Wyrok z dnia 9 lipca 2003 r. w sprawie z odwołania Telekomunikacji Polskiej S.A. w W. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, sygn. akt XVII Ama 98/02.
Dz.Urz.UOKiK.2004.1.280
Akt indywidualnyWyrok
z dnia 9 lipca 2003 r.
w sprawie z odwołania Telekomunikacji Polskiej S.A. w W. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
Sąd Okręgowy w Warszawie. - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2003 r. w W. na rozprawie sprawy z odwołania Telekomunikacji Polskiej S.A. w W. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o ochronę konkurencji i konsumentów na skutek odwołania Telekomunikacji Polskiej S.A. w W. od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony i Konkurencji i Konsumentów z dnia 24 lipca 2002 r. Nr DDI-56/2002
II. zasądza od Telekomunikacji Polskiej S.A. w W. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę zł 1.080 (tysiąc osiemdziesiąt zł) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.
UZASADNIENIE
Decyzją Nr DDI-65/2002 Prezes Urzędu Konkurencji i Konsumentów (zwany dalej Prezesem Urzędu) na podstawie art. 101 ust. 2 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 122, poz. 1319 ze zm.) zwanej dalej ustawą antymonopolową, nałożył na Telekomunikację S.A. (dalej TP S.A.) w W. karę pieniężną w kwocie 3.521,90 zł stanowiącą równowartość 1.000 euro za nieudzielenie w terminie informacji żądanych przez Prezesa Urzędu na podstawie art. 45 ustawy antymonopolowej. Uzasadniając wydaną decyzję, Prezes Urzędu wskazał, że pismem z dnia 11 lutego 2002 r. zawiadomił TP S.A. o wszczęciu przeciwko niej postępowania w sprawie nadużywania przez nią pozycji dominującej i na podstawie art. 45 ust. 2 ustawy antymonopolowej zwrócił się o złożenie stosownych wyjaśnień w sprawie - w terminie 14 dni pod rygorem sankcji płynących z ustawy.
W piśmie z dnia 25 lutego 2002 r., doręczonym w dniu 27 lutego 2002 r., TP S.A. złożyła częściowe wyjaśnienia, wnosząc o udzielenie dodatkowego 14 dniowego terminu na udzielenie odpowiedzi w zakresie pytań sformułowanych w pkt 8, 9 i 11 pisma Prezesa Urzędu z dnia 11 lutego 2002 r. Prośbę tę uzasadniono koniecznością "sięgnięcia do materiałów źródłowych, gdyż nie jest możliwe uzyskanie wyjaśnień od osób, które zajmowały się przygotowaniem cennika". Do dnia 13 marca 2002 r., w którym nastąpił upływ terminu, o który wnioskowała TP S.A., Prezes Urzędu nie otrzymał odpowiedzi na pytania zawarte w punktach 8, 9 i 11 swojego pisma z dnia 11 lutego 2002 r.
Wobec powyższego dnia 27 marca 2002 r. Prezes Urzędu wszczął przeciwko TP S.A. postępowanie w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o czym poinformował stronę, doręczając jej zawiadomienie w tym przedmiocie w dniu 4 kwietnia 2002 r. W tej samej dacie TP S.A. złożyła żądane wyjaśnienia. W kolejnym piśmie z dnia 10 kwietnia 2002 r. strona podniosła, iż nie była w stanie w terminie odpowiedzieć na pytania Prezesa Urzędu ze względu na zmiany organizacyjne w telekomunikacji, powyższych informacji udzieliła bez zbędnej zwłoki, a jej opóźnienie nie wynikało ze złej woli. Nadto strona wskazała, że otrzymała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej w dniu 5 kwietnia 2002 r., a żądane wyjaśnienia złożyła dnia 4 kwietnia 2002 r.
Wydając decyzję o nałożeniu kary pieniężnej, Prezes Urzędu uzasadniając ją podkreślił, iż:
1. TP S.A. udzieliła wyjaśnień dopiero po 50 dniach od dnia otrzymania pisma Prezesa Urzędu z dnia 11 lutego 2002 r.;
2. TP S.A. miała łącznie aż 28 dni na udzielenie wyjaśnień w terminie;
3. Pytania zadane przez Prezesa były kontynuacją wątków wcześniej rozpoczętych w trakcie innego postępowania, nie miały charakteru informacji nowych;
4. Wartość dowodowa uzyskanych wyjaśnień była niewspółmierna do czasu oczekiwania na te wyjaśnienia;
5. Przesuwanie przez TP S.A. terminów na udzielenie odpowiedzi na wezwania Prezesa Urzędu jest zjawiskiem nagminnym;
6. TP SA. korzysta z fachowej pomocy prawnej.
Od powyższej decyzji odwołanie złożyła powódka - Telekomunikacja Polska S.A.
Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zwany dalej Sądem ustalił i zważył, co następuje:
Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie, Sąd podzielił ustalenia faktyczne i prawne dokonane przez Prezesa Urzędu i dodatkowo zważył, co następuje:
Bezsporne jest, że powódka nie udzieliła w zakreślonym terminie pełnej odpowiedzi na sformułowane przez Prezesa Urzędu pytania, lecz wniosła o udzielenie jej dodatkowego terminu na nadesłanie brakujących wyjaśnień. Bezsporne jest również, iż pomimo upływu dodatkowego terminu, określonego przecież przez samą powódkę, żądanych informacji nie udzieliła. Nie budzi wątpliwości Sądu, że Prezes Urzędu takie zaniechanie potraktował jako brak odpowiedzi strony, konsekwencją czego było zastosowanie przez niego art. 101 ust. 2 pkt 2 lit. b ustawy antymonopolowej. Przyjętej przez Sąd oceny prawnej nie zmienia okoliczność, że powódka udzieliła żądanych wyjaśnień w dniu 4 kwietnia 2002 r. tj. po wszczęciu przeciwko niej w dniu 27 marca 2002 r. postępowania o nałożenie kary pieniężnej za nieudzielenie informacji.
Zdaniem Sądu sankcjonowane w przepisach ustawy antymonopolowej nieudzielenie informacji żądanych przez Prezesa Urzędu należy interpretować szeroko. W ocenie Sądu racjonalny ustawodawca wprowadzając art. 101 cyt. ustawy niewątpliwie miał na celu zdyscyplinowanie uczestników i ekonomię postępowania prowadzonego w interesie publicznym - art. 1 ust. 1 ustawy antymonopolowej. Przeciwna wykładnia prowadziłaby do wniosku, że złożenie wyjaśnień niepełnych, wadliwych czy po upływie terminu nie pociąga dla nierzetelnych przedsiębiorców jakichkolwiek konsekwencji prawnych. Skutkiem przyjęcia interpretacji prezentowanej przez powoda mogłoby być wykształcenie się praktyki umożliwiającej przedsiębiorcom, przeciwko którym toczy się postępowanie antymonopolowe, tamowania jego zakończenia (np. poprzez wnoszenie kolejnych wniosków o przedłużenie wyznaczonego terminu do złożenia wyjaśnień w sprawie, Prezes Urzędu zamiast sprawnie prowadzić postępowanie, zajmowałby się więc oceną zasadności, bądź nie, takich wniosków). Mając na uwadze powyższe nie tracąc z pola widzenia, iż zgodnie z art. 92 ustawy postępowanie w sprawach praktyk ograniczających konkurencję powinno być zakończone w ciągu 4 miesięcy od dnia jego wszczęcia, w ocenie Sądu zawężająca wykładnia art. 101 ust. 2 pkt 2 lit. b ustawy jest niedopuszczalna i nieracjonalna.
Ustawodawca wyraźnie wskazał, że w przypadku nieudzielenia żądanych informacji Prezes Urzędu może nałożyć na przedsiębiorcę karę pieniężną. Nie ulega wątpliwości, że powodowa TP S.A. udzieliła jedynie częściowych wyjaśnień, a brakujące informacje złożyła po upływie terminu zakreślonego zarówno przez Prezesa Urzędu jak i samą siebie. Zdaniem Sądu zachowanie to należało ocenić jako brak odpowiedzi, co stanowiło uzasadnioną podstawę do zastosowania art. 101 ust. 2 pkt 2 lit. b w zw. z art. 45 ust. 1 i 2 ustawy antymonopolowej.
Za zupełnie niezrozumiały i niezasługujący na uwzględnienie Sąd uznał zarzut naruszenia przez Prezesa Urzędu art. 9 Kpa, poprzez nieudzielenie odpowiedzi czy wyraża zgodę na przedłużenie terminu do udzielenia odpowiedzi. Zarzut bierności organu w tym względzie, w kontekście braku wykonania przez TP S.A. ustawowego obowiązku udzielenia żądanych informacji, stanowi nieudolną próbę nadinterpretacji prawa. Sąd nie stwierdził również naruszenia art. 7 Kpa poprzez przyjęcie, iż złożenie wyjaśnień przez powoda było konsekwencją wszczęcia postępowania. Z akt sprawy wynika, iż zawiadomienie o wszczęciu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej za nieudzielenie informacji zostało wydane przez Prezesa Urzędu w dniu 27 marca 2002 r. Wbrew twierdzeniom odwołania doręczono je powódce 4 kwietnia 2002 r. a nie 5 kwietnia 2002 r. W tym samym dniu, tj. 4 kwietnia 2002 r. powódka złożyła (wpływem bezpośrednim) swoje pismo uzupełniające.
Nie jest więc żadnym nadużyciem twierdzenie Prezesa Urzędu, iż doręczenie zawiadomienia o wszczęciu postępowania spowodowało reakcję strony - wniesienie żądanych informacji tego samego dnia. Rozumowanie powyższe jest logiczne, wynika z doświadczenia życiowego i uzasadnione wolą strony uniknięcia kary. Nie można przypisać prezentowanemu w uzasadnieniu tokowi myślenia naruszenia prawa - a zwłaszcza art. 7 Kpa.
Mając powyższe na uwadze Sąd nie znajdując podstaw do uwzględnienia odwołania na podstawie art. 47931 Kpc odwołanie oddalił. [...]