Uznanie praktyki stosowanej przez Śląską Izbę Lekarsko - Weterynaryjną w K. za ograniczającą konkurencję.
Dz.Urz.UOKiK.2005.1.7
Akt nienormatywnyDecyzja
z dnia 23 grudnia 2004 r.
w sprawie uznania praktyki stosowanej przez Śląską Izbę Lekarsko - Weterynaryjną w K. za ograniczającą konkurencję
Stosownie do art. 28 ust. 6 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2003 r. Nr 86, poz. 804 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 19 lutego 2002 r. w sprawie określenia właściwości miejscowej i rzeczowej delegatur Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Dz. U. z 2002 r. Nr 18, poz. 172 ze zm.) po przeprowadzeniu postępowania antymonopolowego wszczętego z urzędu przeciwko Śląskiej Izbie Lekarsko - Weterynaryjnej w K. działając w imieniu Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów:
II. na podstawie art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nakłada się na Śląską Izbę Lekarsko - Weterynaryjną w K. karę pieniężną w wysokości 14.000 PLN, z tytułu naruszenia zakazu, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.
UZASADNIENIE
Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (zwany dalej "Prezesem Urzędu") przeprowadził z urzędu postępowanie wyjaśniające mające na celu wstępne ustalenie, czy na rynku usług weterynaryjnych nastąpiło naruszenie przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów uzasadniające wszczęcie postępowania antymonopolowego, w tym, czy sprawa ma charakter antymonopolowy. Postępowaniem wyjaśniającym objętych zostało 17 jednostek organizacyjnych samorządu lekarzy weterynarii: Krajowa Izba Lekarsko - Weterynaryjna oraz 16 okręgowych izb lekarsko - weterynaryjnych, w tym Śląska Izba Lekarsko - Weterynaryjna w K.
W toku ww. postępowania ustalono, że w latach 1991 - 2003 organy Śląskiej Izby przyjęły 7 uchwał w sprawie tzw. cenników wskaźnikowych usług weterynaryjnych. W oparciu o zebrany w postępowaniu wyjaśniającym materiał dowodowy zostało wszczęte z urzędu postępowanie antymonopolowe w związku z podejrzeniem zawarcia przez Śląską Izbę Lekarsko - Weterynaryjną w K. porozumienia ograniczającego konkurencję, polegającego na bezpośrednim lub pośrednim ustalaniu cen za świadczone usługi weterynaryjne, poprzez przyjęcie przez organy Śląskiej Izby Lekarsko - Weterynaryjnej uchwał w sprawie cenników wskaźnikowych usług weterynaryjnych, co może stanowić naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.
Prezes Urzędu zważył, co następuje.
W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów zakazane są porozumienia, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym, polegające m.in. na ustalaniu bezpośrednio lub pośrednio cen sprzedaży towarów. Zgodnie z art. 4 pkt 4 lit. c ww. ustawy przez porozumienia rozumieć należy uchwały lub inne akty związków przedsiębiorców lub ich organów statutowych. Do uznania porozumienia za naruszające zakaz określony w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów wystarczające jest wykazanie, że strony porozumienia stawiają sobie za cel ograniczenie konkurencji i nie ma znaczenia, czy cel ten został osiągnięty. W przedmiotowym postępowaniu postawiony został zarzut zawarcia porozumienia ograniczającego konkurencję przez Śląską Izbę Lekarsko - Weterynaryjną w K. poprzez przyjęcie przez jej organy uchwał w sprawie cenników wskaźnikowych usług weterynaryjnych, co stanowić może naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy antymonopolowej.
Porozumienia, których celem lub skutkiem jest bezpośrednie lub pośrednie ustalanie cen sprzedaży towarów na rynku właściwym należą do najpoważniejszych ograniczeń konkurencji. Spośród wszystkich porozumień kartel cenowy (tj. porozumienie poziome o koordynacji cen) uznawany jest za jedno z najcięższych naruszeń zakazu praktyk ograniczających konkurencję. Ceny są bowiem elementem umowy na ogół najsilniej oddziałującym na relacje konkurencyjne między przedsiębiorcami, a zarazem wpływającym na wybór ofert przez odbiorców; inne warunki umowne często traktowane są przez nich przy ostatecznym wyborze jako drugorzędne. Konkurencja cenowa między przedsiębiorcami pozwala na utrzymywanie cen na poziomie możliwym do zaakceptowania przez konkurentów i ich kontrahentów, a zarazem wymusza na tych pierwszych wzrost efektywności i redukcję kosztów. (E. Modzelewska-Wąchal Ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów - komentarz, Wydawnictwo Twigger, Warszawa 2002, s. 71).
Prawidłowo funkcjonujący system konkurencji wywiera również wpływ na rynek konsumencki, tworzy bowiem na nim możliwość dokonywania racjonalnych wyborów produktów, które najpełniej zabezpieczają potrzeby konsumenta. Niedozwolone porozumienia cenowe powodują, że ceny kształtują się na wyższym poziomie niż wynikałoby to z wolnorynkowej gry popytu i podaży. W wyniku porozumień ceny produktów ulegają sztucznemu podwyższeniu z oczywistą szkodą dla konsumenta. Celem zakazu porozumień cenowych jest zatem oprócz maksymalizacji efektywności działań ekonomicznych, ochrona interesów konsumentów. Dla konsumentów konkurencja oznacza bowiem bogatszą ofertę, niższe ceny i wyższą jakość towarów i usług.
Praktyki ograniczające konkurencję ujawniają się na określonym rynku właściwym. Stąd też dla poprawnej oceny zachowania Śląskiej Izby w kontekście zastosowania art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów konieczne jest zdefiniowanie rynku właściwego w sprawie. Zgodnie z art. 4 pkt 8 ww. ustawy przez rynek właściwy rozumie się rynek towarów, które ze względu na ich przeznaczenie, cenę oraz właściwości, w tym jakość, uznawane są przez ich nabywców za substytuty oraz są oferowane na obszarze, na którym ze względu na ich rodzaj i właściwości, istnienie barier dostępu do rynku, preferencje konsumentów, znaczące różnice cen i koszty transportu panują zbliżone warunki konkurencji. W niniejszej sprawie rynkiem właściwym w ujęciu geograficznym jest obszar wyznaczający terytorialny zakres działalności Śląskiej Izby, a więc zgodnie z Uchwałą Krajowej Rady Lekarsko -Weterynaryjnej Nr 39/99/II z 19 lutego 1999 r. w sprawie ustalenia obszaru działania i siedzib okręgowych izb lekarsko - weterynaryjnych - obszar województwa śląskiego. Rynek właściwy w ujęciu produktowym konstytuują z kolei usługi weterynaryjne, których szczegółowy wykaz zawierają cenniki wskaźnikowe opracowane przez Śląską Izbę, będące przedmiotem niniejszej decyzji.
Ostrze regulacji prorynkowej zawarte w ustawie antymonopolowej wymierzone jest w przedsiębiorców i ich związki. Za przedsiębiorcę zgodnie z art. 4 pkt 1 lit. b) ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów rozumieć należy osobę fizyczną, która wykonuje zawód we własnym imieniu i na własny rachunek lub prowadzi działalność w ramach wykonywania takiego zawodu. Lekarze weterynarii zrzeszeni w Śląskiej Izbie na podstawie przepisów ustawy o zawodzie lekarza weterynarii są więc przedsiębiorcami w rozumieniu ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Natomiast art. 4 pkt 2 ww. ustawy stanowi, że związkiem przedsiębiorców są izby, zrzeszenia i inne organizacje zrzeszające przedsiębiorców. Definicji tej odpowiadają jednostki organizacyjne samorządu zawodowego lekarzy weterynarii, wobec czego Śląską Izbę Lekarsko-Weterynaryjną uznać należy za związek przedsiębiorców.
Uchwały organów Śląskiej Izby Lekarsko - Weterynaryjnej podlegają zatem ocenie w trybie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Śląska Izba, będąc ustawowym reprezentantem samorządu zawodowego lekarzy weterynarii i związkiem przedsiębiorców w rozumieniu ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów ponosi odpowiedzialność za działania wykraczające poza ustawowe zadania tego samorządu, które wywołują lub mogą wywoływać skutki na rynku usług weterynaryjnych. Zadania samorządu zawodowego lekarzy weterynarii określa art. 10 ust. 1 ustawy o zawodzie lekarza weterynarii. Ustawa nie upoważnia okręgowych izb lekarsko - weterynaryjnych do uchwalania bądź rekomendowania cen za usługi weterynaryjne. Z treści Uchwał w sprawie cenników wskaźnikowych usług weterynaryjnych wynika zaś, iż wprowadzone zostały na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o zawodzie lekarza weterynarii, zgodnie z którym zadaniem samorządu jest sprawowanie pieczy i nadzoru nad należytym i sumiennym wykonywaniem zawodu lekarza weterynarii oraz reprezentowanie i ochrona tego zawodu. W ocenie Prezesa Urzędu, uchwały Śląskiej Izby dotyczące cenników wskaźnikowych usług weterynaryjnych wykraczają poza jej ustawowe zadania i w pełni podlegają rygorom prawa antymonopolowego. Sąd Antymonopolowy zajął jednoznaczne stanowisko odnośnie uprawnień Prezesa Urzędu w zakresie oceny działań samorządu zawodowego, prezentując pogląd, że jeżeli działalność samorządu zawodowego mieści się w granicach kompetencji wynikających z przepisów określających jego ustrój, to jako legalna nie podlega ocenie ustawy antymonopolowej, chociażby nawet działalność samorządu naruszała cele chronione tą ustawą. Podlegają natomiast ocenie przepisów ustawy antymonopolowej działania samorządu zawodowego, które wykraczają poza jego ustawowe kompetencje, a zarazem wywołują negatywne skutki w zakresie rozwoju wolnej konkurencji (Wyrok Sądu Antymonopolowego z dnia 6 lipca 1994 r. sygn. akt XVII Amr 8/94). Analiza zadań Śląskiej Izby Lekarsko - Weterynaryjnej określonych w art. 27, 29 i 10 ustawy o zawodzie lekarza weterynarii oraz zebranego w toku postępowania materiału dowodowego wskazuje, że postanowienia uchwał w sprawie cenników wskaźnikowych wykraczają poza ten zakres zadań, a ich realizacja służy nie tyle sprawowaniu pieczy nad właściwym wykonywaniem zawodu w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony, ile koordynacji działań w zakresie ustalania cen za usługi weterynaryjne pomiędzy konkurentami na rynku.
Uchwały w sprawie cenników wskaźnikowych usług weterynaryjnych dotyczyły wszystkich lekarzy weterynarii zrzeszonych w Śląskiej Izbie i były dla nich wiążące. Na podstawie art. 19 ustawy o zawodzie lekarza weterynarii członkowie samorządu obowiązani są przestrzegać m.in. uchwał władz i organów samorządu lekarzy weterynarii, zaś niewywiązywanie się z tego obowiązku stanowi w myśl art. 10 ust. 3 Kodeksu Etyki i Deontologii Weterynaryjnej przewinienie zawodowe. Uchwały w sprawie cenników wskaźnikowych usług weterynaryjnych spełniają zatem kryteria, o których mowa w art. 4 pkt 4 lit. c ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Z powyższego względu należy odrzucić argument Śląskiej Izby jakoby cenniki wskaźnikowe usług weterynaryjnych nie miały mocy obowiązującej członków Śląskiej Izby. Zostały bowiem podjęte mocą uchwał, czyli dokumentów, które na podstawie ustawy o zawodzie lekarza weterynarii mają charakter obligatoryjny i wiążą członków Śląskiej Izby.
Z zebranego w toku postępowania antymonopolowego materiału wynika, że cenniki usług weterynaryjnych miały po części charakter cenników rekomendowanych, po części zaś cenników minimalnych. Cel ograniczenia swobody podejmowania decyzji gospodarczych przez lekarzy weterynarii w zakresie ustalania cen zalecanych za oferowane klientom usługi weterynaryjne wynika zarówno z formy, w jakiej cenniki te zostały wprowadzone w życie, jak i z twierdzeń Śląskiej Izby, iż cenniki są "informacją do stosowania i pobierania opłat", zaś "cena wskaźnikowa to cena uzasadniona, wynikająca ze średnich cen stosowanych w zakładach leczniczych dla zwierząt". Zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, które leży u podstaw polskiego systemu ochrony konkurencji "ustalenie ceny, nawet takiej, która ma jedynie charakter rekomendacji ogranicza konkurencję, ponieważ umożliwia wszystkim uczestnikom rynku przewidzieć z dużym stopniem prawdopodobieństwa, jaka będzie polityka cenowa ich konkurentów, zwłaszcza jeśli istnieje możliwość przeprowadzania kontroli i pociągnięcia do odpowiedzialności za ich niestosowanie" (wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie 8/72 Vereeniging van Cementhandelaren). Należy zwrócić również uwagę na dwa czynniki, które przesądzają o antykonkurencyjnym celu cenników wskaźnikowych: po pierwsze cenniki wprowadzone zostały przez Śląską Izbę mocą obligatoryjnego aktu wewnętrznego - uchwały podjętej przez jej organy, po drugie zaś ustawa o zawodzie lekarza weterynarii przyznaje organom samorządu lekarzy weterynarii kompetencje do koordynowania zachowań zrzeszonych w nim członków. Tak więc uznać należy, że Śląska Izba Lekarsko - Weterynaryjna, jako ustawowy reprezentant lekarzy weterynarii jest wyposażona w kompetencje służące koordynacji zachowań jej członków, co w przypadku przyjęcia uchwał w sprawie cenników wskaźnikowych usług weterynaryjnych, wiąże się z zamiarem, choćby nieświadomym, ograniczenia konkurencji na rynku usług weterynaryjnych.
Do uznania porozumienia za naruszające zakaz określony w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów wystarczające jest wykazanie, że strony porozumienia stawiają sobie za cel ograniczenie konkurencji i nie ma znaczenia, czy cel ten został osiągnięty. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Antymonopolowego "dla uznania konkretnego działania albo zaniechania za przejaw praktyki monopolistycznej nie jest wcale konieczne, aby owo zachowanie wywoływało skutki na rynku. Dla bytu praktyki monopolistycznej wystarczająca jest już bowiem sama możliwość wystąpienia na rynku negatywnych skutków będących przejawem ograniczenia konkurencji" (wyrok z dnia 15 lipca 1998 r., sygn. akt XVII Ama 32/98). Podobnie Europejski Trybunał Sprawiedliwości konsekwentnie podnosił, że nie ma potrzeby brać pod uwagę rzeczywistych skutków porozumienia, jeżeli jego celem jest zapobieżenie ograniczenie lub zakłócenie konkurencji (wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawach połączonych 56 i 58/64 Consten and Grudnig wyrok ETS w sprawie C-235/92 P Montecatini; wyrok ETS w sprawie C-277/87 Sandoz Prodotti Farmaceutici v Commission; wyrok w sprawie C-219/95 P Ferriere Nord v Commission. Tak więc dla stwierdzenia zarzucanej praktyki decydujące znaczenie ma sam fakt ustalenia cen wskaźnikowych, nie zaś to, czy były one rzeczywiście stosowane przez lekarzy weterynarii. Stanowisko takie znajduje też oparcie w Wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie 246/86 Belasco, w którym orzekł, iż jakkolwiek ceny ustalone mogą nie być przestrzegane w praktyce, uznaje się, że decyzja wprowadzająca te ceny ma na celu ograniczenie konkurencji. Jednakże fakt, że cenniki wskaźnikowe wprowadzone zostały na mocy uchwał, a więc dokumentów wiążących wszystkich członków Śląskiej Izby, świadczy o tym, że mogły wpływać na politykę cenową lekarzy weterynarii, zwłaszcza, że - zgodnie z Kodeksem Etyki i Deontologii Weterynaryjnej - nieprzestrzeganie uchwał władz i organów samorządu lekarzy weterynarii stanowi przewinienie zawodowe i jest zagrożone możliwością przeprowadzenia postępowania dyscyplinarnego. Ustawowy obowiązek stosowania się lekarzy weterynarii do uchwał podjętych przez organy Śląskiej Izby wskazuje dodatkowo na niebezpieczeństwo kształtowania się cen na poziomie wyższym niż w normalnych warunkach konkurencji. W toku postępowania antymonopolowego Śląska Izba podniosła, że podejmując uchwały w sprawie cenników wskaźnikowych, jej organy wyszły "naprzeciw oczekiwaniom środowiska" lekarzy weterynarii, a opracowanie cenników, miało na celu powiadomienie lekarzy weterynarii o średnich aktualnie stosowanych cenach w zakładach leczniczych dla zwierząt na Śląsku. Śląska Izba podkreślała również, że cenniki miały jedynie charakter informacyjny i pomocniczy. "O ile jednak jest normalną praktyką, że organizacje samorządu zawodowego zapewniają swoim członkom pomoc, to nie może ona wywierać jakiegokolwiek bezpośredniego lub pośredniego wpływu na konkurencję, zwłaszcza przybierać formy cenników skierowanych do wszystkich członków bez względu na ich własną strukturę kosztów. Rozpowszechnianie cenników rekomendowanych przez związki przedsiębiorców zmierza do wyrównywania się poziomu cen poszczególnych przedsiębiorców niezależnie od ich kosztów własnych. Taki sposób postępowania związku przedsiębiorców odwodzi przedsiębiorców, których koszty własne prowadzonej działalności są stosunkowo niskie od obniżania swoich cen, co kreuje sztuczną przewagę dla przedsiębiorców mających najmniejszą kontrolę nad kosztami produkcji. Ryzyko takie nie jest jednakże właściwe rozpowszechnianiu informacji, które pomogłyby przedsiębiorcom w kalkulacji kosztów własnych w taki sposób, aby ustalali oni ceny sprzedaży w sposób niezależny i samodzielny" (decyzja Komisji Wspólnot Europejskich Nr 96/438/EC z dnia 5 czerwca 1996 r. w sprawie IV/34.983 - Fenex).
Z dniem podjęcia Uchwały Nr 294/III/2004 Rady Śląskiej Izby Lekarsko - Weterynaryjnej z 18 czerwca 2004 r. uchylona została Uchwała nr 114/III/03 Rady Śląskiej Izby z dnia 18 marca 2003 r. w sprawie zmiany cennika wskaźnikowego usług weterynaryjnych Śląskiej Izby Lekarsko - Weterynaryjnej. Z tym dniem zniesiony został obowiązek stosowania się przez członków Śląskiej Izby do postanowień Uchwały Nr 114/III/03 z dnia 18 marca 2003 r. Prezes Urzędu nie może uwzględnić jednak argumentacji Śląskiej Izby, iż powodem uchylenia uchwały w sprawie cenników wskaźnikowych było wejście w życie ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o zakładach leczniczych dla zwierząt (Dz. U. z 2004 r. Nr 11, poz. 95), rozporządzeń wykonawczych Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 16 sierpnia 2004 r. do tej ustawy (Dz. U. z 2004 r. Nr 194, poz. 1990-1996) oraz ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807). Śląska Izba zdaje się w ten sposób sugerować, że brak tych uregulowań uzasadniał podejmowanie przez nią uchwał w sprawie cenników wskaźnikowych. Przepisy tych aktów prawnych nie wprowadzają natomiast żadnych istotnych zmian odnośnie kwestii opłat za usługi weterynaryjne; jedynie przepis art. 26 ustawy o zakładach leczniczych dla zwierząt stanowi, że wynagrodzenie za usługi weterynaryjne ma charakter umowny. Śląska Izba Lekarsko - Weterynaryjna jako jednostka organizacyjna samorządu zawodowego lekarzy weterynarii i uczestnik rynku gospodarczego jest obowiązana przestrzegać całego porządku prawnego i jest związana również ustawą z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050) oraz ustawą o ochronie konkurencji i konsumentów. Zgodnie z art. 2 ustawy o cenach, ceny towarów i usług uzgadniają strony zawierające umowę. Swoboda uzgadniania cen podlega ograniczeniom tylko na podstawie przepisów ww. ustawy, która nie przewiduje delegacji uprawnień w tym zakresie dla samorządu zawodowego lekarzy weterynarii. W związku z powyższym argumentacja Śląskiej Izby nie zasługuje na uwzględnienie.
W ocenie Prezesa Urzędu, uchylenie ww. uchwały nie świadczy o zaniechaniu stosowania praktyki ograniczającej konkurencję w rozumieniu art. 10 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Praktykę będącą przedmiotem niniejszej decyzji należy uznać za praktykę ciągłą, która została zapoczątkowana w 1991 r. wraz z podjęciem Uchwały nr 3/2/91 z dnia 13 grudnia 1991 r. Nadzwyczajnego Zjazdu Lekarzy Weterynarii Śląskiej Izby Lekarsko - Weterynaryjnej w K., która zobligowała Okręgową Radę Śląskiej Izby do opracowania wskaźnikowego cennika usług weterynaryjnych i była podstawą do przyjęcia wszystkich następnych uchwał w tej sprawie. W dalszym ciągu ma zatem moc obowiązującą uchwała stanowiąca swoisty fundament działalności Rady Śląskiej Izby w zakresie wprowadzania cenników wskaźnikowych. Na mocy uchwały Nr 3/2/91 z dnia 13grudnia 1991 r. nastąpiła bowiem w obrębie Śląskiej Izby delegacja uprawnień do podejmowania przez jej Radę Okręgową decyzji w sprawie ustalania cen wskaźnikowych za usługi weterynaryjne, a uchwały wprowadzające cenniki i ustalające ceny były wprowadzeniem tej uchwały w życie zgodnie z jej treścią, a także zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy o zawodzie lekarza weterynarii, który stanowi, że Okręgowa Rada kieruje działalnością Okręgowej Izby w okresie pomiędzy Okręgowymi Zjazdami, a w szczególności wykonuje jego uchwały. Na mocy ww. uchwały Rada została zatem zobowiązana do opracowania cennika wskaźnikowego usług weterynaryjnych. Wykonaniem i egzemplifikacją tego zobowiązania były i - z uwagi na fakt, że generalny obowiązek opracowania cennika wskaźnikowego nie został zniesiony - nadal mogą być uchwały Okręgowej Rady wprowadzające cenniki wskaźnikowe. Przeprowadzona analiza zebranego w toku niniejszego postępowania materiału dowodowego wskazuje na to, iż w okolicznościach sprawy spełnione zostały przesłanki art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz przesłanka art. 9 tej ustawy.
Stąd należało orzec jak w sentencji.
Na podstawie art. 101 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 101 ust. 5 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów Prezes Urzędu może nałożyć na związek przedsiębiorców karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10% przychodu określonego w roku rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary, jeżeli związek przedsiębiorców, choćby nieumyślne dopuścił się naruszenia zakazu określonego w art. 5, w zakresie niewyłączonym na podstawie art. 6 ust. 1 i art. 7, lub naruszenia zakazu określonego w art. 8 tej ustawy. W przedmiotowej sprawie nie mają zastosowania wyłączenia wynikające z art. 6 ust. 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, dotyczące tzw. porozumień bagatelnych i art. 7 ww. ustawy w sprawie wyłączenia spod zakazu stosowania praktyk ograniczających konkurencję niektórych rodzajów porozumień. Śląska Izba zrzesza wszystkich przedsiębiorców działających na rynku usług weterynaryjnych w województwie śląskim, a zawarte przez nią porozumienie należy do szczególnie szkodliwych ograniczeń konkurencji nie podlegających wyłączeniu. Tym samym porozumienie to nie podlega wyłączeniom wskazanym w art. 6 ust. 1 i art. 7 ww. ustawy.[...]