Uznanie praktyki stosowanej przez Gminę W. za ograniczającą konkurencję.

Dzienniki resortowe

Dz.Urz.UOKiK.2004.1.276

Akt nienormatywny
Wersja od: 26 stycznia 2004 r.

Decyzja
z dnia 19 września 2003 r.
w sprawie uznania praktyki stosowanej przez Gminę W. za ograniczającą konkurencję

(Nr RWR-24/2003)

Na podstawie art. 9 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 86, poz. 807) oraz stosownie do art. 28 ust. 6 tej ustawy i § 6 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 19 lutego 2002 r. w sprawie określenia właściwości miejscowej i rzeczowej delegatur Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Dz. U. Nr 18, poz. 172 ze zm.) po przeprowadzeniu postępowania wszczętego z urzędu przeciwko Gminie W. - działając w imieniu Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznaje się za ograniczającą konkurencję i naruszającą zakaz, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 5 ww. ustawy, praktykę polegającą na nadużywaniu pozycji dominującej na rynku dystrybucji biletów okresowych komunikacji miejskiej przez Gminę W. na obszarze miasta W., poprzez ograniczanie liczby sprzedawców detalicznych biletów okresowych na okaziciela i nakazuje zaniechanie jej stosowania.

UZASADNIENIE

Dnia 12 marca 2003 r. Delegatura Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w W. - w imieniu Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zwanego dalej Prezesem Urzędu bądź organem antymonopolowym, wszczęła postępowanie w sprawie możliwości naruszenia art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 84, poz. 806), zwanej dalej ustawą antymonopolową, przez Zarząd Dróg i Komunikacji w W. w zakresie sposobu dystrybucji biletów okresowych na okaziciela komunikacji miejskiej. Ustalenia dokonane w przedmiotowej sprawie na podstawie zgromadzonego w trakcie postępowania materiału dowodowego dały podstawy do stwierdzenia, że zasady udzielania zgody na zawarcie umowy z punktem sprzedaży na sprzedaż biletów okresowych mogły zostać wprowadzone przez Zarząd Dróg i Komunikacji w W. z naruszeniem przepisów ustawy antymonopolowej, a w szczególności art. 8 ust. 2 pkt 5 tej ustawy, stanowiącym, iż zakazane jest nadużywanie pozycji dominującej polegającej "na przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania bądź rozwoju konkurencji".

Mając na uwadze zebrany materiał dowodowy, Prezes Urzędu zważył, co następuje:

Istota zarzucanej praktyki ograniczającej konkurencję sprowadza się do odmowy zawarcia przez Gminę W. (działającą poprzez jednostkę organizacyjną ZDiK) umowy na sprzedaż biletów okresowych komunikacji miejskiej z podmiotami gospodarczymi prowadzącymi detaliczne punkty handlowe na obszarze miasta W. zainteresowanymi sprzedażą biletów okresowych na okaziciela.

Przepis art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy antymonopolowej stanowi, iż praktyką ograniczającą konkurencję jest nadużywanie pozycji dominującej na rynku polegające w szczególności na przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania lub rozwoju konkurencji. Dla stwierdzenia zatem wymienionej praktyki z art. 8 ust. 2 pkt 5 muszą zostać spełnione łącznie wszystkie przesłanki wynikające z ustawy, a mianowicie:

- posiadanie przez przedsiębiorcę pozycji dominującej na rynku krajowym lub lokalnym,

- nadużywanie pozycji dominującej na rynku poprzez przeciwdziałanie ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania bądź rozwoju konkurencji.

Niezależnie od powyższych przesłanek, w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, iż podstawą do zastosowania przepisów ww. ustawy, jest uprzednie stwierdzenie przez Prezesa Urzędu, że w wyniku sporu pomiędzy stronami doszło do naruszenia interesu publicznego, o którym mowa w art. 1 ust. 1 ustawy antymonopolowej. Zgodnie z tym przepisem ustawa określa warunki rozwoju i ochrony konkurencji oraz zasady podejmowanej w interesie publicznoprawnym ochrony interesów przedsiębiorców i konsumentów. Powyższe przesądza o wyłączeniu możliwości podejmowania przez organ antymonopolowy działań w celu ochrony interesów indywidualnych. Taką interpretację potwierdza orzecznictwo Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (dawniej: Sądu Antymonopolowego). W wyroku z dnia 28 maja 2001 r. (Sygn. akt XVII Ama 82/00) Sąd stwierdził, że: postępowanie antymonopolowe nie może dotyczyć spraw jednostkowych. Podobnie w uzasadnieniu do wyroku z dnia 4 lipca 2001 r. (Sygn. akt XVII Ama 108/00) Sąd Antymonopolowy zajął stanowisko, że: "interes publiczny w postępowaniu administracyjnym nie jest pojęciem jednolitym i stałym. W każdej sprawie winien być on ustalony i konkretyzowany. Organ administracji - Prezes Urzędu winien być w toku i przy wydawaniu decyzji rzecznikiem tego interesu, albowiem wynika to z jego zadań w strukturze administracji publicznej - art. 7 Kpa".

W opisanym stanie faktycznym odmowa zgody na zawarcie umowy umożliwiającej określonemu podmiotowi gospodarczemu prowadzenie w punkcie handlowym sprzedaży okresowych biletów na okaziciela powoduje niemożność poszerzenia asortymentu sprzedawanych towarów w danym punkcie handlowym o wymienione bilety, ponieważ zawarcie takiej umowy jest elementem niezbędnym do prowadzenia sprzedaży tego rodzaju biletów, w odróżnieniu od biletów jednorazowych komunikacji miejskiej, których sprzedaż można prowadzić bez konieczności zawierania przedmiotowej umowy ze ZDiK (bilety te są dostępne dla handlowców detalicznych w hurtowniach prowadzących sprzedaż tego typu biletów).

ZDiK - jednostka organizacyjna Gminy W., z racji realizowanych zadań w zakresie lokalnej komunikacji zbiorowej na obszarze miasta W., wynikających z art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o samorządzie gminnym oraz § 4 ust. 2 pkt 2.4. Statutu ZDiK z dnia 22 października 1993 r., jest wyłącznym emitentem wszystkich rodzajów biletów komunikacji miejskiej (zarówno jednorazowych, jak i okresowych), jak również podmiotem uprawnionym do ustalenia zasad sprzedaży tych biletów na obszarze miasta W. Zasady sprzedaży biletów okresowych zostały tak ustalone, że każdy przedsiębiorca prowadzący punkt handlowy i chcący prowadzić sprzedaż detaliczną biletów okresowych (imiennych i na okaziciela) musi zawrzeć przedmiotową umowę ze ZDiK. Odmawiając zgody na zawarcie umowy z określonym podmiotem gospodarczym na sprzedaż w danym punkcie handlowym biletów okresowych na okaziciela skutecznie przeciwdziała wejściu na rynek sprzedaży tych biletów określonych podmiotów prowadzących działalność konkurencyjną względem punktów handlowych, które prowadzą już sprzedaż takich biletów w wyniku wcześniejszego zawarcia umowy ze ZDiK. Niewątpliwie jest to działanie przeciwdziałające rozwojowi wolnej konkurencji na lokalnym rynku sprzedaży biletów okresowych na okaziciela, naruszające reguły efektywnej konkurencji, która jest wartością publiczną, podlegającą ochronie prawnej. Wszystkie działania podmiotu dominującego nadmiernie restrykcyjne dla funkcjonowania konkurencji z powodów, których zostały ograniczane prawa i wolność prowadzenia działalności gospodarczej (w tym przypadku handlowej) indywidualnych przedsiębiorców są wykroczeniem przeciwko interesowi publicznemu. W okolicznościach rozpatrywanej sprawy działania restrykcyjne Gminy W. godzą również w interesy konsumentów, którzy mają do dyspozycji mniej liczną sieć sprzedaży biletów okresowych na okaziciela, w stosunku do tej, która ukształtowałaby się, gdyby prawa przedsiębiorców nie zostały ograniczone.

Ponieważ zachowania podmiotów odbywają się w strukturze rynkowej, istotne znaczenie ma określenie rynku właściwego w niniejszej sprawie. Zgodnie z art. 4 pkt 8 ww. ustawy rynek właściwy definiuje się jako rynek towarów, które ze względu na swe przeznaczenie, cenę oraz właściwość, w tym jakość, są uznawane przez ich nabywców za substytuty oraz są oferowane na obszarze, na którym, ze względu na rodzaj oraz właściwości, istnienie barier dostępu do rynku, preferencje konsumentów, znaczące różnice cen i koszty transportu, panują zbliżone warunki konkurencji. Rynek właściwy składa się z rynku geograficznego i produktowego.

Postępowanie dowodowe wykazało, iż rynkiem produktowym w niniejszej sprawie są bilety okresowe komunikacji miejskiej. Rynek ten jest subrynkiem szerszego rynku produktowego, na który składają się bilety komunikacji miejskiej. W ramach rynku biletów komunikacji miejskiej można wyodrębnić następujące subrynki:

- rynek biletów jednorazowych (15 punktów handlowych sprzedaży hurtowej i 2.356 punktów sprzedaży detalicznej),

- rynek biletów okresowych.

Rynek biletów okresowych można z kolei podzielić na dwa segmenty:

- biletów okresowych imiennych (sprzedażą hurtową zajmuje się wyłącznie ZDiK do 70 punktów sprzedaży detalicznej),

- rynek biletów okresowych na okaziciela (sprzedażą hurtową zajmuje się wyłącznie ZDiK do 70 punktów sprzedaży detalicznej).

Natomiast rynkiem geograficznym jest obszar administracyjny miasta W. Ostatecznie rynek właściwy w danej sprawie jest rynkiem lokalnym i jest nim rynek dystrybucji biletów okresowych komunikacji miejskiej na obszarze miasta W. Art. 4 pkt 9 ustawy antymonopolowej określa pozycję dominującą jako pozycję przedsiębiorcy, która umożliwia mu zapobieganie skutecznej konkurencji na rynku właściwym przez stworzenie mu możliwości działania w znacznym zakresie niezależnie od konkurentów, kontrahentów oraz konsumentów; domniemywa się, że przedsiębiorca ma pozycję dominującą, jeżeli jego udział w rynku przekracza 40 %.

Zgodnie z wprowadzonymi, na podstawie przytaczanych wyżej przepisów, zasadami dystrybucji biletów okresowych komunikacji miejskiej, Gmina W. posiada pozycję dominującą na rynku hurtowym dystrybucji tego rodzaju biletów, bowiem zgodnie z opisanym wyżej stanem faktycznym i prawnym, uczestnik posiada wyłączność na zawarcie z punktem handlowym umowy na prowadzenie sprzedaży detalicznej biletów okresowych komunikacji miejskiej, zarówno na okaziciela jak i imiennych. Sprzedawca detaliczny nie ma żadnej alternatywnej możliwości - poza ZDiK - nabycia biletów okresowych komunikacji miejskiej na okaziciela i imiennych (np. w hurtowni, jak w przypadku biletów jednorazowych).

Tym samym została spełniona pierwsza, niezbędna przesłanka praktyki określonej w art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy antymonopolowej, tj. posiadanie przez Gminę pozycji dominującej na rynku właściwym.

Nadużyciem pozycji dominującej z art. 8 ust. 2 pkt 5 jest przeciwdziałanie ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania bądź rozwoju konkurencji. Takie działania podmiotów posiadających pozycję mogą przejawiać się m.in. poprzez odmowę sprzedaży lub skupu towarów. W rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z praktyką odmowy sprzedaży towarów.

Towarem zgodnie z art. 4 pkt 6 ustawy antymonopolowej są rzeczy, wszelkie formy energii, usługi, obiekty i roboty budowlane, papiery wartościowe oraz inne prawa majątkowe. Bilety okresowe komunikacji miejskiej będące formą opłaty za usługę przewozu komunikacją miejską są więc towarem w rozumieniu ww. ustawy. Odmowa sprzedaży lub skupu towarów, aby spełniać omawiane kryteria musi być bezpodstawna (S. Gronowski, Ustawa antymonopolowa, Komentarz, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 1996, s. 131).

Z uwagi na pozycję rynkową jaką zajmuje Gmina W. (poprzez swoją jednostkę organizacyjną ZDiK) na hurtowym rynku sprzedaży biletów okresowych komunikacji miejskiej w W. jest oczywiste, że podmioty zawierające umowy na sprzedaż detaliczną są silnie, ekonomicznie i administracyjnie, uzależnione od ZDiK i funkcjonują w stosunkach umownych na nierównoprawnej pozycji. W relacjach rynkowych posiadanie takiej pozycji rynkowej pozwala Gminie - co ujawniło postępowanie dowodowe - wpływanie na kształtowanie i rozwój konkurencji na rynku detalicznej sprzedaży biletów okresowych.

Istotą praktyki monopolistycznej jest nadużywanie władzy rynkowej, prowadzące do ograniczenia samodzielności ekonomicznej i prawnej pozostałych uczestników rynku (kontrahentów i konkurentów) oraz wymuszanie uczestnictwa w rynku na zasadach im narzuconych i mniej korzystnych, niżby to wynikało z działania nieskrępowanych mechanizmów rynkowych w warunkach istnienia wolnej konkurencji, której jednym z najistotniejszych elementów jest brak barier wejścia na rynek. Zachowanie rynkowe uczestnika postępowania natomiast tworzy taką, niczym nieuzasadnioną, barierę wejścia na rynek sprzedaży detalicznej biletów okresowych komunikacji miejskiej, w tym także biletów okresowych na okaziciela.

Zdaniem Prezesa Urzędu, w świetle obowiązujących przepisów oraz zgromadzonego materiału dowodowego, powody odmowy przez ZDiK zawarcia umowy o sprzedaż detaliczną biletów okresowych należy uznać za bezpodstawne.

Gmina W., jak już wykazano, jest jedynym emitentem i hurtowym dystrybutorem biletów okresowych (na okaziciela i imiennych) komunikacji miejskiej w W.

Zarówno przepisy ustawowe (Prawo działalności gospodarczej i ustawa o samorządzie gminnym) jak i nawet przedmiotowe przepisy gminne, regulujące działalność ZDiK nie przewidują żadnych ograniczeń w zakresie zawierania umów na sprzedaż detaliczną biletów okresowych komunikacji miejskiej.

Jest zatem logiczne i słuszne pod względem prawnym, że skoro podmiot gospodarczy prowadzący punkt handlowy i spełniający ustalone wymagania (tj. lokal w którym prowadzona jest działalność, wpis do ewidencji gospodarczej i nadany numer NIP), ubiega się o zawarcie umowy na sprzedaż biletów okresowych komunikacji miejskiej - to powinien taką zgodę otrzymać, czyli powinna być z nim zawarta stosowna umowa.

Z korespondencji kierowanej przez ZDiK do zainteresowanych podmiotów, którym odmówiono zgody na zawarcie umowy na prowadzenie sprzedaży biletów komunikacji miejskiej jasno wynika, że brak tej zgody nie wynika z braku spełnienia przez przedsiębiorcę wymogów ustalonych przez ZDiK do prowadzenia tego typu sprzedaży, ale z przyczyny leżącej w "wystarczającym nasyceniu aktualnej sieci dystrybucyjnej". Takie uzasadnienie odmowy zawarcia umowy ZDiK przedstawił m.in. następującym przedsiębiorcom: "Anna" Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowo-Produkcyjne z W., Zakład Usług Wielobranżowych, "ELTIX" - Albin W. z O., BUE "Eko-Consul" - Agata K. z W., PHU "PRASA" - Rasim A. z W. i "RETO" Handel i Gastronomia - Irena R. z W.

Identyczne stanowisko zajął Wiceprezydent Miasta W. w piśmie z dnia 26 sierpnia 2002 r. w odpowiedzi na prośbę przedsiębiorcy Ireny R. o interwencję w sprawie odmowy zgody ZDiK na zawarcie umowy na dystrybucję biletów okresowych komunikacji miejskiej. W powyższym piśmie Wiceprezydent stwierdził, iż "aktualnie nie ma potrzeby rozwijać sieci w okolicach Dworca Głównego PKP. Znajduje się tam 25 punktów sprzedających bilety jednorazowe raz 3 punkty sprzedają pełny asortyment. Nadto w tym rejonie jest też 11 automatów MERONA."

Podawana przez Gminę W. przyczyna braku zgody na zawarcie umowy na sprzedaż biletów okresowych, iż sieć dystrybucyjna sprzedaży biletów okresowych jest "wystarczająco nasycona" jest pojęciem nieprecyzyjnym i niejasnym. Ponadto stosując takie całkowicie uznaniowe i subiektywne kryterium, uczestnik dokonuje podziału podmiotów gospodarczych na określone kategorie, bez równoczesnego posługiwania się kryteriami obiektywnymi. Wspomniane 70 punktów handlowych mających podpisaną umowę ze ZDiK na sprzedaż detaliczną biletów okresowych znalazło się w gronie podmiotów uprzywilejowanych, którym umożliwiono sprzedaż tego rodzaju biletów. Do drugiej kategorii należą pozostałe podmioty które, przy braku możliwości alternatywnego źródła zaopatrzenia, nie mają możliwości prowadzenia sprzedaży tego rodzaju biletów - mimo spełnienia warunków wymaganych przez ZDiK. Zważywszy na ilość punktów handlowych prowadzących sprzedaż biletów jednorazowych - 2.356, gorsze usytuowanie na rynku sprzedaży biletów okresowych komunikacji miejskiej może dotyczyć znacznej ilości przedsiębiorców.

Powyższe stwierdzenia są zgodne z linią orzecznictwa Sądu Najwyższego, z której jasno wynika obowiązek równoprawnego traktowania kontrahentów przez podmiot mający na danym rynku pozycję dominującą (wyrok SN z dnia 2 czerwca 1999 r., I CKN 43/98, publ. OSNC 1999/12/216 oraz wyrok SN z dnia 4 lipca 2002 r., I CKN 858/00).

Gmina W. nie może przyjmować roli regulatora na rynku sprzedaży detalicznej biletów okresowych komunikacji miejskiej, ponieważ nie ma takiej delegacji prawnej. Nie jest jej rolą i zadaniem oznaczanie i decydowanie czy w danych rejonach miasta W. jest dostatecznie "nasycona" liczba punktów handlowych sprzedaży detalicznej tego rodzaju biletów. Tę kwestię rozwiązują mechanizmy wolnej konkurencji i zasady wolnego handlu. Przytaczany art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy antymonopolowej zakazuje tego typu zachowań podmiotom posiadającym pozycję dominującą. Opisane działania Gminy W. są szczególnie szkodliwe, ponieważ eliminują z tego rynku drobnych przedsiębiorców, których ochrona powinna być szczególną powinnością władz publicznych.

Zachowanie Gminy W. ograniczające konkurencję jest jednoznacznie szkodliwe także dla konsumentów, ponieważ prowadzi do utrudnienia zaopatrzenia się przez klientów w stosowne bilety. Jest bowiem oczywiste, że im rzadsza sieć detalicznej sprzedaży biletów okresowych - pomimo chętnych przedsiębiorców do zajęcia się taką sprzedażą - tym gorsza pozycja bezpośrednich nabywców tego rodzaju biletów, czyli konsumentów. Jest więc sprzeczne z interesem publicznym.

Ponadto - odnosząc się do dalszych wyjaśnień ZDiK - Prezes Urzędu stwierdza, że okoliczność, iż jeden przedsiębiorca jest w stanie, w sposób nie przynoszący strat, prowadzić sprzedaż biletów okresowych komunikacji miejskiej, a inny nie będzie w stanie zapewnić opłacalności takiej sprzedaży, także nie może stanowić przesłanki odmowy zawarcia umowy z przedsiębiorcą na prowadzenie sprzedaży tego typu biletów. To jest bowiem domena prywatnej przedsiębiorczości. Powyższe prowadzi także do kategoryzacji podmiotów gospodarczych, bez jednoczesnego ustalenia kryteriów obiektywnych i stoi w sprzeczności z obowiązkiem równoprawnego traktowania kontrahentów.

Powoływanie się przez uczestnika postępowania na ww. okoliczności przy wydawaniu zgody na zawarcie umowy na prowadzenie sprzedaży biletów okresowych stoi także w sprzeczności z podstawową zasadą wolnościową gospodarki rynkowej, określoną w art. 5 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178 ze zm.) stanowiącą, iż "podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa". Powyższa zasada formułująca wolność podejmowania działalności gospodarczej może być oczywiście ograniczana przepisami ustawy. Jeśli jednak ustawodawca nie wprowadził ograniczeń w postaci koncesji lub zezwoleń na działalność prowadzenia detalicznej sprzedaży biletów komunikacji miejskiej, powinna być ona dostępna dla każdego przedsiębiorcy, w związku z tym Gmina W. nie ma żadnych podstaw prawnych do ograniczania wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia sprzedaży detalicznej biletów komunikacji miejskiej. Tymczasem w analizowanym przypadku, Gmina W. takie restrykcyjne działania zastosowała w sposób nieuprawniony.

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów dokonywanie przez podmiot zajmujący pozycję dominującą podziału rynku sprzedaży, według kryteriów terytorialnych i przez to ograniczanie przedsiębiorcom dostępu do rynku wyczerpuje znamiona praktyki monopolistycznej (por. np. orzeczenie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 10 października 2001 r., sygn. akt XVII Ama 106/00).

Powoływanie się przez uczestnika postępowania na ewentualne "niepowetowane skutki społeczne i ekonomiczne" w przypadku małej opłacalności sprzedaży biletów okresowych komunikacji miejskiej także należy uznać za bezzasadne, ponieważ to właśnie polityka ograniczania liczby miejsc sprzedaży biletów okresowych prowadzi do sytuacji występowania zbyt małej ilości punktów handlowych prowadzących tego typu sprzedaż, w stosunku do występującego zapotrzebowania klientów na tego rodzaju bilety w danym rejonie miasta.

W związku z powyższym nie ma ani prawnego, ani faktycznego uzasadnienia odmowy zawierania umów na prowadzenie sprzedaży biletów okresowych komunikacji miejskiej na okaziciela z każdym zainteresowanym przedsiębiorcą, spełniającym wymagania niezbędne do zawarcia tego typu umowy (posiadanie lokalu, wpis do ewidencji działalności gospodarczej, posiadanie NIP).

Niewątpliwie Gmina W. utworzyła bezprawną barierę wejścia na rynek sprzedaży biletów okresowych komunikacji miejskiej na okaziciela, której przedsiębiorca nie jest zdolny w żaden sposób pokonać, co spowodowało sytuację, iż niezbędna stała się ingerencja Prezesa Urzędu. Innymi słowy, Gmina reglamentuje ten rynek, do czego nie jest upoważniona.

Reasumując, zdaniem Prezesa Urzędu, została spełniona druga przesłanka praktyki z analizowanego przepisu art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy antymonopolowej, tj. nadużywanie pozycji dominującej na rynku polegającej na przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania bądź rozwoju konkurencji.

W świetle analizy zgromadzonego materiału dowodowego, Prezes Urzędu uznał, że zostały spełnione łącznie wszystkie wymagane przesłanki dla zakwalifikowania działań Gminy W. - nadużywającej pozycji dominującej na rynku hurtowej sprzedaży biletów okresowych poprzez ograniczanie liczby sprzedawców detalicznych biletów okresowych na okaziciela - jako praktyki ograniczającej konkurencję określonej w art. 8 ust. 2 pkt 5 ustawy antymonopolowej.

Mimo stwierdzenia naruszenia ustawy antymonopolowej, Prezes Urzędu postanowił odstąpić od nakładania kary pieniężnej na Gminę W. Uczestnik postępowania odmawiając kolejnym przedsiębiorcom podpisania umowy na sprzedaż detaliczną biletów okresowych komunikacji miejskiej kierował się błędnie pojmowaną ochroną interesów konsumentów, ponieważ - wbrew opinii uczestnika - jedyną gwarancją zapewnienia tej ochrony jest właśnie swoboda konkurowania na rynku. Uczestnik ponadto nie wziął pod uwagę tego, iż na gruncie obowiązujących przepisów żadne regulacje administracyjne, z wyjątkami określonymi w ustawie, nie mogą ograniczać rozwoju wolnej konkurencji, chronionej prawnie ustawą o ochronie konkurencji i konsumentów.

Tak więc, biorąc pod uwagę, iż działania uczestnika nie wynikały z chęci świadomego ograniczenia wolnej konkurencji na ww. rynku, Prezes Urzędu, stanął na stanowisku, iż nakładanie kary pieniężnej nie byłoby celowe i poprzestał na stwierdzeniu stosowania praktyki naruszającej zakaz nadużywania pozycji dominującej i nakazaniu zaniechania jej stosowania.

Mając powyższe na względzie organ antymonopolowy orzekł, jak w sentencji. [...]