Wyrok z dnia 21 września 2006 r. w sprawie z odwołania Polskapresse Sp. z o.o. w Warszawie przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, sygn. akt VI ACa 142/06.
Dz.Urz.UOKiK.2007.1.13
Akt indywidualnyWYROK
z dnia 21 września 2006 r.
w sprawie odwołania Polskapresse Sp. z o.o. w Warszawie przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny, po rozpoznaniu w dniu 7 września 2006 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Polskapresse Sp. z o.o. w Warszawie przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o ochronę konkurencji, na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 5 października 2005 r., sygn. akt XVII Ama 38/04, uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Warszawie Sądowi Ochrony Konkurencji i Konsumentów do ponownego rozpoznania pozostawiając mu rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.
Wyrokiem z dnia 5 października 2005 r. Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zmienił decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (UOKiK) Nr RWR-7/2004 z dnia 11 lutego 2004 r. w ten sposób, że umorzył postępowanie administracyjne.
Powyższe rozstrzygnięcie oparte zostało na następujących ustaleniach faktycznych i wywodach.
Decyzją Nr RWR-7/2004 z dnia 11 lutego 2004 r. Prezes UOKiK w punkcie I. nałożył na Polskapresse Sp. z o.o. w Warszawie z tytułu niewykonania wynikającego z art. 12 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów obowiązku zgłoszenia zamiaru koncentracji, polegającego na przejęciu bezpośredniej kontroli nad spółką Dolnośląskie Wydawnictwo Prasowe Sp. z o.o. we Wrocławiu, poprzez nabycie opisanej w art. 2 umowy sprzedaży przedsiębiorstwa zawartej w dniu 4 września 2003 r. pomiędzy Polskapresse a Dolnośląskim Wydawnictwem Prasowym z udziałem Orkla Media AS, części majątku tej Spółki w postaci przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 Kc oraz w inny sposób, tj. polegający na umieszczeniu klauzuli niekonkurowania pomiędzy ww. przedsiębiorstwami przez okres 5 lat zawartej w art. 6 ww. umowy, karę pieniężną w wysokości 235.850 zł.
W punkcie II. decyzji Prezes UOKiK nakazał Polskapresse zbycie nabytego od Dolnośląskiego Wydawnictwa Prasowego przedsiębiorstwa, o którym mowa w punkcie I. decyzji, z wyłączeniem autorskich praw majątkowych do tytułu prasowego "Wieczór Wrocławia" w znaczeniu nadanym tym pojęciom w art. 1. 1 ww. umowy sprzedaży oraz bezpośrednio z nimi związanych praw własności przemysłowej, domen internetowych i praw z umów licencyjnych w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia się decyzji.
Odwołanie od tej decyzji złożyła powodowa Spółka i po jego rozpoznaniu Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wyrokiem z dnia 5 października 2005 r. zmienił powyższą decyzję w ten sposób, że umorzył postępowanie administracyjne.
Przyjął, że okoliczności faktyczne sprawy są bezsporne, a powódka kwestionuje jedynie ocenę prawną i kompletność materiału dowodowego niezbędnego do ustalenia rynku właściwego i w tej sytuacji uznał, iż kwestią wymagającą rozstrzygnięcia jest zagadnienie, czy na powodowej Spółce ciążył obowiązek zgłoszenia zamiaru koncentracji.
Zgodnie z art. 12 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów zamiar koncentracji podlega zgłoszeniu Prezesowi UOKiK, jeżeli łączny obrót przedsiębiorców w niej uczestniczących w roku obrotowym poprzedzającym zgłoszenie przekracza 50.000.000 euro i ten warunek został spełniony, bowiem obrót tylko grupy kapitałowej powódki kwotę tę przekracza.
Wobec powyższego należało - zdaniem Sądu Okręgowego - rozstrzygnąć, czy nie zachodzi przesłanka wyłączająca obowiązek zgłoszenia określona w art. 13 ust. 1 lit a, który stanowi, że obowiązek ten jest wyłączony, jeżeli obrót przedsiębiorcy, nad którym ma nastąpić przejęcie kontroli nie przekroczył na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w żadnym z dwóch lat obrotowych poprzedzających zgłoszenie kwoty 10.000.000 euro.
Sposób obliczenia tego obrotu wynika z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 maja 2001 r. w sprawie sposobu obliczania obrotu przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji (Dz. U. Nr 60, poz. 611) i jest on uzależniony od tego, czy koncentracja polega na nabyciu części majątku lub części przedsiębiorstwa, a wtedy przyjmuje się, że obrót przedsiębiorców należących do grupy kapitałowej obejmującej przedsiębiorcę, którego część majątku lub przedsiębiorstwa są nabywane, wynosi zero, natomiast gdy koncentracja prowadzi do kontroli nad całym przedsiębiorcą, to obliczając obrót uwzględnia się go zarówno u przedsiębiorców bezpośrednio uczestniczących w koncentracji, jak i u pozostałych należących do grupy kapitałowej.
Zdaniem Sądu Okręgowego z treści umowy sprzedaży przedsiębiorstwa z dnia 29 sierpnia 2003 r. wynika, że powodowa Spółka nabyła przedsiębiorstwo Dolnośląskiego Wydawnictwa Prasowego Sp. z o.o. w rozumieniu art. 551 Kc, ale z wyłączeniem składników określonych w załączniku nr 8, a wśród nich prawa do tytułów prasowych dzienników "Słowo Polskie" i "Wieczór Wrocławia", które wydawała do 13 października 2003 r. Niezależnie więc od tego, czy przedmiotem transakcji była część przedsiębiorstwa czy jedno z przedsiębiorstw, to po dokonaniu transakcji pozostała Wydawnictwu część majątku i nadal ono istnieje prowadząc działalność gospodarczą, a powyższej sytuacji nie zmienia zakaz konkurencji, o którym mowa w art. 6 umowy sprzedaży przedsiębiorstwa z dnia 4 września 2003 r., gdyż zawiera on ograniczenie jedynie częściowe i nie dotyczy wydawania "Gazety Lubuskiej" i "Konkretów", dotyczy natomiast posiadania drukami, prowadzenia działalności poligraficznej na obszarze działalności przedsiębiorstwa oraz wydawania w pozostałym zakresie tytułów prasowych.
Zatem poza tymi ograniczeniami Dolnośląskie Wydawnictwo Prasowe może prowadzić działalność gospodarczą w sposób całkowicie swobodny, bez jakiejkolwiek kontroli ze strony powódki, która nie ma też wpływu na decyzje i działania Wydawnictwa, co w ocenie Sądu Okręgowego oznacza, że nie została nad nim przejęta kontrola w całości, a w rozpoznawanej sprawie brak jest przesłanek do twierdzenia, że powódka przejęła kontrolę nad grupą kapitałową Orkla Press Polen AS w większym stopniu niż to wynika z przejętego majątku.
W konsekwencji - zdaniem tego Sądu - należało przyjąć, że powódka nabyta tylko część majątku Dolnośląskiego Wydawnictwa Prasowego, a co za tym idzie - obrót przedsiębiorców biorących udział w koncentracji podlegał obliczeniu według zasad określonych w § 11 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 maja 2001 r. w sprawie zasad obliczania obrotu przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji i tak obliczony obrót nie przekroczył na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w żadnym z dwóch lat obrotowych poprzedzających zgłoszenie kwoty 10.000.000 euro, zatem na powódce nie ciążył obowiązek zgłoszenia zamiaru koncentracji, o którym mowa w art. 12 ust. 2 pkt 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. W związku z tym brak było podstaw do nałożenia kary pieniężnej i nakazania zbycia przedsiębiorstwa, a w świetle tego zarzuty powódki odnośnie uchybień w postępowaniu administracyjnym oraz błędnego jej zdaniem ustalenia rynku właściwego Sąd Okręgowy uznał za bezprzedmiotowe i nie mające wpływu na treść rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.
Powyższy wyrok zaskarżył apelacją w całości pozwany Prezes UOKiK i zarzucił mu:
I. naruszenie prawa materialnego, a w szczególności:
1. błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie § 11 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 maja 2001 r. w sprawie sposobu obliczania obrotu przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji w zw. z art. 13 pkt 1 lit. a i art. 15 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez przyjęcie, iż powołany przepis ma zastosowanie do sposobu obliczenia obrotu przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji, polegającej na nabyciu zasadniczej części majątku zbywcy stanowiącej przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 Kc, podczas gdy w wypadku powołanej koncentracji przepis ten nie ma zastosowania do sposobu obliczenia obrotu jej uczestników,
2. błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie § 11 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 maja 2001 r. w sprawie sposobu obliczania obrotu przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji w zw. z art. 4 pkt 13, art. 13 pkt 1 lit. a i art. 15 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez przyjęcie, iż powołany przepis ma zastosowanie do sposobu obliczenia obrotu przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji w każdym przypadku, gdy w wyniku koncentracji polegającej na nabyciu części majątku zbywcy stanowiącej przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 551 Kc nie została przejęta nad przedsiębiorcą kontrola w całości, podczas gdy w wypadku powołanej koncentracji powyższa okoliczność nie ma dla zastosowania powołanego przepisu znaczenia,
3. błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie § 11 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 maja 2001 r. w sprawie sposobu obliczania obrotu przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji w zw. z art. 13 pkt 1 lit. a i art. 14 oraz 15 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów polegającą na przyjęciu, iż warunkiem obliczenia przychodu według reguł opisanych w art. - 15 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów z jednoczesnym pominięciem sposobu jego obliczania opisanego w § 11 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów byłoby uznanie, iż powód przejął pełną kontrolę nad grupą kapitałową zbywcy, tj. grupą Orkla Press Polen AS,
4. błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 13 pkt 1 lit. a w zw. z art. 15 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. ochronie konkurencji i konsumentów poprzez przyjęcie, iż obrót przedsiębiorcy, nad którym przejęto kontrolę w wyniku koncentracji, nie przekroczył na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w żadnym z dwóch lat obrotowych poprzedzających koncentrację równowartości 10.000.000 euro, podczas gdy obrót ten przekroczył powyższy próg bagatelności,
5. błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowane art. 12 ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 1 lit. a, art. 15 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów oraz § 11 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 maja 2001 r. w sprawie sposobu obliczania obrotu przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji poprzez błędne przyjęcie, że do nabycia przez powoda przedsiębiorstwa Dolnośląskiego Wydawnictwa Prasowego Sp. z o.o. w rozumieniu art. 551 Kc znajduje zastosowanie wyjątkowa reguła dotycząca sposobu obliczania obrotu przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji wyrażona w § 11 ust. 2 rozporządzenia z 23 maja 2001 r., co doprowadziło Sąd do uznania, iż nie podlegał obowiązkowi zgłoszenia zamiar powyższej koncentracji,
6. błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 12 ust. 2 pkt 2 i art. 4 pkt 13 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez przyjęcie, że nabycie przez powoda przedsiębiorstwa Dolnośląskiego Wydawnictwa Prasowego Sp. z o.o. nie może być traktowane jako okoliczność umożliwiająca powodowi wywieranie decydującego wpływu na Dolnośląskie Wydawnictwo Prasowe, a w konsekwencji przejęcie kontroli nad tym przedsiębiorca, podczas gdy uzyskanie prawa do całości lub części mienia przedsiębiorcy implikuje możliwość wywierania decydującego wpływu na określonego przedsiębiorcę lub przedsiębiorców,
7. błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 12 ust. 2 pkt 2 i art. 4 pkt 13 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez przyjęcie, że zamieszczenie klauzuli niekonkurowania przez okres lat 5 pomiędzy Polskapresse Sp. z o.o. a Dolnośląskim Wydawnictwem Prasowym Sp. z o.o. i Orkla Media AS, zawartej w art. 6 Umowy Sprzedaży Przedsiębiorstwa, zawartej w dniu 4 września 2003 r., nie może być traktowane jako okoliczność umożliwiająca wywieranie powodowi decydującego wpływu na Dolnośląskie Wydawnictwo Prasowe Sp. z o.o., a w konsekwencji przejęcie kontroli nad tym przedsiębiorcą,
8. błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 12 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów w zw. z art. 4 pkt 13 i art. 13 pkt 1 lit. a oraz art. 15 tej ustawy w zw. z § 11 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie sposobu obliczania obrotu przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji polegającą na błędnej kwalifikacji umowy zawartej w dniu 4 września 2003 r. pomiędzy Polskapresse Sp. z o.o. a Dolnośląskim Wydawnictwem Prasowym Sp. z o.o. z udziałem Orkla Media AS jako koncentracji, której zamiar dokonania nie podlegał obowiązkowi zgłoszenia Prezesowi UOKiK, a w konsekwencji uznanie, iż powołany przepis nie miał w sprawie zastosowania,
9. naruszenie art. 12 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów i § 11 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 maja 2001 r. w sprawie sposobu obliczania obrotu przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji przez przyjęcie, że nie nastąpiło przejęcie kontroli przez Polskapresse nad Dolnośląskim Wydawnictwem Prasowym Sp. z o.o., ponieważ Dolnośląskie Wydawnictwo Prasowe może prowadzić działalność gospodarczą w całkowicie swobodny sposób, bez kontroli ze strony powódki, a w konsekwencji znajduje uzasadnienie sposób liczenia obrotu opisany w powołanym przepisie § 11 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie obliczania obrotu przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji,
10. naruszenie art. 20 ust. 2 pkt 2 i ust. 4 w zw. z art. 19 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez ich niezastosowanie, pomimo stwierdzonego w postępowaniu antymonopolowym trwałego ograniczenia konkurencji i niemożności przywrócenia tej konkurencji w inny sposób, aniżeli poprzez zastosowanie środków określonych w art. 20 ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów;
II. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności zaś:
1. art. 233 § 1 Kpc poprzez sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego na skutek przyjęcia, iż "brak jest przesłanek do twierdzenia, że powódka przejęła kontrolę nad grupą kapitałową Orkla Press Polen AS w większym stopniu, niż wynika to z przejętego majątku", podczas gdy znacznie większy zakres kontroli wyznacza zamieszczenie klauzuli niekonkurowania przez okres lat 5 pomiędzy Polskapresse Sp. z o.o. a Dolnośląskim Wydawnictwem Prasowym Sp. z o.o. i Orkla Media AS, zawartej w art. 6 Umowy Sprzedaży Przedsiębiorstwa, zawartej w dniu 4 września 2000 r.
2. art. 233 § 1 Kpc poprzez pominięcie przy ustaleniu faktów istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii podlegania zamiaru koncentracji obowiązkowi zgłoszenia, analizy i oceny przedmiotu umowy nabycia przedsiębiorstwa z dnia 4 września 2003 r., jak również faktu, iż po koncentracji Dolnośląskie Wydawnictwo Prasowe Sp. z o.o. nie osiągnęło w listopadzie 2003 r. żadnych przychodów poza pozostałymi przychodami operacyjnym i z tytułu refakturowania kosztów funkcjonowania siedziby Spółki oraz faktu, iż ustalony w zaskarżonej decyzji Prezesa UOKiK obrót całego Dolnośląskiego Wydawnictwa Prasowego przed transakcją byt identyczny jak obrót zbytego przedsiębiorstwa i nierozważeniu wyników tej analizy i oceny dla wykładni i zastosowania § 11 ust. 2 rozporządzenia z dnia 23 maja 2001 r.,
3. art. 233 § 1 Kpc poprzez błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzekania polegający na ustaleniu, iż wszystkie składniki zarówno Dolnośląskiego Wydawnictwa Prasowego, jak i Orkla Media AS po koncentracji "cieszą się rzeczywistą autonomią" i nie podlegają mechanizmom kontrolnym ze strony nabywcy przedsiębiorstwa, podczas gdy umowa zbycia przedsiębiorstwa z dnia 4 września 2003 r., a zwłaszcza zamieszczona w niej klauzula niekonkurowania, odnosząca się zarówno do Dolnośląskiego Wydawnictwa Prasowego, jak i całej grupy kapitałowej Orkla Media AS przeczy powyższej tezie - co doprowadziło Sąd Okręgowy do uznania, że nabywca przedsiębiorstwa przejął kontrolę jedynie nad częścią Dolnośląskiego Wydawnictwa Prasowego, a w konsekwencji zastosowania w sprawie § 11 ust. 2 rozporządzenia z dnia 23 maja 2001 r.,
4. art. 233 § 1 Kpc poprzez sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego na skutek przyjęcia, iż powód nie może wywierać decydującego wpływu poprzez klauzulę niekonkurowania zarówno na Dolnośląskie Wydawnictwo Prasowe, jak i Orkla Media AS,
5. art. 328 § 2 Kpc poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku faktów, na których oparł się Sąd Okręgowy ustalając, iż w wyniku koncentracji powód nie przejął kontroli nad Dolnośląskim Wydawnictwem Prasowym, co miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez uznanie, iż koncentracja nie podlega obowiązkowi zgłoszenia Prezesowi UOKiK, co w ostatecznym rachunku doprowadziło do zmiany decyzji Nr RWR-7/2004 i umorzenia postępowania administracyjnego.
Zarzucając powyższe Prezes UOKiK wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania Polskapresse Sp. z o.o. oraz zasądzenie kosztów procesu za obie instancje względnie w razie stwierdzenia braku podstaw do wydania orzeczenia reformatoryjnego - uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu Sądowi Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
Polskapresse Sp. z o.o. złożyła odpowiedź na pozew, w której wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów procesu.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.
Apelacja pozwanego zasługiwała na uwzględnienie, zwłaszcza w części dotyczącej zarzutów naruszenia prawa procesowego.
Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia ustalając stan faktyczny ograniczył się do stwierdzenia, iż okoliczności faktyczne ustalone w przedmiotowej decyzji Prezesa UOKiK są niesporne. Trafnie zarzuca pozwany w apelacji, że stanowisko takie jest niedopuszczalne. Po pierwsze bowiem, zgodnie z utrwalonym już w judykaturze zapatrywaniem, postępowanie przed sądem antymonopolowym było i jest postępowaniem pierwszoinstancyjnym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r., sygn. akt III CRN 120/91, OSNCP 1992/5 poz. 87, postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., sygn. akt I CKN 265/98, OSP 2000/5 poz. 68 i z dnia 11 sierpnia 1999 r., sygn. akt I CKN 351/99, OSNC 2000/3, poz. 47, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 października 2002 r., sygn. akt I CKN 1465/2000). Skoro zatem odwołanie powodowej Spółki wszczęło dopiero kontradyktoryjne postępowanie cywilne, gdyż poprzedzające je postępowanie administracyjne warunkowało jedynie dopuszczalność drogi sądowej, to niewątpliwie Sąd Okręgowy powinien osądzić sprawę od początku. Charakter zatem postępowania administracyjnego wykluczał możliwość oparcia orzeczenia na ustaleniach organu administracyjnego. Sąd Okręgowy powinien był więc w ramach realizacji swojego zadania, rozważając całokształt materiału dowodowego, dokonać własnych ustaleń z powołaniem dowodów, na których się oparł i omówić także dowody przeciwstawne.
Po drugie przymiot bezsporności można odnieść jedynie do faktów, które stanowią podstawę faktyczną wyroku, a tych Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie nie ustalił.
Wreszcie także wniosek co do zasadności stanowiska stron można wywieść tylko z ustaleń faktycznych, których w sprawie nie ma, a uzasadnienie wyroku nie zawiera też wywodów Sądu, a tylko arbitralne stwierdzenia, stanowiące bardzo skrótowe powtórzenie stanowiska strony powodowej, przy jednoczesnym zupełnym braku wskazania przyczyn, dla których Sąd nie wziął pod uwagę dowodów wskazanych przez pozwanego i nie podzielił argumentów Prezesa UOKiK, które obszernie i szczegółowo wskazane zostały w zaskarżonej decyzji na poparcie jej zasadności i to w sytuacji, gdy koniecznym elementem uzasadnienia jest odniesienie się do dowodów przedstawionych w sprawie, a zwłaszcza tych, którym Sąd nie daje wiary.
Słusznie zatem apelacja zarzuca, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie spełnia wymagań określonych w art. 328 § 2 Kpc, gdyż nie wynikają z niego ustalenia istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, z omówieniem dowodów, z których ustalenia te wyprowadzono. Samo naruszenie ww. przepisu nie miałoby wpływu na treść wyroku, bowiem uzasadnienie sporządzane jest już po jego wydaniu, jednakże wyżej wskazane mankamenty uzasadnienia sprawiają, iż trzeba uznać za zasadne zarzuty naruszenia prawa materialnego przez jego zastosowanie do nieustalonego stanu faktycznego.
Reasumując, nie ulega wątpliwości, że takie sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sądu I instancji, tj. lakoniczne i ogólnikowe, nie spełnia wymogów wynikających z art. 328 § 2 Kpc i to w sposób mający istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a przez to uniemożliwia dokonanie apelacyjnej kontroli trafności samego rozstrzygnięcia zawartego w sentencji wyroku.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy biorąc pod uwagę zebrany w sprawie materiał dowodowy i dokonując jego wszechstronnej oceny poczyni ustalenia faktyczne niezbędne do rozstrzygnięcia sporu oraz sformułuje wnioski końcowe mając na względzie przy rozważaniach, że w sprawie niniejszej istotne jest ustalenie wszelkich okoliczności związanych z obowiązkiem zgłoszenia zamiaru koncentracji przedsiębiorców, a w szczególności, czy rzeczywiście powódka nabyła tylko część przedsiębiorstwa, czy nastąpiło przejęcie przez nią bezpośredniej kontroli nad przedsiębiorstwem Dolnośląskiego Wydawnictwa Prasowego Sp. z o.o., przy uwzględnieniu okoliczności, iż chodzi tu przede wszystkim o te uprawnienia, które odnoszą się do prowadzenia i rozwijania działalności konkurencyjnej, a nie wszystkich prowadzonych przez kontrolowanego spraw. Stanowisko Sądu I instancji powinno przy tym zawierać dokładną analizę i ocenę przedmiotu umowy nabycia przedsiębiorstwa, ze szczególnym zwróceniem uwagi na fakt, że dokonane przez strony wyłączenia z zakresu zbywanego przedsiębiorstwa niektórych jego składników miały charakter marginalny z punktu widzenia oceny istoty przedsiębiorstwa zbywcy oraz majątku pozostałego własnością zbywcy po dokonaniu transakcji i czy ono nadal prowadzi działalność gospodarczą i jakie osiąga dochody. Sąd nie ocenił tego faktu, a powinien to zrobić zważywszy, że powodowa Spółka nie kwestionowała faktu bagatelności tych wyłączeń. Dokonując tych wszystkich ustaleń faktycznych Sąd powinien jednocześnie nawiązywać do istoty przesłanek określonych w przepisach ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, co wymaga analizy treści tych przepisów, przy równoczesnym rozważeniu także wszystkich argumentów wysuwanych przez Prezesa UOKiK i strony przedmiotowej umowy, a uzasadnienie sporządzić zgodnie z wymogami art. 328 § 2 Kpc.
Wprawdzie nie można wykluczyć, że po zbadaniu wszystkich tych okoliczności może okazać się, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu, to jednak w aktualnym stanie sprawy i przy obecnym jego uzasadnieniu rację ma skarżący, o ile wnosi o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznana.
Wobec powyższego, Sąd Apelacyjny uznając, że Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy, na podstawie art. 386 § 4 Kpc orzekł, jak w sentencji, o kosztach orzekając na podstawie art. 108 § 2 Kpc.