Wyrok z dnia 16 października 2002 r. w sprawie z odwołania Rejonowego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w Tychach przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, sygn. akt XVII Ama 114/01.
Dz.Urz.UOKiK.2003.1.245
Akt indywidualnyWYROK
z dnia 16 października 2002 r.
w sprawie z odwołania Rejonowego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w Tychach przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Antymonopolowy po rozpoznaniu w dniu 16 października 2002 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z odwołania Rejonowego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w Tychach przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o przeciwdziałanie praktykom monopolistycznym na skutek odwołania powoda od Decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 31 maja 2001 r. nr RKT-19/2001:
2. zasądza od Rejonowego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w Tychach na rzecz prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 1.000 zł (jeden tysiąc złotych) tytułem kosztów postępowania.
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 31 maja 2001 r. nr RKT 19/2001 Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zwany dalej Prezesem Urzędu bądź organem antymonopolowym po rozpatrzeniu sprawy administracyjnej wszczętej z urzędu nałożył na Rejonowe Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji w Tychach, zwane dalej RPWiK karę pieniężną w kwocie 18.693,84 zł za niewykonanie w okresie od 24 listopada 2000 r. do 28 lutego 2001 r. decyzji Prezesa Urzędu z dnia 7 listopada 2000 r. nr RKT-32/2000.
W dniu 7 listopada 2000 r. Prezes Urzędu wydał decyzję nr RKT-32/2000, w której zakazał RPWiK stosowania praktyki monopolistycznej polegającej na nadużywaniu pozycji dominującej na rynku poprzez narzucanie uciążliwych warunków umowy o dostawę wody w ten sposób, że Górnicza Spółdzielnia Mieszkaniowa "Ziemowit", zwana dalej Spółdzielnią, obciążona jest kosztami dostawy wody dostarczanej innym odbiorcom i jest rozliczana w oparciu o odczyty wodomierza umieszczonego na granicy sieci wodociągowej należącej do RPWiK i KWK "Ziemowit", co przynosi RPWiK nieuzasadnione korzyści.
Decyzja ta uprawomocniła się w dniu 24 października 2000 r.
Prezes nałożył na RPWiK kolejną decyzją karę pieniężną za niewykonanie decyzji na podstawie art. 102 ust. 1 ustawy antymonopolowej. Od tej decyzji RPWiK odwołało się do Sądu Antymonopolowego podnosząc w szczególności, że od chwili jej wydania prowadziło z KWK "Ziemowit" rozmowy mające na celu uregulowanie zasad dostawy wody dla Spółdzielni przez podpisanie umowy z tą Kopalnią lub przejęcie od niej sieci wodociągowej. KWK "Ziemowit" nie wyrażała jednak zainteresowania zawarciem umowy z odwołującym się. Ponadto wykonanie decyzji z chwilą jej uprawomocnienia się byłoby równoznaczne z obowiązkiem pokrywania strat z tytułu ubytków wody między wodomierzem głównym a podlicznikiem Spółdzielni. Podniesione też zostało, że okres naliczania kary powinien kończyć się 28 grudnia 2000 r., gdyż co do późniejszych należności doszło ze strony odwołującego się do korekty faktur za wodę.
Sąd Antymonopolowy zważył co następuje:
Odwołanie nie jest uzasadnione. Stan faktyczny stanowiący podstawę do wydania zaskarżonej decyzji nie jest sporny między stronami, a jego ocena dokonana przez Prezesa Urzędu pod kątem zastosowania wobec RPWiK kary pieniężnej na warunkach określonych w art. 102 ust. 1 ustawy antymonopolowej, jest prawidłowa.
Dokonana przez RPWiK korekta faktur wystawionych Spółdzielni za dostawę w styczniu i lutym 2001 r. jest dowodem, że w tym okresie rozliczenia ze Spółdzielnią nadal prowadzone były z naruszeniem nakazu zaniechania praktyki monopolistycznej z decyzji z dnia 7 listopada 2000 r. nr RKT-32/2000.
Zatem okres niezastosowania się RPWiK do ww. decyzji został wyliczony przez Prezesa Urzędu prawidłowo co ma bezpośrednie przełożenie na wysokość kary pieniężnej nałożonej w decyzji z 31 maja 2001 r. RKT-19/2001.
Podkreślić należy, że RPWiK miało techniczną możliwość natychmiastowego dostosowania się w treści decyzji z 7 listopada 2000 r. poprzez rozpoczęcie rozliczania Spółdzielni za wodę według wskazań liczników z jej budynków. Oczywistym jest, iż do czasu uregulowania spornej z KWK "Ziemowit" sprawy administrowania siecią wodociągową na stronę odwołującą się, a nie na Spółdzielnię nałożone zostało w decyzji z 7 listopada 2000 r. ryzyko pokrywania kosztu wody stanowiącej ubytek w dostawie na odcinku do wodomierzy Spółdzielni. Tymczasem RPWiK aż do końca lutego 2001 r. nie wykonywało ww. decyzji i przerzucało stratę za wzmiankowane ubytki wody na Spółdzielnię. Dopiero następczo, wystawiając refaktury za styczeń i luty 2001 r., unicestwiło częściowo skutki swojego bezprawnego postępowania, które jednak trwało do końca lutego 2001 r.
W tym stanie rzeczy Sąd nie widząc podstawy do uwzględnienia odwołania oddalił je na podstawie art. 47931 § 1 Kpc. [...]