utracił moc

Wersja od: 18 sierpnia 1926 r.

DZIAŁ  II.

Sprawy karne.

Rozdział  I.

Wydawanie przestępców.

Artykuł  55.

(1) Państwa zawierające umowę zobowiązują się na żądanie wydawać sobie wzajemnie znajdujące się na ich obszarze osoby ścigane lub skazane przez sądy drugiego Państwa za czyn karygodny, który według ustaw Państwa wzywającego i wezwanego - obowiązujących chociażby tylko w jednej ich dzielnicy - zagrożony jest karą więzienia lub cięższą.

(2) Dla ocenienia obowiązku wydania przestępcy miarodajną jest jedynie okoliczność, czy czyn karygodny, z powodu którego żąda się wydania, jako taki jest w Państwie wezwanem zagrożony karą. Natomiast bez znaczenia jest kwestja, czy osoba wydać się mająca, także w Państwie wezwanem mogłaby by być za ten czyn ścigana.

(3) W razie zmiany ustawy karnej w jednem z Państw umawiających się, Rządy obu Państw będą uprawnione we wzajemnem porozumieniu zakres czynów karygodnych, uzasadniających obowiązek wydania, inaczej określić stosownie do swego ustawodawstwa.

Artykuł  56.

(1) Rzeczpospolita Polska nie wydaje obywateli własnych tudzież obywateli Wolnego Miasta Gdańska, Republika Austrjacka nie wydaje własnych obywateli.

(2) Jeżeli przed nadejściem żądania wydania osoba zażądana podała w Państwie wezwanem prośbę o nadanie jej obywatelstwa, natenczas rozstrzygnięcie o wydaniu można odłożyć aż do ostatecznego załatwienia prośby o nadanie obywatelstwa.

Artykuł  57.

Wydanie jest niedopuszczalne, jeżeli czyn karygodny, z powodu którego zażądano wydania stanowi:

1. przestępstwo ściśle wojskowe,

2. tylko wykroczenie przeciw ustawom prasowym,

3. wykroczenie tylko przeciw ustawom celnym, podatkowym lub innym ustawom skarbowym,

4. przestępstwo polityczne lub pozostaje w związku z przestępstwem politycznem. Wydania można jednak dozwolić, jeżeli czyn karygodny wykazuje znamiona zarówno przestępstwa politycznego, jak i pospolitego a te ostatnie przeważają, o czem rozstrzyga władza wezwana wedle swobodnego ocenienia.

Artykuł  58.

Ponadto wydanie nie nastąpi:

1. jeżeli ściganie według ustaw Państwa wezwanego zastrzeżone jest wyłącznie własnemu sądownictwu.

2. jeżeli według ustaw obowiązujących we wszystkich dzielnicach Państwa wezwanego ściganie lub wykonanie kary uległo przedawnieniu.

3. jeżeli przeciw obwinionemu na obszarze Państwa wezwanego z powodu tego samego przestępstwa toczyło się postępowanie karne i zostało zakończone prawomocnie wyrokiem lub w inny sposób, chyba że zachodzą warunki, pod któremi według ustaw Państwa wezwanego dopuszczalne jest wznowienie postępowania karnego. Wyrok uwalniający lub umorzenie postępowania nie są jednak przeszkodą w wydaniu, jeżeli takie orzeczenie zapadło tylko z powodu, że ustawa karna Państwa wezwanego nie ma zastosowania do takich czynów karygodnych, o ile zostały popełnione zagranicą.

Artykuł  59.

Wydania można odmówić, jeżeli przeciw obwinionemu na obszarze Państwa wezwanego toczy się postępowanie karne z powodu tego samego przestępstwa.

Artykuł  60.

Jeżeli obwiniony na obszarze Państwa wezwanego z powodu innego przestępstwa jest ścigany lub skazany, natenczas można wstrzymać wydanie aż do ukończenia wdrożonego postępowania i wykonania lub darowania kary. Mimo to o wydaniu należy orzec jaknajrychlej.

Artykuł 61.

Jeżeli obwiniony jest obywatelem trzeciego Państwa, może Państwo wezwane wydanie obwinionego zaofiarować temu Państwu, którego on jest obywatelem.

Artykuł  62.

(1) Jeżeli kilka Państw żąda równocześnie wydania pewnej osoby z powodu tego samego czynu karygodnego, w takim razie rząd wezwany rozstrzyga według swego swobodnego uznania, któremu z tych Państw ma być obwiniony wydany.

(2) Jeżeli kilka Państw żąda wydania pewnej osoby z powodu różnych czynów karygodnych, należy ją wydać temu Państwu, którego ona jest obywatelem. Jeżeli to Państwo nie żąda wydania, należy osobę ściganą wydać temu Państwu, które żąda wydania z powodu czynu najsurowszą karą zagrożonego. Jeżeli wszystkie czyny zagrożone są karą równie surową, wydanie nastąpi temu Państwu, które najpierw wydania zażądało.

Artykuł  63.

Osobę wydaną wolno tylko w takim wypadku ścigać, skazać lub wydać trzeciemu Państwu z powodu czynu karygodnego, popełnionego przed wydaniem, do którego wydanie się nie odnosiło:

1. jeżeli Państwo, które przestępcę wydało, na to dodatkowo zezwoli, przyczem zezwolenia nie można odmówić, o ile wydanie także z powodu tego czynu karygodnego w myśl tej umowy mogłoby być dozwolone,

2. jeżeli osoba wydana wyrazi do protokółu sądowego zgodę swą na to; Państwu, które przestępcę wydało, należy przesłać uwierzytelniony odpis tego protokółu.

Artykuł  64.

Jeżeli osoba wydana w ciągu miesiąca od chwili, kiedy z powodu czynu, za który ją wydano, postępowanie karne przeciw niej ukończono lub karę wykonano albo darowano, z własnej winy nie opuści obszaru Państwa, któremu ją wydano, albo jeżeli osoba wydana dobrowolnie tam powróci, natenczas sądowe ściganie i wykonanie kary dopuszczalne będzie także z powodu takich czynów karygodnych, do których wydanie się nie odnosiło.

Artykuł 65.

(1) Wniosek o wydanie może być przesłany przez Naczelny Zarząd sprawiedliwości Państwa wzywającego bezpośrednio cło Naczelnego Zarządu sprawiedliwości Państwa wezwanego.

(2) Także wszelka inna korespondencja w sprawach o wydanie przestępcy może być prowadzoną bezpośrednio między Naczelnymi Zarządami sprawiedliwości obu Państw.

Artykuł  66.

(1) Do wniosku o wydanie należy dołączyć sędziowski nakaz aresztowania osoby, której wydania się żąda, albo prawomocny wyrok przeciw niej wydany. W dokumentach tych winno być określone przestępstwo, z powodu którego żąda się wydania, z przedstawieniem stanu rzeczy i powołaniem przepisów karnych, które mają być zastosowane. Przy przestępstwach przeciw własności należy, o ile możności, podać wysokość szkody wyrządzonej lub zamierzonej. Jeżeli powyższe okoliczności nie wynikają ze wspomnianych dokumentów, należy dołączyć dalsze pismo sądowe, które zawiera okoliczności brakujące.

(2) Wymienione pisma należy sporządzić w formie przepisanej ustawami Państwa wzywającego w oryginale lub uwierzytelnionym odpisie.

(3) We wniosku należy o ile możności zamieścić również opis osoby, której wydania się żąda, oraz przytoczyć inne okoliczności, mające znaczenie dla stwierdzenia jej tożsamości.

Artykuł  67.

(1) Do wniosku o wydanie tudzież do dokumentów wspomnianych w artykule 66, o ile pisma te nie są sporządzone w oficjalnym języku Państwa wzywającego należy dołączyć uwierzytelnione tłumaczenie na ten język.

(2) Przepis ten ma zastosowanie także do innej korespondencji w sprawach o wydanie.

Artykuł  68.

(1) W razie wątpliwości, czy zachodzą warunki wydania, przewidziane w niniejszej umowie, należy zażądać od Państwa wzywającego dodatkowych wyjaśnień.

(2) Jeżeli ściganą osobę na skutek wniosku o jej wydanie zaaresztowano, można ją wypuścić na wolność, skoro w ciągu sześciu tygodni po wysłaniu pisma żądającego wyjaśnień, potrzebne wyjaśnienia nie nadejdą do Naczelnego Zarządu sprawiedliwości Państwa wezwanego.

Artykuł  69.

O ile, wydanie nie przedstawia się zgóry jako niedopuszczalne, należy niezwłocznie po otrzymaniu wniosku o wydanie zarządzić środki potrzebne do zapobieżenia ucieczce obwinionego.

Artykuł  70.

(1) Nawet przed otrzymaniem wniosku o wydanie można pewną osobą tymczasowo przytrzymać, jeżeli drugie Państwo tego zażąda z powołaniem się na sędziowski nakaz aresztowania lub prawomocny wyrok i wymieni rodzaj czynu karygodnego, a wydanie nie przedstawia się zgóry jako niedopuszczalne.

(2) Wnioski takie mogą przesyłać sądy, urzędy prokuratorskie i władze bezpieczeństwa Państwa wzywającego na piśmie lub telegraficznie bezpośrednio do właściwych władz Państwa wezwanego.

(3) Także i bez takiego wniosku należy zarządzić tymczasowo przytrzymanie osoby wyśledzonej w Państwie, w którego dzienniku policyjnym zamieszczono o niej ogłoszenie na żądanie właściwej władzy drugiego Państwa.

Artykuł  71.

(1) O dniu tymczasowego przytrzymania (artykuł 70) oraz miejscu aresztu należy niezwłocznie i bezpośrednio zawiadomić władzę wzywającą lub ścigającą, tudzież własny Naczelny Zarząd sprawiedliwości.

(2) Osobę tymczasowo przytrzymaną można wypuścić na wolność, jeżeli w przeciągu 15 dni od dnia przytrzymania nie nadejdzie nakaz aresztowania lub wyrok karny do władzy, w której areszcie dana osoba się znajduje. Przesłanie tych dokumentów może nastąpić w drodze bezpośredniej.

(3) Osobę tymczasowo przytrzymaną można nadto Wypuścić na wolność, jeżeli w przeciągu sześciu tygodni od dnia przytrzymania Naczelny Zarząd sprawiedliwości Państwa wezwanego nie otrzyma wniosku o wydanie.

Artykuł  72.

(1) Wszelkie przedmioty, które w chwili przytrzymania przestępcy znajdowały się w posiadaniu wydanego i zostały przezeń uzyskane w drodze czynu karygodnego, oraz przedmioty mogące służyć do udowodnienia czynu karygodnego należy zająć i wydać wraz z obwinionym Państwu wzywającemu.

(2) To samo odnosi się do wszystkich przedmiotów wspomnianego rodzaju, któreby później odnaleziono.

(3) Wydanie wyżej oznaczonych przedmiotów nastąpi na wniosek również i wtedy, gdy wydanie przestępcy wprawdzie byłoby dopuszczalne, lecz z powodu jego śmierci lub ucieczki nie mogło nastąpić.

(4) Prawa osób trzecich do takich przedmiotów pozostają w mocy; po ukończeniu przewodu sądowego należy przedmioty te zwrócić bez kosztów osobom uprawnionym, a gdyby tych osób w sposób niewątpliwy nie można było stwierdzić, Państwu wezwanemu, skoro tego zażąda.

(5) Państwo wezwane o wydanie takich rzeczy może je narazić u siebie zatrzymać, jeżeli ich samo potrzebuje dla przeprowadzenia postępowania karnego.

Artykuł  73.

(1) Kosztów i opłat, powstałych dla jednego z Państw umawiających się na jego obszarze wskutek postępowania w sprawie wydania przestępcy lub przedmiotów wymienionych w artykule 72 nie zwraca się.

(2) Władza wydająca winna jednak sumę powstałych kosztów podać do wiadomości władzy wzywającej, aby władza ta mogła je ściągnąć od osoby zobowiązanej do zwrotu. Sumy ściągnięte zatrzymuje Państwo wzywające.

Artykuł  74.

(1) Jeżeli trzecie Państwo wydaje jaką osobę jednemu z Państw umawiających się, natenczas drugie Państwo na żądanie zezwoli na przewiezienie tej osoby przez swój obszar, o ile to jest dopuszczalne wedle jego ustawodawstwa.

(2) Do wniosku o zezwolenie na przewiezienie stosują się odpowiednie przepisy artykułów 65 do 68, ustęp 1.

(3) Koszta przewiezienia i zaopatrzenia obwinionego, powstałe na obszarze Państwa wezwanego, winno zwrócić Państwo wzywające.

Rozdział  2.

Pomoc prawna.

Artykuł  75.

Sądy i urzędy prokuratorskie obu Państw umawiających się będą sobie wzajemnie na żądanie udzielały pomocy prawnej w sprawach karnych.

Artykuł  76.

(1) Pomoc prawna obejmuje:

1. doręczenie wszelkich pism, dotyczących przewodu sądowego, nie wyłączając wyroków;

2. badanie obwinionych, świadków lub znawców, naocznię sądową, rewizję i zajęcie przedmiotów oraz wszelkie inne czynności śledcze;

3. przesyłanie dokumentów, akt sądowych, odpisów z tychże, dowodów rzeczowych oraz przedmiotów wytworzonych przez czyn karygodny lub podlegających zresztą konfiskacie;

4. udzielanie wyjaśnień z rejestrów kar.

(2) Wyroków karnych Państwa drugiego nie wykonuje się.

Artykuł  77.

(1) Pomocy prawnej można odmówić:

1. jeżeli czyn karygodny, będący przedmiotem sprawy karnej według ustaw Państwa wezwanego nie podlega karze lub stanowi przestępstwo polityczne lub ściśle wojskowe,

2. jeżeli chodzi o ściganie obywatela Państwa wezwanego, nie przebywającego na obszarze Państwa wzywającego.

(2) Jeżeli w wezwaniu o pomoc prawną żąda się rewizji lub zajęcia dowodów rzeczowych, natenczas uczyni mu się zadość tylko wtedy, jeżeli nadto chodzi o czyn karygodny, wymieniony w artykule 55.

Artykuł  78.

Przedmioty, wymienione w artykule 76, ustęp 1, punkt 3, należy zwrócić bez kosztów, o ile władza wezwana inaczej nie postanowi. Prawa osób trzecich pozostają w każdym razie zastrzeżone.

Artykuł  79.

Do pomocy prawnej w sprawach karnych stosują się odpowiednio przepisy artykułów 8 do 20 niniejszej umowy.

Artykuł  80.

(1) Osoba przebywająca na obszarze jednego z Państw umawiających się, która na wezwanie, otrzymane w sprawie karnej od władz drugiego Państwa, stanie dobrowolnie przed temi władzami jako świadek lub znawca, nie może być na obszarze tego drugiego Państwa ściganą za czyn karygodny, popełniony przed jej przybyciem w celu stawiennictwa bez względu na to, jakiego Państwa jest obywatelem.

(2) Również nie może być na niej wykonany wyrok, wydany przed jej przybyciem.

Artykuł  81.

(1) Państwa umawiające się będą sobie wzajemnie przesyłały odpisy kart karnych lub wyciągi z prawomocnych wyroków skazujących, które dotyczą obywateli drugiego Państwa. Postanowienie to nie będzie miało zastosowania, o ile wyrok wedle przepisów obowiązujących w sadzie orzekającym nie podlega wpisaniu do rejestru karnego.

(2) Nadto będą sobie oba Państwa umawiające się przesyłały zawiadomienia o dalszych orzeczeniach odnoszących się do takich wyroków, o ile orzeczenia te notowane są również w rejestrze karnym.

(3) Wspomniane odpisy i wyciągi przesyłane będą do władzy prowadzącej w drugiem Państwie rejestr karny, a gdyby ta władza nie była znana władzy przesyłającej, do Naczelnego Zarządu sprawiedliwości drugiego Państwa.