Wyrok z dnia 1 kwietnia 2004 r. w sprawie z odwołania Przedsiębiorstwa Państwowego "Porty Lotnicze" w W. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, sygn. akt III SK 25/04.
Dz.Urz.UOKiK.2004.4.327
Akt indywidualnyWYROK
z dnia 1 kwietnia 2004 r.
w sprawie z odwołania Przedsiębiorstwa Państwowego "Porty Lotnicze" w W. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
Sąd Najwyższy w sprawie z odwołania Przedsiębiorstwa Państwowego "Porty Lotnicze" w W. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z udziałem zainteresowanych: 1) Stowarzyszenia Transportu Prywatnego "Euro Taxi", 2) Stowarzyszenia "Warsaw Taxi", 3) Sylwestra K. i Mirosława S. o ochronę konkurencji, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 1 kwietnia 2004 r., kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 26 marca 2003 r., sygn. akt XVII Ama 35/02, oddala kasację i zasądza od Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów na rzecz powoda kwotę 1.800 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (zwany dalej Prezesem Urzędu) decyzją z dnia 20 grudnia 2001 r. nr RWA-45/2001:
I. Na podstawie art. 11 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 122, poz. 1319) nie stwierdził stosowania przez Przedsiębiorstwo Państwowe "Porty Lotnicze" w W. oraz Miejskie Przedsiębiorstwo Taksówkowe Sp. z o.o. w W., SAWA - TAXI Sp. z o.o. w W., Stowarzyszenie Prywatnych Przewoźników ME.RC Taxi w W. praktyki ograniczającej konkurencję stanowiącej porozumienie polegające na ograniczeniu przedsiębiorcom nie objętym porozumieniem dostępu do obsługi taksówkowej Portu Lotniczego W.
II. Na podstawie art. 9 w związku z art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów uznał za praktykę ograniczającą konkurencję nadużywanie przez Przedsiębiorstwo Państwowe "Porty Lotnicze" w W. pozycji dominującej na lokalnym rynku umożliwiania (organizowania) świadczenia obsługi taksówkowej Portu Lotniczego W. według kryteriów podmiotowych na skutek dopuszczenia do wykonywania tejże usługi jedynie przedsiębiorców, z którymi PP "Porty Lotnicze" zawarło umowy najmu pomieszczenia w budynku Terminal I na terenie Portu Lotniczego w W. z przeznaczeniem na stanowisko akwizycyjne usług taksówkowych oraz części powierzchni parkingu niestrzeżonego i nakazał zaniechania stosowania takiej praktyki.
III. Na podstawie art. 9 w związku z art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów uznał za praktykę ograniczającą konkurencję nadużywanie przez Przedsiębiorstwo Państwowe "Porty Lotnicze" w W. pozycji dominującej na lokalnym rynku umożliwiania (organizowania) świadczenia obsługi taksówkowej Portu Lotniczego W. poprzez przeciwdziałanie ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania bądź rozwoju konkurencji na skutek ograniczenia liczby przedsiębiorców mogących świadczyć obsługę taksówkową Portu Lotniczego W. i na kazał zaniechania stosowania takiej praktyki.
IV. Na podstawie art. 101 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nałożył na Przedsiębiorstwo Państwowe "Porty Lotnicze" w W. karę pieniężną.
Przedsiębiorstwo Państwowe "Porty Lotnicze" zaskarżyło odwołaniem powyższą decyzję w jej pkt II, III i IV zarzucając naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 8 ust. 1 i 2 oraz 8 ust. 2 pkt 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy oraz sprzeczności istotnych ustaleń decyzji z treścią zebranego materiału dowodowego. Wskazując na powyższe podstawy, wniosło o zmianę decyzji w zaskarżonej części poprzez orzeczenie, że w przedmiotowej sprawie Przedsiębiorstwo nie prowadziło i nie prowadzi praktyk ograniczających konkurencję oraz że brak jest podstaw prawnych do nałożenia na Przedsiębiorstwo kary pieniężnej.
Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wyrokiem z dnia 26 marca 2003 r. XVII Ama 35/02 w pkt 1 zmienił pkt II decyzji w ten sposób, że punkt ten otrzymał brzmienie: "Nie stwierdza się stosowania przez Przedsiębiorstwo Państwowe "Porty Lotnicze" w W. praktyki ograniczającej konkurencję polegającej na nadużywaniu pozycji dominującej na lokalnym rynku umożliwiania (organizowania) świadczenia usług obsługi taksówkowej Portu Lotniczego W. poprzez podział rynku obsługi taksówkowej tego Portu według kryteriów podmiotowych na skutek dopuszczenia do wykonywania tej usługi jedynie przedsiębiorców, z którymi zawarto umowy najmu pomieszczenia w budynku Terminal I na terenie Portu Lotniczego w W. z przeznaczeniem na stanowisko akwizycyjne usług taksówkowych oraz części powierzchni parkingu niestrzeżonego.", w pkt 2 zmienił pkt III tej decyzji w ten sposób, że punkt ten otrzymał brzmienie: "Nie stwierdza się stosowania przez Przedsiębiorstwo Państwowe "Porty Lotnicze" w W. praktyki ograniczającej konkurencję polegającej na nadużywaniu pozycji dominującej na lokalnym rynku umożliwiania (organizowania) świadczenia usługi taksówkowej Portu Lotniczego W. poprzez przeciwdziałanie ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania bądź rozwoju konkurencji na skutek ograniczenia liczby przedsiębiorców mogących świadczyć obsługę taksówkową Portu Lotniczego W., w pkt 3 zmienił pkt IV zaskarżonej decyzji w ten sposób, że otrzymał on brzmienie: "Umorzyć postępowanie o nałożenie kary pieniężnej".
W ocenie Sądu trafny jest zarzut powoda, że pozwany błędnie uznał, iż naruszył on przepis art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Przesłanką praktyk ograniczających konkurencję jest posiadanie przez podmiot pozycji dominującej na rynku. Pozwany ustalił, że powód posiada pozycję dominującą na rynku umożliwiania (organizowania) usług przewozów taksówkowych. W istocie jednak - stwierdził Sąd - powód nie świadczy usług przewozowych taksówkami ani ich nie organizuje. Jego działanie polega na udostępnianiu terenu, którego jest użytkownikiem wieczystym, podmiotom świadczącym takie usługi. Podjęte przez powoda działania w zakresie wynajmu części Terminala i zmiany organizacji ruchu na jednym z pasów podjazdu nie zmieniają tego stanu. W dalszym ciągu to nie powód, ale trzech przedsiębiorców (SAWA-Taxi, MPT i ME.RC.Taxi) organizuje usługi przewozu taksówkowego. Wyboru tych przedsiębiorców i ewentualnego kontrolowania jakości świadczonych usług nie można uznać za "organizowanie usług przewozów taksówkowych", gdyż czynności te nie odnoszą się bezpośrednio do świadczonych w tym zakresie usług. Słowo organizować oznacza "układać w pewne formy, podporządkowywać normom, wprowadzać do czegoś ład". Odnosi się ono do konkretnego działania, zmierzającego bezpośrednio do uzyskania świadomie założonego ładu.
Zdaniem Sądu, aby zainteresowanego można było uznać za przedsiębiorcę, działającego na rynku właściwym, konieczne jest aby prowadził on na tym rynku działalność gospodarczą, a więc, aby, stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej, miała charakter zarobkowy. Zainteresowany musiałby zatem za "organizowanie" uzyskiwać pieniężny ekwiwalent. W rozpoznawanej sprawie zainteresowany otrzymuje ekwiwalent za dzierżawę gruntu (czynsz dzierżawny) a nie za "organizowanie przewozów taksówkowych".
Niezależnie od powyższego, zdaniem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, nie ma podstaw do zawężania granic takiego rynku do rejonu dworca lotniczego. Wyznaczając rynek produktowy, należy wziąć pod uwagę inne formy organizowania przewozów taksówkowych, np. zamówienia telefoniczne, stała obsługa firm i instytucji, akwizycja bezpośrednia. Jest bezsporne, że możliwe jest telefoniczne zamówienie przewozu taksówką z rejonu Portu Lotniczego W. u wybranego przewoźnika. Operatorzy "radio-taxi" bezsprzecznie uczestniczą w rynku "organizowania przewozów taksówkowych". Niespornym jest, że działalność taka jest w jakikolwiek sposób ograniczana. Bezpodstawne są też twierdzenia pozwanego, że rynek właściwy w tym przypadku ograniczony jest do terenu Portu Lotniczego W. Istotą przewozów taksówkowych jest przewóz osób z różnych punktów miasta do punktów miasta wskazanych przez pasażera. Faktyczna działalność przewozowa i co za tym idzie konkurencja odbywa się więc na terenie całego miasta, a przynajmniej w granicach pierwszej strefy taxi, a więc w rejonie, gdzie nie jest pobierana od pasażera opłata za powrót. W tych też granicach, obejmujących Port Lotniczy W., operatorzy radio - taxi nie pobierają opłat za podstawienie taksówki.
Zdaniem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, nie ma podstaw do przyjęcia, że powód działa na lokalnym rynku umożliwiania (organizowania) świadczenia obsługi taksówkowej Portu Lotniczego W., a tym bardziej, że posiada na nim pozycje dominującą. Z tych względów Sąd uznał, że zaskarżoną decyzję należało zmienić, nie stwierdzając stosowania zarzucanej praktyki i w związku z tym umorzyć postępowanie w zakresie nałożenia kary pieniężnej.
Pozwany w kasacji od powyższego wyroku zarzucił:
1. Naruszenie prawa materialnego, tj. art. 8 ust. 1 i 2 oraz art. 8 ust. 2 pkt 5 w związku z art. 4 pkt 1 i 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż Przedsiębiorstwo Państwowe "Porty Lotnicze" w W. nie działa na lokalnym rynku umożliwiania (organizowania) świadczenia obsługi taksówkowej Portu Lotniczego W., zdefiniowanym przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w decyzji jako rynek właściwy i nie prowadzi na nim działalności gospodarczej, w konsekwencji Sąd niewłaściwie zastosował art. 8 ust. 1 i 2 oraz art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów - uznając, iż PP "Porty Lotnicze" nie prowadzi na rynku właściwym działalności gospodarczej i nie posiada pozycji dominującej, a zatem nie stosuje praktyk ograniczających konkurencję.
2. Naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.
art. 233 § 1 oraz art. 328 § 2 Kpc - poprzez nieprzytoczenie w wyroku istotnych motywów, dla których Sąd odmówił dopuszczenia wnioskowanego przez Prezesa Urzędu dowodu z przesłuchania świadka, co nie pozwala na ich ocenę, a w konsekwencji na sprawdzenie, czy wyrok jest uzasadniony;
art. 233 § 1 Kpc - poprzez uznanie na podstawie art. 229 Kpc i art. 230 Kpc za udowodnioną okoliczność swobodnego świadczenia usług przez taksówki zamawiane telefonicznie, a także parkujące w innych miejscach, co jest sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym;
art. 156 Kpa - poprzez uznanie, iż postępowanie jest nieważne - z uwagi na niewydanie postanowienia określającego zakres przedmiotowy i podmiotowy tego postępowania, mimo że zostało już ono wszczęte przed 1 kwietnia 2001 r. (tj. przed dniem wejścia w życie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów) w formie przewidzianej ustawą z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów (jednolity tekst: Dz. U. z 1999 r. Nr 52, poz. 547 ze zm.). Wskazując na powyższe podstawy kasacyjne wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez oddalenie odwołania Przedsiębiorstwa Państwowego "Porty Lotnicze" oraz zasądzenie na rzecz Prezesa Urzędu kosztów postępowania kasacyjnego oraz kosztów postępowania przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów lub o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie - Sądowi Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz zasądzenie na rzecz Prezesa Urzędu kosztów postępowania kasacyjnego oraz kosztów postępowania przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja nie ma usprawiedliwionych podstaw, a zaskarżony wyrok mimo częściowo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu.
Pogląd Sądu, że postępowanie przed Prezesem Urzędu zakończone zaskarżoną decyzją było nieważne, jest błędny i stoi w sprzeczności z sentencją wyroku, którym Sąd zmienił pkt II, III i IV tej decyzji w ten sposób, że nadał tym punktom nowe brzmienie sprowadzające się najogólniej rzecz biorąc do niestwierdzenia stosowania przez powoda praktyki ograniczającej konkurencję, polegającej na nadużywaniu pozycji dominującej na lokalnym rynku umożliwiania (organizowania) świadczenia usług obsługi taksówkowej Portu Lotniczego W. W rozpoznawanej sprawie jest niesporne, że postępowanie administracyjne przed Prezesem Urzędu zostało wszczęte pod rządami ustawy z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów (jednolity tekst: Dz. U. z 1999 r. Nr 52, poz. 547 ze zm.) na wniosek uprawnionych w rozumieniu art. 21 ust. 1 tej ustawy. Wprawdzie przepisy tej ustawy nie zawierały klauzuli o odpowiednim stosowaniu przepisów Kpa do postępowania przed Prezesem Urzędu, to jednak praktyka orzecznicza wykształciła taką zasadę. Należy zatem uznać, że postępowanie administracyjne zostało wszczęte w niniejszej sprawie z dniem doręczenia wniosku uprawnionych, co jest zgodne z treścią przepisu art. 62 Kpa i nie wymagało dla swej skuteczności wydania osobnego postanowienia o wszczęciu postępowania.
Sąd trafnie powołuje się na przepis art. 113 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, lecz dokonuje jego błędnej wykładni. Przepis ten stanowi, że postępowania wszczęte na podstawie przepisów ustawy z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów prowadzi się na podstawie przepisów niniejszej ustawy. Przepis art. 113 ustawy ma ewidentne wady legislacyjne, lecz z pewnością nie może być rozumiany w ten sposób, że "nie zezwala na stosowanie przepisów ustawy z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów po 1 kwietnia 2001 r. jak i przepisów ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów do stanów sprzed 1 kwietnia 2001 r." Przepis ten, zgodnie z naturą tego rodzaju przepisów przejściowych, ma charakter procesowy i oznacza jedynie tyle, że postępowanie wszczęte i niezakończone przed dniem 1 kwietnia 2001 r. toczy się na podstawie przepisów obecnie obowiązującej ustawy. Przyjęcie poglądu Sądu byłoby równoznaczne z uznaniem, że postępowania wszczęte i niezakończone przed dniem 1 kwietnia 2001 r. podlegałoby umorzeniu, co byłoby oczywiście sprzeczne z ratio legis powyższego przepisu, nakazującego dalsze prowadzenie postępowań wszczętych pod rządami poprzednio obowiązującej ustawy.
Uzasadnienie Sądu w tej części jest wewnętrznie sprzeczne i niezrozumiałe, bowiem kwalifikując trafnie przepis art. 113 ustawy jako przepis przejściowy, Sąd równocześnie przyjmuje jako założenie tezę o braku przepisu przejściowego, co "powoduje również, że nie jest dopuszczalne prowadzenie postępowania w sprawie praktyk ograniczających konkurencję bez wydania postanowienia określającego zakres przedmiotowy i podmiotowy tego postępowania, nawet jeśli zostało ono już wszczęte przed 1 kwietnia 2001 r. w formie przewidzianej ustawą o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym i ochronie interesów konsumentów". Pogląd ten i jego konsekwencja w postaci uznania przez Sąd, że "brak formalnego wszczęcia postępowania powoduje jego nieważność" w sposób oczywisty naruszają przepis art. 113 ustawy, który ani nie wymaga wszczynania nowych postępowań w odniesieniu do stanów faktycznych powstałych przed dniem 1 kwietnia 2001 r., ani też wydawania odrębnych postanowień o wszczęciu postępowań prawidłowo wszczętych pod rządem dawnych przepisów. Wymaga ponadto podkreślenia, że Kpa nie zna instytucji nieważności postępowania, lecz jedynie instytucję nieważności decyzji, ta zaś może być spowodowana różnymi wadami decyzji (art. 156 Kpa). Uznając, że postępowanie administracyjne przed Prezesem Urzędu jest nieważne, Sąd nie mógł wydać orzeczenia reformatoryjnego i zmienić zaskarżonej decyzji w taki sposób, jak to uczynił w sentencji wyroku.
Nie jest trafny zarzut naruszenia wskazanych w kasacji przepisów Kpc poprzez nieprzytoczenie w wyroku istotnych motywów, dla których Sąd odmówił dopuszczenia wnioskowanego przez Prezesa Urzędu dowodu z przesłuchania świadka, bowiem Sąd w zawartym w protokole rozprawy postanowieniu o oddaleniu wniosku pozwanego o przesłuchanie świadka Macieja R. wskazał, że przyczyną oddalenia wniosku jest "brak oznaczenia tezy dowodowej".
Trafny jest pogląd Sądu, że uznanie podmiotu gospodarczego za przedsiębiorcę działającego na rynku właściwym, wymaga stwierdzenia, że na tym rynku prowadzi działalność gospodarczą, a więc, aby stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178 ze zm.) działalność ta miała charakter zarobkowy. Z przepisu art. 4 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów wynika bowiem jednoznacznie, że przez przedsiębiorcę rozumie się przedsiębiorcę w rozumieniu przepisów ustawy - Prawo działalności gospodarczej. W rozpoznawanej sprawie jest oczywiste, że Przedsiębiorstwo Państwowe "Porty Lotnicze" jest przedsiębiorstwem, które zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 23 października 1987 r. o przedsiębiorstwie państwowym "Porty Lotnicze" (Dz. U. Nr 33 poz. 185) prowadzi działalność w zakresie rozwoju i eksploatacji portów lotniczych w Polsce służących do obsługi krajowego i międzynarodowego ruchu lotniczego. Nie oznacza to jednak, że tylko w zakresie świadczenia usług lotniczych Przedsiębiorstwo to jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Z art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy o przedsiębiorstwie państwowym "Porty Lotnicze" wynika bowiem jednoznacznie, że do przedmiotu działalności przedsiębiorstwa należy także "świadczenie usług na rzecz pasażerów linii lotniczych", co może oznaczać, że przedsiębiorstwo może być traktowane jako przedsiębiorca także na innych niż świadczenie usług lotniczych rynkach właściwych oraz że dla zakwalifikowania Przedsiębiorstwa jako przedsiębiorcy na tych innych rynkach jest konieczne, aby na tym rynku prowadził działalność w rozumieniu art. 2 ust. 1 Prawa działalności gospodarczej. Tymczasem zawarcie umów najmu oznaczonego terenu Portu Lotniczego W. z wyłonionymi w drodze przetargu korporacjami taksówkowymi nie jest zarobkową działalnością gospodarczą w rozumieniu tego przepisu.
W rozpoznawanej sprawie jest sporne, czy Przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą na rynku produktowym określonym przez pozwanego jako "umożliwianie (organizowanie) świadczenia obsługi taksówkowej Portu Lotniczego W." Sąd Najwyższy zwraca w tym kontekście uwagę, że umożliwianie świadczenia obsługi taksówkowej Portu Lotniczego W. i organizowanie tej obsługi nie mogą być uznane za równoznaczne rodzaje działalności. Nie ulega bowiem wątpliwości, że umożliwianie świadczenia obsługi taksówkowej portu lotniczego obejmuje działania wykraczające poza organizowanie tej obsługi. W tym sensie rynek produktowy został przez pozwanego określony nieprecyzyjnie, co w istocie prowadzi do wniosku, że powodowi zarzuca się nadużywanie pozycji dominującej na dwóch rynkach, a mianowicie rynku umożliwiania świadczenia obsługi taksówkowej portu lotniczego i rynku organizowania świadczenia obsługi taksówkowej tego portu. Należy także wskazać, że produkt został zdefiniowany jako "umożliwianie (organizowanie) świadczenia obsługi taksówkowej Portu Lotniczego W.", a zatem nie jako umożliwianie (organizowanie) świadczenia usług taksówkowych, jak przyjmuje to Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Niezależnie jednak od powyższych wątpliwości należy podzielić pogląd zawarty w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że działanie powoda, które jest kwalifikowane jako nadużywanie pozycji dominującej na określonym przez pozwanego rynku właściwym, nie polega na organizowaniu świadczenia usług przewozowych taksówkami, lecz na udostępnianiu terenu, którego jest użytkownikiem wieczystym, podmiotom świadczącym takie usługi (por. podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2004 r. III SK 13/04 w odniesieniu do obsługi taksówkowej Dworca PKP W.), co nie jest działalnością gospodarczą.
Nieuzasadniona odmowa udostępnienia przez Porty Lotnicze należącego doń terenu korporacjom taksówkowym dla świadczenia przez nie obsługi taksówkowej portu lotniczego może być jednakowoż oceniana pod kątem nadużywania pozycji dominującej przez Porty Lotnicze na tak zdefiniowanym rynku produktowym, jednakże pod warunkiem, że Przedsiębiorstwo wykorzystywałoby oddany umownie korporacjom taksówkowym teren i znajdujące się na nim urządzenia na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu obsługi taksówkowej dworca lotniczego. Przedsiębiorstwo nie prowadzi na tym terenie działalności gospodarczej tego rodzaju, a w konsekwencji nie konkuruje na tym rynku z innymi przedsiębiorcami.
W rozpoznawanej sprawie Porty Lotnicze udostępniły teren, którego są użytkownikiem wieczystym, dla zapewnienia takiej obsługi przez wyłonione w drodze prawidłowego przetargu korporacje taksówkowe. Jest również oczywiste, że trzy korporacje taksówkowe znalazły się w sytuacji uprzywilejowanej w stosunku do pozostałych korporacji taksówkowych, jednakże nie jest okoliczność wystarczająca do stwierdzenia, że Porty Lotnicze nadużyły pozycji dominującej, bowiem po pierwsze - trzy korporacje taksówkowe zyskały tę pozycję nie wskutek antykonkurencyjnych, jednostronnych działań pozwanego, lecz w wyniku konkursu, do którego mogła przystąpić każda korporacja taksówkowa i konkurować w tym zakresie z pozostałymi korporacjami najbardziej prokonsumenckimi ofertami, po drugie - powód nie odmawia w ogóle dostępu do swojego terenu innym korporacjom taksówkowym, lecz wykonując postanowienia wiążących go z trzema korporacjami umów najmu jedynie ogranicza ten dostęp, co wydaje się usprawiedliwione i rozsądne ze względu na wymagania porządku i bezpieczeństwa publicznego, które pozwany niesłusznie lekceważy.
Biorąc powyższe pod rozwagę Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji. [...]