Austria-Polska. Konwencja Arbitrażowa. Warszawa.1923.11.13.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1925.47.330

Akt utracił moc

Wersja od: 13 marca 1925 r.

KONWENCJA ARBITRAŻOWA

pomiędzy Rzeczapospolitą Polską a Republiką Austrjacką, podpisana w Warszawie dnia 13 listopada 1923 r.

Przekład.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 15 stycznia 1925 r. - Dz. U. R. P. № 15 poz. 96).

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, STANISŁAW WOJCIECHOWSKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

Wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

W dniu 13 listopada 1923 roku w Warszawie została podpisana Konwencja Arbitrażowa pomiędzy Rzecząpospolitą Polską i Republiką Austrjacką, o następującem brzmieniu dosłownem:

Konwencja Arbitrażowa.

RZECZPOSPOLITA POLSKA

i

REPUBLIKA AUSTRJACKA

pragnąc załatwiać w miarę, możności w drodze arbitrażu spory, które mogłyby wyniknąć pomiędzy Niemi, postanowiły zawrzeć w tym celu Konwencję i mianowały swymi pełnomocnikami, mianowicie:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

Pana Marjana Seydę Podsekretarza Stanu, byłego Ministra Spraw Zagranicznych;

Prezydent Związkowej Republiki Austriackiej:

Pana Mikołaja Posta, Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego Austrji w Warszawie;

którzy, po okazaniu swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i należyte co do formy, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1.

Wysokie Strony Umawiające się zobowiązują się, w razie, gdyby w przyszłości wyniknęły pomiędzy Niemi kwestje sporne, próbować dojść do porozumienia w drodze układu polubownego.

Jednakże, gdyby nie udało się osiągnąć tego porozumienia, Wysokie Strony Umawiające się zobowiązują się oddać do rozstrzygnięcia Sądu Rozjemczego spory, dotyczące spraw następujących:

1) niezgodności poglądów, odnoszące się, do zastosowania lub wykładni wszelkiej Konwencji już zawartej, lub która może być przez Nie zawartą;

2) niezgodności poglądów, odnoszące się do roszczeń pieniężnych, zgłoszonych przez jedną z Wysokich Stron Umawiających się, z racji poniesionych szkód, jeżeli zasada odszkodowania jest przez Strony uznana.

Postanowienia niniejszego artykułu będą stosowane wtedy nawet, gdy niezgodności poglądów, któreby wyniknęły, miały swe źródło w faktach, zaszłych przed zawarciem niniejszej Konwencji.

Postanowienia niniejszego artykułu nie będą stosowane do Konwencyj, do których trzecie Mocarstwa wpłynęły lub przystąpiły.

Artykuł  2.

Postanowienia, dotyczące arbitrażu, które znajdują się w Konwencjach, zawartych przez oba Państwa Umawiające się lub do których one wpływają, zachowują swą moc niezależnie od niniejszej Konwencji.

Artykuł  3.

W wypadkach, w których ma miejsce arbitraż, Wysokie Strony Umawiające się zobowiązują się zawrzeć najpóźniej w ciągu trzech miesięcy specjalną umowę kompromisową, dotyczącą przedmiotu sporu oraz warunków procedury. O ile klauzule kompromisowe nie postanawiają przeciwnie, będą się one stosowały we wszystkiem co dotyczy wyznaczenia arbitrów i procedury rozjemczej, do postanowień zawartych w Konwencji, podpisanej w Hadze dn. 18 października 1907 r. o pokojowem załatwieniu sporów międzynarodowych.

Artykuł  4.

Konwencja niniejsza zawarta jest na przeciąg trzech lat. Uprawomocni się ona piętnastego dnia po wymianie ratyfikacyj. Jeżeli w terminie sześciu miesięcy przed upływem powyższego okresu, żadna z Wysokich Stron Umawiających się nie zawiadomi o swym zamiarze rozwiązania tej Konwencji, to pozostaje ona w mocy aż do upływu roku, licząc od dnia, w którym jedna z Wysokich Stron Umawiających się ją wymówi.

Artykuł  5.

Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i ratyfikacje będą wymienione w Warszawie.

Na dowód czego Pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją swemi pieczęciami.

Sporządzono w Warszawie, w dwóch egzemplarzach, dnia 13 listopada 1923 roku.

(L. S.) (-) M. Seyda

(L. S.) (-) Post

Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną, zarówno w całości, jak i każde z zawartych w niej postanowień, oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i zatwierdzona i przyrzekamy, że będzie ściśle stosowana.

Na dowód czego wydaliśmy akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

W Warszawie, dnia 18 lutego 1925 roku.