Wyrok z dnia 11 października 2006 r. w sprawie z odwołania Warszawskiego Rolno-Spożywczego Rynku Hurtowego S.A. w Broniszach przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, sygn. akt XVII Ama 70/05.
Dz.Urz.UOKiK.2007.1.10
Akt indywidualnyWYROK
z dnia 11 października 2006 r.
w sprawie z odwołania Warszawskiego Rolno-Spożywczego Rynku Hurtowego S.A. w Broniszach przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, po rozpoznaniu w dniu 11 października 2006 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa Warszawskiego Rolno-Spożywczego Rynku Hurtowego S.A. w Broniszach przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o ochronę konkurencji, na skutek odwołania powoda od decyzji Nr RWA-11/2005 z dnia 9 maja 2005 r.:
2. zasądza od Skarbu Państwa - Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów na rzecz Warszawskiego Rolno-Spożywczego Rynku Hurtowego S.A. w Broniszach kwotę 1.360 zł tytułem kosztów postępowania.
UZASADNIENIE
W dniu 9 maja 2005 r. pozwany - Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Prezes UOKiK) wydał Decyzję Nr RWA-11 /2005, mocą której:
I. na podstawie art. 102 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów nałożył na powoda -Warszawski Rolno-Spożywczy Rynek Hurtowy S.A. w Broniszach karę pieniężną w wysokości 4.079,00 zł za każdy dzień zwłoki w wykonaniu decyzji Prezesa UOKiK Nr RWA-5/2002 z dnia 20 marca 2002 r. w części dotyczącej nakazania zaniechania stosowania praktyki ograniczającej konkurencję, polegającej na nadużywaniu pozycji dominującej na lokalnym rynku udostępniania powierzchni na targowiskach hurtowych (rynkach hurtowych wtórnych), na których dokonywany jest obrót produktami rolno-spożywczymi, obejmującymi obszar aglomeracji warszawskiej, poprzez uzależnianie zawarcia umowy najmu powierzchni handlowej w halach i wiatach znajdujących się na terenie Rynku, od wykupienia pakietu akcji ww. spółki, licząc od dnia 3 września 2003 r. do dnia wydania niniejszej decyzji, co daje łączną kwotę w wysokości 2.500.427,00 zł, płatną do budżetu państwa;
II. umorzył postępowanie w sprawie nałożenia na powoda kary pieniężnej, z tytułu niewykonywania decyzji Prezesa UOKiK Nr RWA-5/2002 z dnia 20 marca 2002 r., w części dotyczącej nakazania zaniechania stosowania praktyki ograniczającej konkurencję polegającej na nadużywaniu pozycji dominującej na lokalnym rynku udostępniania powierzchni na targowiskach hurtowych (rynkach hurtowych wtórnych), na których dokonywany jest obrót produktami rolno-spożywczymi, obejmującym obszar aglomeracji warszawskiej, poprzez ograniczanie, mimo posiadanych możliwości, sprzedaży usług udostępniania powierzchni umożliwiającej prowadzenie hurtowego handlu produktami owocowo-warzywnymi przez producentów i handlowców prowadzących sprzedaż "z samochodu" na placu, na skutek zamknięcia targowiska owocowo-warzywnego na Okęciu administrowanego przez spółkę EKOGREEN w Warszawie.
Decyzję tę pozwany oparł na ustaleniu, że w dniu 20 marca 2002 r. Prezes UOKiK wydał decyzję Nr RWA-5/2002, w której uznał za praktykę ograniczającą konkurencję nadużywanie przez powoda pozycji dominującej na lokalnym rynku udostępniania powierzchni na targowiskach hurtowych (rynkach hurtowych wtórnych), na których dokonywany jest obrót produktami rolno-spożywczymi, obejmującym obszar aglomeracji warszawskiej, poprzez ograniczanie, mimo posiadanych możliwości, sprzedaży usług udostępniania powierzchni umożliwiającej prowadzenie hurtowego handlu produktami owocowo-warzywnymi przez producentów i handlowców prowadzących sprzedaż "z samochodu" na placu, na skutek zamknięcia targowiska owocowo-warzywnego na Okęciu administrowanego przez spółkę EKOGREEN w Warszawie (punkt I decyzji) oraz uzależnianie zawarcia umowy najmu powierzchni handlowej w halach i wiatach znajdujących się na terenie Rynku od wykupienia pakietu akcji ww. spółki oraz nakazał zaniechanie stosowania tych praktyk (punkt II decyzji).
Pozwany zaznaczył, że w wyroku z dnia 2 kwietnia 2003 r., sygn. akt XVII Ama 46/02, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił odwołanie powoda od powyższej decyzji, a z uwagi na fakt, iż postanowieniem z dnia 2 lipca 2003 r. Sąd odrzucił wniesioną przez powoda kasację - decyzja ta stała się prawomocna.
Pozwany podał, że ponieważ upłynął okres umożliwiający wykonanie decyzji z dnia 20 marca 2002 r., w dniu 8 września 2003 r. wszczął postępowanie wyjaśniające mające na celu ustalenie, czy została ona wykonana.
Prezes UOKiK uznał, że w przedmiotowej sprawie zachodzą przesłanki do wszczęcia postępowania w sprawie nałożenia kary za niewykonanie decyzji Prezesa UOKiK z dnia 20 marca 2002 r., bowiem powód w swoich wyjaśnieniach przyznawał, że nie dokonał żadnej czynności zmierzającej do wykonania tej decyzji i w dalszym ciągu kwestionował ustalenia Prezesa UOKiK, potwierdzone prawomocnym orzeczeniem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
Pozwany wywodził, że w punkcie II decyzji z dnia 20 marca 2002 r. uznano za ograniczającą konkurencję praktykę polegającą na nadużywaniu przez powoda pozycji dominującej na lokalnym rynku udostępniania powierzchni na targowiskach hurtowych (rynkach hurtowych wtórnych), na których dokonywany jest obrót produktami rolno-spożywczymi, obejmującym obszar aglomeracji warszawskiej, poprzez uzależnianie zawarcia umowy najmu powierzchni handlowej w halach i wiatach znajdujących się na terenie Rynku od wykupienia pakietu akcji powodowej spółki.
Pozwany podał, że istotą tego działania powoda było zawieranie umów najmu powierzchni handlowej na czas nieokreślony wraz z obowiązkiem zakupu akcji powodowej spółki.
Prezes UOKiK ustalił, że przed uprawomocnieniem się decyzji z dnia 20 marca 2002 r., tj. przed dniem 3 lipca 2003 r. powód zawarł jedynie cztery umowy na czas nieokreślony, nie zawierające postanowienia o konieczności zakupu akcji. W opinii pozwanego, miało to charakter wyjątkowy, natomiast przyczyną odstąpienia w tych czterech przypadkach od zawarcia umów na czas nieokreślony z obowiązkiem zakupu akcji, był przede wszystkim brak zainteresowania potencjalnych operatorów rynku wejściem kapitałowym do powodowej spółki, przy jednoczesnym zainteresowaniu wynajmem dużych powierzchni handlowych i związanymi wysokimi kosztami utrzymania powierzchni będących przedmiotem najmu.
W opinii pozwanego, sytuacja potencjalnych najemców po uprawomocnieniu się decyzji z dnia 20 marca 2002 r. nie uległa zmianie w jakimikolwiek stopniu, bowiem nadal zasadą jest zawieranie umów na czas nieokreślony wraz z równoczesnym zakupem akcji (lub zobowiązaniem się do zakupu akcji) lub zawieranie umów na czas określony, bez wejścia kapitałowego do powodowej spółki.
Ponadto pozwany podał, że pomimo wprowadzenia wzorca umownego bez kwestionowanego zapisu dotyczącego obowiązku zakupu akcji spółki, po dniu 3 lipca 2003 r. powód zawarł umowy najmu powierzchni handlowej na czas nieokreślony, z których treści wynika jednak konieczność jednoczesnego posiadania akcji spółki.
Pozwany wskazał, że większość podmiotów, z którymi powoda łączą umowy najmu na czas nieokreślony, są jednocześnie akcjonariuszami powodowej spółki. Ponadto, prawie wszyscy przedsiębiorcy, którzy byli akcjonariuszami powodowej spółki i dokonali zbycia akcji, nie są obecnie najemcami powierzchni handlowej.
Według ustaleń pozwanego, po uprawomocnieniu się decyzji z dnia 20 marca 2002 r., powód nie dokonał zmian Rozdziału III ust. 3 "Regulaminu świadczenia usługi realizacji pierwszeństwa w Warszawskim Rolno-Spożywczym Rynku Hurtowym S.A. w Broniszach", wedle którego najemcy powinni spełniać warunki określone w ust. 1 i powinni być akcjonariuszami powodowej spółki. Ponadto zdaniem pozwanego, powód nie wprowadził również zmian do Rozdziału III ust. 4 Regulaminu.
W ocenie Prezesa UOKiK, powód nie podjął żadnych działań w kierunku wykonania punktu II decyzji Prezesa UOKiK z dnia 20 marca 2002 r. W jego ocenie, dowodem na zaprzestanie kwestionowanej praktyki nie może być zmiana wzoru umowy najmu powierzchni handlowej zawieranej na czas nieokreślony, która nie zawiera postanowienia o zobowiązaniu się najemcy do zakupu pakietu akcji, bowiem znaczenie ma faktyczne zaprzestanie stosowania zakwestionowanych praktyk. Według ustaleń pozwanego, powód nadal stosuje zarzucaną mu praktykę.
Pozwany wskazał, że oceniając zasadność nałożenia kary pieniężnej, uwzględnił fakt, że powód do momentu wydania decyzji nie podjął żadnych działań zmierzających do usunięcia zapisów w umowach najmu, a nakaz wykonania decyzji z dnia 20 marca 2002 r. rodził nie tylko obowiązek powstrzymywania się od stosowania danej praktyki w przyszłości, lecz także podjęcia działań mających na celu usunięcie skutków praktyk ograniczających konkurencję.
Przy określaniu daty, od której powodowa spółka pozostaje w zwłoce w wykonaniu przedmiotowej decyzji, pozwany wziął pod uwagę tryb wprowadzenia zmian Regulaminu pod obrady Rady Nadzorczej, stan liczebny Rady Nadzorczej, uznając, że terminem wystarczającym na wykonanie decyzji przez powoda jest okres dwóch miesięcy, liczony od dnia 3 lipca 2003 r. Termin ten był też w pełni wystarczający również na przekazanie informacji najemcom, będącym akcjonariuszami o możliwości zbycia akcji oraz dokonanie stosownych zmian w umowach najmu zawierających postanowienia o konieczności nabycia akcji.
Ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes UOKiK wziął pod uwagę również stopień zawinienia powoda, w tym fakt, że działał on w pełni świadomie, zdając sobie sprawę ze swoich obowiązków co do sposobu i terminu wykonania decyzji. Ponadto w opinii pozwanego uchylanie się od obowiązku wykonania decyzji miało charakter uporczywy i długotrwały. Na wysokość kary wpłynęło również, zdaniem pozwanego, także stanowisko powoda, który widząc w postanowieniach Regulaminu zagrożenie dla potencjalnych nabywców powierzchni handlowej -zaniechał usunięcia kwestionowanych zapisów, chcąc samowolnie określić termin jego zmiany.
Ponadto, w ocenie pozwanego, istotną okolicznością wpływającą na obniżenie kary pieniężnej byt również fakt, iż uchybienie obowiązkowi wykonania decyzji stanowi pierwsze naruszenie przepisów ustawy przez powoda. Pomimo wysokiego stopnia szkodliwości czynu oraz premedytacji działania powodowej spółki, pozwany orzekł o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości 1.000 euro za każdy dzień zwłoki, a zatem w dolnej granicy zagrożenia ustawowego, uznając, iż stanowi ona wystarczającą dolegliwość finansową dla powoda i jest adekwatna do stopnia naruszenia obowiązku ustawowego w zakresie wykonania decyzji.
Od powyższej decyzji Nr RWA-11/2005 powód wniósł odwołanie, zaskarżając ją w części dotyczącej punktu I decyzji w zaskarżonej części powód zarzucił obrazę prawa materialnego - art. 102 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, poprzez nałożenie kary pieniężnej pomimo niewykazania podejmowania przez powoda, po dacie uprawomocnienia się decyzji Nr RWA-5/2002 z dnia 20 marca 2002 r., działań noszących znamiona praktyki zdefiniowanej w tej decyzji, a także obrazę prawa procesowego - art. 7,77 i 80 Kpa poprzez sprzeczność przyjętych ustaleń z treścią materiału dowodowego oraz dokonanie dowolnej interpretacji ustalonych faktów.
Ponadto, z ostrożności procesowej, zaskarżonej decyzji w punkcie I powód zarzucił naruszenie art. 102 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 6 i 8 Kpa i art. 2 Konstytucji RP, poprzez nałożenie kary pieniężnej za okres od dnia 30 kwietnia 2004 r. przy uwzględnieniu zagrożenia karą według stawki dziennej obowiązującej od dnia 1 maja 2004 r.
Wskazując na powyższe powód wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez umorzenie postępowania, zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.
Na rozprawie w dniu 11 października 2006 r. powód rozszerzył wniosek o zmianę decyzji, polegającą na alternatywnym zmniejszeniu wysokości nałożonej kary.
W ocenie powoda, dla stwierdzenia, że stosowana przez niego zakwestionowana praktyka była kontynuowana, nie wystarcza, by pozwany stwierdził, że doszło do zawarcia umów najmu zawierających zobowiązanie do nabycia akcji spółki. Zdaniem powoda, pozwany zobowiązany jest do udowodnienia, że do zawarcia umowy najmu na takich warunkach doszło w warunkach uzależnienia, a więc ograniczenia wolnej woli najemcy.
Zdaniem pozwanego, ujęcie w formularzu wniosku o zawarcie umowy najmu zapisu stwarzającego wnioskodawcy możliwość wyboru w zakresie nabywania lub nienabywania akcji powodowej spółki, nie jest dowodem na kontynuowanie uzależniania zawarcia umowy od nabycia akcji. Takie rozumowanie jest w opinii powoda pozbawione elementarnej logiki i stanowi nadużycie.
Pozwany, w ocenie powoda, naruszył przepis art. 102 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów uznając, że umowy najmu z opcją kapitałową lub aneksy do umów zawarte po uprawomocnieniu się decyzji z trzema podmiotami były przejawem kontynuowania praktyki zakazanej na mocy tej decyzji. Co więcej, wbrew oczywistym dowodom w postaci wniosków najemców pozwany, nie donosząc się do tych dowodów, przyjął, że uzależnienie miało miejsce.
W ocenie powoda, również w sposób nieuprawniony, pozwany w zaskarżonej decyzji uznał, że niedokonanie zmian w regulaminie równoznaczne jest z kontynuowaniem zakwestionowanej praktyki. Regulamin jest dokumentem wyłącznie wewnętrznym, a jego postanowienia nie umożliwiały ani nie utrudniały zaniechania praktyki określonej w decyzji w okresie objętym przez pozwanego analizą, ani w realnej perspektywie nie będą utrudniały. Nie był on też w tym okresie jakąkolwiek barierą dla przestrzegania prawa w omawianym zakresie, a jako akt wewnętrzny spółki nie oddziaływał na rynek.
Powód zarzucił, że pozwany bezpodstawnie przyjął, iż powodowa spółka nie podjęła działań mających na celu usunięcie skutków zarzucanych praktyk. Tym samym, w ocenie powoda, pozwany uznając, że kontynuuje on zarzucaną praktykę naruszył art. 102. ust. 1 ustawy.
Uzasadniając zarzut naruszenia art. 102 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów i art. 6 Kpa powód podniósł również, że orzekając karę pieniężną pozwany wziął pod uwagę zapis tego artykułu ustawy w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Uwzględniając zatem reguły intertemporalne oraz okoliczność, że kara pieniężna za brak wykonania decyzji Prezesa UOKiK orzekana jest według określonej stawki za każdy dzień zwłoki, pozwany powinien, zdaniem powoda, ustalić poziom kary dziennej za okres niewykonania przypadający do 30 kwietnia 2004 r. według zagrożenia obowiązującego w tym okresie, przy uwzględnieniu oceny praktyki dla potrzeb ustalenia konkretnej wysokości kary. Nieuwzględnienie przez pozwanego reguł międzyczasowych równoznaczne jest dla powoda z naruszeniem art. 6 Kpa, co doprowadziło z kolei do naruszenia art. 102 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Punkt I decyzji z 20 marca 2002 r. narusza zatem, zdaniem powoda, fundamentalną zasadę nieretroaktywności.
Niezależnie od tego, w opinii powoda, orzeczona kara pieniężna wobec faktu zawarcia przez powoda umów zawierających zobowiązanie najemcy do zakupu akcji jedynie z trzema podmiotami w okresie prawie 2 lat, nawet gdyby przyjąć, że zobowiązania te przyjęte były przez najemców wbrew ich woli, jest rażąco wysoka i niewspółmierna do domniemanego naruszenia prawa antymonopolowego, a zarazem niewspółmierna do funkcji, jakie kara ta powinna pełnić.
Powód zaznaczył, że pozwany wydając decyzję Nr RWA-5/2002 zdefiniował rynek właściwy jako lokalny rynek udostępniania powierzchni na targowiskach hurtowych, obejmujący obszar aglomeracji warszawskiej. Powód wskazał jednak, że rynkiem właściwym obecnie nie jest rynek aglomeracji warszawskiej, lecz znacznie szerszy rynek obejmujący cały kraj. Na tak zakreślonym rynku geograficznym, w ocenie powoda, spółka nie posiada pozycji dominującej, co przesądza o bezpodstawności nałożenia kary pieniężnej za praktykę nadużycia pozycji dominującej na rynku.
Pozwany w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił i zważył, co następuje.
Odwołanie zasługuje na uwzględnienie. Bezspornym jest, że decyzją Nr RWA-5/2002 z dnia 20 marca 2002 r. Prezes UOKiK uznał za praktykę ograniczającą konkurencję i zakazał jej stosowania, nadużywanie przez powoda pozycji dominującej na lokalnym rynku udostępniania powierzchni na targowiskach hurtowych (rynkach hurtowych wtórnych), na których dokonywany jest obrót produktami rolno-spożywczymi, obejmującymi obszar aglomeracji warszawskiej, poprzez uzależnianie zawarcia umowy najmu powierzchni handlowej w halach i wiatach od wykupienia pakietu akcji powodowej spółki. Dla ustalenia, że powód nie wykonuje orzeczonego zakazu, pozwany obowiązany był wykazać, że po uprawomocnieniu się decyzji Nr RWA-5/2002 (co nastąpiło w dniu 2 lipca 2003 r.), uzależniał on zawarcie umowy najmu powierzchni handlowej od zakupu akcji, a w odniesieniu do skutków, które już wystąpiły, utrudniał zainteresowanym podmiotom zbycie akcji.
W rozpoznawanej sprawie pozwany nie wskazuje żadnych konkretnych przypadków, kiedy takie zachowanie miałoby miejsce. Podkreślić przy tym należy, że istotą przedmiotowej praktyki jest działanie wbrew woli kontrahentów, którzy nie mają możliwości zawarcia umowy najmu, jeżeli nie zawarli również umowy kupna akcji powoda. Nie wyklucza to, samo przez się, możliwości nabywania akcji powodowej spółki przez najemców powierzchni handlowej, o ile wynika to z ich swobodnej woli, nie będącej następstwem jakiekolwiek presji.
Analogicznie należy się odnieść do skutków, które już wystąpiły. Orzeczony zakaz nie polega na bezwzględnym obowiązku odkupu przez powoda sprzedanych akcji, nawet jeżeli ich sprzedaż nastąpiła w wyniku niedozwolonej presji. Decydująca jest w tym przypadku wola nabywców - najemców, którzy mogą obecnie chcieć zachować akcje lub chcieć je sprzedać osobom trzecim. Naruszeniem orzeczonego zakazu byłoby więc uchylenie się od odkupu akcji, gdy nabywca zgłaszał takie żądanie lub wszelkie formy uniemożliwiające tym podmiotom sprzedaż akcji, w szczególności poprzez groźbę rozwiązania umowy najmu.
Należy podzielić zatem stanowisko powoda, że pozwany ustaleń w powyższym zakresie nie dokonał. W szczególności zaś nie ustalił konkretnych motywów działań przedsiębiorców zawierających umowę najmu i kupna akcji spółki. Posługiwanie się formularzem wniosku o zawarcie umowy najmu, zawierającym zapis dający wnioskodawcy możliwość wyboru w zakresie nabywania lub nienabywania akcji powodowej spółki, pozwala przypuszczać, że kontrahenci posiadali wybór. Wprawdzie treść formularza nie daje podstaw do sformułowania jednoznacznego wniosku, że potencjalni najemcy posiadali swobodny wybór w zakresie zakupu akcji, gdyż praktyka mogła ją ograniczać, jednakże wyprowadzenie z tego faktu przeciwnego wniosku przeczy logice.
Także ustalenie pozwanego, że powód nie dokonał zmian Rozdziału III ust. 3 "Regulaminu świadczenia usługi realizacji pierwszeństwa w Warszawskim Rolno-Spożywczym Rynku Hurtowym S.A. w Broniszach", nie daje podstaw do domniemania faktycznego, że powód nie zaprzestał przedmiotowej praktyki. Regulamin, co trafnie wskazał skarżący, nie ma charakteru aktu prawnego, lecz stanowi wzorzec umowy w rozumieniu art. 384 § 1 Kc. Posługiwanie się nim w obrocie nie oznacza jeszcze, że jest on stosowany w każdej umowie lub że umowa nie zawiera odmiennych uregulowań (por. art. 385 § 1 Kc).
W świetle powyższego, w ocenie Sądu, ustalenia zaskarżonej decyzji nie dają podstaw do przyjęcia, że powód nie wykonywał decyzji Nr RWA-5/2002. Zważyć ponadto należało, że pozwany nie dokonał żadnych ustaleń w zakresie udziału powoda w rynku właściwym po 2 lipca 2003 r., pomimo zgłaszanych zarzutów. Jest to okoliczność istotna, gdyż zakaz stosowania praktyki ograniczającej konkurencję, o którym mowa w art. 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, dotyczy wyłącznie sytuacji, gdy przedsiębiorca posiada pozycję dominującą na rynku właściwym. Utrata pozycji dominującej na rynku powoduje, że zakaz orzeczony na podstawie art. 9 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przestaje wiązać. W konsekwencji, ustaje w związku z tym ewentualny stan zwłoki, uzasadniający nałożenie kary pieniężnej na podstawie art. 102 ww. ustawy (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2004 r., sygn. akt III SK6/04, niepublikowany).
Niezależnie od powyższego, zważyć należało, że dokonując ustalenia wysokości kary, pozwany pominął okoliczność, że z dniem 1 maja 2004 r., na mocy art. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 93, poz. 891), została zmieniona treść art. 102 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Zmiana ta polegała na podwyższeniu wysokości kar pieniężnych za każdy dzień zwłoki w wykonaniu decyzji wydanych na podstawie art. 9, z równowartości od 10 do 1.000 euro do równowartości od 500 do 10.000 euro.
Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. nie zawierała w tym zakresie żadnej normy intertemporalnej (co niestety stanowi regułę w przypadku kolejnych nowelizacji ustaw chroniących konkurencję). Zastosowanie w niniejszej sprawie wykładni z analogii prawa jest uprawnione ze względu na użycie tej metody do rozwiązania podobnego zagadnienia prawnego powstałego na tle stosowania ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów w czasie wydania przez Sąd Najwyższy wyroku z dnia 1 kwietnia 2004 r., sygn. akt III SK 25/04. Należy zatem podzielić pogląd powoda, że skoro kara, o której mowa w art. 102 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, naliczana jest za każdy dzień trwającej zwłoki, to do dnia 1 maja 2004 r. winna ona być naliczana w granicach zagrożenia ustawowego równowartości od 10 do 1.000 euro, a po tej dacie - w granicach równowartości od 500 do 10.000 euro. Wprawdzie wymierzona kara pieniężna mieści się w tak określonych granicach zagrożenia ustawowego, jednak jej wysokość nie koresponduje z treścią uzasadnienia. Wymierzona kara za okres do 30 kwietnia 2004 r. odpowiada wartości jej maksymalnej stawki, pomimo że w uzasadnieniu pozwany wskazuje, iż uwzględnił okoliczności wpływające na obniżenie kary pieniężnej (było to pierwsze naruszenie przepisów ustawy przez powoda). Nie wyjaśniono także, dlaczego od 1 maja 2004 r. kara została relatywnie obniżona ze 100% górnego zagrożenia do 10%.
Z tych względów, uznając że zachodzi potrzeba w całości dokonania niezbędnych dla rozstrzygnięcia ustaleń, zaskarżoną decyzję należało uchylić (art. 47931a § 3 Kpc).
O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sporu, zasądzając na rzecz powoda koszty zastępstwa procesowego według norm przepisanych (art. 98 Kpc).