Austria-Polska. Konwencja o zapobieżeniu dwukrotnemu pobieraniu podatku spadkowego. Wiedeń.1926.11.24.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1928.61.557

Akt obowiązujący

Wersja od: 22 maja 1928 r.

KONWENCJA

MIĘDZY RZECZĄPOSPOLITĄ POLSKĄ A REPUBLIKĄ AUSTRIACKĄ O ZAPOBIEŻENIU DWUKROTNEMU POBIERANIU PODATKU SPADKOWEGO,

podpisana w Wiedniu dnia 24 listopada 1926 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dn. 24-go czerwca 1927 r.- Dz. U. R. P. Nr. 63, poz. 551).

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tym wiedzieć należy, wiadomym czynimy:

Dnia dwudziestego czwartego listopada tysiąc dziewięćset dwudziestego szóstego roku podpisana została w Wiedniu pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Austriackiej konwencja w celu zapobieżenia dwukrotnemu pobieraniu podatku spadkowego, o następującem brzmieniu dosłownym:

KONWENCJA

między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austriacką zawarta w celu zapobieżenia dwukrotnemu pobieraniu podatku spadkowego.

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

i

PREZYDENT ZWIĄZKOWEJ REPUBLIKI AUSTRJACKIEJ,

pragnąc zapobiec dwukrotnemu pobieraniu podatku spadkowego, postanowili zawrzeć co do tego konwencję i mianowali w tym celu swymi Pełnomocnikami: (pominięto),

KTÓRZY, po przedstawieniu sobie swych pełnomocnictw uznanych za sporządzone w dobrej i należytej formie, postanowili co następuje:

Artykuł  1. 

1) Nieruchomy majątek spadkowy, pozostały po obywatelach każdego z obydwóch Umawiających się Państw, wliczając doń i przynależności, podlega podatkowi spadkowemu tylko w tym Państwie, w którym się znajduje.

2) Dla rozstrzygnięcia kwestii, czy przedmiot spadku powinien być uważany za rzecz nieruchomą i co należy rozumieć przez wyraz "przynależności", miarodajnymi są ustawy Państwa, w którym dany przedmiot spadku się znajduje.

3) Przy zastosowaniu postanowień ustępu 1 tego artykułu należy traktować na równi z nieruchomościami prawa użytkowania i używania nieruchomości i wogóle wszelkie prawa, zabezpieczone na nieruchomościach, albo wszelkie prawa, które na nieruchomościach ciążą.

Artykuł  2. 

1) Co do majątku spadkowego po obywatelach każdego z obydwóch Państw, do którego nie mają zastosowania postanowienia art. 1, będą następujące zasady obowiązywać:

a) majątek ten podlega zasadniczo podatkowi spadkowemu w tym Państwie, którego obywatelem był spadkodawca w chwili swej śmierci;

b) jeśli jednak spadkodawca posiadał w chwili swej śmierci w drugim Państwie miejsce zamieszkania, to w tem Państwie należy poddać opodatkowaniu majątek spadkowy, tam się znajdujący;

c) jeśli spadkodawca w chwili swej śmierci posiadał miejsce zamieszkania w obydwóch Państwach, to wspomniany majątek spadkowy podlega podatkowi spadkowemu w tem Państwie, którego obywatelem był spadkodawca.

2) Za miejsce zamieszkania w rozumieniu niniejszej Konwencji uważa się miejsce, w którem ktoś bądź posiada mieszkanie, co do którego stosownie do okoliczności należy przyjąć, że zamierza zatrzymać je na stałe, bądź gdzie przebywa i stosownie do okoliczności należy przyjąć, że w tem miejscu, albo w tym kraju nie zamierza przebywać tylko chwilowo.

Artykuł  3. 

1) Przy zastosowaniu postanowień art. 1 i 2 traktowane będą zapisy, które nie dotyczą pewnego określonego przedmiotu, albo prawa na takim przedmiocie, w ten sposób, jak gdyby miały być wydane przedewszystkim z majątku, wymienionego w art. 2, a tylko reszta na pokrycie której majątek ten nie wystarcza - z majątku, określonego w art. 1.

2) W przypadkach, gdy majątek określony bądź w art. 1, bądź w art. 2, znajduje się w obydwu Państwach, należy podzielić zapisy wedle stosunku wartości części znajdujących się w obydwu Państwach.

Artykuł  4. 

1) Długi, które ciążą na majątku określonym w art. 1 lub są na nim zabezpieczone, potrąca się od wartości tego majątku.

2) Niepokrytą przytem resztę takich długów, o ile spadkodawca był za dług także osobiście odpowiedzialny, jak również długi innego rodzaju, uwzględnia się jako pozycję potrącalną przedewszystkiem z majątku ruchomego, a ewentualnie jaszcze niepokryte części takich długów z reszty majątku spadkowego. W tym wypadku stosuje się analogicznie przepisy ustępu drugiego art. 3.

Artykuł  5. 

Przez podatek spadkowy w rozumieniu niniejszej Konwencji należy rozumieć wszelkie daniny, które pobiera się od przeniesienia majątku z powodu śmierci, na podstawie przepisów jakie w każdym z obydwóch Państw obowiązują lub obowiązywać będą.

Artykuł  6. 

Obie Umawiające się Strony udzielać sobie będą wzajemnie pomocy tak przy ustalaniu podstaw wymiaru podatku, jak i przy doręczaniach pism osobom zainteresowanym w sprawach, które stanowią przedmiot niniejszej Konwencji. Porozumienie co do szczegółów sposobu postępowania nastąpi drogą wymiany not dyplomatycznych obu Rządów.

Artykuł  7. 

O ileby co do stosowania postanowień tej Konwencji w poszczególnych przypadkach powstały wątpliwości, Ministrowie Skarbu Umawiających się Stron porozumieją się celem uregulowania tych wątpliwości w sposób sprawiedliwy i słuszny.

Artykuł  8. 

1) Niniejsza Konwencja będzie ratyfikowana, a wymiana dokumentów ratyfikacyjnych nastąpi możliwie jak najrychlej w Warszawie. Konwencja niniejsza wchodzi w życie 15-go dnia po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych i ma zastosowanie we wszystkich przypadkach, w których spadkodawca zmarł po wejściu w życie niniejszej Konwencji.

2) Konwencja niniejsza będzie obowiązywać do czasu, dopóki jedna z Umawiająych się Stron nie wymówi jej najpóźniej na 6 miesięcy przed upływem roku kalendarzowego. W razie wymówienia w terminie przewidzianym Konwencja traci ważność z upływem tegoż roku kalendarzowego we wszystkich przypadkach, w których spadkodawca zmarł po upływie tegoż roku kalendarzowego.

NA DOWÓD CZEGO wymienieni wyżej Pełnomocnicy podpisali tę umowę i opatrzyli ją swemi pieczęciami.

Sporządzono w dwóch egzemplarzach w Wiedniu, 24 listopada 1926 r.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją, uznaliśmy i uznajemy ją za słuszną, zarówno w całości jak i każde z zawartych w niej postanowień; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

NA DOWÓD CZEGO wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 24 listopada 1927 r.