Wyrok z dnia 19 maja 2005 r. w sprawie z odwołania J.W. Construction Holding S.A. w Z. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, sygn. akt XVII Ama 11/2004.

Dzienniki resortowe

Dz.Urz.UOKiK.2005.2.29

Akt indywidualny
Wersja od: 23 września 2005 r.

WYROK
z dnia 19 maja 2005 r.
w sprawie z odwołania J.W. Construction Holding S.A. w Z. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

(Sygn. akt XVII Ama 11/2004)

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2005 r. na rozprawie sprawy z powództwa J.W. Construction Holding S.A. w Z. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o ochronę konkurencji, na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 16 stycznia 2004 r., Nr 1 /2004:

1. Oddala odwołanie,

2. Zasądza od J.W. Construction Holding S.A. w Z. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 720 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Decyzją Nr 1/2004 z 16 stycznia 2004 r. pozwany Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego stwierdził, iż powód J.W. Construction Holding S.A. w Z. stosuje praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów, polegającą na naruszeniu obowiązku udzielenia konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji oraz reklamie wprowadzającej w błąd i nakazał zaniechanie jej stosowania. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (zwany dalej "Prezesem Urzędu") stwierdził, iż w reklamach ukazujących się w prasie (warszawski dodatek "Nieruchomości" do "Gazety Wyborczej") uwidocznione przez powoda ceny oferowanych towarów oznaczone były w wartości netto, bez uwzględnienia wymaganego ustawą z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach, podatku od towarów i usług (VAT). Informacja taka wprowadza konsumentów w błąd co do rzeczywistej wartości oferowanych przez powoda towarów, tym samym uniemożliwia dokonanie rzeczowego porównania istniejących na rynku i konkurencyjnych ofert. Prezes Urzędu podniósł, iż zgodnie z ustawą o cenach, ceną towaru lub usługi jest cena brutto. Tak określona cena zapewnia wszystkim konsumentom jasną i niezafałszowaną informację o prawdziwym wymiarze ceny towaru lub usługi. Prezes Urzędu wskazał, iż zaniechanie rzetelnej informacji, wprowadzająca w błąd reklama o cenach towaru i usług jest czynem nieuczciwej konkurencji w świetle ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, pozbawiając konsumentów możliwości obiektywnej i rzeczowej oceny kosztów zakupu towaru.

Od decyzji tej powód wniósł odwołanie zarzucając decyzji: brak wskazania podstawy faktycznej decyzji poprzez brak wskazania dat i miejsc, w których zamieszczone zostały informacje o cenach, niezgodność podstaw faktycznych i prawnych pomiędzy sentencją decyzji a jej uzasadnieniem polegające na tym, że sentencja ogranicza się do kwalifikacji jednego typu zachowania polegającego na umieszczaniu niepełnej informacji o cenach towarów, a w uzasadnieniu mowa jest o czynach nieuczciwej konkurencji, błędne ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę decyzji poprzez pominięcie okoliczności, iż w treści informacji zawarta jest wzmianka o tym, że podawane kwoty są kwotami netto i należy do nich doliczyć podatek VAT, naruszenie przepisów prawa materialnego: art. 23a ust. 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, art. 3 ust. 1 ustawy z 5 lipca 2001 r. o cenach, art. 3 ust. 1, art. 10 oraz art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, przepisów Kc definiujących prawa majątkowe zbywalne, pominięcie, przy wydawaniu decyzji, przepisów art. 1 ust. 2 pkt 2 oraz art. 12 ustawy o cenach, a także przepisu art. 536 i 71 Kc.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił i zważył, co następuje.

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, zaś zaskarżona decyzja jest trafna.

Przede wszystkim podnieść należy, iż wniesienie odwołania od decyzji Prezesa Urzędu do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wszczyna postępowanie pierwszoinstancyjne na zasadach postępowania kontradyktoryjnego, zaś kontroli Sądu podlega zasadność i celowość decyzji w świetle ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, co czyni bezpodstawnym zarzuty odwołania: o sprzeczności pomiędzy podstawami faktycznymi i prawnymi sentencji decyzji a jej uzasadnieniem, o pominięciu przepisów art. 1 ust. 2 pkt 2 oraz art. 12 ustawy o cenach, a także przepisu art. 536 i 71 Kc, naruszenie art. 3 ust. 1 ustawy o cenach, art. 3, 10, 16 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, przepisów Kc definiujących prawa majątkowe zbywalne będących, zdaniem powoda, podstawą prawną zaskarżonej decyzji. Podstawą prawną, jak wynika z decyzji był art. 23a i art. 23c ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w postępowaniu wywołanym wniesieniem odwołania należy zatem ocena, czy stosowana przez powoda praktyka narusza zbiorowe interesy konsumentów w świetle art. 23a ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, zgodnie z materiałem dowodowym przedstawionym przez strony. Artykuł 23a ww. ustawy stanowi, iż praktyka naruszająca zbiorowe interesy konsumentów polega na godzącym w nie bezprawnym działaniu przedsiębiorcy, w szczególności za praktykę taką uznać należy naruszenie obowiązku udzielenia rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji, nieuczciwą lub wprowadzającą w błąd reklamę.

Działaniem bezprawnym jest, zdaniem Sądu, czyn nieuczciwej konkurencji w zakresie reklamy wprowadzającej klienta w błąd i mogący przez to wpłynąć na jego decyzję co do nabycia towaru lub usługi, reklama nieuczciwa (art. 3, art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji). Wprowadzenie w błąd polegać może na pominięciu w reklamie istotnych dla konsumenta informacji, za taką istotną informację uznać należy cenę towaru. Bezsporne w sprawie jest, iż powód zamieszczał w prasie dodatek "Nieruchomości" do "Gazety Wyborczej") ogłoszenia reklamujące działalność spółki polegającą na sprzedaży mieszkań. W treści reklamy podawano szereg informacji, między innymi cenę metra kwadratowego mieszkania oferowanego przez spółkę w poszczególnych dzielnicach Warszawy, przy tym nazwy dzielnic i cenę m2 mieszkania wydrukowano dużymi, widocznymi w pierwszej kolejności literami i cyframi. Pozostałe informacje wydrukowano o wiele mniejszą czcionką "akcentując" tym samym cenę m2 mieszkania i dając jej pierwszeństwo przed innymi elementami graficznymi zawartymi w reklamie.

Cena towaru ma decydujący wpływ na konsumenta zainteresowanego nabyciem określonego towaru, szczególnie w sytuacji, gdy nie jest to towar nabywany codziennie przez konsumenta, wymagający od niego zaangażowania znacznych środków pieniężnych, jak to ma miejsce w przypadku kupna mieszkania. Reklama powoda zamieszczona została w gazecie dostępnej dla każdego konsumenta, który widząc w pierwszej kolejności wyraźnie zaznaczoną rzucającą się w oczy cenę m2 mieszkania, podejmuje decyzję w okolicznościach sprzyjających wyrobieniu mylnej opinii o istotnych cechach oferowanego towaru, wprowadzając go w błąd co do jego rzeczywistych kosztów. Konsument, który podjął decyzję o skorzystaniu z reklamowanej oferty dopiero w biurze spółki dowiadywał się jaka jest rzeczywista cena m2 mieszkania. Cena towaru jest to wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, których kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę, w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług (art. 3 ust. 1 ustawy o cenach). Informacja o cenie towaru w wysokości (wartości) nieuwzględniającej podatku jest informacją nierzetelną, nieprawdziwą i niepełną, bo to na przedsiębiorcy leży obowiązek oznaczania cen towaru zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, zaś konsument ma prawo znać cenę towaru, a nie obliczać ją sam, bez względu na to czy przy cenie towaru umieszczono ogólnikową informację - cena netto, cena + VAT itp.

Oznaczanie cen towaru w wysokości netto jest sprzeczne z ustawą o cenach i wywołuje mylne wrażenie u konsumenta, iż jest ona niższa niż w rzeczywistości, sugerując, iż można nabyć towar w cenie konkurencyjnej w stosunku do innych podobnych oferowanych na rynku. Przeciętny konsument decydując się na zakup mieszkania liczy się z tym, iż musi ponieść dodatkowe koszty związane z obsługą kredytu, nakładami na wartość robót wykończeniowych, wyposażeniem w sprzęt AGD, umeblowaniem itp. Decydujące zatem znaczenie ma dla niego cena m2 mieszkania jako kwota, do której należy dodać kolejne koszty związane z inwestycją. Konsument zachęcony nierzetelną reklamą co do m2 mieszkania, zostaje wprowadzony w błąd co do rzeczywistej wartości mieszkania oferowanego przez powoda i podejmuje decyzję pod wpływem niezgodnych ze stanem rzeczywistym wyobrażeń o reklamowanej ofercie.

Mając powyższe na uwadze na zasadzie art. 47931a § 1 Kpc orzeczono, jak w sentencji. [...]