Odmowa wszczęcia postępowania przeciwko Rejonowemu Przedsiębiorstwu Wodociągów i Kanalizacji w Dąbrowie Tarnowskiej.
Dz.Urz.UOKiK.2003.2.252
Akt nienormatywnyDECYZJA
PREZESA URZĘDU OCHRONY KONKURENCJI I KONSUMENTÓW
z dnia 5 lutego 2003 r.
w sprawie odmowy wszczęcia postępowania przeciwko Rejonowemu Przedsiębiorstwu Wodociągów i Kanalizacji w Dąbrowie Tarnowskiej
Na podstawie art. 85 ust. 1 w związku z art. 28 ust. 6 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 122, poz. 1319 ze zm.), zwanej dalej "ustawą antymonopolową" oraz § 6 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 19 lutego 2002 r. w sprawie określenia właściwości miejscowej i rzeczowej Delegatur UOKiK (Dz. U. Nr 18, poz. 172), w imieniu Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, odmawia się wszczęcia na wniosek Gminy Dąbrowa Tarnowska, postępowania w sprawie nadużywania przez Rejonowe Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji w Dąbrowie Tarnowskiej pozycji dominującej na lokalnym rynku dostarczania wody i odprowadzania ścieków, polegającego na wprowadzeniu taryf cen i opłat za dostawę wody i odprowadzanie ścieków bez ich zatwierdzenia przez Radę Gminy.
Oceniając przedstawiony stan faktyczny Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zwany dalej Prezesem Urzędu bądź organem antymonopolowym zważył, co następuje:
Zawarte w przedmiotowym wniosku żądanie Gminy wszczęcia postępowania antymonopolowego w sprawie wprowadzenia przez Przedsiębiorstwo taryf cen i opłat za dostawę wody i odprowadzanie ścieków bez ich zatwierdzenia przez Radę Gminy nie może zostać uwzględnione.
Przepis art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. Nr 72, poz. 747) stanowi, że taryfy podlegają zatwierdzaniu przez Radę Gminy w drodze uchwały. Zgodnie natomiast z art. 24 ust. 5 wójt (burmistrz, prezydent miasta) dokonuje oceny taryf i wieloletniego planu rozwoju i modernizacji urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych pod względem zgodności z obowiązującym prawem oraz weryfikuje koszty. Przywołany art. 24 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę wyłącza więc - jako lex specialis - stosowanie do taryf przepisów ustawy antymonopolowej, co oznacza, iż organ antymonopolowy nie posiada możliwości kwestionowania materii, która była lub jest przedmiotem uchwały Rady Gminy. A zatem ewentualna decyzja organu antymonopolowego w tym zakresie naruszałaby nie tylko art. 19 Kpa - nakładający na niego obowiązek przestrzegania swojej właściwości - ale również konstytucyjną zasadę zaufania do Państwa. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie także w orzecznictwie Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (poprzednio: Sądu Antymonopolowego), który w wyroku z dnia 2 grudnia 2002 r. (sygn. akt XVII Ama 27/02) uznał, iż organ antymonopolowy nie jest właściwy do rozstrzygania sporu dotyczącego zasad rozliczeń za usługi wodociągowo-kanalizacyjne, a zwłaszcza sposobu ustalenia ceny za te usługi.
Podkreślenia wymaga, iż to właśnie Gmina posiada instrumenty prawne umożliwiające jej wyegzekwowanie przestrzegania przez Przedsiębiorstwo obowiązku stosowania zatwierdzonych taryf. Art. 29 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę przewiduje bowiem możliwość nałożenia przez zarząd gminy kary pieniężnej na przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne, które stosuje taryfy, nie przestrzegając obowiązku ich przedstawienia radzie gminy do zatwierdzenia. W tym stanie rzeczy, jeżeli Przedsiębiorstwo wprowadziło taryfy z naruszeniem obowiązujących przepisów, Gmina powinna sama podjąć stosowne działania w oparciu o przepisy ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę, a nie występować do Prezesa Urzędu z wnioskiem o wszczęcie postępowania.
Należy bowiem zauważyć, że - zgodnie z treścią art. 84 ust. 1 ustawy antymonopolowej - z wnioskiem o wszczęcie postępowania można wystąpić w związku z podejrzeniem naruszenia przepisów tej ustawy. Zarzut stosowania praktyk ograniczających konkurencję powinien być zatem oparty na naruszeniu zakazów zawartych w ustawie antymonopolowej oraz wskazywać okoliczności i dowody potwierdzające fakt tego naruszenia. Podstawą zarzutu nie może być natomiast ewentualne naruszenie przepisów innych ustaw, w tym regulujących tryb ustalania taryf.
Stosownie do powołanego we wniosku art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy antymonopolowej, przedsiębiorcom posiadającym pozycję dominującą na rynku zakazuje się - m.in. - bezpośredniego lub pośredniego narzucania nieuczciwych cen, w tym cen nadmiernie wygórowanych albo rażąco niskich. Ceną nieuczciwą, w tym nadmiernie wygórowaną, może być cena, której wysokość przewyższa wartość ekonomiczną świadczenia przedsiębiorcy, stosującego tę cenę. Za cenę nadmiernie wygórowaną nie może być natomiast uznana cena, w stosunku do której jedynym zarzutem jest to, iż nie została ona zatwierdzona przez właściwego regulatora. Tymczasem w przedmiotowej sprawie Gmina wywodzi zarzut stosowania przez Przedsiębiorstwo praktyki ograniczającej konkurencję z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy antymonopolowej wyłącznie z faktu wprowadzenia taryf cen i opłat za dostawę wody i odprowadzanie ścieków bez ich zatwierdzenia przez Radę Gminy. Jednocześnie - co należy podkreślić - Gmina nie powołuje żadnych dowodów, ani nawet nie podnosi żadnych okoliczności, które wskazywałyby lub co najmniej uprawdopodobniałyby zarzut stosowania przez Przedsiębiorstwo cen nadmiernie wygórowanych.
Art. 85 ust. 1 ustawy antymonopolowej stanowi, iż organ antymonopolowy może odmówić - w drodze decyzji - wszczęcia postępowania, jeżeli z zawartych we wniosku oraz posiadanych przez organ informacji wynika w sposób oczywisty, że nie naruszono zakazu określonego w art. 5, w zakresie niewyłączonym na podstawie art. 6 i 7 lub zakazu określonego w art. 8.
Mając na uwadze brak właściwości organu antymonopolowego w zakresie taryf cen i opłat za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków oraz to, iż w świetle informacji zawartych we wniosku Gminy nie zostały naruszone przepisy ustawy antymonopolowej orzeczono jak w sentencji. [...]