Uznanie praktyki stosowanej przez SIM S.A. w Zielonej Górze za ograniczającą konkurencję.

Dzienniki resortowe

Dz.Urz.UOKiK.2002.3/4.130

Akt nienormatywny

Wersja od: 10 września 2002 r.

DECYZJA

PREZESA URZĘDU OCHRONY KONKURENCJI I KONSUMENTÓW

z dnia 10 czerwca 2002 r.

w sprawie uznania praktyki stosowanej przez SIM S.A. w Zielonej Górze za ograniczającą konkurencję

(Nr RWR-9/2002)

Na podstawie art. 104 Kpa i art. 9 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy z 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 122, poz. 1319 ze zm.) działając w imieniu Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, po rozpatrzeniu sprawy wszczętej na wniosek Spółdzielni Mieszkaniowej "Zgoda" w Dobrzanach przeciwko SIM S.A. w Zielonej Górze uznaje się za praktykę ograniczającą konkurencję, polegającą na nadużywaniu przez SIM S.A. pozycji dominującej na lokalnym rynku dostawy energii cieplnej, poprzez wstrzymywanie dostaw energii cieplnej dla Wnioskodawcy przy braku alternatywnych źródeł zaopatrzenia i nakazuje się zaniechanie jej stosowania.

UZASADNIENIE

Do Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów Delegatura we Wrocławiu wpłynął wniosek Spółdzielni Mieszkaniowej "Zgoda" w Dobrzanach, zwanej dalej "Spółdzielnią", o wszczęcie postępowania antymonopolowego przeciwko SIM w Zielonej Górze, zwanej dalej SIM. We wniosku oraz w pismach uzupełniających, Spółdzielnia zarzuciła SIM narzucanie nieuczciwych cen oraz uciążliwych warunków umowy. W uzasadnieniu wniosku podała, że SIM wstrzymuje dostawy ciepła do budynków Spółdzielni w celu zmuszenia jej do przyjęcia cen (za dostarczaną energię cieplną), które nie są poparte kalkulacją i nie zostały zatwierdzone przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: Prezesa URE).

Mając na uwadze informacje zawarte we wniosku oraz pismach uzupełniających, Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, (zwany dalej Prezesem Urzędu) wszczął postępowanie antymonopolowe przeciwko SIM w sprawie naruszenia przez ten podmiot art. 8 ust. 1 ustawy z 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 122, poz. 1319 ze zm.), zwanej dalej ustawą antymonopolową, w wyniku nadużywania pozycji dominującej na lokalnym rynku dostawy energii cieplnej, poprzez wstrzymywanie dostaw energii cieplnej dla Wnioskodawcy przy braku alternatywnych źródeł zaopatrzenia.

Ustosunkowując się do postawionego zarzutu, SIM odpowiedziała, że nie nadużywa pozycji dominującej, ponieważ w sytuacji braku możliwości uzgodnień z odbiorcami energii cieplnej, po uprzednim wypowiedzeniu umowy, zaproponowała im przejęcie zmodernizowanego źródła ciepła i samodzielną jego eksploatację po kosztach własnych.

Do 9 października 1999 r. dostawcą ciepła i ciepłej wody dla Spółdzielni był Urząd Miasta i Gminy w Chociwlu. Na mocy uchwały nr VII/72/99 Rady Miejskiej w Chociwlu, Zarząd Gminy Chociwel podpisał z SIM S.A. w Zielonej Górze umowę, na mocy której powierzono tej spółce obowiązki wytwarzania, przesyłania i dystrybucji ciepła do budynków Wnioskodawcy. Umowa została zawarta na okres 120 miesięcy od daty rozpoczęcia dostaw energii cieplnej. Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że SIM będzie pobierała opłaty bezpośrednio od odbiorców, jednak na dotychczasowych zasadach, tj. ustalonych między Spółdzielnią a Gminą Chociwel - do czasu zatwierdzenia taryfy dla ciepła przez Prezesa URE.

Miesiąc po informacji otrzymanej z Urzędu Miasta i Gminy w Chociwlu, że SIM przejmuje obowiązki dostawcy ciepła, Spółdzielnia zawarła 21 października 1999 r. z SIM umowę o dostawę i rozliczanie energii cieplnej do budynków mieszkalnych, położonych na osiedlu "Stare Miasto" w miejscowości Chociwel, stanowiących własność Spółdzielni. Powyższa umowa została zawarta na okres 120 miesięcy (co wynikało z umowy zawartej między SIM a Gminą Chociwel). Wprawdzie przewidziano możliwość jej rozwiązania w każdym czasie na mocy porozumienia stron lub z zachowaniem 6-miesięcznego terminu wypowiedzenia ze skutkiem na 30 czerwiec, jednak w § 15 i 16 umowy wyłączono możliwość jej wypowiedzenia przez Spółdzielnię (odbiorcę ciepła) w okresie pierwszych 36 miesięcy, licząc od dnia podpisania umowy.

W załączniku do powyższej umowy ustalono wysokość opłat za dostarczaną energię cieplną. Ceny te miały obowiązywać od 21 października 1999 r., czyli od dnia zawarcia umowy, do końca roku 2000.

Żądania podwyżki za dostarczane ciepło oraz jakość świadczonych przez SIM usług była powodem spotkania w dniu 11 grudnia 2000 r. przedstawicieli zarządców budynków na osiedlu "Stare Miasto" w Chociwlu, będących odbiorcami ciepła od SIM. W trakcie spotkania wyrażono niezadowolenie i zgłoszono szereg zastrzeżeń do SIM dotyczących m.in. zawyżonej wysokości proponowanych stawek opłat za ciepło, braku ich zatwierdzenia przez Prezesa URE, braku kalkulacji oraz nieopomiarowania węzłów cieplnych. Wszyscy zarządcy - jednogłośnie - nie zgodzili się na proponowane przez SIM zmiany w obowiązujących umowach na dostawę ciepła. Poinformowano SIM o spotkaniu i wspólnym stanowisku odbiorców ciepła. Spotkanie odbyło się w obecności przedstawiciela zarządu Gminy Chociwel.

W odpowiedzi na powyższą informację, w piśmie z 22 grudnia 2000 r. adresowanym do Urzędu Miasta i Gminy Chociwel, SIM nie uznała twierdzeń odbiorców ciepła za zasadne. Stwierdziła, że zmiana cen jest zgodna z treścią zawartych umów, zaś odmowa przyjęcia nowych cen jest "niedopuszczalna i niczym nieuzasadniona". SIM dodatkowo wyjaśniła, że opracowała i przedłożyła do zatwierdzenia taryfy dla ciepła, lecz postępowanie w tej sprawie nie zostało jeszcze zakończone. Na zakończenie podała, że w razie braku akceptacji podwyżki cen, pismo należy traktować jako wypowiedzenie zawartych umów na dostawę ciepła ze skutkiem na 30 czerwca 2001 r. Wypowiedzenie to dotyczyło m.in. Wnioskodawcy.

Prowadząc postępowanie dowodowe, Urząd zwrócił się do czterech pozostałych odbiorców ciepła wytwarzanego przez SIM z pytaniem, m.in. czy występowały ze strony SIM przerwy w dostawach ciepła. Dwóch odbiorców: Nadleśnictwo Dobrzany oraz Urząd Miasta i Gminy Chociwel stwierdziły, że nie wstrzymywano im dostaw ciepła. Dwóch innych: Centrum Oświaty i Kultury w Chociwlu oraz Spółdzielnia Mieszkaniowa "Stare Miasto" w Chociwlu podali, że SIM wstrzymywała dostawy ciepła.

Mając na uwadze zebrany materiał dowodowy, Prezes Urzędu zważył, co następuje:

Podstawą do rozstrzygania danej sprawy w oparciu o przepisy ustawy antymonopolowej, jest uprzednie zbadanie przez Prezesa Urzędu, czy w wyniku sporu pomiędzy stronami doszło do naruszenia interesu publicznoprawnego. Stwierdzenie, że tak się stało, jest bowiem niezbędne dla dopuszczalności zastosowania - dla oceny konkretnej sprawy - przepisów ustawy antymonopolowej. Tak się dzieje z uwagi na wskazany w art. 1 ust. 1 jej cel, którym jest: określenie warunków rozwoju i ochrony konkurencji oraz zasad podejmowanej w interesie publicznoprawnym ochrony interesów przedsiębiorców i konsumentów.

Powyższe przesądza o wyłączeniu możliwości podejmowania przez organ antymonopolowy działań w celu ochrony interesów indywidualnych. Taką interpretację potwierdza orzecznictwo Sądu Antymonopolowego. W wyroku z dnia 28 maja 2001 r. (sygn. akt XVII Ama 82/00) Sąd stwierdził, że "postępowanie antymonopolowe nie może dotyczyć spraw jednostkowych". Podobnie w uzasadnieniu do wyroku z dnia 4 lipca 2001 r. (sygn. akt XVII Ama 108/00) tenże sąd zajął stanowisko, że: "interes publiczny w postępowaniu administracyjnym nie jest pojęciem jednolitym i stałym. W każdej sprawie winien być on ustalony i konkretyzowany. Organ administracji - Prezes Urzędu winien być w toku i przy wydawaniu decyzji rzecznikiem tego interesu, albowiem wynika to z jego zadań w strukturze administracji publicznej - art. 7 Kpa.

Takie same stanowisko wyraził również Sąd Najwyższy, który w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 maja 2001 r. (sygn. I CKN 1217/98) stwierdził, że "ustawa antymonopolowa ma charakter publicznoprawny, zatem jej celem jest służenie interesom publicznym. Ingeruje, gdy w wyniku pewnych ogólnych zjawisk zagrożona jest sama instytucja konkurencji. Nie odnosi się do ochrony roszczeń indywidualnych (...)".

W przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia interesu publicznoprawnego, nie tylko z uwagi na fakt, że poszkodowani zachowaniem SIM zostali wszyscy mieszkańcy osiedla w Chociwlu - ok. 300 rodzin i odbiorcy ciepła w budynku szkolnym. O tym, czy naruszony został interes publicznoprawny, nie zawsze przesądza kryterium ilościowe. Istotny jest stopień natężenia bezprawności, którą popełnia pomiot o pozycji dominującej. Może się zdarzyć sytuacja, gdy szeroki krąg osób zostanie dotknięty działaniem sprzecznym z prawem, które jednak nie będzie naruszało ich interesów i nie wpłynie na ich sytuację materialną, bytową, czy prawną. Może zaistnieć też zdarzenie odwrotne: gdy pojedyncze ujawnienie naruszenia praw jednostki będzie przejawem nadużycia siły rynkowej dominanta, mającym w rzeczywistości o wiele szerszy zasięg.

Zatem przy sprawdzaniu, czy w danej sprawie doszło do naruszenia interesu publicznoprawnego, należy oceniać, w jakiej sferze życia doszło do tego naruszenia, jakie dobro zostało zagrożone oraz czy - jak w niniejszym przypadku - produkt, którego dostaw (sprzedaży) odmówiono, posiada substytuty i na ile jest niezbędny dla normalnego funkcjonowania konsumentów. W niniejszej sprawie, mimo iż z zarzutem wystąpiła Spółdzielnia, faktycznie zostały naruszone interesy kilkuset odbiorców ciepła, mieszkających w budynkach należących do Spółdzielni. Tym samym zagrożone zostało ich dobro w postaci zdrowia, podlegające ochronie w myśl art. 76 Konstytucji, który stwierdza, że "władze publiczne chronią konsumentów, użytkowników i najemców przed działaniami zagrażającymi ich zdrowiu, prywatności i bezpieczeństwu oraz przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi". Prezes Urzędu jest jednym z przedstawicieli władz publicznych, a ustawa antymonopolowa jednym z aktów prawnych, dzięki którym realizuje się wskazaną normę konstytucyjną. Taka potrzeba zaistniała w przedmiotowej sprawie, bowiem SIM dopuścił się działań zagrażających zdrowiu i bezpieczeństwu konsumentów. W tym stanie rzeczy niewątpliwym jest więc, że doszło do naruszenia interesu publicznoprawnego i Prezes Urzędu wykorzystując swoje ustawowe kompetencje podjął się ochrony tego interesu.

Istota zarzucanej praktyki sprowadza się do wstrzymywania przez SIM dostaw energii cieplnej do budynków Spółdzielni. Dla rozstrzygnięcia tej sprawy należy zbadać, czy takim działaniem Uczestnik postępowania naruszył ustawę antymonopolową, a w szczególności, czy naruszony został jej art. 8 ust. 1. Stanowi on, iż zakazane jest nadużywanie pozycji dominującej na rynku właściwym przez jednego lub kilku przedsiębiorców. Jest to przepis o charakterze generalnym, zakazujący przedsiębiorcom posiadającym na określonym rynku przewagę ekonomiczną jej wykorzystywanie, a jednocześnie naruszanie interesów słabszych podmiotów występujących na tymże rynku. Z uwagi na ogólny charakter zakazu wynikającego z art. 8 ust. 1, Prezes Urzędu każdorazowo powinien badać, czy w konkretnej sprawie doszło do naruszenia tej normy, czyli stwierdzić istnienie przesłanki posiadania pozycji dominującej przez przedsiębiorcę (lub kilku przedsiębiorców) oraz zbadać, czy doszło do jej nadużycia. Konstrukcja art. 8 ust. 1 ustawy antymonopolowej powoduje, że w każdej sprawie rozpatrywanej na gruncie tej ustawy, najpierw Prezes Urzędu, a następnie Sąd Antymonopolowy, czy nawet Sąd Najwyższy będą kształtować katalog praktyk ograniczających konkurencję.

Wprawdzie, siedem z nich zostało przykładowo wymienionych w ust. 2 art. 8 ustawy antymonopolowej, jednak nie jest to wymienienie wyczerpujące - nie jest ono konieczne dzięki istnieniu normy generalnej z art. 8 ust. 1. Tak więc rolą orzecznictwa będzie określanie - w miarę rozwoju gospodarczego i pojawiania się nowych zachowań konkurencyjnych - co jest niedozwoloną w świetle art. 8 ust. 1 praktyką.

Do stwierdzenia praktyki z art. 8 ust. 1 ustawy antymonopolowej, muszą być łącznie spełnione następujące przesłanki:

1) posiadanie przez przedsiębiorcę dominującej pozycji na rynku właściwym,

2) nadużycie tej pozycji poprzez wstrzymywanie dostaw energii cieplnej przy braku alternatywnych źródeł zaopatrzenia.

Ad 1. Art. 4 pkt 9 ustawy antymonopolowej definiuje pozycję dominującą jako pozycję przedsiębiorcy, która umożliwia mu zapobieganie skutecznej konkurencji na rynku właściwym przez stworzenie mu możliwości działania w znacznym zakresie niezależnie od konkurentów, kontrahentów oraz konsumentów; domniemywa się, że przedsiębiorca ma pozycję dominującą, jeżeli jego udział w rynku przekracza 40%. Ponieważ zachowania podmiotów odbywają się w strukturze rynkowej istotne znaczenie ma określenie rynku właściwego w niniejszej sprawie, tj. rynku produktowego i geograficznego. Rynkiem produktowym w niniejszej sprawie jest energia cieplna. Rynkiem geograficznym jest miejscowość Chociwel, gdzie znajduje się osiedle "Stare Miasto", na którym położonych jest 18 budynków mieszkalnych, należących do Wnioskodawcy. Kotłownia, gdzie wytwarzana jest energia cieplna dla osiedla "Stare Miasto", jest budynkiem wolnostojącym, zlokalizowanym poza miastem. SIM jest jedynym dostawcą energii cieplnej na wskazanym rynku geograficznym, zatem mieszkańcy budynków należących do Spółdzielni nie mają możliwości korzystania z usług innego przedsiębiorstwa ciepłowniczego.

Ta sytuacja powoduje, że SIM posiada pozycję dominującą na tak określonym rynku właściwym, a zatem spełniona została pierwsza w ww. wskazanych przesłanek z art. 8 ust. 1 ustawy.

Ad 2. Zebrany w sprawie materiał dowodowy w pełni pozwala postawić SIM zarzut nadużycia posiadanej przez niego dominującej, wręcz monopolistycznej pozycji dostawcy energii cieplnej. Obowiązki przedsiębiorstwa ciepłowniczego wynikają m.in. z ustawy z 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. Nr 54, poz. 348 ze zm.) i rozporządzenia Ministra Gospodarki z 11 sierpnia 2000 r. w sprawie szczegółowych warunków przyłączenia podmiotów do sieci ciepłowniczych, obrotu ciepłem, świadczenia usług przesyłowych, ruchu sieciowego i eksploatacji sieci oraz standardów jakościowych obsługi odbiorców (Dz. U. Nr 72, poz. 845). W obu tych aktach prawnych podkreśla się obowiązki przedsiębiorstwa ciepłowniczego odnośnie dostaw energii "w sposób ciągły i niezawodny". Powyższe regulacje wymagają, aby umowy między dostawcą ciepła a odbiorcą zawierały postanowienia dotyczące szczegółowych zasad wprowadzania planów ograniczeń oraz wstrzymania dostarczania ciepła (§ 12 pkt 6 rozporządzenia) oraz odpowiedzialności za przekroczenie dopuszczalnych przerw i ograniczeń w dostarczaniu ciepła (§ 12 pkt 8a rozporządzenia).

Będąc w zgodzie z powołanymi wyżej przepisami, umowa łącząca strony w § 9 wskazywała, w jakich przypadkach dostawa ciepła może być wstrzymana lub ograniczona.

W stanie faktycznym sprawy nie zaistniał żaden z nich, uzasadniający wstrzymanie dostaw ciepła do Spółdzielni. Zatem SIM postąpiła sprzecznie z ww. przepisami oraz warunkami umowy. Na pytanie Urzędu o powody wstrzymania dostaw ciepła, SIM odpowiedziała, że "w związku z notorycznym zaleganiem płatności i w związku z bezumownym pobieraniem energii cieplnej". SIM podała, że dostawa ciepła do budynków Spółdzielni odbywa się bezumownie od 1 lipca 2001 r., ponieważ SIM wypowiedziała umowę z 28 grudnia 2000 r. ze skutkiem na 30 czerwca 2001 r. Spółdzielnia z kolei oświadczyła, że nigdy nie otrzymała listu poleconego zawierającego wypowiedzenie umowy, przedstawiła na to dowód w postaci kopii z rejestru korespondencji. SIM natomiast nie przedstawiła żadnych dowodów potwierdzających, że list taki wysłała. W tej sytuacji nie można uznać za wiarygodne twierdzeń SIM, że umowa od 1 lipca 2001 r. przestała obowiązywać. Dodatkowym argumentem uprawniającym do twierdzenia, że SIM nie wypowiedziała skutecznie umowy są zeznania innych odbiorców energii cieplnej z miejscowości Chociwel. Nadleśnictwo Dobrzany, Spółdzielnia Mieszkaniowa "Stare Miasto", Centrum Oświaty i Kultury, Urząd Miasta i Gminy zeznały, że SIM wypowiedziała im umowę na przełomie roku 2001/2002 ze skutkiem na 30 czerwiec 2002 r. Takie same (wg SIM - drugie) wypowiedzenie umowy otrzymała Spółdzielnia. W tym stanie rzeczy nie można uznać za prawdziwe twierdzenie SIM, że umowa była wypowiedziana ze skutkiem na 30 czerwiec 2001 r. - w jakim bowiem celu po raz drugi by ją wypowiadała. Tym samym niezasadny jest argument SIM, że wstrzymała dostawy ciepła do Spółdzielni w związku z bezumownym pobieraniem energii cieplnej.

Zdaniem Prezesa Urzędu oczywistym jest - po przeanalizowaniu wzajemnych relacji SIM i Spółdzielni, ujawnionych w zebranym materiale dowodowym - że SIM wstrzymywała dostawy ciepła dla Spółdzielni (a w konsekwencji dla konsumentów) w celu zmuszenia jej do złożenia określonego oświadczenia woli. SIM, dzięki swej przewadze rynkowej, którą zapewnia jej monopolistyczna pozycja dostawcy energii cieplnej, chciała zmusić Spółdzielnię do podpisania nowej umowy o dostawę energii cieplnej, a dokładniej - narzucić jej nowe stawki opłat za ciepło. Stawki te zaś - co w pełni potwierdzają orzeczenia Prezesa URE - były sprzeczne z obowiązującymi przepisami w zakresie ustalania taryf dla ciepła.

Kolejnym argumentem, który - zdaniem SIM - uzasadniał legalność działania polegającego na wstrzymaniu dostaw ciepła, było "notoryczne zaleganie z płatnościami" przez Spółdzielnię. Wprawdzie umowa przewiduje możliwość wstrzymywania dostaw ciepła w przypadku zalegania przez odbiorcę z płatnościami ponad dwa miesiące (§ 9 pkt 1c umowy). SIM sporządziła zestawienie faktur płaconych przez Spółdzielnię wraz z podaniem ilości dni zapłaty po terminie. Z zestawienia wynika, że Spółdzielnia wielokrotnie po terminie płaciła wystawiane przez SIM faktury za energię cieplną, jednak nigdy nie pozostawała w zwłoce z płatnością ponad dwa miesiące. Ta sytuacja wyłącza więc uznanie za legalne zastosowanie przez SIM sankcji w postaci wstrzymania dostaw energii cieplnej za "zaleganie z płatnościami" i ponownie potwierdza, że działanie SIM było nieuzasadnione.

Ponadto podkreślić trzeba, że działanie SIM było tym dotkliwsze dla odbiorców ciepła, że nie mają oni alternatywnych źródeł zaopatrzenia. Zachowanie SIM spowodowało, że mieszkańcy budynków Spółdzielni w Chociwlu byli kilkakrotnie zaskakiwani przerwami w dostawach energii cieplnej. Najkrótsza z sześciu przerw trwała niespełna dobę, najdłuższa ponad trzy miesiące (w tym we wrześniu i październiku). W okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy odbiorcy ciepła nie mogli skorzystać z energii cieplnej kupionej od innego dostawcy, ponieważ na analizowanym rynku, brakuje możliwości zakupu w krótkim czasie energii z innego źródła. Twierdzenie SIM, że proponował Spółdzielni przejęcie kotłowni i samodzielną jej eksploatację, nie może być traktowane jako alternatywne źródło zaopatrzenia, ponieważ w dniach wstrzymywania dostaw energii cieplnej przez SIM, odbiorcy nie mogli zastąpić jej zakupem z innego źródła. Konieczność dogrzewania mieszkań grzejnikami elektrycznymi lub podgrzewania wody na kuchniach gazowych nie tylko nie jest alternatywnym źródłem zaopatrzenia, ale powoduje dodatkowe koszty po stronie odbiorców (np. montowania przepływowych ogrzewaczy wody) lub szkód spowodowanych zawilgoceniem mieszkań.

Niekorzystną sytuację mieszkańców i uzależnienie ich od woli SIM, potęgują zapisy umów: pierwszej, w której Gmina Chociwel scedowała swoje obowiązki dostawcy ciepła na SIM oraz drugiej - między Spółdzielnią a SIM. Podkreślić trzeba, że obie umowy zostały zawarte na czas 120 miesięcy, przy czym Spółdzielnia nie mogła wypowiedzieć umowy w okresie pierwszych 36 miesięcy jej obowiązywania. To obrazuje, że brak dostępności innych źródeł zaopatrzenia w ciepło był wprost wpisany w umowy. Wskazuje również, że umowa miała charakter asymetryczny w zakresie praw i obowiązków stron, z oczywistą przewagą po stronie dostawcy ciepła, co bezprzykładnie wykorzystano.

Okoliczności sprawy, systematyczne wstrzymywanie dostaw ciepła oraz sposób i terminy wypowiedzeń łączącej strony umowy, zaprzeczają przypuszczeniu, że SIM w sposób bezkonfliktowy i zgodny z prawem zamierzał zaprzestać wykonywania swoich obowiązków dostawcy ciepła dla Wnioskodawcy. Jak wyżej wykazano, działanie SIM miało na celu zmuszenie Spółdzielni - poprzez wstrzymywanie dostaw energii cieplnej - do przyjęcia niekorzystnej dla niej zmiany warunków umowy. Zaś takie zachowanie jest niczym innym, jak wykorzystywaniem - dla swych partykularnych celów - niezwykle silnej pozycji rynkowej jaką posiada przedsiębiorstwo ciepłownicze. Wykorzystywaniem tym bardziej nagannym, że od dostawcy ciepła należy oczekiwać poszanowania interesów odbiorców ciepła i w pełni profesjonalnego działania. SIM natomiast postąpił nie tylko nieprofesjonalnie, ale także wywołał negatywne skutki społeczne wśród odbiorców ciepła - mieszkańców budynków Spółdzielni.

Wobec powyższego, przesłankę o nadużyciu pozycji dominującej, w wyniku czego naruszone zostały interesy ekonomiczne odbiorców ciepła, należy uznać za spełnioną. W konsekwencji zaś - wobec spełnienia dwóch koniecznych przesłanek do zakwalifikowania zachowania SIM, jako praktyki ograniczającej konkurencję określonej w art. 8 ust. 1 ustawy antymonopolowej - orzec jak w sentencji. [...]