Rozdział 1 - Ochrona prawna. - Austria-Polska. Umowa w przedmiocie wzajemnego obrotu prawnego. Wiedeń.1924.03.19.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1926.84.467

Akt utracił moc

Wersja od: 18 sierpnia 1926 r.

Rozdział  1.

Ochrona prawna.

Artykuł  1.

(1) Obywatele każdego z Państw umawiających się będą na obszarze drugiego Państwa w sprawach cywilnych pod względem ustawowej i sądowej ochrony osoby i mienia traktowani narówni z obywatelami własnymi.

(2) W tym celu zapewnia się im swobodny dostęp do sądów, przed któremi mogą występować pod temi samemi warunkami, jak krajowcy.

Artykuł  2.

(1) Na obywateli jednego z Państw umawiających się, którzy występują przed sądami drugiego Państwa jako powodowie lub interwenjenci, nie wolno nakładać obowiązku zabezpieczenia lub deponowania pod jakąkolwiek nazwą, czy to z tytułu ich charakteru cudzoziemców, czy też z powodu, iż nie mają w danem Państwie miejsca zamieszkania lub pobytu.

(2) Ta sama zasada stosuje się do składania zaliczki, której należałoby zażądać od powoda lub interwenjenta celem zabezpieczania kosztów sądowych.

Artykuł  3.

(1) Jeżeli w jednem z Państw umawiających się zasądzono na zwrot kosztów sporu powoda lub interwenjenta, który w myśl artykułu 2, niniejszej umowy lub w myśl ustawy obowiązującej w Państwie, gdzie wniesiono skargę, był uwolniony od dania zabezpieczenia, deponowania lub złożenia zaliczki, wówczas wspomniane orzeczenia o zwrocie kosztów sporu na wniosek strony interesowanej będą na obszarze drugiego Państwa uznane za wykonalne bez pobierania jakichkolwiek kosztów. Ta sama zasada stosuje się do orzeczeń sądowych, któremi później ustalono wysokość kosztów sporu.

(2) Pod orzeczeniami sądowemi rozumieć należy również uchwały ustalające koszta, które w granicach swej właściwości wydają pisarze (sekretarze) sądowi.

Artykuł  4.

(1) Orzeczenia o kosztach będą bez wysłuchania stron, jednak z zastrzeżeniem dla strony skazanej prawa rekursu, uznane za wykonalne na zasadzie ustawodawstwa obowiązującego w Państwie, w którem mają być wykonane.

(2) Władza powołana do rozstrzygnięcia wniosku o uznanie wykonalności winna przy rozpoznawaniu sprawy ograniczyć się do następujących kwestyj:

1. Czy wygotowanie orzeczenia odpowiada warunkom przepisanym dla jego mocy dowodowej w ustawach Państwa, w którem orzeczenie wydano;

2. Czy orzeczenie ze stanowiska tych ustaw uzyskało prawomocność.

(3) Dla wykazania tych warunków wystarcza oświadczenie właściwej władzy Państwa wzywającego, że orzeczenie uzyskało prawomocność.

(4) Do wniosku należy dołączyć uwierzytelniony przekład na język oficjalny władzy wezwanej tenoru orzeczenia oraz zaświadczenia jego prawomocności. Przekład winien być uwierzytelniony przez dyplomatycznego lub konsularnego przedstawiciela Państwa wzywającego lub przez tłumacza zaprzysiężonego Państwa wzywającego lub wezwanego.

Artykuł  5.

Obywatele jednego Państwa umawiającego się będą na obszarze drugiego Państwa dopuszczeni do korzystania z prawa ubogich pod temi samemi warunkami, jak właśni obywatele.

Artykuł  6.

(1) Świadectwo ubóstwa musi być wystawione przez władze zwykłego miejsca pobytu proszącego albo w braku takiego miejsca pobytu przez władze chwilowego miejsca pobytu.

(2) Jeżeli proszący nie przebywa na obszarze Państw umawiających się, wówczas wystarcza świadectwo ubóstwa, wystawione przez właściwego dla proszącego przedstawiciela dyplomatycznego lub konsularnego.

Artykuł  7.

(1) Władza powołana do wydania świadectwa ubóstwa może u władz drugiego Państwa umawiającego się zasięgać wyjaśnień o stosunkach majątkowych proszącego.

(2) Władzy, która ma rozstrzygnąć o wniosku w przedmiocie przyznania prawa ubogich, służy w granicach jej atrybucyj urzędowych prawo badania przedłożonych jej świadectw i wyjaśnień.

(3) Jeżeli obywatelowi jednego z Państw umawiających się przyznano prawo ubogich, w takim razie prawo to będzie mu przysługiwało także przy wszystkich czynnościach procesowych i egzekucyjnych, dotyczących tej samej sprawy, które będą przedsięwzięte przed władzami sądowemi drugiego Państwa.