Zmiany granic i powierzchni obrębów leśnych w Nadleśnictwie Radomsko w Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych Łódź.
B.I.LP.2005.7/8.59
Akt obowiązującyDECYZJA Nr 69
Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych
z dnia 25 lipca 2005 r.
w sprawie zmian granic i powierzchni obrębów leśnych w Nadleśnictwie Radomsko w regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych Łódź.
Na podstawie art. 32 ust. 3 pkt 2 i art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 28 września 1991 roku o lasach (jednolity tekst w Dz. U. z 2000 r. Nr 56 poz. 679, z późniejszymi zmianami) i § 3 ust. 3 zarządzenia Nr 30 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 29.XI.1996 r. w sprawie obrębów leśnych, postanawiam co następuje:
ZAŁĄCZNIK
Zasięg terytorialny z podziałem na obręby leśne Nadleśnictwa Radomsko w RDLP Łódź
Zasięg terytorialny z podziałem na obręby leśne Nadleśnictwa Radomsko w RDLP Łódź
| NADLEŚNICTWO | obręb leśny | WOJEWÓDZTWO powiat gmina | Obręb ewidencyjny (lub jego część) | Pow. zasięgu terytorialnego w km2 |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| RADOMSKO | Kobiele Wielkie (1) | ŁÓDZKIE piotrkowski Łęki Szlacheckie (część) | Adamów, Cieśle, Dąbrowa, Dobrenice, Dobreniczki, Janów | 21,70 |
| Ręczno (część) | Bąkowa Góra, Będzyn-Zbytowice, Dęba, Majkowice | 36,00 | ||
| radomszczański Kobiele Wielkie (część) | Babczów, Biestrzyków Mały, Biestrzyków Wielki, Brzezinki, Cieszątki, Kobiele Wielkie, Łowicz, Przybyszów, Ujazdówek, Wola Rożkowa | 47,20 | ||
| Kodrąb | wszystkie obręby | 105,80 | ||
| Masłowice | wszystkie obręby | 116,20 | ||
| Wielgomłyny | wszystkie obręby | 123,10 | ||
| Żytno (część) | Barycz, Ciężkowiczki, Łazów, Maluszyn (część), Silniczka (część), Sudzinek, Sudzin | 34,00 | ||
| Razem obręb Kobiele Wielkie | 484,00 | |||
| Radomsko (2) | ŁÓDZKIE radomszczański m. Radomsko | wszystkie obręby | 51,40 | |
| Dobryszyce (część) | Blok Dobryszycki, Borowiecko, Dobryszyce, Galonki, Rożny, Wiewiórów, Zalesiczki, Zdania, Żaby | 46,00 | ||
| Gomunice (część) | wszystkie obręby z wyłączeniem części Słostowic | 57,50 | ||
| Kamieńsk (część) | Barczkowice, Gorzędów, Ochocice (część), Kamieńsk (część) | 23,00 | ||
| Kobiele Wielkie (część) | Cadów, Orzechówek, Orzechów, Posadówka | 19,60 | ||
| Ładzice | wszystkie obręby | 82,80 | ||
| Radomsko (część) | Bobry (część), Dąbrówka, Dziepółć, Grzebień, Jadwinówka, Kietlin, Kolonia Kietlin, Okrajszów, Płoszów, Strzałków, Szczepocice Prywatne (część), Szczepocice Rządowe (część) | 70,30 | ||
| ŚLĄSKIE częstochowski Kruszyna (część) | Łęg (część), Kijów (część) | 8,00 | ||
| Razem obręb Radomsko | 358,60 | |||
| Pajęczno (3) | ŁÓDZKIE pajęczański Pajęczno | wszystkie obręby | 113,00 | |
| Strzelce Wielkie | wszystkie obręby | 78,00 | ||
| Nowa Brzeźnica (część) | Brzeźnica, Dubidze, Dworszowice Kościelne, Konstantynów, Kruplin, Łążek, Kuźnica (część), Trzebca (część), Wólka Prusicka(część) | 54,00 | ||
| radomszczański Lgota Wielka | wszystkie obręby | 63,00 | ||
| Razem obręb Pajęczno | 308,00 | |||
| OGÓŁEM NADLEŚNICTWO RADOMSKO | 1150,60 | |||
z konferencji n.t. "Zadania siedliskoznawstwa dla trwale zrównoważonej gospodarki leśnej i ochrony siedlisk przyrodniczych"
zorganizowanej przez Dyrekcję Generalna Lasów Państwowych przy współpracy z Biurem Urządzania Lasu i Geodezji Leśnej w dniach 1-3 czerwca 2005 r. w Sulęczynie.
Wnioski składają się z dwóch części. Część pierwsza obejmuje te wnioski, opracowane przez komisję wnioskową, które zostały zgłoszone przez uczestników konferencji w wyniku referatów i dyskusji, a dotyczą bezpośrednio problematyki siedliskoznawstwa leśnego. W części drugiej, z uwagi znaczenie dla przyszłości całego polskiego leśnictwa, komisja postanowiła zamieścić autorskie wnioski prof. A. Kowalkowskiego, dotyczące niezmiernie ważnego zagadnienia jakim jest zarządzanie ekosystemem leśnym.
Część I - Wnioski dotyczące bezpośrednio problematyki siedliskoznawstwa
WSTĘP
Siedliskoznawstwo jest strategicznym narzędziem w kształtowaniu różnorodności biologicznej oraz ochrony siedlisk przyrodniczych w skali kraju, systemowo i metodycznie doskonalone służy półnaturalnej hodowli lasu i zbliża składy gatunkowe drzewostanów do naturalnej szaty leśnej na dużych obszarach, stanowiąc tym samym podstawę trwałej i zrównoważonej gospodarki leśnej.
Istotną cechą zbiorowisk leśnych z punktu widzenia ich trwałości i ekologicznej równowagi jest różnorodność biologiczna. Rozumiana jest jako różnorodność wewnątrzgatunkowa (bogactwo puli genowej), różnorodność gatunkowa oraz różnorodność ponadgatunkowa (różnorodność ekosystemów, w tym również na poziomie krajobrazu). Na użytek gospodarki leśnej różnorodność biologiczna może być interpretowana jako złożoność struktury lasu (struktura gatunkowa, siedliskowa, wiekowa, pionowa, pozioma, wysokościowa, faz lub stadiów rozwojowych, itp.).
Stosowana w Polsce od około pięćdziesięciu lat metoda wyróżniania i inwentaryzacji siedlisk leśnych (tzw. metoda IBL) to jedyne w kraju systemowe, metodycznie ciągle doskonalone narzędzie, pozwalające poznać możliwości produkcyjne siedlisk na dużych obszarach.
Gospodarka leśna przyszłości oparta na naturalnych wzorcach i uznająca za swój główny cel trwałość lasu jako struktury przyrodniczej, potrzebuje integracji dwóch systemów opisujących las: opisu drzewostanu i opisu ekosystemu. W dorobku leśnictwa istnieje dobry opis drzewostanu - potrzebna jest natomiast parametryzacja ekosystemu leśnego.
WNIOSKI:
1. Z uwagi, że lasy posiadają opracowania siedliskowe (operaty glebowo-siedliskowe) wykonane w różnych latach oraz częściowo według różnej metodyki niezbędnym jest opracowanie i przyjęcie do stosowania zasad aktualizacji dokumentacji siedliskowej. Zasady takie winny określać metodykę:
a. prac niezbędnych do wypełnienia danych o siedlisku w ramach prac urządzeniowych (rewizji urządzania lasu), które znajdą się opisach taksacyjnych i w bazach SILPu,
b. prac siedliskowych wykonanych w latach osiemdziesiątych XX wieku i późniejszych.
2. Z uwagi na publiczny charakter lasów i ich wielofunkcyjną rolę w przestrzeni przyrodniczej oraz gospodarce kraju, wnioskuje się aby kartografią siedliskową objąć lasy wszystkich form własności. Szczególnie potrzebne i pilne jest wykonanie dokumentacji siedliskowych w tym map, dla lasów prywatnych.
3. W celu nadzoru poprawności wykonywania prac siedliskowych należy rozważyć powołanie specjalisty do spraw siedliskoznawstwa leśnego w Wydziale Urządzania Lasu Dyrekcji Generalnej Lasów Państwowych i niektórych RDLP.
4. Celowym wydaje się rozpoczęcie kolejnego cyklu opracowań siedliskowych dla nadleśnictw, w których opracowania są najstarsze (wykonane w latach siedemdziesiątych XX wieku, bądź wcześniej) lub obarczone wadami. Rozpoczęcie nowego cyklu powinno być poprzedzone opracowaniem metodyki dotyczącej sposobu i zakresu wykorzystania opracowań dotychczasowych.
5. Z uwagi na zakres pozyskiwanych informacji w trakcie prac siedliskowych i możliwość ich wykorzystania, w tym do oceny różnorodności biologicznej, należy rozważyć celowość zastąpienia dotychczasowych "Instrukcji wyróżniania i kartowania siedlisk leśnych" i "Instrukcji sporządzania programu ochrony przyrody w nadleśnictwie" jedną np. o nazwie: "Instrukcja inwentaryzacji siedlisk i walorów przyrodniczych". W instrukcji takiej proponuje się między innymi:
a. zweryfikować i uzupełnić kryteria wyróżniania typów siedliskowych lasu, podane w "Siedliskowych podstawach hodowli lasu z roku" z 2004 r.,
b. uzupełnić kryteria określania typów lasu, np. w formie zestawu gatunków pożądanych na danym siedlisku,
c. opracować wytyczne w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych, z uwzględnieniem obszarów NATURA 2000,
d. udoskonalić zasady określania zgodności składu gatunkowego drzewostanów z gospodarczym typem drzewostanu,
e. opracować wytyczne w sprawie przebudowy drzewostanów o składzie gatunkowym nie odpowiadającym warunkom siedliskowym (w tym typom lasu).
6. Postuluje się zorganizowanie krajowego banku danych o siedliskach i walorach przyrodniczych. W banku takim powinny być gromadzone dane z siedliskowych powierzchni typologicznych. Dane te powinny być następnie wykorzystywane między innymi do opracowania rzetelnych i aktualnych charakterystyk krain, dzielnic i mezoregionów przyrodniczoleśnych oraz do wielu innych celów.
7. Najmniej zmiennym elementem siedliska jest gleba. W związku z niedoskonałością obecnie stosowanego w pracach siedliskowych opisu gleby i związaną z tym niepewnością identyfikacji siedlisk leśnych należy:
a. w najbliższych latach dopracować kryteria glebowe w kartowaniu siedlisk,
b. poszerzyć dotychczasowe narzędzia diagnostyczne, oparte głównie o cechy fazy mineralnej gleby, o rozpoznanie właściwości biologicznych (mikrobiologia, biochemia),
c. uwzględnić w diagnozowaniu siedlisk zawartość i rolę edafonu w glebie. Wymaga to jednak przeprowadzenia odpowiednich badań oraz określenia metodyki takiej diagnozy. Wyniki tej diagnozy powinny być pomocne przy przywracaniu pełnej sprawności glebom zniekształconym i zdegradowanym,
d. pilnie opracować indeks trofizmu gleb leśnych (ITGL), który po określeniu praktycznej jego przydatności powinien być wdrożony do praktyki leśnej.
8. Ponieważ istnieje potrzeba "uwzględniania w gospodarce leśnej wzorców naturalnych, ukształtowanych przez przyrodę w czasach minionych oraz obserwacji i wykorzystywania współczesnych procesów naturalnych inspirowanych przez samą przyrodę" (ZHL, 2003, § 1, p. 2), należy rozważyć zasadność ustanowienia sieci lasów referencyjnych (wzorcowych lub modelowych) służących realizacji tej idei. Chodzi o wydzielone obszary lasów zagospodarowanych (gospodarstwa specjalne), reprezentatywne dla geograficznego zróżnicowania i zmienności siedliskowo-drzewostanowej, o ograniczonej ingerencji gospodarczej lub jej pozbawione, gdzie będzie następować ewolucja ekosystemów leśnych na drodze realizacji naturalnych tendencji rozwojowych i adaptacji do zmiennych warunków środowiska. Na obszarach tych prowadzone byłyby długookresowe, interdyscyplinarne, metodyczne obserwacje i pomiary, a wiedza służyć będzie doskonaleniu zagospodarowania lasów produkcyjnych.
9. Należy rozważyć zasadność regionalizacji gospodarczo-społecznej leśnictwa, albo inaczej - regionalizacji funkcji lasu, a co za tym idzie konieczność odmiennego podejścia do obszarów leśnych o odmiennych funkcjach i określania właściwych dla nich zadań według odpowiednio dostosowanych zasad hodowli, urządzania, ochrony i użytkowania lasu.
10. Prowadzenie trwale zrównoważonej gospodarki leśnej wymaga szerokich kompleksowych badań naukowych. W tym celu proponuje się:
a. podjęcie tematyki badań dotyczących ekologicznych podstaw urządzania lasu lub urządzania ekosystemów leśnych,
b. rozważenie możliwość wykonywania prac siedliskowych równolegle z rozpoznaniem roślinności rzeczywistej i potencjalnej w każdym z kartowanych wydzieleń, co pozwoli uzupełnić szereg luk w typologii leśnej, określić różnorodne formy degeneracji siedlisk leśnych oraz zidentyfikować w terenie zbiorowiska szczególnie cenne przyrodniczo,
c. należy rozważyć możliwość podjęcia odpowiednich prac badawczych, których celem byłoby wypracowanie wskaźników pozwalających wyróżniać:
– mezotroficzne siedliska gradowe z jedno- i wielogatunkowymi drzewostanami liściastymi, wyróżnianymi w obrębie lasu mieszanego świeżego,
– siedliska gradowe zniekształcone długotrwałą hodowlą monokultur iglastych, z drzewostanami mieszanymi iglasto-liściastymi, w których gleby wymagają regeneracji,
d. prace badawcze w zakresie siedliskoznawstwa leśnego prowadzić w pierwszej kolejności na istniejących od 10-leci glebowych powierzchniach wzorcowych (GPW).
11. Należy wzmóc wysiłki w zakresie edukacji kadr w zakresie siedliskoznawstwa, w tym na studiach podyplomowych. Lasy Państwowe oraz inne jednostki np. BULiGL powinny wspierać wysiłki w tym zakresie poprzez współudział w opracowywaniu programów szkoleń i studiów oraz delegowaniu na nie pracowników.
12. Postuluje się by referaty i materiały prezentowane na konferencji opublikować. Zasadnym jest by była to publikacja recenzowana i ujednolicona pod względem redakcyjnym. Publikacja taka powinna trafić do nadleśnictw, BULiGL oraz innych zainteresowanych jednostek.
Wnioski: 1, 4, 5 zatwierdzam do realizacji przez Wydział Urządzania Lasu Dyrekcji Generalnej Lasów Państwowych
Warszawa, 11 lipca 2005 r.
Część II - Wnioski dotyczące zarządzania ekosystemem leśnym
Jeśli faktycznie nadleśniczy ma prowadzić samodzielnie gospodarkę leśną w nadleśnictwie na podstawie planu urządzenia lasu oraz odpowiadać za stan lasu (Ustawa o Lasach, Rozdz. 6 Art. 35.1.) wówczas powinien otrzymać do dyspozycji odpowiednio wykonane plany urządzenia lasów Nadleśnictwa, zawierające niezbędne dane i wskaźniki dotyczące stanu zarządzanego ekosystemu leśnego. Obowiązująca Instrukcja wyróżniania i kartowania siedlisk leśnych (2003), Klasyfikacja Gleb Leśnych Polski (2000) oraz Siedliskowe podstawy hodowli lasu (2004), mające charakter opisowy, nie zawierają skwantyfikowanych wyróżniających i diagnostycznych cech oraz właściwości ekosystemów leśnych, które pomogłyby zobiektywizować system ich zagospodarowania, równoważący ekologiczną racjonalność, ekonomiczną efektywność i społeczną akceptację zarządzania ekosystemami leśnymi. Pomimo niewątpliwie ich postępowego charakteru nie spełniają wymogów nowoczesnego systemu zarządzania ekosystemami, a szczególnie kontrolowania bioróżnorodności lasów. Reformy zarządzania lasami można będzie realizować przez dobrowolne wdrażanie systemu zarządzania środowiskowego według normy światowej ISO 14001, pod warunkiem przekazania do dyspozycji pracowników posiadających odpowiednie wymagane kompetencje zbiorów wyspecyfikowanych i sprawdzonych wskaźników stanów poszczególnych składników strukturalnych ekosystemów i procedur ich zastosowań w systemie zarządzania.
1. U podstaw współczesnej i przyszłej gospodarki leśnej powinny znaleźć się procedury równoważenia rozwoju poprzez adaptacyjny system zarządzania ekosystemami w przestrzeni środowiska przyrodniczo-antropogenicznego, oparte na stale aktualizowanych niezbędnych zbiorach informacji warunkujących osiąganie zrównoważonego pola ładu środowiskowego integrującego racjonalny ład ekologiczny, efektywne pole ładu ekonomicznego i akceptowalny ład społeczny.
2. W leśnych ekosystemach rolę dominującą ma racjonalność ekologiczna z jej wypełnieniem biologicznym przestrzeni i naturalną bioróżnorodnością. Służebne, użytkowe funkcje ekonomiczna i społeczna powinny być tak kształtowane poprzez procedury adaptacyjnego systemu zarządzania ekosystemami, ażeby ich wdrażanie i utrzymanie dążyły do zrównoważenia z ładem ekologicznym i ekorozwojem lasu.
3. Gospodarka leśna zarządzająca ekosystemami leśnymi i nieleśnymi tworzy hierarchiczny posiadający dobre tradycje system nadzoru zarządzania i odpowiedzialności, dysponujący odpowiednimi, stale uaktualnianymi narzędziami prawnymi, ekonomicznymi, planistycznymi, monitoringu, kształcenia kadry kierowniczej i zawodowej oraz badań. Jej główną osnową jest polityka leśna Państwa, integrująca składniki polityki ekologicznej, gospodarczej i społecznej Państwa.
4. Podstawowa rola wykonawcza w systemie zarządzania ekosystemami w zagospodarowaniu leśnym należy do bezpośredniego gospodarza gospodarstwa leśnego. Gospodarząc w podstawowych jednostkach zarządzania ekosystemem, zarządzający tak planuje swoje aktywności aby wdrożyć zasadę zarządzać, aby uczyć się i uczyć się z wyników zarządzania.
5. Wszystkie działania zarządzających ekosystemami w gospodarstwie leśnym, które mogą mieć znaczący wpływ na stan środowiska powinny być monitorowane przy pomocy ustanowionych, utrzymywanych, udokumentowanych procedur.
6. Uprawnienia kontrolne osiągania celów wielofunkcyjnego i trwałego gospodarstwa leśnego, z monitoringiem stanów zasobów leśnych w ekosystemach z ich zagrożeniami w czasoprzestrzeni powinno posiadać zreformowane Biuro Urządzania Lasu i Geodezji Leśnej, będące organem planistyczno-prognostyczno-kontrolnym. Powinno ono mieć charakter agencji państwowej w systemie urzędu ministra nadzorującego sektor gospodarki leśnej, z uprawnieniami opracowywania i wdrażania procedur urządzania ekosystemów wchodzących w skład gospodarki leśnej, kontroli i certyfikacji jakości i systemów zarządzania ekosystemami, akredytacji i certyfikacji kadry kierowniczej i zawodowej, laboratoriów i pracowni wykonujących dla gospodarki procedury w zakresie urządzania lasu i dla innych potrzeb gospodarki leśnej.
7. Sektor gospodarki ekosystemami znajdującymi się w zarządzie gospodarstw leśnych powinien być podporządkowany ministerstwu, w którego gestii jest zarządzanie bioprodukcją, tj. Ministerstwu Rolnictwa.
8. Sprostanie założeniom trwałej i zrównoważonej wielofunkcyjnej gospodarki leśnej w warunkach stosowania adaptacyjnego systemu zarządzania ekosystemami będzie możliwe przez wdrożenie odpowiednich zasad zawartych w nowoczesnych i jednoznacznie sprecyzowanych procedurach klasyfikacji oraz skwantyfikowanych warunków rozpoznawania siedlisk z warunkami klimatycznymi budową geologiczną, reliefem, gospodarką wodną, naturalnymi zbiorowiskami roślinnymi, glebami w ich czasoprzestrzennych aspektach. Obowiązująca Instrukcja Urządzania Lasu z roku 2003, a szczególnie jej część 2 - Instrukcja wyróżniania i kształtowania siedlisk leśnych nie spełniają tych wymagań.
9. Podstawami nowelizacji Instrukcji Urządzania Lasu, a szczególnie wyróżniania i kształtowania siedlisk leśnych powinny być skwantyfikowane klasyfikacje użytkowe elementów składowych siedlisk, na podstawie badań naukowych, dotychczasowych wyników urządzania lasów, a szczególnie wyników paneuropejskiego monitoringu ekosystemów leśnych. Nowelizacja powinna być powierzona zespołom wybitnych znawców nauki i praktyki leśnej.