Wyrok z dnia 17 lipca 2002 r. w sprawie z odwołania Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodowej S.A. w Warszawie przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, sygn. akt XVII Ama 103/01.

Dzienniki resortowe

Dz.Urz.UOKiK.2002.5.225

Akt indywidualny

Wersja od: 25 listopada 2002 r.

WYROK

z dnia 17 lipca 2002 r.

w sprawie z odwołania Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodowej S.A. w Warszawie przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

(Sygn. akt XVII Ama 103/01)

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Antymonopolowy po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2002 r. w Warszawie sprawy z odwołania Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodowej S.A. w Zawierciu przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zainteresowany: Rafał Pałasz o ochronę konkurencji na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 6 lipca 2001 r., Nr RKT-24/01:

I. oddala odwołanie,

II. zasądza od Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodowej S.A. w Zawierciu na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 1.000 zł (jeden tysiąc złotych) tytułem kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zwany dalej Prezesem Urzędu, po przeprowadzeniu postępowania wszczętego na wniosek przedsiębiorcy - przewoźnika w transporcie osób - Rafała Pałasza wydał w dniu 6 lipca 2001 r. decyzję Nr RKT-24/2001, w której:

1. w pkt I nakazał konkurentowi wnioskodawcy - Przedsiębiorstwu Komunikacji Samochodowej S.A. w Zawierciu (PKS) zaniechanie stosowania praktyk monopolistycznych polegających na nadużywaniu pozycji dominującej na rynku zarobkowego przewozu na linii komunikacyjnej Łazy - Ciągowice - Zawiercie poprzez bezpośrednie narzucanie nieuczciwych cen, w tym rażąco niskich, wyrażające się pobieraniem opłat za przewóz osób, wyłącznie na tej linii, poniżej obowiązującej w PKS tabeli cen (z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 122, poz. 1319 ze zm.), zwanej dalej ustawą antymonopolową),

2. w pkt II nakazał PKS zaniechanie nadużywania pozycji dominującej na wyżej określonym rynku lokalnym poprzez przeciwdziałanie ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania bądź rozwoju konkurencji poprzez pobieranie opłat za przewóz osób wyłącznie na trasie Łazy - Ciągowice - Zawiercie poniżej obowiązującej w PKS tabeli cen (art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy antymonopolowej),

3. w pkt III nałożył na PKS karę pieniężną w wysokości 5.000 Euro stanowiące równowartość kwoty 19.272 zł.

Ustalając wysokość kary pieniężnej Prezes Urzędu zważył, że jeżeli karany dopuścił się naruszenia zakazu nadużywania pozycji dominującej w sposób określony w art. 8 ustawy antymonopolowej, to może zostać na niego nałożona kara pieniężna w wysokości od 1.000 do 5.000.000 Euro, jednak nie większa niż 10% przychodu z roku rozliczeniowego poprzedzającego rok nałożenia kary - art. 101 ust. 2 pkt 1 ustawy antymonopolowej. Ponieważ przychód PKS uzyskany w roku 2000, a obliczony na podstawie art. 4 pkt 15 ustawy antymonopolowej wyniósł 14.402.832,40 zł, to 10% tego przychodu według kursu Euro na koniec 2000 r. stanowiło kwotę 373.672,49 zł.

Organ antymonopolowy nałożył na PKS karę wynoszącą 1,3% kary maksymalnej tj. kwotę 19.272 zł - równowartość 5.000 Euro.

Ustalając wysokość kary wziął pod uwagę, że działanie PKS nakierowane było na osiągnięcie celu sprzecznego z ustawą, jej prewencyjny charakter, a także fakt zaniechania przez PKS, z dniem 01 maja 2001 r., stosowania rażąco niskiej ceny za usługi przewozu na rynku właściwym w sprawie.

Sąd Antymonopolowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest uzasadnione.

Próba zakwestionowania ustalonej przez Prezesa Urzędu pozycji dominującej PKS nie może stać się skutecznym argumentem odwołania. Posiadanie takiej pozycji jest warunkiem wstępnym, a zarazem koniecznym dla prowadzenia postępowania administracyjnego pod kątem stwierdzenia stosowania praktyk monopolistycznych wymienionych w art. 8 ustawy antymonopolowej.

Posiadanie przez PKS pozycji dominującej na analizowanym w sprawie rynku zostało prawomocnie przesądzone, skoro prawomocna jest decyzja Prezesa Urzędu nakazująca zaniechanie praktyk z art. 8 ust. 2 pkt 1 i 5 ustawy antymonopolowej.

Odnośnie wysokości wymierzonej kary pieniężnej Sąd uznał, że jest ona karą minimalną za udowodnione PKS stosowanie cenowych praktyk monopolistycznych, które zalicza się do najcięższych wykroczeń przeciwko unormowaniom prawa antymonopolowego z uwagi na ich silne ostrze antykonkurencyjne.

W tym aspekcie rozumowania należało wziąć pod uwagę fakt wyeliminowania z rynku przez PKS innego konkurenta J.Ch. i zmuszanie R.P. do znacznego obniżenia opłaty za przewóz na badanej trasie bez żadnego ekonomicznego uzasadnienia.

Świadczy to o celowym, i bezprawnym działaniu PKS nakierowanym na usunięcie z rynku konkurentów. Taki stan rzeczy utrzymywał się przez okres dziesięciu miesięcy.

W tej sytuacji wymierzoną karę należy uznać za adekwatną dla wypełnienia jej funkcji represyjno-wychowawczej, mającej na celu wymuszenie przestrzegania obowiązującego porządku prawnego i uwzględniającą, zgodnie z art. 104 ustawy antymonopolowej, okres, stopień i okoliczności naruszenia jej przepisów. Uzasadnia to oddalenie odwołania na podstawie art. 479³¹ § 1 Kpc. [...]